محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846243771
زنانی که به جبهه نرفتند اما حماسه آفریدند/ زندگی ما یک راز بین خودمان و خدایمان است
واضح آرشیو وب فارسی:شبستان: خبرگزاری شبستان: نقش پشتیبانی روانی و عاطفی جنگجویان در دوران دفاع مقدس بر عهده زنان و مادرانی بود که اگر چه عزیز از دست می دادند اما چون سرو می ایستادند و به باور خویش ایمان داشتند زنانی که به جبهه نرفتند، اما حماسه آفریدند.خبرگزاری شبستا ن- گیلان، هفته بسیج یاد آور نام ها و خاطراتی است که لحظه لحظه، دلدادگی عاشقانی را نشان می دهد که در دوران دفاع مقدس خلق شد. دورانی که اگر چه صحنه های رزم برای زنان اندک بود اما بخاطر تأثیر عمیقی که بر روحیه رزمندگان می گذاشت تا پایان دفاع مقدس امتداد یافت و اکنون نیز ادامه دارد... نقش پشتیبانی روانی و عاطفی جنگجویان در دوران دفاع مقدس بر عهده زنان و مادرانی بود که اگر چه عزیز از دست می دادند اما چون سرو می ایستادند و به باور خویش ایمان داشتند. امداد و درمان، کمک در ستادهای پشتیبانی حتی مشارکت در کمک مالی نمونه های است که زنان سرزمین من انجام دادند و افتخارش را برای من و نسل های بعد برجای گذاشتند. زنانی که شاید حتی به جبهه نرفتند اما با زندگی خویش نبرد کردند و در نبود همسران و پدران و فرزندان خویش حماسه آفریدند. حماسه ای برای تربیت یک نسل که باقی بمانند و از انقلاب و ارزش هایش، همچنان دفاع کنند. امروز که مصادف با پنجمین روز از هفته بسیج و به عنوان«بسیج، خانواده و سبک زندگی اسلامی» نامگذاری شده است به سراغ چند تن از شیر زنانی رفتیم که خاطراتشان را در آیه های ایثار بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس برای حاضرین زمزمه کردند. زنان دوران دفاع مقدس تکرار زنان تاریخ اسلام بودند معصومه پرسا، (با سابقه یک ماه حضور در جبهه و همسر پاسدار هوشنگ رضایی فرد) با بیان اینکه زنان را در زمان جنگ می توان از چند نظر مورد بررسی قرار داد، گفت: از نگاه تاریخی واقعاً زنان دوران جنگ ما تکرار زنان تاریخ اسلام بودند. وی با اشاره به اینکه از نظر دینی پای اعتقاداتمان ایستاده بودیم، افزود: جهاد در راه خدا را فرمان الهی می دانستیم. پرسا بیان کرد: اگر آن دوران می گفتیم فقط کافی است تا حضرت امام(ره) فرمان جهاد دهد ما غسل شهادت کنیم، این یک شعار نبود بلکه واقعیتی بود که در تارو پود جانمان وجود داشت. وی با اشاره به اینکه ما انسان ها اجتماعی زندگی می کنیم و عواطف مان را نمی توانیم کتمان کنیم، گفت: از دیدگاه اجتماعی و عاطفی هم نمی خواستیم احساساتمان را سرکوب کنیم اما با زیر پا گذاشتن برخی خواسته ها توانستیم با فرزندانمان دوری را تحمل کرده و همسرانمان را به جبهه بفرستیم. پرسا به بعد اقتصادی جنگ نیز اشاره و اظهار کرد: در آن دوران سخت، بسیاری از دختران با کمترین هزینه و در بدترین شرایط اقتصادی، یک ازدواج آسان می گرفتند که شاید بعضی ها الان خوابش را هم نبینند. وی تصریح کرد: وضع اقتصادی تازه بعد از ازدواج خیلی سخت تر می شد و با نداشتن منزل مسکونی شخصی، کوپنی بودن وسایل ها، کمبود گاز، کمبود نفت، نرسیدن به موقع حقوق، همسرانی که در جبهه ها بودند و خیلی مشکلات دیگر... ما زنان باید تاب می آوردیم و بگونه ای برنامه ریزی می کردیم و اوقات می گذشت تا در جبهه و جنگ پیروز شویم. پرسا در ادامه با بیان اینکه یکی از دانش آموزان فعال آن زمان بودم که مسئولیت انجمن اسلامی مدرسه را بر عهده داشتم، گفت: در مدرسه مسئول توزیع پیام انقلاب امید انقلاب سپاه بودم و زمانی که دوم دبیرستان بودم، نهضت سوادآموزی تدریس می کردم، ضمن این که مجروحین و رزمنده هایی که از جبهه ها می آوردند به بیمارستان ها شب کاری می گرفتم که از آنها مراقبت کنم. به لباس سپاه عشق می ورزیدم و تا الان این روحیه را حفظ کرده ام وی با بیان اینکه در سال 64 حدود 20 سال داشتم که پیشنهاد ازدواج را توسط خواهر همسرم که در همسایگی ما زندگی می کرد و در جریان فعالیت های من قرار داشت، شنیدم، افزود: من برادرشان را که پاسدار بود ندیده بودم ولی چون به لباس سپاه عشق می ورزیدم و خدا را شکر این روحیه را تا الان حفظ کردم، قبول کردم که به خاستگاریم بیایند. پرسا با بیان اینکه در ازدواج های امروزی زوجین با توجه به اینکه شش تا یکسال آشنایی اولیه و دوستی درخواست می کنند و در آخر باز هم با هم دچار مشکل می شوند و می گویند تفاهم نداریم، گفت: ما قبل از خواستگاری 10 دقیقه تا یک ربع اجازه صحبت گرفتیم. وی بیان کرد: در آن یک ربع همسرم از اینکه یک پاسدار هستم و الان هم جبهه بودم که آمدم مرخصی تا شما را ببینم و باید این فکر را بکنید که شاید من هر موقع عمودی برم، دفعه دیگش افقی برگردم، صحبت کردند. پرسا با اشاره به اینکه جواب من هم این بود که من هم دارم در همین راستا فعالیت می کنم و این اطلاعات را دارم، اضافه کرد: همسرم گفت پس قبول دارید جنگ، شهادت و وضعیت شغلی من همین است و باید با آنها سازگار باشید و من هم چون مادیات برایم مهم نبود، قبول کردم. وی اضافه کرد: خواستگاری رسمی بدون حضور داماد برگزار شد و بعد از آن همه چیز در مدت یک هفته مثل آزمایش خون، خرید عروسی و حتی تهیه جهیزیه انجام شد، چیزی که الان هیچ خانواده ای نمی پذیرد، ولی در آن دوران و شرایط سخت واقعا همکاری، تعاون هم دلی بین خانواده ها وجود داشت. پرسا ادامه داد: در این جور کارها یک شور و شعف خاصی بین خانواده ها وجود داشت و با توجه به اینکه زمان جنگ بود، اما این همه افسردگی و استرس و اضطرابی که در زندگی امروزی وجود دارد، وجود نداشت. وی با اشاره به اینکه بچه های دانشجوی ما الان بیشتر از جهیزیه ای که آن موقع ما زندگیمان را با آن شروع می کردیم، وسایل دارند، افزود: ما با آن شرایط هم ایثار و هم انفاق می کردیم. پرسا با اینکه سنم کم بود و تازه ازدواج کرده بودیم و احساس بی تابی و دلتنگی آزارم میداد اما همیشه به همسرم می گفتم هیچ وقت به شما نمی گویم که نباید به جبهه بروید، اذعان کرد: خودم همیشه همسرم را بدرقه می کردم . همسران ما، راهیان نور بودند وی در ادامه بابیان اینکه امروز ما فرزندانمان را راهیان نور می فرستیم ولی اولین راهیان نور را در خانه های خودمان داریم، گفت: همسران ما، راهیان نور هستند و از این رو باید قدر همدیگر را بدانیم و به خاطر مسائل کوچک زندگی مان را تلخ نکنیم. پرسا با تاکید بر اینکه باید قدر زنان آن دوران را که با آن همه فداکاری و ایثار عمر گذاشتند، بدانیم چرا که شاید هرگز دیگر تکرار نشوند، افزود: ممکن است همسرانی مثل همسران ما که در جبهه ها برای دفاع از ناموش و شرف خویش جنگیدند، دیگر تکرار نشوند و یا کم باشند. وی اظهار کرد: اینگونه خاطرات را به بهانه های مختلف باید برای بچه هایمان تکرا کنیم چرا که، درس هایی در ازدواج ما نهفته است که رهبر معظم انقلاب اخیراً خیلی بر آن تأکید می کنند و جوان های امروز از آن غافلند و متأسفانه خیلی از خانواده ها با تجملات به آنها دامن می زنند. برایم صداقت در گفتار و رفتار همسرم مهمتر از مادیات بود مریم باباهادی(همسر رزمنده جانباز سردار آقازاده) نیز در لابه لای خاطراتش از ازدواجش گفت که در صداقت گفتار و رفتار همسرش مشاهده کرده بود. وی بیان کرد: وقتی بستگان همسرم برای بله بران، ورق سفیدی به من دادند تا چیزهایی را که می خواهم در آن بنویسم فقط نوشتم«بسم الله الرّحمن الرّحیم»، چرا که آنچیزی که برای من مهم بود در درجه اول آن لباس سبز پاسداری بود که خیلی به آن علاقه مند بودم و یک پاسدار با صداقت که در گفتار و رفتار همسرم دیدم و بعدها هم بیشتر متوجه این موضوع شدم. باباهادی با بیان اینکه همسرم سال 59 قبل از ازدواج به عنوان داوطلب در جبهه ها با دکتر چمران در محاصره سوسنگرد حضور داشتند و در روز تاسوعای حسینی به درجه جانبازی نائل شدند، تصریح کرد: همسرم مدت 4 سال در جبهه های جنوب بودند و در اکثر عملیات ها از جمله والفجر مقدماتی و والفجر 1 و بیت المقدس، والفجر 10 وکربلای 2 و چندین عملیات دیگر حضور داشتند. وی اضافه کرد: بعد از ازدواج حدود 2 ماه مأموریت هایشان همین جا بود و از آنجایی که بعضی مسائل امنیتی و اطلاعاتی بود همه را برای ما عنوان نمی کردند و بعد از دو ماه دوباره عازم جبهه های جنوب شدند، که بعد از آن هر 3 ماه یا 45 روز به مرخصی می آمدند . باباهادی با بیان اینکه همسرم در سال 63 برای بار دوم دچار مجروحیت شدند، افزود: فرزند دومم در حال به دنیا آمدن بود، وقتی که خبر مجروحیت ایشان توسط پسرعمویش تلفنی به من داده شد، در مدرسه شاغل بودم، و یادم هست که به ایشان گفتم «شما می گید مجروحیتِ، اما اگر شهادت باشه من روحیه اش رو دارم، شما حقیقت رو بگید» چون فکر می کردم شاید بخاطر وضعیتم دارند مقدمه چینی می کنند . وی ادامه داد: وقتی با برادرهای همسرم به تهران رفتیم دیدیم، صورت همسرم پُر از ترکش است بطوری که انگار آبله مرغان شده باشد، و دست راستش هم یه تکه از ماهیچه انگشت کوچکش رفته بود و عصب دستش قطع شده بود، ترکش ها یکی در ریه، یکی در گردن و یکی هم زیر ابرو و جاهای مختلف بدن پراکنده شده بود و این مجروحیت ها هنوز باقی هستند. باباهادی به مجروحیت در جببه غرب اشاره و ادامه داد: چند سال بعد در کردستان مجدداً مجروح شدند اما هر بار استراحت چندانی نمی کردند، اینبار وقتی می بینند که دکترها مانع رفتنش می شوند با کمک یکی از دوستانش که با هم همرزم بودند با همان لباس بیمارستان، از بیمارستان فرار می کنند و خودشان را به مناطق جنگی می رسانند . مقدمه همه نامه ها تأکید بر اطاعت از امر ولی فقیه و پشتیبانی از ولایت بود وی در ادامه از اینکه همسرش اعتقاد داشتند که نامه را نباید به وسیله پست بفرستند، گفت: البته هیچ موضوعی را از مناطق جنگی در نامه نمی نوشتند اما بخاطر مسائل امنیتی که مبادا نکته ای به دست دشمن برسد و خدای نکرده گرایی به دشمن داده شود که در کدام منطقه هستند و چکار دارند می کنند به هیچ وجه از این نکات در نامه نبود بلکه تأکید بر اطاعت از امر ولی فقیه و پشتیبان ولایت فقیه بودن در مقدمه همه نامه ها بود. باباهادی تصریح کرد: نامه ها توسط یکی از دوستان مطمئن ایشان که به مرخصی می آمد به دستم می رسید و من هم جواب نامه را زمانی که می خواستند به جبهه بروند به دست همسرم می رساندم. به فرزندانم یاد دادم اسمی از بابا نبرند تا مبادا دل بچه ها شهدا آزرده شود وی اظهار کرد: هیچ وقت در نامه ها از مشکلات خانه و بچه ها و یا این که ما چه مشکلاتی داریم نمی نوشتم برای اینکه خیال شان راحت باشد و آسوده در جبهه در مقابل دشمن بایستند. باباهادی بیان کرد: ما زنان بهر حال خودمان را یک جور در دفاع از این جنگ سهیم می دانستیم و نمی خواستیم با بیان مشکلات باعث تضعیف روحیه رزمندگانمان باشیم. وی در ادامه با بیان اینکه ایثار اصلی را مادران و همسران شهداء انجام دادند، گفت: خیلی ها آن زمان حتی در فامیل زخم زبان می زدند و می گفتند«مگه در جبهه چه خبر است؟ اینها خودشان ول نمی کنند بیایند؟ نکنه به این ها حق مأموریت می دهند و...» اما ما فقط تحمل و توکل می کردیم. باباهادی با اشاره به اینکه من 2 فرزند دختر و 2 پسر دارم، گفت: فرزندانم را طوری تربیت کردم که مستقل باشند و وابستگیشان مانع ورود همسرم به جبهه نشود، حتی به آنها یاد دادم در جامعه و مدرسه در مقابل فرزندان شهید هیچ وقت اسمی از بابا نبرند تا مبادا دل آن بچه ها آزرده شود. زندگی ما یک راز است کبری جمال زاده(امدادگر و همسر سردار حمزه فلاح) نیز در بیان خاطراتش اظهار کرد: وقت هایی که مادران و یا همسران شهداء را از دست می دهیم، ناراحت می شوم. وی با بیان اینکه نارحتم تا مبادا خاطراتی در قلب های این عزیزان باشد که با فوتشان به خاک سپرده شود، گفت: وقتی بنا به دستور یکی از دوستانم در استانداری، قرار شد با تعدادی از خانم هایی که با هم به جبهه اعزام شده بودیم بعد از 29 سال بیاییم و در مجامع مطبوعاتی و در مجموعه نشست های صمیمی حاضر شویم و از خاطراتمان بگوییم، کسی از دوستان حاضر نشد و وقتی علت را جویا شدم، گفتند که ما همه چیز را فراموش کرده ایم. جمال زاده بیان کرد: فاصله زیادی از آن دوران گذشته است و من هم در آن زمان 17 ساله بودم که به جبهه رفتم. وی با اشاره به اینکه عادت ندارم از زندگی شخصیم صحبت کنم، افزود: زندگی امثال ما راز است و این را رازی بین خودمان و خدایمان می دانم. جمال زاده در ادامه خاطر نشان کرد: اما این تکلیف را مقام معظم رهبری بر دوش ما گذاشتند که آنچه انجام داده اید بگویید تا دیگران هم بدانند، باید به گوشه هایی از این خاطرات اشاره کنم تا رفع تکلیف شده باشد و گرنه کاری را انجام نداده ام . وی با بیان اینکه زمانی که جنگ آغاز شد 16 ساله و تقریباً سال سوم دبیرستان بودم، گفت: آن وقت ها مثل الان نبود و یک دانش آموز خیلی جاها می رفت و ما هم در سپاه رفت و آمد می کردیم. جمال زاده با اشاره به اینکه در سال 58 به فرمان امام بسیج تشکیل شد، اضافه کرد: از آن موقع به بسیج می رفتیم و در جهاد کار می کردیم. وی به کارکردن در مزارع مردم برای اینکه نشان دهیم ما هم هستیم، اشاره و اذعان کرد: زمانی هم که جنگ شد ما دانش آموز بودیم و می آمدیم خواهش و منت می کردیم و می گفتیم که ما می خواهیم به جبهه اعزام شویم تا تکلیفمان را ادا کرده باشیم. جمال زاده تصریح کرد: تصورمان این بود که در قیامت در مقابل شهدایی که خون داده اند مدیون هستیم و باید چه جوابی به آنان می دادیم؟، از این رو برای اینکه حداقل شرمنده این شهدا نباشم که مانند آنان نمی توانیم شهید بشویم و اسلحه دست بگیریم، باید کاری می کردیم. وی ادامه داد: پس از بسیاری سماجت به حول و قوه الهی از سپاه انزلی با تعدادی جوان هم سن و سال خودمان تقریباً از سوم بهمن تا سوم اسفند، اعزام شدیم که زمان عملیات والفجر مقدماتی بود ما را به اهواز، اندیمشک و دزفول تقسیم کردند. جبهه یک دانشگاه عملی بود که در آن زیبایی گذشت، ایثار و زندگی را دیدم جمال زاده با تاکید بر اینکه در آن دوران چیزی جز زیبایی ندیدیم، گفت: جبهه واقعاً یک دانشگاه عملی بود که در آن زیبایی گذشت، ایثار و زندگی را دیدیم. وی تصریح کرد: در اهواز باشگاه ورزشی خیلی بزرگی را برای درمانگاه آماده کرده بودند و در آنجا وقتی برای کمک به سراغ مجروحین می رفتیم تا نفر اول را پانسمان کنیم آن رزمنده عزیز می گفت من نه، به دیگری کمک کن و همچنین نفر بعدی و بعدی باز هم همین حرف را می زدند در واقع حاضر بودند شهید بشوند تا دیگری زنده بماند اما، الان هر کدام از ما به فکر خودمان هستیم و اولویت را با خودمان می دانیم. جمال زاده با اشاره به شرایط سخت جنگ، بیان کرد: الان من مادرم و کسانی که مادر هستند اگر بچه ای سال چهارم دبیرستان داشته باشند نمی گذاریم کارهای سخت انجام دهند و آنها را قرنطینه می کنیم و از آنها می خواهیم تا فقط درس بخوانند در حالی که در آن ایام خود ما که سال چهارم بودیم جبهه رفتیم و در واحد امداد، امدادگرهای خانمی از شهرهای مختلف آمده بودند و با سن های کم و محدودیت های اندامی که داشتند شاید در روز 50 تا 60 تا برانکارد را بلند می کردند و از نقطه ای به نقطه ای دیگر می بردند. وی ادامه داد: شاید غذای کافی ناهار و شام هم نبود ولی هیچ کس به والله قسم آخ هم نمی گفت و برای ما اینها جزء لذت هیچ چیز نبود. جمال زاده با ابراز ناراحتی از اینکه زجر آور است کتابی که در آن نقش زنان را ثبت کرده باشد موجود نداشته باشد، اظهار کرد: در جستجوی کتابی به دنبال نقش زنان در دفاع مقدس بودم اما کتاب خاصی را پیدا نمی کنم. وی با بیان اینکه زنان بسیار قَدَر و قدرتمندی داریم، افزود: شیر زنانی را در دزفول داشتیم که واقعاً تعجب می کردیم چون وقتی فرزندشان را به خاک می سپردند بلافاصله وارد ستادهای پشتیبانی می شدند. جمال زاده ادامه داد: این زنان قیور وارد رخت شور خانه ها می شدند، لباس های رزمنده هایی را که باید جراحی می شدند را خیلی سریع از تن هایشان در می آوردند و می ریختند داخل حوضچه های رخت شور خانه و چکمه می پوشیدند و با شلنگ این رخت ها را می شستند، شستن لباس هایی که خیلی سخت بود، چون اندام های این رزمندها، انگشت هایی این بچه ها، پوست های کنده شده تنشان و گوشت های به لباس چسبیده، زحمت شستن و درد را برای این مادران بیشتر می کرد. زنان ما حق بسیار بزرگی بر دوش جامعه دارند وی اضافه کرد: اما این زنان و مادران با چه عشقی این کار را انجام می داند و حق بسیار بزرگی بر دوش جامعه دارند. جمال زاده با بیان اینکه اگر امروز رزمنده های ما مسئول شدند، سردار شدند، و یا درجه گرفتند، حقشان بوده است، خاطر نشان کرد: همگی اینها مدیون زنان خود هستند. وی اظهار کرد: اگر زنان ما در آن موقع تلفن می زدند می گفتند که من یا بچه مریضِ هستیم، من با مادر شوهر مشکل دارم و یا هر گله دیگری، آن همسر هیچ وقت با آرامش در جبهه نمی توانست زندگی کند و بجنگد. جمال زاده تصریح کرد: آن جنگ و آن ایثار و فداکاری نشانه ای از زحمات زنان بزرگواری بود که در منزل هم نقش زن و هم نقش مرد را ایفا کردند . اسلام دین زیبا و حیات بخش/ دشمنان از ظرف هنر برای انحراف ارزش های دینی استفاده کرده اند خبرگزاری شبستان: رئیس سازمان بسیج هنرمندان کشور با بیان اینکه دشمنان همواره ارزش های دینی و انقلاب را با استفاده از هنر مورد تهاجمات خود قرار داده اند،گفت: هنرمندان جهت ترویج هنر طراز اسلامی بیش از پیش تلاش کنند.
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبستان]
[مشاهده در: www.shabestan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها