محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855123806
حسین زمان:موسیقی امروز سفارشی است/صدا و سیما هیچگاه دلش برای موسیقی نسوخته است
واضح آرشیو وب فارسی:امید: شاید بتوان احیای مجدد موسیقی پاپ در ایران را به فضایی که فریدون شهبازیان از موزیسینهای بنام ایران در مرکز موسیقی صداوسیما فراهم کرد مرتبط دانست. صداوسیما پذیرفت که موسیقی هم باید در این رسانه وجود داشته باشد. ازاین رو مردم پس از سال ها نسل اولی های پاپ بعد از انقلاب را آنچنان که باید شنیدند و نام هایی نظیر حسین زمان، مرحوم ناصر عبداللهی، شادمهر عقیلی و محمد اصفهانی به ذهن هایشان سپرده شد. پس از این پذیرش مردمی و صداوسیمایی راه برای عرض اندام باز شد. روح دوبارهای در کالبد نیمه جان موسیقی مردمی دمیده شد و صداوسیما تنها فصایی بود که امکان شنیده شدن این نوع از موسیقی در آن به وجود آمد. بااین وجود اما در ادامه حیات این نوع از موسیقی به همین سادگی ادامه پیدا نکرد. نگاه ها دوباره تغییر کرد و دوباره بخش زیادی از خوانندگان موسیقی پاپ از این رسانه کنار گذاشته شدند. حسین زمان یکی از این هنرمندان است که پس از انتشار آلبومهایش تا سال های پایانی دهه70 دیگر اجازه حضور در عرصه را به دست نیاورد. دیگر نه مجوزی به او داده شد و نه رسانه ملی روی خوشی به نسل اولیهای موسیقی پاپ نشان داد. زمان اما هنوز در ایران است. او که خیلی از متولدین دهه 60 با صدایش خاطره دارند نه تنها از ایران نرفته بلکه کماکان به ادامه مسیر امیدوار است. « امید ایرانیان » با این خواننده گفت وگویی انجام داده که شرح آن در ادامه مطلب آمده است: - آقای زمان شما جزو خوانندگانی هستید که نخستین نسل از خوانندگان موسیقی پاپ پس از پیروزی انقلاب را شامل می شوند. باتوجه به شرایط موسیقی در آن دوره با چه هدفی وارد این عرصه شدید؟ من بارها در جاهای مختلف اعلام کرده ام که اصلی ترین هدفم از حضور در عرصه موسیقی، شکستن طلسمی بود که بر سر راه موسیقی پاپ گذاشته شده بود. می توانم بگویم ما تقریبا در اواخر دهه 50 و سال های آغازین دهه 60 با موسیقی پاپ در داخل ایران خداحافظی کردیم چون چیزی به اسم موسیقی پاپ در کشورمان ارایه نمی شد. در آن سال ها بعضا کارهایی مناسبتی منتشر می شد ولی نمی شد برای آنها واژه موسیقی پاپ را به کار برد. به هر حال در سال 1374 یا 1375 بود که من و چند نفر دیگر از دوستان که به نوعی دغدغه موسیقی را داشتیم با استاد فریدون شهبازیان در دفتر موسیقی صداوسیما آشنا شدیم. ایشان را علاقه مند دیدیم و متوجه شدیم دلش می خواهد به نحوی به زنده شدن موسیقی پاپ کمک کند. ما هم از این مساله خوشحال شدیم و از آن استقبال کردیم. حاصل دلگرمی استاد شهبازیان و تلاش دوستان دیگر ازجمله محمد اصفهانی، علیرضا عصار، خشایار اعتمادی و در ادامه دوستان دیگر، ورود نخستین آلبوم های موسیقی پاپ به بازار بود که با استقبال خوبی هم مواجه شد. هیچگاه اتفاقی که در سال های 75 و 76 برای آثار موسیقی پاپ افتاد، تکرار نشد. - روزهای ابتدایی انتشار آلبوم های پاپ در دهه 70 بر شما چگونه گذشت؟ ما خوشحال بودیم که در حال رسیدن به هدف خود هستیم. آرام آرام برگزاری کنسرت ها را آغاز کردیم و طلسم برگزاری کنسرت در شهرهای بزرگ را باوجود تهدید به قتل، شکستیم. حتی شاهد ضرب و شتم مردم در کنار سالن های کنسرت بودیم. به سختی توانستیم کنسرت ها را در شهرهای مختلف برگزار کنیم اما متاسفانه روند رو به رشد موسیقی پاپ ادامه پیدا نکرد. به نظر من افرادی که با موسیقی مخالف بودند و دوست نداشتند موسیقی در داخل مملکت زنده شود، تصمیم گرفتند خرابش کنند و چون نمی توانستند موسیقی را خیلی علنی و آشکار حذف کنند، تصمیم گرفتند موسیقی را توسط خود موسیقی نابود کنند. خیلی هم خوب در این زمینه موفق شدند. من حتی آن زمان رد پای بعضی از ارگان ها را در برگزاری کنسرت ها، تولید آثار موسیقایی پاپ و مصادره خواننده ها می دیدم. آنها می خواستند به زعم خودشان افسار موسیقی را به دست بگیرند. این عوامل تخریبی کم کم جدی تر شدند و کاری را که ما شروع کرده بودیم از مسیر اصلی منحرف کردند. متاسفانه اجازه ندادند حرکت خوب ما ادامه پیدا کند. نتیجه آن را هم در حال حاضر می بینیم. - یعنی شما موسیقی پاپ فعلی را قابل قیاس با دوره خود نمی دانید؟ من نمی گویم موسیقی فعلی خیلی از هدف دور شده و موسیقی خوبی نیست ولی متاسفانه بزرگ ترین ایرادی که در حال حاضر به موسیقی وارد است این است که فرمایشی و سفارشی شده است. به نظر من این شکل خوبی برای موسیقی نیست و تا زمانی که موسیقی از این شکل فرمایشی و دستوری خارج نشود، مشکلات ما حل نمی شود. متاسفانه تصمیم گیر اصلی در مورد موسیقی نه وزارت ارشاد اسلامی است و نه سازمان هایی هستند که خود را متکفل امر موسیقی می دانند. به نظر من کسانی که در حال حاضر برای موسیقی تصمیم گیری می کنند همان افرادی هستند که در پشت صحنه قصد داشتند موسیقی را خراب کنند. آنها حالا هم در حال موج سواری هستند و می خواهند بدانند به چه طریقی می توانند این موسیقی را از آن خود کرده و از آن استفاده ابزاری کنند. متاسفانه اکثر هنرمندان توجه زیادی به این مساله ندارند، وجهه هنری خود را آن طور که باید و شاید جدی نمی گیرند و برای خود جایگاه مشخصی را قایل نیستند. این هنرمندان عرصه را برای کسانی که چشم دیدن موسیقی را ندارند، خالی گذاشتند. - اگر موافق باشید به آسیب شناسی شرایط این روزهای موسیقی وارد شویم. شما به نام فریدون شهبازیان اشاره کردید که به اعتقاد بسیاری، او به همراه بابک بیات عنوان پدر پاپ بعد از انقلاب را یدک می کشند. شهبازیان بارها و بارها لفظ فرزند حرامزاده را برای موسیقی پاپ امروز به کار برده است. او معتقد بود «موسیقی پاپی که ما به آن می اندیشیدیم هیچ شباهتی به چیزی که امروز با آن مواجه هستیم، ندارد.» از طرف دیگر خیلی ها در بخش معاونت موسیقی صداوسیما در آن بازه به شهبازیان ایراد می گرفتند که «ایشان هم عرصه را برای ورود همه باز نکرد.» شما با این نظر موافق هستید؟ من مدعی هستم فریدون شهبازیان به عنوان یکی از اساتید پیشکسوت موسیقی، همیشه دلش برای موسیقی این مملکت سوخته و می سوزد. کسانی بودند که می خواستند به موسیقی پاپ بعد از انقلاب، حیات دوباره ببخشند. فریدون شهبازیان و بابک بیات ازجمله کسانی بودند که در این زمینه خیلی کمک کردند. اگر کمک و حمایت این بزرگان نبود، این اتفاق نمی افتاد. وقتی نخستین آلبوم خود را به نام «شب دلتنگی» ضبط می کردم، آقای شهبازیان با عشق و علاقه می آمد، در استودیو می نشست و روی ضبط تک تک کارها نظارت می کرد. این مساله نشان می دهد که او برای مقوله موسیقی دل می سوزاند اما اینکه آقای شهبازیان در یک سری از مسایل صحبت کرده اند، نظر شخصی او بوده است. - خود شما اشاره کردید خشت اول موسیقی پاپ که در زمان شما گذاشته شد با موسیقی پاپ امروز تفاوت زیادی داشت و اتفاقاتی در این میان رخ داد ... من به این اتفاقات اشاره کردم و مطمئن هستم آقای شهبازیان در جریان این مسایل بوده است. - وقتی به روند طی شده موسیقی پاپ در سال های بعد از انقلاب نگاه می کنیم، می بینیم که سازمان صداوسیما پس از یک بازه زمانی دانسته یا نادانسته، ماموریتی عکس را در پیش گرفت شما عملکرد سازمان صداوسیما را در سه دهه اخیر چه طور ارزیابی می کنید؟ به نظر من از زمان پیروزی انقلاب اسلامی تا به امروز هیچگاه ارتقا و نشر موسیقی در دستور کار سازمان صداوسیما قرار نداشته است. یعنی هیچ وقت وظیفه رسانه ملی این نبوده که سطح موسیقی را بالا ببرد و به نشر آن کمک کند. همواره تلاش سازمان صداوسیما این بوده که به دلیل جذابیت موسیقی در نزد مردم(چون نمی توانسته از این موضوع فرار کند) موسیقی و هنرمندان اصلی این حوزه را کنترل کند. مواقعی که سازمان صداوسیما احساس می کند می تواند از موسیقی بهره برداری سازمانی کند، این کار را انجام می دهد. وقتی به انتخابات نزدیک می شویم، فضا باز و انواع و اقسام موسیقی ها از رسانه ملی پخش می شود ولی همین که شرایط تغییر می کند، به اصطلاح فتیله را پایین می کشند و دیگر خبری از سر و صداها نیست. زمانی هم که فعل و انفعالات سیاسی در جامعه رخ می دهد و تنش ایجاد می شود، می بینید که صداوسیما به کمک می آید تا فضا را معتدل کند. یعنی صداوسیما اگر نیاز ببیند که باز هم می تواند از موسیقی استفاده کند، این کار را انجام می دهد اما هیچگاه دلش برای موسیقی نسوخته است. - آخرین آلبوم منتشر شده شما به چه سالی برمی گردد؟ آخرین آلبوم من در سال 1377 یا 1378 منتشر شد. از آن تاریخ به بعد دیگر اجازه کار نداشتم و در واقع از سال 1380 به طورکلی جلوی فعالیت من گرفته شد. در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد کاملا فعالیت من قطع شد و به طور رسمی ممنوع الکاری من را اعلام کردند. پیش از آن رسما ممنوع الکاری را به من اعلام نکرده بودند اما اجازه اجرا هم به من نمی دادند و هر جا که اراده می کردم کنسرت برگزار کنم، متاسفانه با اعمال زور و خرابکاری، نمی شد. ضرر بسیاری را متحمل شدیم و تهیه کننده ها کم کم قید همکاری با من را زدند. در زمان آقای احمدی نژاد وقتی به وزارت ارشاد مراجعه کردم، به من گفتند «مجوز نداری و از بالا به ما دستور داده اند جلوی فعالیت تو را بگیریم.» حرف هایی از این قبیل تحویلم دادند که هنوز هم ادامه دارد. چندین بار در دولت آقای روحانی هم به وزارت ارشاد مراجعه کردم اما همان جواب را شنیدم. - پس در حال حاضر بیشتر سرگرم تدریس هستید؟ من سرگرم تدریس بودم چون علاقه زیادی به آن داشتم. البته تدریس من مربوط به هنر نیست و الکترونیک و مخابرات تدریس می کنم. من سابقه 27 سال تدریس داشتم و نزدیک به 10سال در دانشگاه جزیره کیش و بعد در پردیس بین المللی دانشگاه صنعتی شریف در کیش عضو هیات علمی بودم و علاوه بر تدریس، مسوولیت معاونت طرح و برنامه دانشگاه را برعهده داشتم اما متاسفانه از سه سال پیش و در واقع در اواخر دولت محمود احمدی نژاد به بهانه های مختلف عذرم را خواستند و عملا جلوی تدریس من در دانشگاه نیز گرفته شد. - در این خصوص نیز پیگیری کردید؟ جواب آنها نیز شبیه به پاسخ مسوولان ارشاد بود که «از بالا دستور دادند شما نباشید.» من به طور غیرمستقیم از افراد مسوول در دولت جدید نیز درخصوص خودم سوال کردم اما گفتند «برای ما نامه آمده که نباید شما را به کار بگیریم.» - با این اوصاف در حال حاضر از نظر مالی چه وضعیتی دارید؟ من سال هاست که از لحاظ مالی، مشکلات جدی دارم اما فعلا از ذخیره های زندگی استفاده می کنم. به هر حال ما امیدواریم و با امید زنده هستیم. حداقل من بیش از آقای روحانی امیدوارم!(خنده) اگر امید نباشد زندگی دیگر مفهومی ندارد و ما هیچ وقت نباید امید را از دست بدهیم.
پنجشنبه ، ۵آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: امید]
[مشاهده در: www.omidnameh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها