تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814739587
یکی مرد جنگی به از یک هزار / چرا فقط «یک صادقی»
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: یکی مرد جنگی به از یک هزار / چرا فقط «یک صادقی» روزنامه باختر چاپ کرمانشاه در شماره 2105 هفتم آذر 94 مطلبی را با عنوان «یکی مرد جنگی به از یک هزار/ چرا فقط «یک صادقی» به قلم منوچهر نجمایی منتشر کرده است.
در این یادداشت آمده است: خبر جانگداز و اسفبار تصادف مرگبار حوالی میدان آزادگان را شنیدیم و دیدیم و در رسانه های نوشتاری خواندیم، از دست دادن اسطوره پزشکی و اسوه اخلاق و انسانیت، دکتر عزت الله صادقی را خبری که نه فقط کرمانشاه، که غرب کشور را در سوگ غمباری نشاند، غمی که یادها هرگز آن را فراموش نخواهند کرد.به هرحال این استاد سخت کوش و تلاشگر را از دست دادیم و حسرت و اندوه مان نیز او را به حیات دوباره و به زندگی باز نخواهد گرداند، هنوز هم خیلی ها باور ندارند ولی مشیت الهی است که باید باورمان بشود.خبر آن چنان بهت برانگیز بود که در میان همه ناباوری ها، همه در باره آن حرف می زدند، حتی با دیدگان پر از اشک تحسر و تأسف، اما چه حاصل؟!راستی چه حاصل؟!دکتر عزت الله صادقی بود و منطقه غرب کشور و نیز بیماران کشور هم جوار و همسایه ما عراق و حالا چه می شود؟!هیچ، کار بجایی می رسد که مراکز درمانی استانهای غرب کشور در جواب این پرسش مانده اند که: حالا تکلیف بیماران مان چه می شود؟و پاسخ های مسئوولان دانشگاه علوم پزشکی دوگانه است:«خودمان هم نمی دانیم؟»«در تدارک جایگزینی هستیم و داریم مذاکره می کنیم؟»البته این جور حرف ها را هرازگاهی و به مناسبتی، نه فقط در این مورد خاص از مسئولان می شنویم، که هم نوعی فرافکنی است و به اصطلاح از سر باز کردن است.البته بحث ما بیشتر در همین محدوده است که چرا باید با از دست دادن یک پزشک فوق تخصص اینقدر دست و پایمان را گم کنیم که جواب مثبتی برای گفتن نداشته باشیم و برای بیماران مان عزا بگیریم؟!بیمارانی که در اتاق عمل منتظر ورود صبح دکتر صادقی هستند تا جان دوباره ای را به آنها بخشد و از درد و رنج نجاتشان بدهد، در بحث وضعیت به اصطلاح کمربندی داخل شهر و ناامنی این معبر پر رفت و آمد، که واقعا به صورت تونل وحشت درآمده و جاده مرگ، بحثی نداریم که آن جای خود دارد.از ناایمنی خودروهای داخلی هم بحثی به میان نمی آوریم، که آنقدر ما و دیگران گفتیم و کارشناسان فن ابراز نظرهای کارشناسی کردند و بجایی نرسیدند چون گوش تولیدکنندگان این صداها و اعتراضات را نشنیدند و یا نخواستند به روی خودشان بیاورند، آن هم بماند که حرفها و اعتراض هایمان بجایی نمی رسد.نا ایمنی خودروهای داخلی را که در طبقه بندی نکات منفی هرازگاهی از سوی مسئولان رسانه ای می شود همه می خوانیم و می دانیم، اما هرگز هوشیار نشده ایم که در رانندگی به ویژه خودروهای نا ایمن حداکثر سرعت با توجه به موقعیت محل رانندگی چقدر است؟!اما راستی اینگونه می اندیشیم که آنها که تصادف می کنند و حادثه می آفرینند و خود یا سرنشینان به کام مرگ کشیده می شوند و یا راهی بیمارستان، با ما تفاوت دارند و ما هرگز دچار چنین اتفاقاتی نمی شویم؟ پس سرعت غیرمجاز، عدم رعایت اصول ایمنی خودرو و دیگر مواردی که آمار حوادث ما را بالا می برد.این مساله خود جای بحث مفصلی دارد که فقط قصد اشاره به آن را داشتم تا گستردگی حادثه را مشخص کرده باشم.اما…با مرگ اسفبار استاد کتر عزت الله صادقی که تلخکامی مردم و همکاران و دانشگاهیان و دانشجویان را به همراه داشت موقعیت تلخ دیگری را مطرح ساخت.چرا فقط دکتر صادقی؟!وقتی به این پرسش برمی خوریم که او را به خاک سپرده ایم و دیگر حضورش را در دانشگاه و اتاق عمل نمی بینیم و تازه یادمان می آید که چرا فقط او بود و حالا که رفته است کدامین را داریم، که جایگزینش کنیم؟!در گستره گسترده غرب کشور با حدود پنج میلیون جمعیت یکباره در بهت فرو می رویم که حالا چه باید کرد که مسئولان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه هم از همان لحظه ی اول این حادثه و از دست دادن دکتر صادقی با همین پرسش ها روبرو شدند، هم از سوی مراکز درمانی خودشان که بیماران آماده درمان را برای سپردن به دکتر صادقی تدارک دیده بودند و هم پرسش های انتقادی شهروندان استان های غرب کشور که حالا می خواهید چه بکنید؟!و مسئولان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه دو پاسخ مبهم را مطرح می کنند: «خودمان هم نمی دانیم» ،«مشغول رایزنی برای دعوت از پزشک همطراز او هستیم»نوشداروی پس از مرگ سهراببدانگونه اطلاع دقیقی از عملکرد این استاد عالیقدر داریم و شاید بعضی ها هم آگاه باشند بیشترین زمان شبانه روزی این پزشک فوق تخصص به دلیل نیاز مبرم به وجودش در اتاق عمل و مراکز آموزشی درمانی و کلینیک ویژه دانشگاه می گذشت، اگر چه پیش بینی چنین حادثه ای نمی شد، اما می توانستیم این پیش بینی را داشته باشیم که به هرحال اگر برای وی و امثال او حادثه و اتفاقی پیش بیاید که مدتی مسئولیت ایشان بلاتکلیف می ماند تکلیف بیماران چه می شد.فقط بحث دکتر صادقی تنها نیست، دانشگاه علوم پزشکی استان با همراهی مسئولان استانی، نمایندگان مجلس شورای اسلامی به کمبودهای نیروهای متخصص در بخش درمان که انحصاری هستند و یکه و تنها و بدون همتا و همطراز در خدمت بیماران هستند بررسی های لازم را با توجه به موقعیت و جمعیت و نیازهای منطقه انجام دهند که با یک حادثه این چنینی به چه کنم چه کنم گرفتار نشویم، نه فقط در فقدان و از دست دادنشان، بلکه به عنوان یاری و همراهی شان که تمام توان و انرژی آنها به دلیل منفرد بودن گرفته نشود.اگر چه این بحث به دانشگاه علوم پزشکی ارتباط ندارد، ولی مراکز آموزش عالی، فقط به آموزش و مدرک سازی برای رشته تحصیلی بیشماری می پردازند که جامعه ما نیازی به آنها ندارد، فرقی نمی کند که کدام دانشگاه و یا کدام موسسه، بهرحال پولهای این مملکت دارد هزینه می شود، اما بازدهی نامطلوبی که دردی را درمان نمی کند ولی درد بی درمان بیکاری را به جامعه تحمیل می کند و هر روز گسترش می دهد.اما در اینجا خطاب ما به مسئولان دانشگاه علوم پزشکی، مدیران کلان استان و نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی است.وقتی بحث توسعه دانشگاه ها مطرح می شود، کمبودهای علمی را باید بیشتر و جدی تر مورد توجه قرار دهند و بر آن تأکید جدی داشته باشند چون مسئله پزشکی، سلامت و جان مردم در اولویت های اول زندگی فردی و اجتماعی است.این گروه یعنی مسئولان دانشگاه علوم پزشکی نمایندگان مجلس شورای اسلامی و مدیریت کلان استان که البته در اینجا بیشتر روی سخن ما با دانشگاه علوم پزشکی است که اگر نگاهی حتی گذرا هم به آینده می داشت، نه فقط برای جانشینی احتمالی پزشکان منفرد و انحصاری بلکه برای دستیابی و کمک به آنان از پزشکان همطراز برای گذراندن طرح در استان استفاده می شد.بحثی که گروه پزشکی ما را با سؤال بی جواب روبرو کرده اینکه به دلیل نبود رشته جراحی عروق در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، دکتر صادقی از رزیدنت تخصصی هم محروم بوده است پس چه انتظاری می توان از این مجموعه داشت که به نوعی از فردی با آن ویژگی های تخصصی هم در بخش جراحی و اتاق عمل استفاده کنیم و هم در بحث آموزش وهم در کلینیک ویژه یعنی یک نفر و این همه مسئولیت که ممکن است – که امیدواریم چنین نشود – برای پزشکان انحصاری و منفرد ما هم پیش بیاید.اگر مجمع نمایندگان استان و مسئولان نظام آموزش پزشکی و درمانی ما، کمبودها و نیازهای این مجموعه را بررسی کنند، می توانند برای برنامه های توسعه دانشگاهی، پای وزارت بهداشت و درمان را به این مسئله مهم و جدی بکشانند.ما پیش بینی نمی کنیم و در انتظار تکرار این حوادث هم نیستیم اما یقین داریم در بعضی بخش های دیگر هم، این نارسایی ها وجود دارد که آینده و سرنوشت آنها معلوم نیست.پیش از آنکه خدای ناخواسته حادثه دیگری ما را شوکه کند، چاره اندیشی کنیم.این حادثه زنگ خطر پرسر و صدایی بود که منطقه را تکان داد، زلزله ای آفرید که هم منطقه و هم شهروندان را لرزاند، منتظر پس لرزه های بعد باشید.دکتر کریم رئیس دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در مراسم تشییع پیکر دکتر صادقی که از ساختمان مرکزی دانشگاه علوم پزشکی انجام گردید با تأثر عمیق از حادثه پیش آمده با صداقت و صمیمیت می گوید:"دکتر عزت الله صادقی یک نفر نبود هزار نفر بود".که این جمله کوتاه وسعت و عظمت وجود آن زنده یاد را در جامعه پزشکی توجیه می کند، پس وقتی ارزشمندی فردی اینگونه مورد توجه قرار می گیرد که در مقام مقایسه اوج می رسد، چرا نمی توانیم یا نمی خواهیم جانشین یا همتایی برایش پیدا کنیم.جامعه پزشکی و دوستان و همکاران دکتر صادقی معتقدند چون وی تنها بوده و حتی رزیدنتی هم نداشته و یکسره در خدمت بیماران چه در اتاق عمل و چه در بحث پذیرش و ویزیت بیماران بوده است زمانی برای استراحت و آرامش نداشته است.البته با شناختی که با آن عالی مقام به دلیل هم جواری داشته ام، خودساختگی و تلاشها و مردم داریش را از صفات بازری می دانم که در معدود کسانی دیده می شود می دانم که او هرگز از کار خسته نمی شد و این را من بخوبی می دیدم.اما فراموش نکنیم، که هر انسانی ظرفیت منحصر به خودش دارد و هر چقدر هم این ظرفیت از گنجایش بالایی برخوردار باشد، ممکن است در مواقعی نتواند کارایی لازم و در خور توجه را نشان بدهد، اگر چه دکتر صادقی این گونه نبود، ولی به هرحال هر استادی نیاز به دستیارانی دارند که هم تجربه اندوزی کنند و هم یاور در امور اجرایی اش که در این موقعیت اینگونه نشد.در محافل پزشکی و دانشگاهی ما، در این دو سه روز اخیر و حادثه پیش آمده، این بحث به صورت جدی و حتی اعتراضی مطرح شده است که چرا آینده نگری در این زمینه ها انجام نمی شود، چرا پیشگیری نمی کنید و پس از آنکه به نقطه صفر نومیدی و بلاتکلیفی قطعی رسیدیم به یادمان می آید که: دیدی چه به سرمان آمد و ای کاش…..!؟اما حاصلی ندارد جز آه و اشک و تأسف عمیق8066
08/09/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها