واضح آرشیو وب فارسی:پپنا: پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک، جهت افزایش مقاومت به ضربه گونه ای پلیمر پرکاربرد اقدام به استفاده همزمان از نانوذرات و رزین اپوکسی در ساختار آن کردند که نانوکامپوزیت حاصل از استحکام ضربه بالاتری نسبت به نمونه های خالص برخوردار است.سایت خبری پپنا ( www.ppna.ir ): پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک، جهت افزایش مقاومت به ضربه گونه ای پلیمر پرکاربرد اقدام به استفاده همزمان از نانوذرات و رزین اپوکسی در ساختار آن کردند که نانوکامپوزیت حاصل از استحکام ضربه بالاتری نسبت به نمونه های خالص برخوردار است. به گزارش سایت خبری پپنا، احسان کیانفر، دانشجوی دکترای مهندسی شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک و محقق طرح اظهار کرد: پلی بوتیلن ترفتالات (PBT) یکی از متداول ترین پلیمرهای مهندسی نیمه بلورین است که از خواصی چون درجه و سرعت بلورینگی بالا، مقاومت شیمیایی خوب، پایداری حرارتی و خواص جریانی عالی برخوردار است. علاوه بر خواص مذکور این پلیمر به دلیل استحکام کششی بالا، پایداری ابعادی مناسب بویژه در برابر آب و مقاومت بالا در برابر هیدروکربن ها، کاربرد وسیعی در صنایع خودروسازی، صنایع الکتریکی و سایر کاربردهای مهندسی پیدا کرده است. به گفته کیانفر، با وجود مزایای ذکر شده، به دلیل استحکام ضربه ای پایین این پلیمر، توجه بسیاری از محققان و پژوهشگران برای رفع این نقیصه از طریق افزایش دمای تغییر شکل حرارتی (HDT) این پلیمر معطوف شده است. لذا در این طرح نیز برای رفع استحکام ضربه پایین این پلیمر به کمک نانوذرات و رزین های مناسب تلاش شده است. محقق طرح در خصوص روش های معمول جهت بهبود این ویژگی عنوان کرد: عموماً سه طریق برای رفع و اصلاح استحکام ضربه پایین پلیمرها مطرح است. این روش ها شامل کوپلیمری کردن، آلیاژسازی با سایر پلیمرها و استفاده از پرکننده های معدنی و افزودنی های مناسب است. در این طرح، به مطالعه و بررسی ارتباط بین عوامل مؤثر بر تشکیل و کنترل ساختار و خواص رئولوژیکی آلیاژهای سه تایی بر پایه پلی بوتیلن ترفتالات/ رزین اپوکسی/ نانوذرات رس پرداخته است. کیانفر تصریح کرد: آمیختن پلیمرها یا همان آلیاژسازی، معمولاً اقتصادی تر از توسعه ی پلیمرهای جدید است؛ زیرا به کمک آن می توان استفاده بهتر و بیشتری از پلیمرهای مهندسی کرد. همچنین اختلاط پلیمر مورد نظر با گونه های ارزان قیمت و پلیمرهایی که اثرات هم افزایی دارند، منجر به دستیابی به آلیاژهایی با کارآیی بالاتر می شود. وی افزود: نتایج حاصل شده نشان داد در آلیاژPBT/ اپوکسی، اضافه کردن عامل پخت یا همان اپوکسی موجب افزایش مدول کششی آلیاژ نهایی می شود. همچنین نانورس دارای سختی بیشتر نسبت به ماتریس پلیمری است. لذا قرارگرفتن و پخش و توزیع نانورس در پلیمر منجر می شود که نانوکامپوزیت نسبت به PBT خالص در برابر کشش مدول و استحکام بیشتری داشته باشد. کیانفر معتقد است از طریق تبیین هر چه دقیق تر ارتباط بین عوامل مؤثر بر تشکیل و کنترل ساختار و خواص رئولوژیکی این آلیاژ می توان شرایط بهینه جهت تولید این دسته از آلیاژها را مشخص و تدوین کرد. این امر هم از لحاظ توسعه و بسط علمی این زمینه از آلیاژها و هم از لحاظ دانش فنی و کاربردی دارای اهمیت است. نتایج این تحقیقات که حاصل همکاری احسان کیانفر دانشجوی دکترای مهندسی شیمی، بهنام کوهستانی دکترای مهندسی شیمی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک، سید علی حسن رضوی کیا دانشجوی دکترای مهندسی شیمی از دانشگاه آزاد یاسوج و همکارانشان است، در مجله MEANJIN - Arts & Humanities منتشر شده است.
شنبه ، ۲۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پپنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]