واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: پیام رضایی / محمد یعقوبی نسبت به اجرای نمایش «رقص کاغذپاره ها» توسط یک گروه جوان اعتراض کرد. یعقوبی که یکی از شاخص ترین نویسندگان و کارگردانان تئاتر ایران است، در طول نزدیک به دو دهه اخیر چندین نمایشنامه نوشته است که عمده آنها آثار برجسته تئاتر به شمار می روند. «زمستان 66»، «رقص کاغذپاره ها»، «خشکسالی و دروغ» و «ماچیسمو» از جمله کارهای اوست. نمایشنامه های یعقوبی در طول سال های اخیر علاوه بر خود او توسط دیگران هم به صحنه رفته اند. حالا در تازه ترین اجرا از آثار او نمایش «رقص کاغذ پاره ها» به کارگردانی سیاوش اسد در تماشاخانه استاد فنی زاده به صحنه رفته است. اجرایی که بهزاد فراهانی آن را افتتاح کرد. دیروز اما محمد یعقوبی در نامه ای که در اختیار خبرگزاری ایسنا قرار داد به شدت نسبت به این اجرا اعتراض کرده و از مسوولان تماشاخانه خواستار توقف اجرای این نمایش شد. او در بخش هایی از این یادداشت نوشته است: «با خبر شدم این روزها نمایش «رقص کاغذپاره ها» در سالن استاد فنی زاده اجرا می شود که از نامش پیداست نمایشنامه ای از من، محمد یعقوبی است، ولی گویا کارگردان جوان و گروه جوان ترش متن مرا بهانه کرده اند، برای گفتن هر حرف سخیف و مبتذلی. هر کس تا امروز اجازه اجرای نمایشنامه هایم را خواسته به ویژه برای اجرا در شهرستان، من در دادن اجازه نامه دریغ نکرده ام. بدون پرسش و تفتیش سلیقه درخواست کننده، اجازه نامه را نوشته و امضا کرده ام، تنها به دو دلیل: اگر اجرای بدی بشود لابد متن من اشکالی داشته که آن گروه بد اجرایش کرده، دلیل دوم و البته دلیل مهم تر اینکه اگر نمایشنامه هایم بتوانند فرصتی برای جوانان فراهم کنند تا برای تئاتر گرد هم آیند و بیاموزند که در یک کار جمعی چگونه با هم مدارا کنند و جهانی را از نو بسازند، من چرا دریغ کنم؟ من برای اجرای نمایشنامه «رقص کاغذپاره ها» بیش از هر نمایشنامه دیگرم اجازه نامه نوشته ام، به گمانم تا امروز بیش از 50 درخواست اجرا داشته و آنان که از من اجازه نامه گرفته اند، می دانند که متن اجازه نامه هایم بسیار ساده است، جز در موارد استثنایی هیچ توقع مالی از گروه ها نداشته ام ولی همواره در متن اجازه نامه بعد از نام درخواست کننده و موافقتم برای اجرای نمایشنامه مورد نظر، تنها شرطم این بوده که چیزی به متن افزوده نشود. به گمانم حذف حق کارگردان است ولی افزودن به متن بدون ذکر در بروشور رفتاری غیراخلاقی است. به همین دلیل اجازه نامه هایم همیشه و به صراحت با جمله های زیر تمام می شود: بدیهی است نامبرده متعهد به رعایت حقوق نویسنده بوده و حق افزودن به متن را ندارد. با آرزوی موفقیت برای ایشان و گروه اجرا. حالا اگر گروه نامبرده در سالن فنی زاده با اجازه مکتوب من اجرا می کند، رفتارشان را چه باید نامید؟ افزودن یک مونولوگ بی ربط و بی اجازه و بدون ذکر در بروشور، افزودن جمله های معترضه مبتذل در لابه لای نمایش از زبان نویسنده و زنش یا هر کس دیگری و هر سخن نابایست و ناشایستی در این نمایش نمونه روشن بی اخلاقی و بی تعهدی این گروه است و توقع من این است که مسوولان محترم سالن استاد فنی زاده پس از خواندن این دردنامه ام بیش از این به چنین گروه... اجازه و فرصت... ندهند و البته که از نظر من این اجرا از این پس مجاز نیست و غیرقانونی است، چون به تنها شرط نویسنده تمکین نکرده است. در ضمن از کانون نمایشنامه نویسان به عنوان یک عضو خواسته ام به این گروه خاطی به نمایند گی از من تذکر قانونی داده شود. رفتار... این گروه چندان نگرانم کرده که از این پس در دادن اجازه نامه به هر کس دریغ خواهم کرد و فرصت نخواهم داد، ... برای سرگرمی یا موعظه تماشاگر یا به هر دلیل مبتذل دیگری متن مرا وسیله هدفش کند». مساله کپی رایت سال هاست که در ایران محل بحث و جدل است. مساله ای که در همه حوزه های فرهنگی و غیرفرهنگی به روشنی پیداست. با این همه – اگر مدعای یعقوبی درست باشد- کمترین انتظار این است که جامعه هنری با درک اخلاق حرفه ای و در شرایطی که مولف اثر خود در میان ما است، رفتاری امانتدارانه داشته باشند یا دست کم در صورت داشتن ایده های دیگری در اجرا و تغییر متن این کار با هماهنگی صاحب اثر صورت گیرد.
سه شنبه ، ۲۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]