محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831399952
نهادهای مردمی و پاکسازی محیط زیست
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: نهادهای مردمی و پاکسازی محیط زیست تهران- ایرنا- روزنامه اطلاعات در صفحه گزارش پاکسازی محیط زیست از طرف جمعیت های خودجوش را بررسی کرده است.
این گزارش که بخش پایانی آن در روز سه شنبه دوازدهم آبان 1394 هجری خورشیدی به قلم مریم نظری انتشار یافته ، می افزاید: عاطفه خوش فرـ دانشجوی رشته بیولوژی دانشگاه علوم تحقیقات تهران و ساکن گوهردشت کرج است. او یکی از اعضای جمعیت دوستداران محیط زیست «آرمه ئیتی» است، گروهی که به صورت خودجوش در سال 1392 تشکیل شده و پاکسازی طبیعت را برنامه اصلی خود قرارداده است. وقتی از محل کارم بیرون آمدم و پا به سنگفرش پیاده رو خیابان گذاشتم تا به سوی ایستگاه مترو و سپس خانه روانه شوم، 2 جوان که جلوتر از من در پیاده رو می رفتند، نظرم را به خود جلب کردند. لباس های مرتب و شیکی پوشیده بودند و گویی که دانشجو باشند، کلاسور و کتاب به زیر بغل داشتند و با هر قدمی که برمی داشتند، موجی از تکه کاغذ های ریز ریز شده را به اطراف پخش می کردند. دقیق که شدم، دانستم دسته ای برگه های تبلیغاتی در دست دارند ودر طول مسیر، از سر بازیگوشی، با هر قدمی که بر می دارند، تعدادی از آن ها را با دست خرد و تکه تکه می کنند و با بی خیالی به اطراف می پاشند، بدون اینکه متوجه باشند با این کارشان چقدر چهره سنگفرش خیابانی را که پشت سر می گذارند، زشت و کثیف و پر زباله می کنند. آنان را تا رسیدن به مقصد، همچنان دنبال می کردم. کاغذهایشان که تمام شد، این بار به جان شاخه های تازه رسته نهال های کنار پیاده رو افتادند و با هر قدم، دست به شاخه ها ی نازک این درختان نوپا می انداختند و تا جایی که می شد آنها را به دنبال خود می کشیدند و با این کارشان، برگ های تازه و جوان این درختان را می کندند و به زمین می ریختند. ناگهان نگرانی عجیبی به سراغم آمد از این که جوانان درس خوانده و شیک پوش نسل امروز؛ مانند آن 2 جوان، وقتی در دل شهر و در انظار عمومی این گونه بی محابا با پخش کردن زباله هایشان و آسیب رساندن به درختان به محیط زیست خود رحم نمی کنند، در خلوت طبیعت و در گردش و تفریح هایشان، چه به روز محیط زیست خود خواهند آورد! و البته اندکی بعد، این نگرانی و دل آشوب را با به یاد آوردن تلاش های دیگر جوانان که به صورت خودجوش پا به میدان گذاشته اند و در گروه های مختلف به پاکسازی و زباله زدایی از طبیعت و محیط زیست می پردازند، پس زدم و به آینده و سرانجام محیط زیست سرزمینم، امیدوارتر شدم!**پیمانکاران خاطیعاطفه خوش فرـ دانشجوی رشته بیولوژی دانشگاه علوم تحقیقات تهران و ساکن گوهردشت کرج است. او یکی از اعضای جمعیت دوستداران محیط زیست «آرمه ئیتی» است، گروهی که به صورت خودجوش در سال 1392 تشکیل شده و پاکسازی طبیعت را برنامه اصلی خود قرارداده است.خوش فر می گوید: یکی از مسایلی که همیشه من را آزرده خاطر می کند، بی توجهی برخی از مردم به پاکیزه نگه داشتن محیط های شهری وتفرجگاه ها است وشانه خالی کردن از زیر بار مسئولیتی که بر دوش هر یک از ما به عنوان شهروند قرار دارد شاید من هم تا مدتی پیش صرفاً به لایک کردن موضوع های مربوط به مسایل زیست محیطی در فضای مجازی اکتفا می کردم، ولی بعد از آشنایی با گروه «آرمه»، احساس کردم زمینه ای فراهم شده است تا گامی ولو کوتاه، در راه پاکسازی طبیعت از آلودگی های زیست محیطی بردارم.خوش فر، رها سازی زباله در طبیعت را در وهله نخست باعث آزردگی بصری تمامی انسان ها و به ویژه طبیعت دوستان می داند و خاطرنشان می کند: قطعاً هیچکس برای دیدن زباله دانی ها به طبیعت نمی رود، ولی فراتراز این موضوع، زباله های رها شده حاوی پلاستیک است که باعث آسیب رسیدن به روند اکوسیستم مناطق مختلف کشورمان می شود. پاکسازی طبیعت توسط گروه های مردمی، می تواند یکی از راه های اشاعه فرهنگ توجه به محیط زیست باشد که روی عامة مردم نیز تاثیرگذار است.حسام نظری ـ دانشجوی کارشناسی ارشد معماری نیز که قبلاً فقط به صورت مجازی اخبار مربوط به فعالیت های زیست محیطی را دنبال می کرد، اکنون با گروه «آرمه» در برنامه های پاکسازی طبیعت همراهی می کند. او درباره بخشی از زباله های کوه های منطقه «درکه» تصریح می کند: اینجا انواع زباله های ناشی از مواد مصرفی کوه پیمایان را می توان دید، اما یک دست از زباله هایی که با دیدن شان احساس تأسف بیشتری به آدمی دست می دهد، زباله های صنعتی مثل زباله های باقی مانده از نصب لوله های تأسیساتی در ایستگاه های این کوه است. این زباله ها ناشی از کارگذاری لوله هایی است که پیمانکار برای آبرسانی در ایستگاه ها کار گذاشته و تکه های اضافی لوله های بریده لاستیکی را با بی مسئولیتی تمام، اینجا رها کرده است. ما سعی داریم با حرکت های گروهی، در زمینه نریختن زباله فرهنگ سازی کنیم، اما جا دارد پیمانکارانی که در کوه های اطراف تهران مشغول کارند هم کمی مسایل زیست محیطی را رعایت کنند و زباله های کاری شان را اینجا رها نسازند.ایکاش در این زمینه قوانینی حاکم می شد که پیمانکاران را موظف کند پس از پایان کارهایشان زباله های حاصل را به نقاط مناسب در نظر گرفته شده، انتقال دهند.**بهبود وضعیت کوهستان هاحین استراحت اعضای گروه «آرمه»، گروه پاکسازی دیگری با روپوش های متحدالشکل سبز رنگ و دستکش به دست، در حالی که کیسه های زباله یک شکل شان پر شده است، از مسیر کوه پیمایی باز می گردند. آنان را از دور دعوت به پیوستن به گروه «آرمه» می کنیم و اعضای آن گروه نیز با خوش رویی می پذیرند و راهشان را به سوی ما کج می کنند. اعضای 2 گروه با رسیدن به یکدیگر، به خوش و بش می پردازند و من نیز ازفرصت استفاده می کنم و به سراغ مدیر گروه می روم و از او می خواهم خود و همراهان ا ش را معرفی کند.ناصر ابوالحسنی می گوید: نام ما «گروه کوهنوردی مهر» است و تقریباً 25 سال است که کوهنوردی می کنیم. 20 سال هم هست که به طور مرتب برنامه پاکسازی کوهستان را داریم و به مناسبت های مختلف در طول سال از جمله روز جهانی پاکسازی کوهستان در آخرین یکشنبه سپتامبر هر سال، به زدودن آلودگی های کوهستان های ایران می پردازیم.ابو الحسنی ادامه می دهد: ما معمولاً هر هفته برنامه های کوهنوردی به صورت عمدتاً یک روزه در اطراف تهران یا برنامه های چند روزه در سطح ایران و یا هر 2 سال یک بار، برنامه های خارج از کشور داریم، ولی برنامه های پاکسازی کوهستان را هر فصل یک بار و هر بار در یک مسیر و منطقه به اجرا در می آوریم. ولی چون بیشتر، هدف مان بیشتر تبلیغ، آموزش و فرهنگ سازی است، سعی می کنیم روز پاکسازی کوهستان را در یکی از دره های هفت گانه اطراف تهران که رفت و آمد در آن ها زیاد است، به پاکسازی محیط زیست بپردازیم.او با بیان این که معمولاً برنامه هایشان را به صورت خانوادگی برگزار می کنند و بیشتر افراد گروه دوستان خانوادگی یکدیگر هستند، وضعیت زیست محیطی کوهستان های ایران را در چند سال اخیر بهتر از گذشته می داند و می گوید: وضعیت کوه های شمال تهران هم بهتر شده است، یعنی به طور مشخص آثار فعالیت های محیط زیستی توسط گروه های مختلف و «NGO» ها را در تمیزتر شدن کوهستان ها و توجه دادن به مردم در مورد ضرورت برگرداندن زباله هایشان به همراه خود، می بینیم. همچنین برخوردهای مثبتی که در طول مسیرها از سوی رهگذران و دیگر کوهنوردان می شود، نسبت به سال های قبل بیشتر است و در مجموع فکر می کنیم که این وضعیت رو به بهبود است و حتی این روزها اظهار تمایل دیگر کوه پیمایان برای پیوستن به گروه ما، بیشتر دیده می شود.**در مسیر بازگشتدر مسیر بازگشت همراه با گروه «آرمه»، از کوه پیمایی که خود را طیبی ـ کارمند شرکت بیمه معرفی می کند، می پرسم که زباله های برجای مانده از مواد مصرفی اش را چه می کند و او پاسخ می دهد:آنها را با خود حمل می کنم تا به یکی از مخازن زباله که شهرداری در مسیر کوه قرار داده است، برسم و زباله ها را در آن بیندازم. اما متاسفانه بیشتر کوه پیمایان این موضوع را رعایت نمی کنند و زباله هایشان را به هر طرف می اندازند.او معتقد است که بوی تعفن و ازدیاد حشرات، پی آمد انباشت زباله در کوهستان است و از طرفی این زباله ها به زیبایی های طبیعت که قرار است باعث آرامش مردم شود، خدشه وارد می کند. گاه حتی بعضی از کوه پیمایان این زباله ها را به عنوان هیزم آتش می زنند که با توجه به کاهش بارندگی در سال های اخیر و خشکی هوا واز طرفی، تعدد درختان، با چنین اعمالی احتمال آتش سوزی در این منطقه بالا می رود.طیبی درباره تأثیر حضور گروه های خودجوش پاکسازی در کوهستان ها اظهار می دارد:حضور این گروه ها شاید تأثیر مستقیم بر مردم نداشته باشد، اما درمورد فرهنگ سازی قطعاً موثر خواهد بود و این فرهنگ سازی هم زمان بر است. **مخازن زباله چگونه خالی می شوند؟به سراغ صاحب یکی از مغازه هایی که در طول مسیر کوه «درکه» جا خوش کرده اند، می روم. او که خود را میرعمادی معرفی می کند،دلیل افزایش زباله در کوه را تولید ظروف یک بار مصرف و استفاده اغلب کوه پیمایان از این ظروف می داند و معتقد است تا پیش از تولید این ظروف، کوه «درکه» تا به این حد زباله نداشته است. این مغازه دار ادامه می دهد: البته الان خیلی فرهنگ سازی شده است و بسیاری از کوه پیمایان زباله هایشان را جمع می کنند و با خود می برند و از این نظر وضعیت خیلی بهتر از قبل شده است.از او درباره عاقبت زباله های مغازه خودش می پرسم که پاسخ می دهد: مغازه داران کوه های «درکه» هیچگاه زباله هایشان را اینجا رها نمی کنند، چون محل کسب و کار خودشان است. ما هفته ای یک بار زباله هایمان را بار الاغ می کنیم و تا مرکزی که برای همین کار در نظر گرفته شده است، می بریم و از آنجا به بعد شهرداری دست به کار انتقال زباله ها می شود.میرعمادی، درباره چگونگی پاکسازی و خالی کردن مخازن زباله تعبیه شده در طول مسیرتوضیح می دهد: شهرداری برای خالی کردن مخزن های زباله چند مأمور دارد که در روزهای هفته، زباله ها را جمع آوری می کنند. صاحب یک دکه نیز در همان مسیر، درباره زباله هایی که در گوشه گوشه درکه رها شده اند، می گوید: در طول مسیرکوه، مخازن زباله گذاشته شده است و در طول هفته نیز مأموران شهرداری اقدام به جمع آوری زباله های مخزن ها ،محیط رودخانه و مسیر می کنند و تا «پلنگ چال» تمامی منطقه دست اینهاست و اگر هنوز در کوه زباله دیده می شود، فقط مربوط به رعایت نکردن بعضی از کوه پیمایان است. متأسفانه حتی یک عده از کوه پیمایان در اینجا شاخه های تر و زنده درختان را برای درست کردن آتش می شکنند و با این کار نه می توانند آتشی درست کنند و هم این که به درختان آسیب می زنند.با اعضای گروه «آرمه» به پایین کوه و به میدان «درکه» می رسیم و کیسه های پُر از زباله را در مخزن زباله این میدان قرار می دهیم و اعضای گروه سعی می کنند با «خسته نباشید» و «خدا قوت» گفتن های پی در پی به یکدیگر و شوخی با هم،خستگی را از تن بزدایند و به هم روحیه دهند. سپس اعضای گروه تا دیدار بعدی و برنامه ای دیگر برای پاکسازی کوهستان، ازیکدیگر خداحافظی می کنند.**2 راه حل نهاییاین افراد به خانه هایشان بر می گردند و دیگر کوه پیمایان هم همینطور، و من از خود می پرسم آیا این کوه پیمایان با دیدن فعالیت های امروز پاکسازی دوستداران طبیعت، تاثیراتی را که باید، گرفته اند، یا نه؟ و یا با دور شدنشان هر آنچه را که دیده اند، از یاد می برند و چه بسا روز بعد باز هم شیشه خودروهایشان را پائین بکشند تا دستمالی را که از آن استفاده کرده اند، بیرون بیندازند! همینطور از خود می پرسم، آیا اگر تعداد گروه های پاکسازی طبیعت بیشتر باشد یا حتی اگر در برنامه های تلویزیونی، بیشتر به زباله زدایی از محیط زیست پرداخته شود، تاثیر آن بر مردم و کوه پیمایان بیشتر خواهد بود یا نه؟ و فکر می کنم همه این موارد،از جمله مسائلی است که باید نتایج حاصله از آنها بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. حتی به این هم می اندیشم که معضل عمده تر پس از جمع آوری زباله هاست ؛ یعنی زمانی که شهرداری یا گروه های دوستدار محیط زیست یا مردم، زباله هایشان را از کوه ها و طبیعت جمع آوری می کنند و به داخل مخزن های زباله داخل شهر می اندازند، بعد از آن تکلیف این زباله ها چه می شود و چه تدابیری برای از میان بردن آنها اندیشیده شده است که خود باعث آلودگی دیگری نشود؟ شاید بخشی از این زباله ها دفن و بخشی دیگر سوزانده می شوند و بخشی هم مانند ضایعات کاغذ، آلومینیوم و یا بعضی از پلاستیک ها بازیافت می شوند. آیا اینکه زباله ها بالای کوه باشند یا بر روی زمین یا درجنوبی ترین وفقیرترین قسمت شهردر زیر زمین دفن شوند، فرقی به حال کره زمین می کند یا نه؟ با این اوصاف و به طور کلی، زباله جمع کردن ما برای نجات کره زمین چقدر می تواند موثر باشد؟ آیا ما با پاکسازی طبیعت فقط داریم وجدان مان را آسوده می کنیم، یا واقعاً اقدام مثبت و موثری است؟با به وجود آمدن این پرسش ها است که به 2 راه حل نهایی می رسیم که یکی بازیافت زباله هاست و دیگری جلوگیری از ایجاد زباله های بیشتر. یکی از اقدامات بازیافت زباله در کشورهای پیشرفته تر- چنانکه پیش از این نیز اشاره شد- تفکیک زباله ها از مبدأ است ؛ یعنی جدا کردن زباله های خشک از زباله های تر مانند کاغذ و شیشه، به طوری که این تفکیک در کشوری مثل آلمان حتی کمی ریزتر و جزئی تر هم می شود. مردم آلمان موظف اند از مبدأ ؛ یعنی از خانه هایشان شیشه ها و بطری های رنگی زباله هایشان را هم از شیشه های بی رنگ جدا کنند. زباله های اُرگانیک مثل پوست میوه ها و باقی مانده سبزیجات بخش دیگری از تفکیک زباله هاست که از این سری زباله ها می توان کود درست کرد و آنها را برای رشد گیاهان دیگر به کار برد. تفکیک زباله ها از مبدأ در اغلب مناطق شهرتهران هم شروع شده است، امّا متاسفانه بیشتر شهروندان از سر نا آگاهی و بی اطلاعی آن را رعایت نمی کنند و زباله های تر و خشک را با هم در یک کیسه قرار می دهند، پس برای این منظور باید از طریق رسانه ها تفکیک زباله را فرهنگ سازی کرد. **فرهنگ کاهش تولید زبالهکارشناسان بر این باورند که باید فرهنگ کاهش تولید زباله را رواج داد. ما در زمان های نه چندان دور وقتی از مغازه ای ماست می خریدیم بعد از مصرف، سطل خالی آن را به فروشنده می دادیم و یک سطل جدید ماست می گرفتیم و عملاً به نوعی روند بازیافت با این روش به انجام می رسید. یا مثلاً شیشه خالی نوشابه یا شیر را می دادیم و یک شیشه دیگر نوشابه و شیر را به جایش می گرفتیم و اگراکنون نیز همین شیوه را با اِعمال تدابیر بهداشتی دقیق تر انجام دهیم، از تولید زباله های بیشترجلوگیری می شود. در حال حاضر، حدود 15 سال است که استفاده از ظروف یکبار مصرف در مسافرت ها و مهمانی ها رواج پیدا کرده،چون در ظاهر کار را برای ما راحت تر کرده است و دیگر نیاز به شستشوی ظرف ها نیست. اما این ظرف های پلاستیکی با ورود به چرخه محیط زیست، آن را آلوده می کنند. شاید در زندگی پر سرعت و صنعتی امروز نتوان این ظروف را به طور کل از فهرست مواد مصرفی مان حذف کرد، اما می توان به جای استفاده از ظروف یک بار مصرف پلاستیکی، از ظروف یک بار مصرف تجزیه پذیر ساخته شده از نشاسته ذرت را برگزید و با این کار، تولید کنندگان را تشویق به تولید ظروف تجزیه پذیر کرد. در این راستا مسئولان کشوری هم می توانند از تولید ظروف یک بار مصرف پلاستیکی با جدیت ممانعت کنند. می توانیم همیشه به همراه خود یک کیسه پارچه ای داشته باشیم تا به هنگام خرید از گرفتن کیسه های نایلونی مغازه داران بپرهیزیم. به یاد بیاوریم که در گذشته های نه چندان دور، مادران ما یک زنبیل مخصوص خرید در خانه داشتند و وقتی به قصد خرید بیرون می رفتند، زنبیل هایشان جزء لوازم لاینفک و همیشه همراهشان بود. هم اکنون نیز در اروپا کمتر کسی از کیسه های نایلونی استفاده می کند چون مردم این کشورها برای استفاده از کیسه نایلونی باید پول بپردازند و آنان ترجیح می دهند از کیسه های همراه خود استفاده کنند. البته در ایران هم مدتی است بعضی فروشگاه های زنجیره ای اقدام به ارائه کیسه های قابل بازیافت به خریداران کالاهای خود می کنند.این کیسه ها در عین حال که قابلیت حمل کالاهای خریداری شده را دارند، پس از استفاده به تدریج مقاومت هایشان را از دست می دهند و پوسیده وتجزیه می شوند.با چنین راهکارهایی است که در زندگی مدرن امروز هم می توان بدون آسیب رساندن به طبیعت و محیط زیست، از زندگی سالم بهره مند شد!*منبع : روزنامه اطلاعات**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
12/08/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها