محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830228314
«ناهید» به روایت «آیدا پناهنده»
واضح آرشیو وب فارسی:صدای ایران: فیلم «ناهید» نخستین فیلم سینمایی آیدا پناهنده است. پناهنده با ساخت این فیلم توانایی های خود را در ساخت فیلم سینمایی نشان داد. با توجه به نوع نگاه فیلم ساز و ارزش های زیبایی شناسی فیلم، با کارگردان فیلم به گفت وگو نشستیم. با سابقه فیلم سازی فیلم کوتاه و تله فیلم، نخستین فیلم بلند سینمایی خود، «ناهید» را کارگردانی کردید. اصلا تجربیات گذشته چقدر در ساخت «ناهید» مؤثر بودند؟ من سال ١٣٧٧ وارد دانشکده سینما-تئاتر، دانشگاه هنر در تهران شدم و لیسانس فیلم برداری و فوق لیسانس کارگردانی سینما را از آنجا گرفتم. از همان نوجوانی داستان کوتاه می نوشتم و اولین داستان کوتاهم همان سال های ورود به دانشکده در مجله کارنامه چاپ شد. آن وقت ها هنوز «هوشنگ گلشیری» زنده بود و سردبیر مجله. از سوی دیگر، شوق دیوانه وارم به فیلم سازی، باعث شد تقریبا هر سال یک فیلم کوتاه ١٦ میلی متری بسازم. آن فیلم ها فقط تجربه هایی خام و نپخته بودند و اما این فایده را داشتند که فهمیدم داستان جدی است و فیلم سازی شوخی نیست. دست کم معنای کار گروهی را فهمیدم و یاد گرفتم به عنوان یک دختر جوان، کار آسانی برای مدیریت گروهم نخواهم داشت. اعتماد جلب کردن و باوراندن خود به بقیه سخت بود. خب، همه اعضای گروهم بچه های دانشکده بودند و همه فکر می کردیم اورسن ولزهای آینده هستیم و مدعی و مغرور بودیم اما توخالی. به تدریج فهمیدم باید برای فیلم هایم از تجربه ها و ذخایر ذهنی خودم استفاده کنم؛ از زندگی ام و از آنچه من به عنوان «آیدا پناهنده» زیسته ام. با همین نیت، فیلم کوتاه «آن دست ها» را ساختم که با تحسین زیادی روبه رو شد و فهمیدم دارم درست می روم. مهم ترین تجربه ای که از کارنامه کاری ١٧ساله ام اندوخته ام، جدا از بحث تکنیک و فراگرفتن فن سینما، باورکردن خودم بود. «آیدا پناهنده» به عنوان دختر زنی که معلم زبان انگلیسی بود و دو فرزندش را با سختی های زیاد بزرگ کرد، با آن شیوه زندگی و زیروبم هایی که در گذر عمر طی کرده، چه اندیشه هایی در سر و چه چیزهایی برای گفتن دارد؛ همه فیلم های من، بازتاب تجربه های زندگی روزمره ام بوده اند؛ نه بیشتر و نه کمتر! عنوان فیلم، تلنگری به تماشاگر می زند که قرار است داستان یک زن روایت شود؛ البته اگر بخواهیم از منظر نهضت ساختارگرایی به فیلم نگاه شود با وجود اینکه زن، محور فیلم است. روایت فیلم از دید او نیست. بلکه سعی شده از طریق دانای کل به مسائل زن نگاه شود. درست است که فیلم ساز قصد داشته به عمق مسائل زن نزدیک شود. اما بااین حال، چرا این نوع روایت را برگزیدید؟ من هیچ وقت نمی خواستم با محدودکردن روایتم به زن قهرمان فیلم، اثری کاملا زن محور بسازم که تمام جهان از دریچه نگاه یک زن دیده شود. من نوعی از نگاه متکثر واقع بینانه را ترجیح می دادم. این شیوه روایت، دست فیلم نامه نویس و فیلم ساز را برای قصه گویی بازتر می گذارد. مثل شاهراهی می ماند که به چندین راه فرعی تقسیم می شود و هرکدام از این باریکه راه ها، چشم اندازها و ویژگی های خودش را دارد. روایت دانای کل، این امکان را می دهد که کاراکترهای مختلف را دنبال کنیم و ببینیم دنیای فکری و روحی شان چگونه است و چه چالش هایی با قهرمان دارند و چرا دارند؟! «ناهید» مثل مرکز یک منظومه و باقی کاراکترها، سیاره های دیگر آن منظومه هستند. بدون هرکدام شان، آن منظومه، چیزی یکسر، متفاوت خواهد بود. با نگاهی که فیلم ساز داشته، به نظر می رسد فیلم بیشتر جنبه های اجتماعی زندگی ناهید (ساره بیات) را در نظر داشته، درنتیجه از ملودرام خانوادگی صرف دور شده، اما درعین حال به اصطلاح تا مدیوم شات به ناهید نزدیک شده تا کلوزآپ. چرا روی لبه تیغ حرکت کردید؟ فیلم یک سوژه تا حدی ملتهب دارد. خودم این گونه تعریفش می کنم که یک انسان، در شرایط خاص، وقتی باید بین غرایز و مسئولیت های اجتماعی اش، یکی را برگزیند، دچار چه تردیدهایی می شود و درنهایت کدام یک را انتخاب می کند. به نظرم این برزخی که قهرمان فیلم باید از آن عبور کند، تردیدها و دودلی هایش، در فیلم بازتاب دارد و فیلم به درون مشوّش ناهید نزدیک شده. اما آنچه شما درباره اش حرف می زنید شاید نوعی همذات پنداری با قهرمان است که در این فیلم نشان چندانی از آن نیست. حتی در جاهایی، برخی رفتارهای ناهید ممکن است باعث شود تماشاگران فیلم از او فاصله بگیرند که برخی این حس را دارند و به من هم گفته اند. ما در این حرکت سینوسی وار قهرمان در دوری و نزدیکی به مخاطب تعمدی داشتیم. ما این نوع از الگوی سینمای قهرمان پرداز را که در آن قهرمان هرچه می کند، خوب است و هرچه می گوید شکر است را نمی پسندیم. «ناهید» یک زن معمولی واقعی است، با تمام معایب و محاسنش. ما به دنبال خلق فرشته ای معصوم و مظلوم نبودیم. انتخاب بازیگران از نقاط جذاب فیلم است که با راهنمایی کارگردان شاهد موفقیت بازی ها در فیلم بودیم. اصولا در بازی گرفتن از بازیگران چگونه عمل می کنید؟ «پژمان بازغی»، اولین بازیگری بود که یک سال قبل از کلیدزدن، فیلم نامه را خوانده لبیک گفته بود. بعد «ساره بیات» و «نوید محمدزاده» آمدند. ساره بیات، حس وحال خیلی خوبی دارد. ترکیبی از زنانگی، شرم و کودکی است. من فقط می بایست کمی زرنگی و تخسی به شخصیت خانم بیات اضافه می کردم. با هم جلسات زیادی گپ زدیم و سعی کردیم هرکدام تجربه هایی را که داشتیم به هم منتقل کنیم. من چند فیلمی که دوست شان داشتم، به ایشان برای دیدن پیشنهاد کردم. ساره بیات فقط باید راضی می شدکه قبول کند هر زن خوبِ راستگویی، لزوما قهرمان خوبی برای پرده سینما نیست. یک زن سرتقِ لجباز شاید، قهرمان بهتری باشد! «پژمان بازغی» بازیگری بسیار باهوش و تواناست که هنوز از توانایی های فوق العاده اش، استفاده چندانی نشده؛ ترکیبی است از هوش و غریزه. تدوین را هم خیلی خوب بلد است و اولین بار بود که با بازیگری کار می کردم که راکوردش را بسیار دقیق و درست حفظ می کرد که کمک بزرگی به کارگردانان است. من سکوت ها و نگاه هایش را بسیار دوست داشتم و شخصیت «مسعود» را چنان خوب از آب وگل درآورد که من واقعا باورش کردم. مردی که سال ها بر کاغذهایمان زندگی کرده بود، با حضور بازغی، به درستی زنده شد. «نوید محمدزاده» هم بازیگری پرانگیزه و بااستعدادی عجیب است. هوش و درک درستش از نقشش مایه تعجب من بود. نوید هنوز خیلی جوان است اما قدرت فهم و ادراکش به مراتب بیش از سنش است. نوید روزهای زیادی را در قهوه خانه ها و لنگرگاه ها پرسه زد و با آدم های آن طبقه ای که در فیلم متعلق به آنان است، بُر خورد و تکیه کلام ها و شیوه رفتارشان را یاد گرفت. کار به جایی رسید که ماهیگیران قهوه خانه ها، واقعا فکر می کردند نوید شمالی است. نوید حتی در پشت صحنه هم با همان ته لهجه گیلکی با ما حرف می زد! آن میزان تعهدش به کار واقعا قابل ستایش بود. من اصرار داشتم که همه بازیگرها ته لهجه شمالی داشته باشند. کار شاقی بود. برای بیات و محمدزاده، ریسک بزرگی بود. «پوریا رحیمی سام» بازیگر و دوست خوبم، پذیرفت که به این دو، لهجه شمالی را آموزش بدهد. روزهایی بود که خسته می شدیم، پشیمان می شدیم، نزدیکانم هشدار می دادند که بی خیال ته لهجه شمالی بشوم. مواقعی بود که بازیگرها احساس ترس می کردند. من اما پایم را توی یک کفش کرده بودم و حاضر نبودم از واقع گرایی خوشایندی که ته لهجه به فیلم می داد، بگذرم. پوریا رحیمی کار بزرگی در حق من و فیلمم کرد. خودش بازیگری جوان و بسیار باهوش و باآتیه است. اگر پوریا و حضور مؤثرش به عنوان برادرناهید (ناصر)، در فیلم نبود، قطعا «ناهید» ما چیزی کم داشت. و آن پسرک بازیگوش نابغه، آن «میلاد حسینپور» (بازیگر نقش امیررضا، پسرناهید) که اعجوبه ای است و در طول فیلم برداری، من و گروهم از آن میزان هوش و توانش شوکه شده بودیم. ما قبل از آغاز فیلم برداری، جلسات مرتب تمرین و گفت وگو داشتیم، به اضافه اینکه برای خانم بیات جلساتی جداگانه برای آموزش لهجه تشکیل می شد. بیات، برخلاف انتظار من، خیلی زود به تمرین ها واکنش مثبت نشان داد و ته لهجه را فراگرفت. هوش و قدرت انعطافش عالی بود. راستش هیچ اسلوب مشخصی برای کار با بازیگران ندارم. هر بازیگری چم وخم خودش را دارد. با یکی زیاد باید حرف زد با یکی هیچ؛ با یکی باید زیاد بحث کرد و با یکی دیگر فقط اشاراتی مختصر کافی است. اما حضور شش دانگِ بازیگر سرصحنه و احاطه کاملش به فیلم نامه و دیالوگ ها، چیزی است که همیشه از همه بازیگران توقع داشته و خواهم داشت. آیا با پایان بازی که برای فیلم در نظر گرفتید، خواستید به نوعی امید را تزریق کنید و از ممیزی نجات پیدا کنید؟ چون با توجه به شرایط موجود، برای ناهید راهی برای گرفتن سرپرستی فرزندش وجود ندارد! در این صورت از واقع نمایی دور نشدید؟ پایان فیلم کاملا بسته است و تکلیف مشخص! ناهید تصمیمش را گرفته و دست به انتخاب زده؛ انتخاب او، اصرار بر راهی است که از ابتدای فیلم بر آن اصرار داشت. پایان فیلم، پایان دراماتیکِ قطعی فیلم است و توجه داشته باشید که طبق قوانین، ناهید راه هایی برای بازپس گرفتن فرزندش دارد، هرچند ممکن است زمان بر و نیازمند کوشش های زیادی باشد. اما در عین حال، خارج از متن فیلم، کسانی که پروسه های طولانی و اعصاب خردکن رسیدگی به پرونده های پیچیده حضانت و طلاق را می دانند، بر این نکته واقفند که فیلم با اتمامش، اشاره به آغازی دوباره برای قهرمان فیلم دارد. ارسلان امیری تعبیری دارد، می گوید «پایان بازِ بسته!». «ناهید» از فیلم های خوب این سال هاست که توسط کارگردان جوان فیلم اولی ساخته شده است. آیا تمایل دارید این روند را ادامه بدهید و اساسا به مسائل زنان در فیلم هایتان بپردازید؟ در این صورت فکر نمی کنید با مشکلاتی روبه رو خواهید شد. چون نزدیک شدن به مسائل زنان در مواردی «تابو» محسوب می شود؟ نیمی از فیلم های من اصلا درباره زنان و مسائل آنها نبوده است. در برخی از آنها، مردان نقش های اول را داشته اند و داستان درباره دل مشغولی آنها بوده است. دنیای مردان، دنیای جذابی است برایم! راستش من فقط یک فیلم سازم. قراری با خودم ندارم که همیشه درباره زنان و مسائلشان فیلم بسازم. به ذهنم و تخیلاتم آزادی کامل داده ام تا با فیلم سازی به آن چیزی برسم که برای هنرمندان، سیراب شدن روح و جان محسوب می شود. همین! جنسیت من، ممکن است عاملی تأثیرگذار بر فیلم سازی ام باشد، اما قرار نیست چیزی را بر من دیکته کند. من اول فیلم سازم و بعد یک زن! چطور شد که مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی وارد این پروژه شد؟ تابستان ٩٠، با «ارسلان امیری» شروع کردیم به نوشتن فیلم نامه. قبلا ایده هایی داشتیم و طرح هایی زده بودیم. پاییز ٩١ نسخه اولیه فیلم نامه آماده بود اما باز هم مرتب روی متن کار می کردیم و فیلم نامه را بارها و بارها ویرایش کردیم. اواخر پاییز٩١، فیلم نامه را برای «بیژن امکانیان» فرستادم. امکانیان فیلم نامه را خیلی دوست داشت و قول همکاری داد. قبلا در فیلم تلویزیونی «آبروی از دست رفته آقای صادقی» بازیگرم بود. مانع بزرگ پیش روی تولید «ناهید» بحث بودجه بود. امکانیان پول نداشت و توان جذب سرمایه را هم نداشت. به آب و آتش زدم اما آنچه نبود، پول بود و درهایی که یکی از بعد از دیگری به رویم بسته می شد. همه فیلم نامه را می خواندند و احسنت می گفتند، اما دریغ از یک پاپاسی پول! یک بار معرفی ام کردند به یک تاجر جوان که داروهای انرژی زا وارد می کرد. با مدیر تولید فیلم رفتم به دفترش. روی میزش پر از فیلم نامه بود و مرتب لبخند می زد و گفت متأسفانه پول هایش را برای یک فیلم دیگر خرج کرده؛ اما به شام دعوتم کرد و من هم لبخند زدم و گفتم شب ها شام نمی خورم! به دفتر امور فرهنگی چند بانک خصوصی رفتیم که مسئولانش مدام شعر می خواندند و از تابلوهای گران قیمتی که در حراجی برای بانک خریده بودند حرف می زدند، اما نتیجه ای حاصل نشد؛ هم زمان به چند مرکز دولتی سر می زدم که بدجور سوت وکور بودند و پولی در صندوق ایشان باقی نمانده بود. زنی را ملاقات کردیم که اسم مستعار داشت، همه جای صورتش را عمل کرده بوده و با شرط بندهای مسابقات اسب دوانی رابطه نزدیک داشت. مکالمات تلفنی با آدم های عجیب وغریب داشتیم که شیتیل های کلان می گرفتند تا از شرکت های صوری، وام های غیرصوری برایمان بگیرند و البته که ما نپذیرفتیم، دنبال دردسر نبودیم. بهار ٩٣، فیلم نامه را به مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی دادم که متصدی فیلم های اول شده بود. با همکاری و مساعدت آقای طباطبایی نژاد و رزاق کریمی و اعضای شورای فیلم نامه، تیرم بالاخره به هدف خورد و قصه بی پولی مان تمام شد. دوستان مرکز هم فیلم نامه را دوست داشتند و هم از سابقه کارهایم به خوبی باخبر بودند و به من اعتماد داشتند. اگر حسن نیت طباطبایی نژاد و سعی و اهتمام رزاق کریمی نبود، شاید «ناهید» حالا نبود. در روند تصویب فیلم نامه با موانعی روبه رو نشدید؟ خیر، مسئله پیچیده ای نداشتیم. دوستان نکاتی داشتند که کلی و بنیادی نبود و ما هم لحاظ شان کردیم. با آن گروهی که آن موقع تعامل داشتیم، در ارشاد فیلم نامه ها را می خواندند. تجربه خوبی بود. بعد هم، وقتی فیلم برای شورای پروانه نمایش رفت، بازهم همه چیز دوستانه بود و جز یک کلمه که پیشنهاد داده بودند، چیز دیگری نبود. همکاری مجدد با ارسلان امیری چگونه اتفاق افتاد؟ من بیشترین سابقه همکاری را با ارسلان امیری داشته ام. چیزی قریب ١٧ سال! از روز اول دانشکده سینما- تئاتر همکلاس بودیم و بعد در ساخت نخستین فیلم های کوتاهم، همکاری داشتیم و بعد تصمیم گرفتیم ازدواج کنیم. همیشه با هم فیلم نامه نوشته ایم و ارسلان تدوینگر فیلم هایم بوده. بهترین مشاورم، همراهم و همفکرم است. اگر نبود، قطعا مسیر کاری من، چیزی جز این بود. همیشه می گویند، پشتِ سر هر مرد موفقی، یک زن بزرگ است. فراموش نکنیم که پشت سر یک زن موفق هم (اگر بتوانم خودم را موفق بدانم البته)، مردی بزرگ و آرام و خویشتن دار، وجود دارد. بی تردید، ارسلان امیری، بزرگ ترین شانس زندگی من است. فیلم «ناهید» تنها نماینده سینمای ایران در شصت و هشتمین دوره جشنواره کن بود که موفق به دریافت جایزه «آینده نویدبخش» شد. این موفقیت را چگونه تحلیل می کنید؟ محک و معیار جشنواره کن این است که فیلم، «زبان و بیان سینمایی» داشته باشد. آنها به قصه گویی از طریق عناصر بصری اهمیت زیادی می دهند و اینکه هر فیلم، به شیوه ای هنری و نه تقلیدی، عناصری از فرهنگ کشوری را که در آن ساخته شده، در خود داشته باشد. من مدت ها قبل از آغاز فیلم برداری، به شیوه کارگردانی و بعد با مرتضی قیدی به شیوه فیلم برداری فیلم فکر کرده بودیم. بارها با ارسلان امیری، درباره سبک بیانی فیلم بحث کرده بودیم. تمام تلاش ما این بود که یک فیلم استاندارد بین المللی بسازیم. این را چون فیلم موفقیت جهانی داشته، نمی گویم. واقعا ما چنین چشم اندازی را داشتیم. فیلم، قصه ای دارد که مسئله روز خیلی از جوامع دنیاست. مردم عادی جذب قصه می شوند و متخصصان از شیوه بیانی فیلم خوششان می آید. گاهی هم چیزهایی هست که ما نمی بینیم. شاید چون زیادی به ما نزدیکند یا شاید منتظر معجزه ایم. نمی دانم. به هرحال، «ناهید» نظر آن دسته منتقدان سختگیر و معتبری را که سال هاست در کشور ما می نویسند و معلمان من و خیلی از هم نسلانم بوده اند را جلب کرد. من نظرات مثبت این گروه را شنیدم یا به من رساندند و خستگی آن زمستان سخت انزلی و دشواری کار و کم پولی، از جانم دور شد. بعد «کتایون شهابی» بود که این فیلم را انگار به رگه ای از فلزی گران بها در یک معدن تاریک خورده باشد، پیدا کرد و باعث شد «ناهید»، مخاطبان گسترده بین المللی داشته باشد. اولین حضور بین المللی فیلم در فستیوال فیلم کن، از یادنبردنی است. مردم زیادی برای تماشای فیلم آمده بودند و بعد از اتمام فیلم، خیلی ها گریه می کردند. در روزهای بعد، خیلی ها در همان خیابان منتهی به کاخ جشنواره، جلو من و بچه های گروهم را می گرفتند و بی تاب و پرشور، درباره فیلم بحث می کردند. ژورنالیست ها و منتقدهای خارجی هم نگاه بسیار مثبتی به فیلم داشتند و همچنان دارند. مهم تر از همه اینها، بازتاب مثبت فیلم در اذهان مردم عادی است. من قبل از آغاز اکران فیلم در ایران، بارها فیلمم را با فرانسوی ها، اسپانیایی ها، آلمانی ها، سوئدی ها و ترکیه ای ها دیده ام؛ با مسلمان ها، مسیحی ها و ایرانیان مهاجر. فارغ از هرگونه ارزش گذاری، فیلم تأثیرگذار بوده است. از اینکه فیلم ساز زن موفق در سینمای ایران ظهور و حضور پیدا می کند، چه نظری دارید؟ دوران عجیبی است. ما در ایران، شاید بیشتر از خیلی کشورهای اروپایی فیلم ساز زن داریم. من وقتی سفر می کنم و با برخی دست اندرکاران سینمای دیگر کشورها حرف می زنم، تازه می فهمم چه نیروی فوق العاده ای در زنان کشور ما هست. اروپایی ها این تعداد زیاد زن فیلم ساز ایرانی را باور نمی کنند؛ چه مستندساز، چه آنها که در سینمای داستانی و کوتاه مشغول به کارند. زن های ما، دارند فوق العاده کار می کنند. فقط کارکردن هم نیست؛ دارند بسیار خوب پیش می روند. پس از قرن ها سکوت، زن های ایرانی دارند صدایشان را به گوش مردم خودشان و مردم جهان می رسانند. این نیروی بکر و تازه، بازتاب تحولاتی است که در اعماق جامعه ایران دارد اتفاق می افتد. زنان ما، به خودباوری رسیده اند. روزگاری نه چندان دور، مادر من، با اینکه خودش فرهنگی بود به شدت با ورود من به سینما مخالفت می کرد. اصلا اولین و مهم ترین مخالف جدی ام، مادرم بود. حالا، خیلی از دخترهای جوان بستگانم، با علاقه وارد کارهای هنری می شوند و خانواده ها هم حمایتشان می کنند. حالا مادرم بیش از همه مشوّقم است. زمان خیلی چیزها را عوض کرده است. این معدن نیمه تاریک، سرشار از رگه های طلایی رنگ است. فقط باید دستان مهربانی باشند و فرصت ظهور به آنها بدهند. سینمای ما مملو از ظرفیت هایی باارزش و هنوزنشناخته است. جوانانی خلاق و پراندیشه دارند از راه می رسند. لطفا مراقب آنها باشیم.
یکشنبه ، ۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای ایران]
[مشاهده در: www.sedayiran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها