تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813059188
رابطه موسیقی و تجارت از دیروز تا امروز
واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: رد پای موسیقی پاپ در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی را می توان از دهه هفتاد جستجو کرد.در این دهه کم کم نوعی از موسیقی پاپ، در کنار سلطه بلامنازع موسیقی سنتی شکل گرفت. صداو سیما نیز کم و بیش شروع به حمایت از این موسیقی کرد و آرام آرام مردم صدای خوانندگان جوان پاپ را شنیدند.. البته در این دوران، چون فاصله زمانی چندانی از پایان جنگ تحمیلی هم نداشت، می توان ترانه های زیادی یافت که در رثای شهدای دوران دفاع مقدس خوانده شده اند و عموما آهنگسازان بزرگی نیز ساخت و تنظیم این ترانه ها را به عهده داشتند که بسیاری از این ترانه ها نیز ماندگار شدند. شادمهر عقیلی، خشایار اعتمادی، سعید شهروز و چند نفر دیگر، از نسل اول این خوانندگان بودند. در سال 77 بود که اولین جشنواره موسیقی پاپ در ایران برگزار شد و برگزیده آن نیز مانی رهنما از شاگردان مرحوم بابک بیات بود. در این دوره، موسیقی پاپ هنوز به طور کامل پذیرفته نشده بود. البته این موضوع به دلیل عدم آشنایی مردم با این سبک نبوده است چرا که مردم پیش از آن نیز این موسیقی ها را در انواع دیگر ازجمله موسیقی های خارج نشینان می شنیدند. تعلیق چندساله این سبک از موسیقی شکافی بزرگ بین محتوا و زمان ایجاد کرد که البته محصول آن نیز چندان بد نبود. موسیقی پاپ با قدرت برگشت. ترانه های بسیار زیبا به همراه آهنگسازی منطقی و به دور از تقلید حاصل تلاش های افرادی بود که در دل دانشگاه ها و اهل موسیقی و دلسوزان برای ایجاد سبکی متین و همه پسند تلاش می کردند. البته از طرفی نیز بازخوردهای مناسبی وجود نداشت. بعضا نسبت به انتشار آلبوم خوانندگان پاپ گارد هایی به صورت بسته گرفته می شد. این بود که مثلا انتشار آلبوم «دهاتی» از شادمهر عقیلی که اصطلاحا «شیش وهشتی» بود، جنجال های بسیاری برانگیخت.این آلبوم به روایتی پرفروشترین آلبوم موسیقی پاپ بعد از انقلاب اسلامی ایران است و تحول بسیار عظیمی در بازار موسیقی ایران به وجود آورده است. طبق آمارها،تا سال 93 از این آلبوم حدود 10 میلیون نسخه فروش رفته است.آلبومی که همان ابتدا با موانع و دشواری های زیادی برای کسب مجوز مواجه شده بود. البته بنابر آمارهای دیگر این عنوان به آلبومی از حمید عسگری نیز تعلق دارد. البته باید در این دوره به طور قطع از گروه هایی مانند اوهام نیز یاد کرد.اوهام گروهی بود به سرپرستی و خوانندگی شهرام شعرباف که نوع موسیقی آن در زمان خودش (و شاید امروز) «اوانگارد» محسوب می شد.این گروه راک ایرانی، با تم «ایرانی»،اشعار حافظ را در سبک «راک» می خواندند. در دهه 80 است که زمزمه هایی از تغییر و تحولات اساسی در موسیقی شنیده می شود.از اواسط این دهه است که «موسیقی زیرزمینی» شکل می گیرد.در این زمان،از سویی نوعی موسیقی پاپ شکل می گیرد که هم به لحاظ موسیقایی و هم محتوا از انواع پیشین خود متفاوت است.«معشوقه»،بدن و روابط او نیز موضوع اشعار این موسیقی ها هستند و از سوی دیگر،شاهد سر برآوردن موسیقی «رپ» اعتراضی هستیم.این موسیقی ها مضمونی اجتماعی و بعضا سیاسی دارند. از اواخر دهه 80،بسیاری از همان خوانندگان زیرزمینی پاپ، موفق به کسب مجوز شدند.اتفاقا به دلیل همان پیشینه «زیرزمینی»، بعد از کسب مجوز محبوبیت بسیار بیشتری نسبت به دیگران کسب کردند.نمونه ای از این خوانندگان محسن چاوشی است. چاوشی فعالیت خود را با همراهی محسن یگانه به صورت زیرزمینی آغاز کرد و کم کم به شهرت زیادی رسید.خوانندگی او برای فیلم «سنتوری» داریوش مهرجویی که در سال 85 ساخته شد،باعث شهرتش شد.پس از این فیلم بود که چاوشی خود به «برند» تعیین کننده ای تبدیل شد.این روزها هم صدای محسن چاوشی در موسیقی سریال شهرزاد که برای شبکه خانگی ساخته شده است،بار دیگر باعث مطرح شدن این «برند» شده است. محسن یگانه نیز شرایطی مشابه چاوشی برای خود دست و پا کرد.با این وجود،در حالی که این دو با هم کار خود را آغاز کردند،پس از مدتی تقریبا به طور کامل راه موسیقایی آنها از هم جدا شد و سبک های جداگانه ای برگزیدند.هر چند که هر دو پاپ می خوانند. البته،گروه های جدید موسیقی مانند پالت، دنگشو یا حتی چارتار را هم نباید از یاد برد.این گروه ها که سبک نویی از موسیقی پاپ (تلفیقی میان موسیقی پاپ و سنتی و در مورد چارتار،الکترونیک سنتی) ارائه داده اند، توانسته اند ظرف مدت کوتاهی به شهرت زیادی برسند. این روزها شاهد رشد میزان آموزشگاه های موسیقی هستیم.آموزشگاه هایی که بعضا کیفیت بسیار خوبی دارند.اما شنیده ها حاکی از آن است که بعضا به افرادی «غیرمتخصص» مجوز آموزشگاه داده شده،که باعث شده کیفیت موسیقی آن به شدت نزول کند. خطری که برای همه این اشخاص،آموزشگاه ها و گروه های موسیقی وجود دارد،«تجاری» شدن است.تمام این گروه ها،پشت سر خود حامیان مالی قدرتمندی دارند.البته تا اینجا اصلا چیز بدی نیست.اتفاقا این سرمایه گذاران جور عدم توجه کافی دولت به موسیقی را می کشند و آن را جبران می کنند.وجه بد ماجرا از جایی آغاز می شود که مدیران مالی،به بهانه سرمایه دار بودن،حق اعمال سلیقه شخصی خود بر موسیقی آن شخص یا گروه را بیابند و به عبارتی بتوانند «سلطه» خود را بر کار اعمال کنند.مثلا راجع به اینکه چه شعری انتخاب شود،نوع موسیقی چگونه باشد و یا حتی اینکه آیا خواننده زن بتواند وارد گروه شود یا خیر،همه می تواند حاصل انتخاب «شخصی» تهیه کننده و سرمایه گذار باشد.اینجا خطرناک است. برای درک بهتر بازار موسیقی و همچنین جو آموزشگاه های موسیقی که امروزه،هم تعدادشان و هم تعداد هنرجوهایشان بسیار بیشتر از قبل شده است با «ابوالفضل شفیعی» مدیر یک آموزشگاه موسیقی و سرپرست گروه موسیقی «هوم» و همچنین «مهرداد ناصحی» خواننده و نوازنده موسیقی سنتی،گفت وگو کرده ایم. شفیعی در گفت وگو با «مردم سالاری» در مورد نحوه اعطای مجوز به آموزشگاه ها می گوید:«مجوز آموزشگاه را وزارت ارشاد می دهد.در این وزارتخانه،اداره ای با نام «معاونت حوزه هنری» با شاخه های مختلف هنری از جمله موسیقی تعریف شده است که به امور آموزشگاه ها می پردازد.بنا بر تجربه شخصی کاملا به این نتیجه رسیده ام که داشتن مدرک موسیقی هیچ تاثیری بر مجوز دادن وزارت ارشاد ندارد.در واقع فرقی ندارد که نوازنده «تجربی» باشد یا «آموزش دیده».در آن اداره،جمله ای به دیوار زده شده که گویا همه چیز است:«مدرک امتیاز است،ملاک نیست.» در آنجا ابتدا از شخص درخواست کننده مجوز امتحان گرفته می شود.(بنابر تخصص شخص) و اگر شخص به اندازه کافی تبحر داشت،مجوز به او داده می شود.» مهرداد ناصحی نیز در گفت وگو با «مردم سالاری» از وجود یک هیات خبر می دهد:«دو فاکتور در گرفتن مجوز اهمیت دارند:اول مدرک موسیقی و سپس داشتن سابقه خوب.بعد از درخواست مجوز،شرایط درخواست کننده در هیاتی در وزارت ارشاد بررسی می شود و سپس مجوز صادر می گردد.» اما شفیعی نکته دیگری نیز دارد:«مدیریت،مسئله ای است که تا حد زیادی مغفول مانده است.اینکه یک نفر نوازنده خوبی باشد،دلیل بر آن نیست که حتما مدیر خوبی هم باشد یا بتواند کادر آموزشی خوبی هم فراهم کند. از سوی دیگر،در نهایت کار کادر آموزشی هم معلمی است.بسیاری از این افراد هستند که باز هم نوازندگان بسیار خوبی هستند،اما معلم خوبی نیستند.اینها گره هایی است که با دانستن اصول و شیوه ه ای مدیریت حل می شود. لزوم دیگر آموزش آن،به دلیل مسائل اخلاقی است.والدین بسیاری از هنرجویان به ما مراجعه می کنند که از مشکلات اخلاقی بعضی معلمان شکایت دارند.اینها مسائلی است که باید مورد توجه قرار گیرد.» مهرداد ناصحی نیز در مورد مدیریت می گوید:«من اعتقاد دارم که کارها باید به متخصصین سپرده شود.ما باید افراد مدیر داشته باشیم.اما باید در نظر بگیریم که مدیر باید خودش هم با موسیقی آشنا باشد.چون کار ما عادی نیست.هنری و احساسی است.» شفیعی همچنین می افزاید:«بسیاری از موزیسینها،پس از گرفتن مجوز و دایر کردن آموزشگاه،موسیقی خود را به تجارت تبدیل کرده اند و دیگر دغدغه موسیقی صرف ندارند که این بسیار خطرناک است.چه رسد به اینکه به افراد غیرحرفه ای و خارج از حوزه موسیقی مجوز داده شود.» ابوالفضل شفیعی به عنوان یک آموزشگاه دار می گوید: «وزارت ارشاد کمکی به ما نمی کند که مثلا بتوانیم فضای مناسب آموزشگاه اجاره کنیم، چه رسد که بخریم! تنها کمک این است که آموزشگاه های موسیقی از مالیات معاف هستند.» وی همچنین در مورد شهریه ها هم می گوید:«زمان کلاس ها از طرف وزارت ارشاد بین 20 تا 30 دقیقه مشخص شده است.اما شهریه کلاس ها،براساس درجه بندی آموزشگاه ها که بر مبنای فاکتورهای مختلفی صورت می گیرد،مثلا اساتیدی که درس می دهند متفاوت است.می توان گفت دل بخواهی است!» ناصحی رابطه بین آموزشگاه ها و بازار موسیقی را اینگونه ترسیم می کند:«آموزشگاه ها،در پیشرفت هنرجویان بسیار تاثیرگذار هستند.بنابراین اگر آموزشگاه ها کیفیت بالایی نداشته باشند،هنرجویان نیز پیشرفت زیادی نخواهند کرد.حمایت از هنرجویان فقط در این حد است که کنسرت های آموزشی برایشان برگزار کند.این کنسرت ها باعث می شوند که هنرجویان،توانایی خود را به اساتید ثابت کنند.همچنین معمولا گروه های موسیقی نیز از همینجاها،یعنی یا خود آموزشگاه یا کنسرت ها شکل می گیرند.» وی همچنین معتقد است که مدیران موسیقی در همه عرصه های هنر باید فعال باشند:«واقعیت این است که بدون برنامه خواننده ها نمی توانند شکل بگیرند و راه درست را پیش ببرند.حتی در سطح آموزشگاه ها هم مدیریت درست لازم است تا کیفیت کارها به حد مطلوب برسد.» اما شفیعی،بحث را اینگونه پایان می بخشد:«چندین نفر را می شناسم که بدون آنکه تجربه موسیقی داشته باشند،توانسته اند مجوز آموزشگاه بگیرند و طبعا مدیران را هم از دوستان و آشنایان خود انتخاب کرده اند،که نتیجه و کیفت خوبی نداشته است.پس مدیران هم می توانند خطرناک باشند و لزوما نتیجه خوبی به بار نمی آورند.»
چهارشنبه ، ۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مردم سالاری]
[مشاهده در: www.mardomsalari.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها