تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837060331
مهدی سلطانی: همه ضد قهرمان هستیم خودمان خبر نداریم!
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: مهدی سلطانی سروستانی جزو بازیگرانی است که در این حرفه تحصیلات آکادمیک پیشرفته داشته و حرفه بازیگری را از روی کاغذ تا صحنه تئاتر و جلوی دوربین سینما و تلویزیون خط به خط لمس کرده و می شناسد.به گزارش هدانا،مجتبی احمدی: بازیگر سریال «در مسیر زاینده رود» که پس از بازگشت از فرانسه به سرعت به یکی از خوب های سینما و تلویزیون تبدیل شد، روزهای پر کاری را با مجموعه های در حال پخش خود چه در تلویزیون، سریال «کیمیا» و چه در شبکه نمایش خانگی، سریال «شهرزاد» سپری می کند. او که این روزها با دکتر رفیعی در تالار وحدت از امیرکبیر نمایشی را روی صحنه دارد مهمان یک فنجان چای بانی فیلم شد تا جدا از تجربه های اخیرش از دنیای بازیگری با ما از فن و تکنیک در اجرای نقش بخصوص کاراکترهای منفی، خاکستری و ضد قهرمان بگوید. این مدرس بازیگری و نمایش در این گفت وگوی تحلیلی از سبک و شیوه های اجرا برای نزدیک شدن به نقش گفت و از راهکارهای خلق یک شخصیت خاکستری اما دوست داشتنی صحبت کرد. بازیگر سریال های «مدینه»، «دیوار»، «مادرانه» و... در گفت وگویش از اوضاع و احوال دانشگاههای هنری و همکاری مجددش با حسن فتحی در سریال «شهرزاد» می گوید. روزهای پر کاری را پشت سر می گذارید؟ - بله... (می خندد) در همین روزهای شلوغ کاری همکاری تان با دانشگاه که ادامه دارد؟ - بله، معمولاً ساعت های تدریس سر کلاس حضور دارم. یا اگر کاری مربوط به دانشگاه باشد رسیدگی می کنم. اوضاع و احوال تحصیل و تدریس و شرایط روزهای آکادمیک حرفه بازیگری چگونه است؟ - خب متناسب با شرایط و وضعیت اقتصادی و فرهنگی، اوضاع و احوال تحصیل آکادمیک در این رشته متغیر است. و این روزها... - این روزها هم مثل وضعیت فرهنگی و اقتصادی ماست. چه ناامید... - (می خندد) اگر وضعیت اقتصادی مان خوب است خب وضع آنجا هم خوب است. اگر وضع فرهنگی مان خوب است خب آنجا هم اوضاع خوب است. به هر حال اینها به هم ربط دارند. به لحاظ نسل هنری، اوضاع را با دوران خودتان مقایسه کنید، چقدر علاقه مندان هنر، امروز صبر و شکیبایی دوران شما را برای رسیدن به هدف دارند؟ - واقعاً نسل عوض شده است. دیدن دانشجویان 20-30 سال پیش خاطره ای است در مدینه فاضله، این روزها همه چیز تغییر کرده، انگیزه ها و آرمان ها متفاوت شده است. آن روزها شاید آرمان و آرمان خواهی رنگ و لعاب بیشتری داشت. نسل امروز عجول و خیلی ناشکیبا و پر توقع هستند نسبت به کارهایی که نکردند. و شما به آنها حق نمی دهید؟ - اگر بخواهم با خودم و دوره ای که دانشجو بودم مقایسه کنم، نه! حق نمی دهم. چون ما نابرده رنج به گنج نرسیدیم. ما زحمت کشیدیم. کار می کردیم، مطالعه می کردیم و سخت هم زحمت می کشیدیم. بسیاری از دانشجویان نسل امروز یک دهم نسل من هم زحمت نمی کشند. ولی توقع دارند جایگاه یکی مثل من یا بالاتر از من را داشته باشند. (البته من که جایگاهی ندارم مثال می زنم) از این جهت پر توقع هستند. اما اگر زحمت بکشند، کار کنند، مطالعه کنند، ولی به نتیجه ای نرسند، بله! آن زمان باید بگویم حق با آنهاست. البته در دوره شما هم خیلی ها زحمت کشیدند، تلاش کردند، با کمی ها و کاستی های این حرفه ساختند ولی امروز جایگاه واقعی شان را ندارند؟ - شرایط فرهنگی و هنری به خیلی چیزها ربط پیدا می کند. مثل شرایط اداری و کارمندی نیست که بگوییم طرف 2 سال کارمند باشد رتبه بگیرد و کارمند درجه بالاتری نسبت به موقعیت قبلی اش بیاید و در واقع پله های ترقی را با سنوات پر کند. نه شما گاهی در هنر به واسطه استعداد، اقبال، شاید انتخاب درست و... به جهش می رسید. شما برای مقوله مهمی با عنوان «رابطه» هم جایگاهی قائل هستید؟ - روابط که متاسفانه در تمام زمینه ها هست، اما در عالم هنر بخصوص بازیگری می شود با پارامتر شایسته سالاری بیشتر با این موضوع برخورد کرد. یعنی معتقدید در دنیای بازیگری فقط شایسته ها هستند که وارد عرصه می شوند؟! - می شود ورود پیدا کرد ولی اگر شایسته نباشی و مردم دوستت نداشته باشند خود به خود پس زده می شوی. به هر حال هستند هنوز دانشجویانی که کماکان آرمان دارند و آرمان خواه هستند، هنوز انگیزه و پشتکار دارند و با استعدادی هم که دارند، پله های ترقی را به درستی طی می کنند. مجدداً با حسن فتحی همکاری تان شکل گرفت، شما پس از بازگشت به ایران اولین بار با سریال «در مسیر زاینده رود» جلوی دوربین ایشان رفتید و در واقع از مهدی سلطانی رونمایی شد... - (می خندد) همکاری مجددتان با حسن فتحی با سریال «شهرزاد» و شخصیت هاشم خان چگونه شکل گرفت؟ - آقای فتحی جزو کارگردانان بسیار خوب کشورمان هستند. یعنی اگر بخواهیم از پنج سریال ساز نامدار تلویزیون نام ببریم، حتماً آقای فتحی جزو آن پنج نفر هستند. سریال های ایشان معمولاً هم از سوی عموم و هم منتقدان با اقبال همراه است. یعنی عام و خاص از کار ایشان راضی هستند. علت هم این است که آقای فتحی کارش را بلد است، درام را خوب می شناسد، دست به قلم خوبی دارد و به نظر من پیشینه تئاتری هم خیلی در این زمینه به او کمک کرده است. بنابراین هر بازیگری دوست دارد با همچین کارگردانی کار کند، مخصوصاً اگر سبقه تئاتری هم باشد و احساس کند زبان مشترکی بین شان وجود دارد. آقای فتحی برای نقش هاشم خان، در این سریال از من دعوت کردند. سیناپس فیلمنامه را خواندم، بعدها فیلمنامه کامل هم به مرور در اختیار من قرار گرفت و وارد فاز تولید شدیم. ایفای شخصیت تاریخی مرتبط با فاصله از امروز (حتی معاصر) نیازمند این است که بازیگر از لحن، استایل و شیوه اجرای به روز یا همان رئالیست فاصله بگیرد و به تاریخ روایت قصه نزدیک شود. در این شرایط قابل لمس و باور بودن نقش شرایط ویژه ای می طلبد در این باره صحبت کنید. - این مسئله به شاخصه های شخصیت پردازی بر می گردد که بازیگر باید در کارش به آن توجه داشته باشد. از این شاخصه ها سه ویژگی بسیار مهم است. یکی شاخصه بیرونی مثل فیزیک، جنس صدا، راه رفتن و... این ویژگی ها اصولاً جسمانی و بیرونی هستند. یک بازیگر برای ارائه شخصیت باید این فاکتورها را حتماً بشناسد. دوم ویژگی ها یا شاخصه های درونی هستند... که به خصوصیات روانشناسی کاراکتر مرتبط می شود... - دقیقاً، بررسی روحی و روانی شخصیت، اینکه کاراکتر از این لحاظ چه ویژگی هایی دارد. آدم ترسویی است، آدم زیاده خواهی است، یک انسان وسواسی است و... (هزار پارامتر دیگر) سومین ویژگی بر می گردد به فاکتورهای محیطی، آن شخصیت در چه محیطی زندگی می کند و ویژگی های آن محیط چیست؟! کاراکتر در چه فرهنگی زندگی می کند، دین و مذهبش چیست! جغرافیایی که در آن زندگی می کند چه ویژگی های اقلیمی دارد. مناسبات اجتماعی آن مکان چیست؟ یعنی تاثیراتی که محیط و حواشی آن روی شخصیت یک فرد می گذارد. مثل یک شغل و... این سوال شما بر می گردد به ویژگی های محیطی، که این شخصیت در کجا زندگی می کند و آن محیط چه تأثیراتی بر روح و روان او گذاشته و می گذارد. زمان حضور کاراکتر در آن محیط چه زمانی بوده است؟ در آن دوران تاریخی مناسبات، اخبار، رفتارها، قوانین و آداب و سنت چگونه بوده و انگیزه های حرکت و زندگی مردم چه بوده است. شما به عنوان بازیگر نقش (هاشم خان) سریال «شهرزاد» با تحقیق و مطالعه به این مسئله رسیده بودید یا اینکه به فیلمنامه و اطلاعات موجود در قصه اکتفا کردید؟ - به ناچار شما باید تحقیق کنید، بخشی از این مطالعات میدانی است، یک بخشی مطالعات کتابخانه ای و بخشی هم تخیل، کافی است شما بدانید تعصبات ناموسی در فلان منطقه از کشور یا در فلان زمان نسبت به امروز چه ویژگی هایی داشته است. خب حالا این را به وسیله تخیل در خودت ایجاد می کنی و اندازه آن را هم بر مبنای تخیل تغییر می دهی! بنابراین شما بر اساس کم و زیاد کردن دوزهای روانی، ویژگی های رفتاری و... می توانی به نقش برسی، همه رفتارها و دوزهای روانی در تمام انسان ها موجود است با این تفاوت که برخی رفتارها در بعضی بیشتر و در بعضی کمتر است و همین مسئله تفاوت میان انسان ها را آشکار می کند. کافی است ما به این پی ببریم که در آن شخصیتی که قرار است بازی کنیم کدام یک از ویژگی ها و عناصر روانی نسبت به شمایی که قرار است آن نقش را بازی کنی دوز بیشتر یا کمتری دارد. با تخیل و تکنیکی که آموختید این دوز را کم و زیاد و به یک آهنگ روان و خوش ریتم رسیده و آن را به عینیت می رسانید. این می شود که یک نقش قابل باور می شود و نقش دیگری با بازی یک بازیگر دیگر، قابل باور از آب در نمی آید. خیلی از بازیگران ما اصولاً کارگردان محورند، در واقع این رسیدن به نقش با حضور کارگردان و تاثیر اوست که عینیت پیدا می کند. بعضی از بازیگران هم اصولاً خودشان را کارگردانی می کنند و نقش کارگردان را یک مکمل می دانند. اینجا از تاثیر کارگردان در رسیدن بازیگر به نقش صحبت کنید؟ - نقش کارگردان بسیار مهم است. کارگردان مثل یک رهبر ارکستر یا یک مربی فوتبال می تواند موثر باشد. هدایت موزیسین های یک ارکستر که چگونه، چه وقت و به چه میزان بنوازند کار رهبر ارکستر است. پس ما نمی توانیم این نقش را در ایجاد یک ملودی و یا آهنگ جذاب نادیده بگیریم. مثل فوتبال هم که چگونه مقابل تیم رقیب قرار بگیریم که بتوانیم آن تیم را ببریم یا حداقل شکست نخوریم. در کارگردانی هم همین طور است. کارگردان به عنوان مغز متفکر تمام عوامل، خودش را هماهنگ می کند تا به بن اندیشه و احساسی که قرار است اتفاق بیفتد برسیم. حال اینکه بعضی بازیگران بهتر و برخی کمتر توانایی دارند بر می گردد به داشته ها و استعداد بازیگر، توانایی در درک آن چیزی که کارگردان می خواهد، توانایی در درک آنچه که نقش طلب می کند و توانایی در اجرای آن نقش. طبعاً توانایی بازیگران مختلف متفاوت است. مثل بازیکنان فوتبال که توانایی های شان متفاوت است. شاید کارگردان تمام داشته هایش را ارائه می دهد ولی برداشت بازیگر گاهی به آنچه مطلوب کارگردان است نزدیک و گاهی یک مقدار با فاصله خواهد بود. به همین دلیل گاهی ما شاهدیم در کار یک کارگردان به لحاظ کیفی و قابل باور در آوردن یک نقش، دو بازیگر کمی از هم فاصله دارند؟ - بله دقیقاً... سریال «شهرزاد» از یک فرش قرمز و تبلیغات بین المللی سود برد، به نظر شما (به عنوان بازیگری که تحصیلاتی در خارج از کشورمان در این حوزه داشته اید) چقدر این اقدامات می تواند در انعکاس هنر و البته در مرتبه بعدی فرهنگ ملی کشورمان به آن سوی آب ها موثر و مفید واقع شود؟ - این تاثیر می تواند خیلی زیاد باشد. آنقدر که فرهنگ برای شناخت فرهنگ یک حکومت، یک جغرافیا و فرهنگ مردم آن کشور موثر است، هیچ چیز دیگر نمی تواند تاثیر داشته باشد. شما آمریکا را نگاه کنید، ما این کشور را بیشتر بر اساس فیلم ها و بازیگران هالیوودی آن می شناسیم، با اینکه در ورزش هم حرف هایی زده ولی ورزش آمریکا هیچگاه ذهن ما را معطوف نکرده. شاید شما فلان شناگر، کشتی گیر و دونده آمریکایی که طلای جهانی گرفته را همین حالا نتوانی اسم ببری، ولی 20 بازیگر معروف سینمای آمریکا و هالیوود همین الان در ذهن مردم هست و جای دارد. این آمریکایی ها به واسطه فیلم هایشان فرهنگ خودشان را تبلیغ می کنند. توانایی هایشان را به تصویر می کشند که هیچ، ناتوانایی های خودشان را هم به توانایی می کشند و آن را تبلیغ می کند و کشور آمریکا فقط از طریق فیلم هایش می تواند برای ما یک مدینه فاضله باشد، خب این مختص آمریکا نیست! فیلم های خوب ما می تواند در انتقال فرهنگ مان نقش داشته باشد. در معرض نمایش بین المللی قرار گرفتن آثار ایرانی، فیلم ها و اقدامات فرهنگی ما به خاطر پیام و تاثیری که دارند باعث ایجاد صلح می شوند. من وقتی فرانسه بودم و می گفتم ایرانی ام همه از عباس کیارستمی می پرسیدند و یاد می کردند. در واقع منِ ایرانی را به واسطه عباس کیارستمی می شناختند. مخصوصاً کسانی که اهل مطالعه و فرهنگ و هنر بودند. این مسئله برای من، هم جای شگفتی داشت و هم جای خوشحالی، چرا مردم خودمان عباس کیارستمی را آن طور که باید نمی شناسند؟! جالب است بدانید از ایشان با افتخار یاد می کنند. خب این تاثیر فرهنگ و هنر است، فقط نشان دادن تکنیک سینما نیست. ما به وسیله فیلم هایمان فرهنگ مان را نشان می دهیم و توانایی هایمان، پتانسیل هایمان، ژرفا و عمق دانش و هنرمان را به تصویر می کشیم. بدون تاکید شعار گونه ما پیش چشم مردم خوب دیده می شویم... «شهرزاد» اولین سریال بین المللی ماست که البته از تلویزیون صادر نشده است... - فرش قرمز برای آن 400 بلیت فروخت و جالب است بدانید ایرانی های مقیم با خرید بلیت دوباره کار را به سانس دوم کشاندند. یعنی علاقه مندان ایرانی به دیدن محصولات کشور خودشان میل و رغبت فراوانی داشتند. شاید این علاقه به مراتب بیشتر از علاقه مردم داخل کشور است. بسیاری از آن افراد سریال های داخلی را هم آنجا دنبال می کردند و من را رجوع می دادند به فلان سکانس از فلان سریال یا فیلم، تا این حد ریز و دقیق پیگیر سریال ها بودند. خب این برای من و همکاران من خیلی قابل احترام و اهمیت بود. قبل از اینکه بروم سراغ سریال «کیمیا» جا دارد موضوعی را که یکبار سر سریال «مدینه» و حتی قبل تر از آن سریال «دیوار» مورد بررسی قرار دادیم جدی تر بشکافیم... - در خدمتم... نویسنده، طراح قصه، کارگردان و البته روایت قصه اصولاً بر این خط و ربط است که ضد قهرمان در مقابل قهرمان قرار بگیرد و این چالش و تنش به وجود آورنده درام باشد... - همین طور است... این فرمول از یونان باستان پایه و اساس درام بود و قابل کتمان نیست که جذابیت یک اثر دراماتیک در همین تقابل است... - بله... چطور می شود که این ضد قهرمان را در مقام (بازیگر) طوری طراحی، پرداخت و اجرا کرد که مخاطب از این کاراکتر حتی سیاه و شاید در لحظاتی متمایل به خاکستری نه تنها ذهنیت منفی پیدا نکند که برایش جذاب هم باشد. چگونه می توان یک شخصیت منفی را هم محبوب نشان داد؟ - اول مهم این است که انگیزه ما چیست؟ بخواهیم این کار را انجام بدهیم یا نخواهیم. یک وقت ما می خواهیم یک شخصیت را شرور نشان دهیم، در این حالت خودمان داریم راجع به آن کاراکتر قضاوت شرارت می کنیم. یعنی به عنوان یک قاضی که قرار است آن نقش را بازی کند می رویم به سمت رفتارهای نامناسب و شر، که من اصلاً بازیگر این نقش ها نیستم، اصلاً مناسب این کارها نیستم و اصلاً نمی خواهم که باشم. اعتقاد دارید که این دست نقش ها کاراکتر نیست؟ - بله، این نقش ها کاراکتر نیستند، اینها کاریکاتوری از شرارت هستند و با واقعیت فاصله دارند و چون با واقعیت فاصله دارند تماشاگر با آنها همذات پنداری نمی کند و...
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها