محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812483292
رویای فرعون
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا- این خیابان خیلی کوتاه است و جستجو برای یافتن پایتخت جدید مصر به بیابانی ختم می شود که با آن رنگ زرد کم رنگ در زیر همین آسمان قرار دارد. در گرمای ظهر این محل کارگران با شتاب از مقابل یک کانتینر سفید رنگ می گذرند. یک جرثقیل نیز در همین محل نصب شده است. اثر تایرهای خودروها شن ها را نمایان می کند. مردی به نام “صیاد الصباغ” به ما می گوید:” جلوتر از این نیایید”. و در حالی که به دوردست ها اشاره می کند ادامه می دهد:” از این جا ۲۵ کیلومتر که دور شدید به دست راست بپیچید”. منظره ای خشک و بی آب و علف در افق دیده می شود. صباغ ۶۰ سال سن دارد و از ۲۴ سال پیش کارمند وزارت راه و ساختمان مصر است. او در یک وانت نشسته و یک نقشه در دست دارد:” قرار است که این جا یک جاده چهار بانده احداث شود. این جاده به سمت قاهره خواهد رفت ، انشاالله! “. اسفالت کف خیابان ظاهرا برای اثبات ساخت جاده در آینده به کار می آید. ظاهرا رویا آغاز شده است. اجازه پیاده شدن از ماشین و عکسبرداری نداریم. دولت مصر از مدت ها پیش تردید ندارد که به یک پایتخت جدید نیاز دارد. این پایتخت جدید باید در شرق پایتخت فعلی و در وسط بیابان احداث شود. و البته آن گونه که وزیر راه و ساختمان مصر در یک کنفرانس در ماه مارس و در کنار دریای سرخ می گفت:” این شهر پایتخت جهان خواهد بود”. در آن کنفرانس سرمایه گذارانی از چین و عربستان سعودی و دیگر کشورهای عرب خلیج فارس به دور یک ماکت حلقه زده بودند و آسمان خراش های شبیه به سبک دوبی و خانه های سبز رنگ و استادیوم های فوتبال را تحسین می کردند. این شهر قرار است ۷۰۰ کیلومتر مربع مساحت داشته و فرودگاهی بزرگ تر از فرودگاه هیثرو لندن در آن ساخته شود. پرزیدنت عبدالفتاح السیسی شخصا به دنبال سرمایه گذار برای این پروژه بود و همین چندی پیش اعلام کرد که عملیات ساخت در ژانویه ۲۰۱۶ آغاز می شود. پایتخت جدید مصر بر پایه خواست و سلیقه الیت رده اول این کشور ساخته خواهد شد. شاید این پایتخت جدید با مصر موجود و واقعی نسبتی نداشته باشد اما می تواند چشم اندازی از آینده این کشور باشد. شهری برنامه ریزی و کنترل شده که با دیدی از بالا طراحی شده است همان گونه که زمانی فراعنه اهرام را با همین دید ساخته بودند. قاهره جدید باید شهر قشنگی باشد، شهری که سازندگان و طراحان آن وعده داده اند که یک کانون خلاقیت خواهد بود، شهری از نظر اکولوژیکی مناسب و برخوردار از بهترین کیفیت برای زندگی. در این شهر می توان نفس کشید بدون آن که نگران سرفه های پس از آن باشیم. قاهره قدیمی شهری نفرت انگیز است. شهری که روح و روان را می آزارد و ساختمان های واقع در جاده منتهی به فرودگاه بر اثر آلودگی هوا کاملا سیاه و کثیف نشان می دهند. بوق لاینقطع ماشین ها گوش ها را آزار می دهد و در ماه های زمستان قشر ضخیمی از دود که حتی از مه نیز غلیظ تر است سطح نیل را فرا می گیرد. قاهره مانند فردی است که به گرفتگی رگ های قلب دچار است. همه خیابان ها مانند رگ های قلب مسدود هستند. با وجود چنین وضعیت غیرقابل تحملی اما زنان با کفش های پاشنه بلند در امتداد ساحل نیل راه می روند و می خندند. قاهره شهر تضادهاست. این شهر به صورتی ناخواسته از بخش های پایین به وجود آمد و در دهه شصت میلادی به یکباره و مانند یک علف هرز رشد کرد و علیرغم میل حاکمان کشور، جمعیت پایتخت از ۵/۳ میلیون نفر به ۱۸ میلیون نفر رسید. یازده میلیون نفر از این مردم در خانه هایی زندگی می کنند که به صورت غیرقانونی و بدون اخذ مجوز ساخته شده است. در مزارع خارج شهر مجتمع های آپارتمانی سر از زمین درآوردند و روز به روز بر شمار آنها افزوده شد و حتی برخی از مقبره های واقع در بزرگترین گورستان شهر نیز به خانه های مسکونی بدل شده است. قاهره شهری کثیف و بی قانون است ، شهری که البته یک انقلاب در آن شکل گرفت. در راه بازگشت صباغ یا همان نماینده ریزنقش وزارت راه و ساختمان مشکل اصلی قاهره را این گونه توضیح می دهد:” جمعیت بالای مصری ها”. به گفته وی هر اندازه جمعیت زیادتر شود به همان نسبت خشم و عصبانیت نیز بیشتر می شود. صباغ توضیح می دهد که در دهه آینده جمعیت ساکنان قاهره به چهل میلیون یعنی به بیش از دو برابر افزایش خواهد یافت و به همین خاطر باید برای اسکان این مردم فکری کرد. قرار بر این است که پنج میلیون نفر برای زندگی به پایتخت جدید نقل مکان کنند و همه وزارتخانه ها و سفارتخانه ها نیز به شهر جدید انتقال می یابد. در پشت این عشق و علاقه سیسی به پروژه های بزرگ یک سیستم قرار گرفته است. همین چندی پیش بود که با جار و جنجال زیاد از ساختن کانال سوئز جدید و رکوردشکنی در ساخت آن گفته می شد. البته در همان زمان کارشناسان خواب و خیال های سیسی در مورد آن کانال جدید را غیرواقعی می دانستند، با این حال دولت بودجه هنگفتی را برای کانال سوئز جدید در نظر گرفت و بنیادی به همین منظور به نام “زنده باد مصر” تاسیس کرد. خالد فهمی تاریخ نگار مصری از این پروژه به عنوان “اسباب بازی السیسی” یاد می کرد و جالب آن که این بنیاد تحت نظارت هیچ نهادی از جمله پارلمان قرار ندارد. با این حال از آن جایی که همه مصری ها از نظر اقتصادی تحت شدیدترین فشارها بسر می برند، پروژه های عظیم می تواند برای دولت وجهه و مشروعیت ایجاد کند. ظاهرا در کشوری که پس از انقلاب بار دیگر به همان الگوی سابق بازگشت، چیزی به نام ملت از اهمیت چندانی برخوردار نیست. در همین هفته های آینده انتخابات پارلمانی برگزار می شود و از قرار معلوم مشارکت چندانی وجود نخواهد داشت. در انتخابات قبلی در دور نخست تنها دو درصد از واجدین شرایط شرکت داشتند اما در آخر آمار رسمی حکایت از مشارکت ۲۷ درصدی می کرد. به همه کارمندان دولت یک نصف روز مرخصی داده شد تا برای رای دادن به حوزه های رای گیری بروند. پس از آن که السیسی یعنی همان رئیس جمهوری که از میان نظامیان سر بر آورد با رای بالا انتخاب شد در اولین قدم قانون انتخابات را تغییر داد و بر این اساس سه چهارم کرسی های پارلمان آینده به کاندیداهای مستقل تعلق دارد، کاندیداهایی که عضو هیچ حزبی نیستند اما از توانایی مالی برای فعالیت های انتخاباتی برخوردارند. این وضعیت بیش از همه به نفع الیت ثروتمند طرفدار السیسی خواهد بود. البته رقبای اصلی در عمل از دور خارج شده اند زیرا اخوان المسلمین و اعضای جنبش ۶ آوریل حق نامزدی در این انتخابات را ندارند. به همین خاطر این پایتخت جدید نمادی از یک شکل خاص از دولت و حکومت به شمار می رود و اهمیت ندارد که واقعا و در نهایت از این پایتخت مدرن در دل آن بیابان چه چیزی ساخته شود. در هر حال قاهره شهر ملت باقی خواهد ماند و عده ای از بالا و از درون آن شهر جدید قاهره را اداره خواهند کرد و این همان منطق یک دیکتاتور است. این ایده یعنی تغییر دادن یک کشور بر روی میز نقشه کشی اصلا ایده جدیدی نیست. پرزیدنت السیسی در این مورد بر اساس یک سنت دیرینه رفتار می کند. دولت های استبدادای مصر از سال های دهه هفتاد شهرهایی اقماری در دل بیابان ها ساختند و نام هایی مانند “سادات شهر” و یا “شهر ششم اکتبر” برای آنها انتخاب می کردند و “قاهره جدید” نیز پروژه ای است که از سال ۲۰۰۰ آغاز شده است. در مصر این باور حداقل در میان دولتمردان وجود دارد که با ساخت این پایتخت جدید همه مشکلات حل خواهد شد. بیش از ۹۰ درصد از مردم مصر در دره نیل که بخش کوچکی از کشور به حساب می آید سکونت دارند. قرار بر این بود که تنها یک چهارم جمعیت در قاهره جدید زندگی کنند اما به گفته “دیوید سیمس” کارشناس امور قاهره تنها دو درصد در پایتخت جدید ساکن می شوند و از آن جایی که میلیاردها دلار برای اجرای این پروژه هزینه می شود، برای قاهره قدیم و ساکنان آن پولی باقی نخواهد ماند. در راه بازگشت با آن وانت قرمز رنگ از کنار تعداد زیادی ساختمان تجاری نیمه کاره می گذریم که سازندگان آن امید دارند روزی عده ای برای اسکان و کار به این ساختمان ها بیایند. بر روی تابلوهایی که در طرف راست خیابان نصب شده است نام “هاید پارک” به چشم می خورد و بر روی تابلوهای طرف چپ دو نام “شاروق گاردنس” و “سیتی گیت” نوشته شده است. از دیگر تابلوهای آن خیابان نیز می توان فهمید که یک مرکز تجاری در این محل ساخته خواهد شد. تابلوهای دیگری نیز وجود دارد که همگی از ساخت مراکز مختلف در آینده ای نامعلوم خبر می دهد و به هر صورت با آن وانت قرمز رنگ از آن خیابان “آرزوهای برآورده نشده” می گذریم. از صباغ می پرسیم که پس چرا همه این ساختمان ها خالی هستند؟ و صباغ در پاسخ می گوید:” همه نه اما اکثرا خالی هستند”. اما به چه دلیل؟ :” چون بسیاری از مردم توانایی خرید این خانه ها را ندارند. علاوه بر آن آنها می خواهند در همان شهری زندگی کنند که کار می کنند یعنی قاهره”. پس ساختن یک پایتخت جدید بر اساس کدام دلیل منطقی صورت می گیرد؟ صباغ می گوید:” در این مورد من صلاحیت پاسخگویی ندارم و باید از مقام های مسئول بپرسید”. به حرکت خود به سمت پایین ادامه می دهیم. در یک خیابان تاریک در پایتخت اصلی و واقعی پیرمردی بر روی یک صندلی پلاستیکی نشسته است. این محله “راملت بولاغ” نام دارد و یکی از فقیرترین محله ها در مرکز قاهره است. “کرم احمد” چای می نوشد و سیگار دود می کند. کارگاه آهنگری او در مقابل ما قرار دارد و در کنار آن درب ورودی خانه اش دیده می شود. پدربزرگ و پدر و برادرانش نیز در همین خانه زندگی می کردند و اینک او و فرزندانش ساکن همین خانه هستند. از او می پرسیم که می تواند تصور کند که روزی به آن بیابان اسباب کشی کند؟ و پاسخ:” هرگز”. نمای این خانه ها و نرده های مقابل پنجره ها خراب و کهنه است. یک دستفروش بر روی یک گاری که با الاغ کشیده می شود مقداری میوه و سبزی گذاشته و دنبال مشتری می گردد. احمد می گوید:” شاید خانه های این جا خراب و فرسوده باشند اما من عاشق محله ام هستم”. در خیابان بعدی در حیاط پشتی یک خانه کوه زباله انباشته شده است. بر روی بام بسیاری از خانه ها اتاقک هایی دیده می شود که به صورت غیرقانونی و به دلیل کمبود جا ساخته شده است. احمد می گوید که هیچ یک از ساکنان آن جا زباله اش را به خیابان پرتاب نمی کند. در صورت لزوم خود احمد جارو به دست می گیرد و خیابان را تمیز می کند. امروز گروهی از ساکنان در مقابل مغازه احمد جمع شده اند و او خطاب به آنان می گوید:” ما از داشتن بسیاری از چیزهای ساده محروم هستیم. ما فقط خیابان ها و مدارس خوب می خواهیم”. در حاشیه های شهر قاهره بیش از هر جای دیگر در این کشور روز به روز خانه ها و محله های جدید اما غیرقانونی سر از زمین درمی آورند و میلیون ها نفر در همین محله ها و خانه ها زندگی می کنند. دولت اصولا وجود این محله ها را به رسمیت نمی شناسد و به آنها خدمات زیرساختی ارائه نمی دهد. البته اکثر ساکنان این محله ها از آب و برق برخوردارند اما به غیر از این تقریبا هیچ خدماتی ارائه نمی شود و جمع آوری و دفع زباله ها نیز از جمله همین خدماتی است که وجود ندارد. با همه این احوال اما مناطق فقیرنشین قاهره به هیچ عنوان با دیگر شهرهای بزرگ قابل مقایسه نیست زیرا در قاهره نرخ جرم و جنایت بسیار کمتر بوده و به دلیل سازماندهی ساکنان محله ها در مجموع مشکل زباله ها نیز چندان نمودی ندارد. اما دولت نه تنها این سازماندهی مردم محلات را حمایت نمی کند بلکه آن را به رسمیت نیز نمی شناسد. مردم قاهره حق انتخاب شهردار خود را ندارند و طبق سیستم مصر این انتخاب توسط دولت انجام می گیرد. خالد فهمی تاریخ نگار مصری می گوید:” مساله بر سر ازدیاد جمعیت و با کمبود پول در قاهره نیست بلکه مشکل اصلی مدیریت غلط از بالا و کمبود موسسات و نهادهای دمکراتیک است”. از نظر وی ساخت یک پایتخت جدید کاری احمقانه است:” ایده ساخت قاهره جدید در واقع تحقیر مردم و تاریخ این شهر به حساب می آید”. دولت مصر اما عقیده دارد که این قاهره جدید یک “رنسانس اقتصادی” به وجود خواهد آورد. دولت ادعا دارد که می خواهد از این طریق سرمایه گذاری هایی در کشور ایجاد کند. این در حالی است که مصر در وضعیت وخیم اقتصادی بسر می برد زیرا بخش بزرگی از ذخایر ارزی خود را به مصرف رسانده است. در همین حال سرمایه گذاری ها نیز بیشتر به سود طبقه مرفه و کنسرسیوم های بزرگ ساختمان و شرکت های متعلق به نظامیان قدرتمند تمام می شود، همان کسانی که می توانند روی قراردادها و مناقصه های بزرگ حساب کنند. فهمی از این وضعیت با عنوان “فساد قانونی” یاد می کند و به گفته وی ملت از این سرمایه گذاری ها چندان سود نمی کند. اما این قاهره است که انقلابی ها را در خود جای می دهد. با وجود سیاست های سرکوبگرانه و بازداشت هزاران معترض هنوز هم دانشجویان در برابر ساختمان های مقر دولت برای ساعت ها دست به تجمع های اعتراضی می زنند. و اگرچه که از آن توده انبوه جمعیت و صدای غرش طبل ها و چادرهای متعدد و نقاشی ها و دیوارنویسی های سیاسی میدان تحریر دیگر اثری نیست اما شبکه برساخته از این مردم معترض برای هر حاکم خودکامه ای یک تهدید بزرگ به حساب می آید. و به همین خاطر می توان گفت که آن رویای بیابانی یک واقعیت گریزی فریب دهنده است و سیسی بر همین اساس نیاز به یک شهر امن و قابل کنترل دارد تا بتواند آن بیغوله قاهره را با همه واقعیات زشتش ترک کند و آن را به حال خود بگذارد. شب ها خیابان های مرکز قاهره پر از کامیون است. اگرچه تنها کمتر از ۱۴ درصد از ساکنان قاهره خودرو شخصی دارند اما ترافیک و راه بندان یکی از مشکلات همیشگی و لاینحل پایتخت مصر به شمار می آید. شبکه حمل و نقل عمومی ناقص و ناکافی است و این شهر به یک شبکه مترو زیرزمینی نیاز فوری دارد. اما هیچ طرح و برنامه دقیقی برای احداث چنین امکانی وجود ندارد. نگهبان ساختمان سرش را تکان می دهد و می گوید که جناب وزیر راه و ساختمان از صبح حضور ندارند. او به درخواست مصاحبه ما که هفته ها پیش فرستاده ایم هنوز پاسخی نداده است. آیا فرد دیگری می تواند در مورد آن پایتخت جدید با ما صحبت کند؟ نگهبان به یکی از کارمندان عالی رتبه وزارتخانه زنگ می زند و پاسخ:” من اجازه صحبت ندارم”. کارمند بعدی می گوید:” در صلاحیت من نیست”. بالاخره این سخنگوی مطبوعاتی وزارتخانه است که حاضر به گفتگو می شود. در حیاط وزارتخانه یک ردیف مرسدس بنز مشکی پارک شده است. گربه ها در میان ماشین ها به این سو و آن سو می روند. دفتر جناب سخنگو یعنی خانم “وفا بکری” بسیار خنک است. دفتری خنک با تجهیزات تهویه مطبوع آنهم در قاهره داغ حکایت از جایگاه بالای این زن در سلسله مراتب حاکمیت دارد. از قرار معلوم او بسیار به جناب وزیر نزدیک است. بر روی میز خانم سخنگو یک اسپری ضدعفونی کننده قرار دارد. خانم بکری روی صندلی اش تکان می خورد و ضمن دشنام به روزنامه ها می گوید:” رسانه ها همه چیز را اشتباه فهمیده اند. در حال حاضر فقط یک فراخوان برای ساخت این شهر داده ایم و هیچ چیز قطعی نیست”. انگشتش را به زیر روسری صورتی اش می برد و پیشانی اش را می خاراند. این پروژه در فاز نخست نزدیک به چهل میلیارد یورو هزینه دارد. اما آیا چنین امکانی وجود دارد؟ خانم بکری می گوید:” تا به این جای کار که مطلقا وجود ندارد” و او هم نمی داند که این پول از چه طریقی قابل تهیه کردن است. از او می پرسیم که خیال می کند این پایتخت واقعا ساخته بشود؟ و پاسخ:” حتما. صد در صد. رئیس جمهور اعلام کرده است پس این کار انجام خواهد شد”. منبع: اشپیگل ترجمه: محمدعلی فیروزآبادی- شفقنا www.fa.shafaqna.com
جمعه ، ۱۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها