تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837628445
«بروس لی» اسطوره ای با تغذیه ای عجیب/تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:ملیت: درباره مرگ "بروس لی" شایعه های فراوانی عنوان شد.برخی معتقدند او مسموم شد.اما در گزارش پزشکی،علت مرگ او را واکنش آلرژیک بدن به داروی مُسکن ذکر کردند که به تورم مغزی و بیهوشی و نهایتاً مرگ او با مغزی 1575 گرمی انجامید. او در تغذیه اش وسواس عجیبی داشت.به گزارش ملیت به نقل از تسنیم، جان فان (jun fan) مشهور به بروس لی، که بدنش را در شامگاه 20 ژوئیه سال 1973 آمبولانسی آژیرکشان در خیابان های هنگ کنگ به سوی بیمارستان "ملکه الیزابت" منتقل می کرد. در بیمارستان چند پزشک و پرستار، مرد جوان را که روی برانکارد بی هوش بود، به سرعت به بخش کمک های اضطراری منتقل کردند. در راهروی بیمارستان تنی چند منتظر بودند که در میان آنان از جمله ریموند چو، فیلمساز معروف هنگ کنگی به چشم می خورد. پس از یک ساعت و نیم تلاش پزشکان، یکی از آنان از اتاقی بیرون می آید و به سوی ریموند چو می رود و آهسته به او چیزی می گوید. لحظه ای بعد ریموند چو از بیمارستان خارج می شود و رو به ده ها خبرنگاری که آنجا اجتماع کرده اند، می گوید: «بروس لی برای همیشه ما را ترک کرد». درباره ی مرگ بروس لی شایعه های فراوانی وجود دارد. برخی حتی معتقدند که او را مسموم کرده اند. اما در گزارش رسمی پزشکی، علت مرگ او را واکنش آلرژیک بدن به داروی مُسکن ذکر شده است که به تورم مغزی و بیهوشی و نهایتاً مرگ انجامیده است. بدین سان کتاب زندگی مردی بسته می شود که جهان او را به نام "اژدهای کوچک" و استاد هنرهای رزمی و همزمان ابرستاره سینما می شناخت؛ مردی که با نبوغ خود در ورزش های رزمی انقلابی برپا کرد. زمانی روزنامه نگاری درباره او نوشته بود: «بروس لی نیز در 32 سالگی به همان اشتهاری در جهان دست یافت که اسکندر کبیر در 32 سالگی دست یافته بود. با این تفاوت که اسکندر بدین منظور به سپاهی عظیم نیازمند بود، ولی بروس لی فقط اراده ای پولادین داشت». بروس لی، سنتز نبوغ آسای ورزش های رزمی در جامعیت استادانه و هنرمندانه آن بود. وی قالب های سنتی ورزش های رزمی را در هم شکست و طرحی نو به نام "جیت کان دو" در انداخت که می توان آن را "سبک فاقد سبک" نامید. اما به راستی بروس لی که بود و چه ویژگی هایی داشت که از چنین آوازه ای برخوردار شد؟ چرا هیچ ستاره رزمی کاری بعدها نتوانست به جایگاه او دست یابد؟ برای پاسخ به این پرسش بد نیست اندکی با فلسفه او از هنرهای رزمی آشنا شویم. جیت کان دو؛ طرحی انقلابی برای رزم جهان ورزش های رزمی ستارگان بزرگی به خود دیده است، ولی هیچ یک موفق نشده اند به آوازه و محبوبیت بروس لی دست یابند. بی تردید یکی از علت های این پدیده را باید در نوآوری ها و سبک کار بروس لی جستجو کرد. گفته اند که نابغه از هیچ قانونی پیروی نمی کند، چرا که خود قانونگذار است. بروس لی برای ورزش های رزمی قوانین تازه ای بر پا کرد، قوانینی که به انقلابی انجامید. او خود به چنین انقلابی واقف بود و از این رو با اعتماد به نفس در برابر فشارها ایستاد، همه سنت ها را درنوردید و راه تازه ای در ورزش های رزمی گشود. او برای سبک خود نام "جیت کان دو" را برگزید که در واقع طرحی اساسی برای هنر دفاع از خود و معنای آن در چینی چیزی معادل "روش مهار مشت" است. "جیت کان دو" شکل عالی تکامل یافته هنر رزمی است که او در مکتب استاد خود، ییپ من در هنگ کنگ آموخته بود. این استاد به بروس لی جوان همه دانستنی های خود از ورزش رزمی کونگ فو را آموخته بود. اما بروس لی کسی نبود که فقط بخواهد به سطح استاد خود برسد. این گونه قالب ها برای بروس لی تنگ بود و می خواست همه آنها را درهم شکند. بروس لی یک کمال گرای تمام عیار بود و از این رو بعدها طرحی نو درانداخت. با این همه باید گفت که "جیت کان دو" سبک دیگری در کنار دیگر سبک های رزمی اعم از کاراته یا کونگ فو یا حتی مشت زنی نبود. سبک بروس لی، سنتزی از همه ورزش های رزمی و جامعیت آفریننده آنها بود. یا اگر بخواهیم آن را دقیق تر و به زبان خود بروس لی بیان کنیم: سبک فاقد سبک! گفتنی است که بروس لی در صحنه ای از آخرین فیلم اش به نام "اژدها وارد می شود"، در برابر این پرسش یک مدعی که می پرسد سبک تو چیست، به این موضوع اشاره کوتاهی می کند و پاسخ می دهد: «رزم بدون رزمیدن»! این به معنای روال و روشی در رزم است که از پیش هیچ سبکی را برای خود مقرر نمی کند، شیوه پیکار را جزم و متصلب نمی انگارد و خود را به آن مقید نمی داند. یعنی در رزم همواره باز و منعطف بودن و از همه تکنیک ها و ضرباتی استفاده کردن که بتواند موثر باشد و حریف را از کار بیندازد. این اوج عقلانیت در هنر رزمی مدرن است. یعنی فقط هدف رزم، ناتوان کردن حریف و واداشتن او به تسلیم است و نه چیز دیگر. اما ببینیم خود بروس لی در این زمینه چه می گوید. او به فشرده ترین ولی نافذترین صورت، فلسفه خود از هنرهای رزمی را در این عبارات بیان می کند: «ذهن ات را تخلیه کن. مانند آب باش و ترکیب و شکل خاصی به خود نگیر. اگر آب را در فنجان بریزی، به شکل فنجان درمی آید. اگر آب را در بطری بریزی، به شکل بطری درمی آید. اگر آب را در قوری بریزی، به شکل قوری درمی آید. آب می تواند جریان یابد، یا ویران کند. اگر با مشت یا لگد، ضربه ای به آب بزنی، می بینی که چگونه منعطف باقی می ماند. اگر بخواهی آب را در مشت بگیری، می بینی که از لای انگشتان دست تو راه خود را به بیرون می گشاید. چیزی که مانند آب منعطف است، هرگز نمی شکند. پس مانند آب باش دوست من!». آب برای بروس لی به عنوان یکی از عناصر بنیادین طبیعت، فقط نماد انطباق پذیری و تسخیرناپذیری نیست، بلکه بیانگر مداومت و قدرتی است که حتی می تواند سنگ ها را از درون تهی و نهایتاً ویران کند. از این رو برای بروس لی، رزمی کار خوب کسی نیست که تنها به اصول و قواعد و تکنیک های ورزش های رزمی مسلط و وفادار باشد، بلکه کسی است که بیش از همه قابلیت انطباق دارد و خود را با حریف و شرایط مبارزه به بهترین نحوی تطبیق می دهد. بروس لی در سال 1965 در نامه ای به یکی از دوستانش می نویسد: «در هنر کونگ فو سه مرحله وجود دارد: مرحله ی اول، مرحله ابتدایی است که شناختی از هنر رزمیدن وجود ندارد. هر کس از این مرحله فراتر نرود، صرفاً به طور غریزی عمل می کند، یعنی به طور غریزی حملات را دفع می کند یا ضربه می زند. این مرحله بی تردید مرحله ی غیرعلمی است. مرحله دوم، مرحله نفوذ فکری به سپهر فلسفه کونگ فو است، یعنی مرحله ای که در آن ابزارهای دفاع و حمله، ایستادن درست، نفسگیری صحیح و تامل و اندیشیدن آموخته می شود. این مرحله بی تردید مرحله ای علمی است ولی متاسفانه آزادی و فردیت رزمی کار در آن از دست می رود، چرا که ذهن رزمی کار شروع به محاسبه و تحلیل حرکت های گوناگون می کند و بدتر از همه اینکه این فعالیت فکری، رزمی کار را از معنای پیکار و واقعیت دور می سازد. مرحله سوم که من آن را مرحله خودانگیختگی می نامم، پس از سال ها تمرین و ممارست به دست می آید و رزمی کار به این شناخت دست می یابد که کونگ فو یک مذهب نیست و نباید و نمی توان سبک خود را به حریف دیکته کرد، بلکه باید مانند آب منعطف بود و خود را با حریف تطبیق داد. در این مرحله است که همه سبک های رزم، به یک حداقل فروکاسته می شوند و تدریجاً رنگ می بازند و جای آن را انعطاف و سبکی و سادگی می گیرد. بدین سان زنجیرها از دست و پای رزمی کار گسسته و او آزاد می شود تا شخصیت رزمی خود را متجلی سازد». بروس لی از استادان مسلم سلاح های سرد مبارزاتی مانند نانچیکو بدین سان هنر رزمی هنگامی به کمال خود می رسد که از دو مرحله "غریزی" و سپس "فکری" به مرحله ی "حسی" ارتقا یافته باشد. در این مرحله است که حرکات رزمی کار کاملاً خودانگیخته صورت می پذیرد. بیهوده نیست که بروس لی در صحنه ای از فیلم "اژدها وارد می شود" در آموزش به شاگرد جوان خود تاکید می کند که او هنگام استفاده از تکنیک معینی به جای "فکر کردن" می باید "حس کند". و بیهوده نیست که او در یکی از بخش های سریال تلویزیونی "لانگ استریت" به مرد نابینایی می آموزد که اگر موفق شود دیگر حواس خود را درست به خدمت گیرد، برای پیکار به قدرت بینایی نیازی ندارد و حتی می تواند بر حریف بینای خود غلبه کند. این، گذر از دو مرحله نخستین به مرحله سوم، در فلسفه رزمی بروس لی یعنی همان "جیت کان دو" است. بر این پایه می توان "جیت کان دو" را راه و روشی از مبارزه دانست که همه سبک های رزمی را در هم ادغام می کند تا نهایتاً عصاره آنها را با ویژگی ها و شخصیت رزمی کاری که آن را به کار می گیرد منطبق سازد؛ درست همانند زرهی که آن را مناسب قد و قواره مبارزی می دوزند تا با آن به بهترین نحوی آزادی عمل و قدرت رزمی او را ارتقا بخشند. برای بروس لی هدف مبارزه این نیست که به فرمی خاص تمکین کند و آن را از قوه به فعل درآورد؛ هدف مبارزه در وهله نخست پیروزی بر حریف است. بزرگ ترین تفاوت "جیت کان دو" با دیگر ورزش های سنتی رزمی در آن است که انفعال و انتظار در آن مطلقا جایی ندارد. "جیت کان دو" فقط تهاجمی است. معنی این سخن آن نیست که درآن تکنیک های دفاعی وجود ندارد، بلکه این است که بروس لی در هر حرکت دفاعی، همزمان نوعی حمله را می بیند و هر تکنیک دفاعی برای او مقدمه ای برای تفسیری تهاجمی است که در فرجام خود به یک حمله می انجامد. خود بروس لی ویژگی "جیت کان دو" را در سه عنصر بنیادین خلاصه می کند: تاثیرگذاری، خودانگیختگی و سادگی. بروس لی می گفت: «سبک من هیچ رازی ندارد. حرکات من ساده اند، مستقیم و غیرکلاسیک. آنچه این حرکات را فوق العاده می کند، سادگی آنهاست. در همه تمرین ها چنین است. هیچ تصنعی در آنها وجود ندارد. من همواره اعتقاد داشتم که چالاکی و سبکی و نرمش، بهترین روش است. "جیت کان دو" ساده و بیان مستقیم احساس یک رزمی کار با حداقل صرف حرکت و نیروست. شما هر اندازه بیشتر خود را به سبک خاصی مقید کنید، ناچارید بیشتر شخصیت رزمی خود را فدا کنید». بروس لی می افزاید: «ما در مبارزه واقعی با یک جنازه طرف نیستیم. حریف ما زنده و سر حال و دائم در جنبش است. او هدفی است که در یک جا نمی ماند، بلکه منعطف و کاملاً هوشیار است. حریف را باید کاملاً واقع بینانه در نظر گرفت و نه مانند یک روبات. من بر این نظر نیستم که سبک ها و روش های رزمی سنتی کاملاً بی معنی هستند، ولی برای خود من مؤثر بودن بالاتر از هر سبکی است. نباید اجازه داد که روش ها و سبک ها خود را به ما تحمیل کنند و دست و پای ما را ببندند. یک رزمی کار با کاربرد یک تکنیک نمی خواهد آن تکنیک را نمایش دهد، بلکه می خواهد خود را در رزم بیان کند». به قدرت، سرعت و نرمش پلنگ یکی از شاگردان ممتاز بروس لی بعدها گفته بود که بروس لی در آموزش های خود می آموخت که رزمی کار باید فضا را مانند حربه ای در نظر گیرد و تلاش کند میان مکان و زمان (یعنی سرعت) پیوندی هارمونیک برقرار سازد. به گفته او حرکات بروس لی در تمرین ها و آموزش ها به یک پلنگ می ماند، یعنی سرعت و قدرت را با نرمی و انعطاف فوق العاده درهم می آمیخت. برای نمونه هنگامی که بروس لی در فاصله سه متری حریف ایستاده بود، ناگهان جهش وار و با سرعتی باورنکردنی این فاصله را درمی نوردید و به حریف خود ضربه ای وارد می کرد و در آنی به موقعیت آغازین خود بازمی گشت. او همواره توصیه می کرد که باید فضای کافی در اختیار داشت و از تنگنا گریخت، زیرا تنگنا ابتکار و قدرت مانور رزمی کار را محدود می کند. بروس لی همچنین می آموخت که باید از دست ها و پاها مستقل از هم استفاده کرد و مهم تر اینکه به هنگام یک ضربه فقط عضلات مربوط به آن بخش از بدن نیستند که مورد استفاده قرار می گیرند، بلکه عضلات دیگر نقاط بدن نیز باید به یاری عضو فعال بیایند. اهمیتی که بروس لی برای برقراری پیوند درست و هارمونیک میان فضا و سرعت قائل بود، باعث شد که در "جیت کان دو" طرح هایی برای مبارزه با سه فاصله متفاوت ارائه دهد: فاصله کوتاه، فاصله متوسط و فاصله زیاد. او بدین منظور تکنیک های گوناگون از ورزش های رزمی را در هم می آمیزد تا هر کدام را که برای این فواصل سه گانه مؤثرترند به خدمت گیرد. در "جیت کان دو" تکنیک های همه ورزش های رزمی جاری هستند، از کاراته گرفته تا کونگ فو، از جودو گرفته تا جوجیتسو و حتی مشت زنی. بروس لی نه تنها کتابخانه بزرگی از کتاب های همه ورزش های رزمی مختلف را برای خود فراهم کرده و آنها را منظم مطالعه می کرد، بلکه فیلم های مسابقات محمد علی (کلی)، اسطوره سنگین وزن مشت زنی جهان را تهیه کرده و مرتب تماشا می کرد. کسانی که فیلم های بروس لی را دیده اند به یاد دارند که حرکات و رقص پای او در جریان مبارزه بی شباهت به رقص پای محمد علی نبود. بروس لی در سال 1967 رسماً اعلام کرد که "جیت کان دو" ترکیبی کمال یافته از کونگ فوی چینی، کاراته ی ژاپنی و بوکس آمریکایی است. بروس لی بر این باور بود که هر رزمی کاری باید توانایی های خود را خوب ارزیابی کند و بسنجد و نخست "خویشتن" را بیابد. سپس تکنیک ها و روش های سازگار با خویشتن را در خود بپرورد و تقویت کند. تکرار تمرین های کلاسیک فقط باعث می شود که شخصیت رزمی کار در آنها مستحیل شود و از دست برود. از دیدگاه بروس لی برای چیرگی بر هر حریفی باید دست او را خواند و بدین منظور باید با او یکی شد و این کار جز با واکنش های خودانگیخته میسر نیست. نیازی به رعایت حرکات قراردادی وجود ندارد و نباید فکر و انرژی خود را مصروف مدیتیشن یا تمرین نفسگیری صحیح کرد و همه چیز را از نو آزمود، بلکه همه چیز باید به طور خودکار از قوه به فعل درآید. بروس لی در تغذیه خود وسواس عجیبی داشت با این همه باید افزود که در "جیت کان دو" آمادگی جسمی و روحی پیش شرط همه چیز است. خود بروس لی با اراده ای آهنین تمرین می کرد و بدن خود را در فرم مطلوب نگاه می داشت. او از جمله روزانه 10 کیلومتر می دوید و در تغذیه خود وسواس عجیبی به خرج می داد. هنگامی که کمر بروس لی در یکی از تمرینات بدن سازی آسیب دید و مدتی اسیر تختخواب شد، پزشکان او را برای همیشه از ورزش های سنگین منع کردند. ولی بروس لی با اراده ای آهنین و روحیه ای باورنکردنی بر آسیب دیدگی و درد طاقت فرسای خود چیره شد و تندرستی خود را بازیافت. در پشت حرکات نرم و سبک و ساده بروس لی نیرویی سهمگین نهفته بود. این را همه کسانی که با او تمرین می کردند به تجربه دریافته بودند. جیمز کابرن، هنرپیشه نامدار هالیوود که یکی از شاگردان او بود، در مصاحبه ای با خنده تعریف می کند: «روزی بروس می خواست ضربه ای با پا را به من نشان دهد. من برای جلوگیری از آسیب دیدگی کلاه و جلیقه ایمنی داشتم و یک متکای ابری هم بغل گرفته بودم. بروس که در چند متری من ایستاده بود چون تیری از جا جست و با لگد ضربه ای به من زد که چند متر به عقب پرتاب و نقش زمین شدم. در یک لحظه فکر کردم که با کامیونی تصادف کرده ام!». یک شاگرد دیگر بروس لی ضربات مشت او را به گلوله ای آهنین و ضربات پای او را به کنده ای تشبیه کرده بود که قادر است قفسه سینه هر آدم نیرومندی را به آسانی خرد کند. همسر و دختر بروس لی بروس لی فرصت نکرد، فلسفه خود از هنر مبارزاتی را به صورتی مدون منتشر کند. ولی از او یادداشت ها و طرح های زیادی درباره "جیت کان دو" باقی ماند که بعدها به همت همسر و شاگردانش به صورت کتاب منتشر شد. افزون بر آن بروس لی در آخرین فیلم خود به نام "بازی مرگ" که سناریوی آن را خود نوشته بود، تلاش کرده بود که فلسفه خود از هنر مبارزاتی را به نمایش بگذارد. در صحنه های محدودی از این فیلم که پیش از مرگ بروس لی فیلمبرداری شده بود، او در هر طبقه ای از یک معبد پنج طبقه با یکی از استادان مسلم سبک های مختلف ورزش های رزمی روبرو می شود و با استفاده از توانایی ها و تکنیک های "سبک فاقد سبک" خود و نیز ضعف هایی که هر یک از سبک های مقابل به دلیل محدودیت خود دارند، بر تک تک حریفان خود پیروز می شود. مرگ فرصت نداد که بروس لی این فیلم را به پایان برساند و بعد از مرگ او این فیلم ناتمام با هنرپیشه ای دیگر تکمیل شد و به نمایش درآمد. با این همه می توان فلسفه رزمی بروس لی را در صحنه هایی از این فیلم دید و به ژرفای آن پی برد. 75 سالگی بروس لی، مردی که همواره 32 ساله خواهد ماند اگر بروس لی استاد هنرهای رزمی و ستاره نامدار سینما به مرگی نابهنگام چشم از جهان فرو نبسته بود، اکنون 75 ساله می شد. او به شهرت و محبوبیتی دست یافت که برای بسیاری از ستارگان یک رویا باقی خواهد ماند. به گزارش دویچه وله؛ بروس لی در 27 نوامبر 1940 در خانواده ای هنرمند به دنیا آمد. پدرش هو چوئن لی، خواننده اوپرای کلاسیک چینی ایالت کانتون و مادرش گریس لی یک دورگه چینی ـ آلمانی بود. پدر بروس لی، زمانی که همسرش باردار بود، باید با گروه اوپرایی که عضو آن بود در سواحل غربی ایالات متحده آمریکا کنسرت های متعددی برگزار می کرد. بنابراین او در این سفر همسر باردار و سه فرزند دیگر خود را نیز همراه برد. بروس لی در جریان همین سفر در بیمارستانی در محله چینی های سانفرانسیسکو زاده شد. این رویداد باعث شد که او از همان آغاز از تابعیت دوگانه آمریکایی و چینی برخوردار شود. "بروس" نام کوچک یک پزشک آمریکایی بود که در بیمارستان سانفرانسیسکو به مادر بروس لی برای زایمان کمک کرد و مادر بروس لی برای قدردانی، این نام آمریکایی را برای فرزند خود برگزید. اما بروس لی یک نام چینی هم داشت که معنی آن "ققنوس کوچک" بود. ولی از آنجا که سال 1940 در تقویم چینی سال اژدها بود، بعدها بروس لی را در محیط خانوادگی "اژدهای کوچک" می نامیدند. نام "اژدها" بعدها الهام بخش عنوان فیلم های او بود. خانواده بروس لی سه ماه پس از تولد او به هنگ کنگ بازگشت. آن زمان مصادف بود با جنگ جهانی دوم و هنگ کنگ به اشغال ژاپنی ها درآمده بود. بعدها با شکست و تسلیم ژاپن، هنگ کنگ از چین جدا شد و تحت تسلط بریتانیا قرار گرفت. دوره ی خردسالی بروس لی در چنین فضای سخت و آشفته ای گذشت. با این همه، وضع مالی خانواده او بد نبود. به دلیل فعالیت های هنری پدر بروس لی، پای او هم از همان کودکی به فعالیت های هنری کشیده شد. 6 ساله بود که در فیلمی ایفای نقش کرد و بعدها با چند فیلم دیگر به عنوان هنرمند خردسال از خود شایستگی نشان داد. نوجوانی و آموزش کونگ فو دوره نوجوانی او با تلاطمات زیادی همراه بود. هنگ کنگ شهر آشفته ای بود که در آن بی قانونی موج می زد. این شهر به محلات گوناگونی تقسیم شده بود و در هر محله جوانان شرور باندهایی تشکیل داده بودند. زدوخوردهای خیابانی با چماق و زنجیر و چاقو از ویژگی های این باندها بود و حتی گاهی قربانی می گرفت. پای بروس لی از 13 سالگی به این باندها باز شد. اما او به رغم شهامت و انرژی فوق العاده خیلی زود دریافت که برای بقا در چنین جنگلی از نظر جسمی بسیار ناتوان است. پدر بروس لی گاهی او را با خود به کلاس "تای چی چوآن" می برد که ورزشی کهن با سابقه 1500 ساله است و ویژگی آن پرورش روح و جسم با حرکاتی موزون و هماهنگ است. ولی این ها بروس لی را راضی نمی کرد و او هنوز به دنبال گمشده ای می گشت. سرانجام با موافقت مادرش او را در مدرسه هنرهای رزمی استاد "ییپ من" ثبت نام کردند. او به شاگردان خود "وینگ چون کونگ فو" می آموخت. بروس لی دیگر گمشده خود را بازیافته بود. او با پیگیری و تعصب عجیبی به آموختن هنر رزمی پرداخت و می توان گفت که از آن پس همه ی زندگی خود را وقف آن کرد. در کنار کونگ فو رشته ی دیگری نیز برای بروس لی جاذبه داشت و آن رقص بود که بروس لی در آن موفقیت زیادی داشت. شاید شمار اندکی بدانند که او در هفده سالگی قهرمان رقص "چاچاچا" در هنگ کنگ شد. اما هیچ کدام از این فعالیت ها روح سرکش بروس لی را رام نکرد و باعث دور شدن او از محیط خطرناک خیابان های هنگ کنگ نشد. در سال 1958 دو باندی که بر سر تسلط بر منطقه ای اختلاف داشتند، قرار گذاشتند که بهترین مبارز خود را روانه ی پیکاری تن به تن کنند و هر کس پیروز شد، باند او بر آن منطقه تسلط داشته باشد. این مبارزه قرار بود بر بام یک ساختمان متروک 5 طبقه صورت گیرد. ولی قرار وحشتناک تر این بود که برنده ی این مبارزه حق داشت در پایان بازنده را از بام به پایین پرتاب کند. بروس لی به نمایندگی از طرف باند خود به این نبرد فرستاده شد. حریف قلدر او مبارزی سخت و نیرومند بود، ولی نتیجه ی این پیکار خیلی زود آشکار شد و حریف بروس لی در حالی نقش زمین شد که استخوان های هر دو ساعد و یک ران او شکسته بود. اما بروس لی به جای اینکه او را از بام به زیر افکند به دوستانش خبر داد که او را هر چه زودتر به بیمارستان برسانند. این مبارزه پیامدهای قضایی داشت. شامگاه همان روز پلیس هنگ کنگ به خانه لی مراجعه کرد و اگر تعهد کتبی پدر بروس لی برای جلوگیری از تکرار حوادثی مشابه نبود، بروس لی را به زندان برده بودند. به تشخیص والدین بروس لی، هنگ کنگ دیگر جای مناسبی برای فرزندشان نبود. داشتن گذرنامه ی آمریکایی دریچه ای به روی والدین می گشود. آنان فرزند سرکش خود را در تاریخ 3 دسامبر 1958 با کشتی روانه ی زادگاهش در آمریکا کردند. همه ی دارایی او در این سفر 100 دلار آمریکایی بود. "مشت یک اینچی" بروس لی در سانفرانسیسکو نزد یکی از دوستان پدرش اقامت گزید و با تدریس رقص درآمد ناچیزی داشت. پس از مدتی به امید یافتن کاری بهتر روانه سیاتل شد. در آنجا در کالج ادیسون در رشته فلسفه و تاریخ ثبت نام کرد. مانند بیشتر جوانان مهاجر چینی عصرها در رستورانی گارسونی می کرد و روزها درس می خواند. به موازات آن همه ی وقت آزاد خود را صرف تمرینات پیگیرانه ی خود در کونگ فو می کرد. یک سال پس از ورود به آمریکا بروس لی شروع به تدریس ورزش رزمی کرد. او برای این کار در آغاز محلی نداشت و شاگردان خود را در پارکینگ ها آموزش می داد. تا آن زمان استادان چینی هرگز کونگ فو به غیرچینی ها آموزش نداده بودند، ولی بروس لی از این سنت گسست، زیرا برای او در ورزش رزمی مرزهای ملی معنایی نداشت. همین باعث شد که محافل چینی آمریکا او را تهدید کنند. سرانجام قرار بر این شد که چینی های آمریکا بهترین مبارز خود را به پیکار بروس لی گسیل کنند و اگر نتیجه این مسابقه پیروزی حریف بروس لی باشد، او دیگر هرگز کونگ فو به غیرچینی ها آموزش ندهد؛ و در غیر این صورت بتواند این کار را بکند. نتیجه این پیکار خیلی زود آشکار شد و حریف بروس لی شکست سختی خورد. چینی ها دیگر از آن پس هرگز مزاحم بروس لی نشدند. در همین ایام بود که بروس لی اندک اندک از سبک های سنتی ورزش های رزمی گسست و سبک ویژه خود به نام "جیت کان دو" را ابداع کرد و تکامل بخشید. و در همین دوره بود که او با یکی از شاگردان خود که دختری آمریکایی به نام لیندا امری بود دوست شد و آن دو پس از مدتی زندگی مشترک ساده و محقری را آغاز کردند. درآمد بروس لی از محل تدریس کونگ فو کفایت نمی کرد. بنابراین کلاس دیگری برای آموزش کونگ فو گشود و مسئولیت آن را به یکی از شاگردانش سپرد. ولی این ها بروس لی را راضی نمی کرد و او رویاهای بلندپروازانه ای در سر داشت. از آنجا که در استعداد هنرپیشگی خود تردید نداشت، تصمیم گرفته بود روزی کارخانه رویاسازی هالیوود را تسخیر کند. اگر چه هالیوود در آن زمان برای یک جوان آسیایی آرزویی دست نیافتنی به شمار می رفت، ولی همه نگاه بروس لی متوجه فیلم و دنیای سینما بود. تمام نقش هایی که آسیایی های شرق دور تا آن زمان در فیلم های هالیوودی بازی کرده بودند، از نقش کوچکی به عنوان خدمتکار یا گارسون یا دربان و در بهترین حالت جنگجویان و سربازان ژاپنی فراتر نرفته بود. ولی بروس لی می خواست این وضعیت را دگرگون کند. شانس نیز اندکی به یاری او آمد. شخصی به نام اد پارکر که استاد کاراته در آکادمی های پلیس بود و چند تن از هنرپیشگان هالیوود مانند فرانک سیناترا و وارن بیتی را نیز آموزش می داد، یکسری مسابقات به همراه نمایش ورزش کاراته در لانگ بیچ ترتیب داده بود و از بروس لی نیز دعوت کرد که سبک خود را در آنجا نمایش دهد. این رویداد از آن جهت اهمیت داشت که از کل مراسم فیلمبرداری می شد. بروس لی در آن مراسم نمایش باشکوهی از توانایی های رزمی خود ارائه کرد. یکی از نقاط اوج این نمایش ضربه مشت او بود که به "مشت یک اینچی" معروف است. بروس لی در این تکنیک مشت خود را در یک اینچی بدن حریف می گیرد و سپس با ضربه ای محکم او را نقش زمین می سازد. این ضربه با اعجاب و تحسین حاضران در ورزشگاه روبرو شده بود. چندی بعد هنگامی که فیلمسازان کمپانی "فوکس قرن بیستم" برای تهیه یک سریال تلویزیونی به نام "زنبور سبز" دنبال نقش کوچکی برای یک رزمی کار آسیایی می گردند، ویلیام دوژر کارگردان تلویزیون، فیلم آن مراسم را برای آنان نمایش می دهد و بروس لی را برای آن نقش توصیه می کند. توانایی های رزمی بروس لی برای آنان چنان اعجاب آور است که فیلمنامه سریال تلویزیونی را بازنویسی می کنند و نقش بیشتری برای بروس لی در نظر می گیرند. با این همه بروس لی در این سریال تلویزیونی که 30 قسمت آن ضبط و پخش می شود، فقط نقش دستیار و راننده قهرمان اصلی فیلم را دارد. سرعت ضربات او در این سریال به گونه ای است که فیلمسازان ناچار می شوند آنها را با دور آهسته تر برای تماشاگران نمایش دهند. و نکته دیگر اینکه درآمد بروس لی در این سریال تلویزیونی فقط هفته ای 250 دلار است که البته برای او و همسرش در آن زمان پول هنگفتی به شمار می رفت. در سال 1965 نخستین فرزند بروس و لیندا که برندون نام دارد متولد می شود. بروس لی بعدها در برخی دیگر از سریال های تلویزیونی آمریکایی مانند "ایرون ساید"، "بت من" و "لانگ استریت" و نیز در فیلمی سینمایی به نام "مارلو" با شرکت جیمز گارنر نقش های کوچکی برعهده می گیرد. پای او در این میان به محافل هنری هالیوود باز شده و آوازه او باعث شد که هنرپیشگان نامداری چون استیو مک کوئین، جیمز کابرن، جیمز گارنر و لی ماروین به جرگه شاگردان او بپیوندند. اما بروس لی هنوز به آنچه خود را شایسته آن می داند دست نیافته است. دیوارهای هالیوود برای پذیرش هنرپیشه ای با ظاهری آسیایی بلندتر از آن است که او فکر می کرد. بنابراین او راه دیگری برمی گزیند. در سال 1968 یک فرستنده تلویزیونی از بروس لی دعوت می کند که هنر رزمی خود را نمایش دهد. این فرصتی بی نظیر برای بروس لی است، چرا که این برنامه از تلویزیون پخش می شود و میلیون ها تماشاگر دارد. بروس لی در حرکاتی زیبا همزمان قدرت تندر و سرعت آذرخش را به نمایش می گذارد. در برابر چشمان حیرت زده میلیون ها تماشاگر تلویزیون پنج تخته چوبی را که قطر هر یک 3 سانتیمتر است با یک ضربه درهم می شکند. خوش شانسی بروس لی در آنجاست که ریموند چو، فیلمساز معروف هنگ کنگی یکی از تماشاگران آن برنامه تلویزیونی است. همان شب تلفن خانه بروس لی زنگ می زند. آن طرف ریموند چو است که به بروس لی پیشنهاد می کند به هنگ کنگ بازگردد و نقش اصلی فیلم بعدی او به نام "رئیس بزرگ" را بر عهده بگیرد. ریموند چو به بروس لی برای بازی در این فیلم دستمزدی 150 هزار دلاری پیشنهاد می کند. دیگر جای درنگ نیست. هالیوود به بروس لی بی اعتنایی کرده بود و اینک زمان آن رسیده بود که او به عنوان فرزند گمشده هنگ کنگ به سرزمین پدری بازگردد و سینمای آنجا را فتح کند. فیلم "رئیس بزرگ" در سال 1971 در دهکده ای در تایلند فیلمبردای می شود. این فیلم رکورد همه فیلم های هنگ کنگی تا آن زمان را می شکند. در دو هفته نخست نمایش این فیلم در هنگ کنگ، یک میلیون و 250 هزار تماشاگر از آن دیدن می کنند و بیش از یک میلیون دلار بلیت فروخته می شود. پس از سال ها تلاش، ستاره هنری بروس لی شروع به درخشش کرده است، البته نه در آسمان غرب، بلکه در آسمان شرق. با این موفقیت، کمپانی "گلدن هاروست" به سرعت دست به کار تهیه دومین فیلم بروس لی می شود. عنوان این فیلم "مشت خشم" (در ایران: خشم اژدها) است. نقش دیگر این فیلم را به نورا میائو، ستاره هنگ کنگی می دهند. موضوع فیلم بر سر اشغال چین توسط نیروهای ژاپنی و جنبش مقاومت علیه این اشغالگری است. این فیلم احساسات میهن دوستانه چینی ها را تحریک می کند. هنر بازیگری بروس لی در این فیلم چشمگیر است. منتقدان آمریکایی در همان زمان می نویسند که بروس لی از هر لحاظ در اندازه های هنری یک بازیگر هالیوود است. "مشت خشم" به موفقیت های تازه تری دست می یابد و رکورد نخستین فیلم بروس لی را هم می شکند. جوانان خاور دور بت خود را یافته اند و او را "جیمز دین شرق" می دانند. بروس لی پس از موفقیت این فیلم با شراکت ریموند چو یک شرکت فیلمسازی به نام "کنکورد" تاسیس می کند. در سومین فیلم به نام "راه اژدها" که در ایتالیا فیلمبرداری شده است، بروس لی نه تنها کارگردانی و نقش اول فیلم را برعهده دارد، بلکه فیلمنامه را هم خود او نوشته است. در صحنه های آخر فیلم در ویرانه های با شکوه کولوسئوم رم، پیکاری صورت می پذیرد که آن را در جهان ورزش های رزمی "نبرد قرن" خوانده اند، یعنی صحنه ای که بروس لی با چاک نوریس، قهرمان وقت کاراته آمریکا دست و پنجه نرم می کند. این صحنه رویارویی دو غول ورزش های رزمی و همزمان دو مکتب و سبک هنر رزمی را به نمایش می گذارد. "راه اژدها" همه رکوردهای فیلم های هنگ کنگی را می شکند و در چند هفته نخست نمایش نزدیک 3 میلیون دلار فروش دارد. "اژدها" هالیوود را تسخیر می کند بروس لی با فیلم "راه اژدها" به یک سوپراستار فرا روییده است. هالیوود دیگر نمی تواند او را انکار و به او بی اعتنایی کند. کمپانی فیلمسازی "برادران وارنر" بی درنگ به سراغ بروس لی می رود و به او پیشنهاد می کند که نقش اول فیلمی به نام "اژدها وارد می شود" را بر عهده گیرد. رابرت کلوز، فیلمساز آمریکایی کارگردانی این فیلم را برعهده دارد و جان ساکسون، هنرپیشه هالیوود نقش دوم فیلم را ایفا می کند. فیلمبرداری این فیلم در آوریل سال 1972 آغاز می شود. کارگردانی همه صحنه های رزمی فیلم بر عهده شخص بروس لی است، اما انتظارات او بیش از این ها است. او خواهان کناره گیری فیلمنامه نویس می شود زیرا معتقد است که او توانایی لازم را ندارد. تهیه کنندگان فیلم چاره ای جز پذیرش درخواست بروس لی ندارند. ولی آنان بعدا اذعان می کنند که این بهترین فیلمی است که تا آن زمان تهیه کرده اند. این فیلم فقط در عرض چند هفته نخست نزدیک 5 میلیون دلار در آمریکا فروش دارد و بعدها فروش آن از مرز 20 میلیون دلار می گذرد. این فیلم در هنگ کنگ نیز 5 میلیون دلار فروش داشت. "اژدها وارد می شود" نه تنها نخستین فیلم هالیوود درباره هنرهای رزمی است، بلکه بهترین و موفق ترین فیلم در این زمینه در سراسر جهان است. صحنه پایانی این فیلم در اتاق آینه ها، الهام گرفته از یکی از فیلم های معروف اورسن ولز به نام "بانویی از شانگهای" است. فیلم "اژدها وارد می شود" فقط تماشاگران فیلم های رزمی را در آمریکا و اروپا به تحسین وانداشت، بلکه همچنین با استقبال بی نظیر تماشاگران خاور دور و سراسر جهان روبرو شد. با این فیلم بروس لی در سراسر جهان به یک ابرستاره تبدیل شد و بعدها در "پیاده رو شهرت" هالیوود ستاره ای را به خود اختصاص داد. نام این فیلم در سال 2004 وارد "فهرست ملی ثبت فیلم آمریکا" شد. "اژدها وارد می شود" و دیگر فیلم های بروس لی باعث شهرت و محبوبیت ورزش های رزمی در سراسر جهان شد و انبوهی از جوانان در کشورهای مختلف و از جمله ایران به این گونه ورزش ها روی آوردند. "آکادمی کاراته ایران" که در اوایل دهه 50 خورشیدی (اوایل دهه ی 70 میلادی) در تهران فعالیت محدود و اعضای کم شماری داشت، با موجی از اعضای جدید روبرو شد که خواهان فراگیری ورزش رزمی بودند. این امر به اعتلای ورزش های رزمی در سراسر ایران انجامید و آن را از ورزشی در محفلی نسبتاً کوچک به رشته ورزشی محبوبی در میان مردم تبدیل کرد. این را باید در وهله نخست مدیون بروس لی و نمایش توانایی های او از طریق فیلم هایش دانست. گفتنی است که بخش بزرگی از شهرت زمانی به سراغ بروس لی آمد که او دیگر زنده نبود. چند هفته پیش از نخستین اکران فیلم "اژدها وارد می شود" بروس لی با مرگی نابهنگام و تراژیک چشم از جهان فروبست. در پوسترهای تبلیغاتی این فیلم در توصیف این نابغه هنرهای رزمی جمله ای به چشم می خورد که شاید به بهترین نحوی توانایی فوق العاده او را توصیف می کرد: «به سرعت گزیدن افعی و به مرگباری زهرش»! برچسب ها: بروس لی ، مرگ مغزی ، واکنش آلرژیک ، تغذیه ، شایعات
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ملیت]
[مشاهده در: www.meliyat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها