محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829892163
زندگی زیر سایه آمریکا
واضح آرشیو وب فارسی:598: به گزارش پایگاه 598، شاید برخی برای روزهای پساتوافق، نقشه زندگی زیر سایه آمریکا را کشیده اند و انگار حتی همین روزها را با حس زندگی زیر سایه آمریکا می گذرانند. برای بعضی البته خلط مفهوم زندگی در آمریکا و زندگی به سبک آمریکایی در کشوری دیگر، مشکل آفرین شده است. گمان این گروه موجب شده توجهی به کشورهایی که سال ها زیر سایه آمریکا زندگی کرده اند، نداشته باشند. آمریکا هیچ گاه در کشورهایی که متحد استراتژیک ایالات متحده بودند، توسعه آفرین نشده است که نمونه های فراوانی را در منطقه غرب آسیا می توان نام برد. به رغم مشکلات درونی و عدم اجماع داخلی در این کشورها که یکی از نتایج ارتباط مستمر این کشورها با ایالات متحده است، زندگی زیر سایه آمریکا برای این کشورها چیزی جز فقر، عقب ماندگی و ضعف فرهنگی و فساد سیستمی به همراه نداشته است. یکی از این کشورها، مصر است. فساد سیستمی، فقر، ضعف فرهنگی، عقب ماندگی، سطح آموزش نازل، ناچیز بودن مشارکت عمومی، سوءتغذیه، دیکتاتوری [حسنی مبارک]، فضای اختناق آمیز و روابط اجتماعی و اقتصادی عقب افتاده، تا پیش از انقلاب در این کشور به اوج رسیده بود. در همه سال هایی که مصر متحد استراتژیک آمریکا و حافظ بخش مهمی از منافع ایالات متحده در شمال آفریقا و جنوب غربی آسیا بود، این بلایا بر سر مردم مصر فرود آمد. اگرچه حالا 5 سال بعد از انقلاب نیز اتفاق «مبارکی» در مصر رخ نداده است اما نگاهی به وضعیت آشفته این کشور در سال هایی که «زیر سایه آمریکا» بوده، نشان می دهد نه تنها دموکراسی و پیشرفت نداشته بلکه دیکتاتوری و عقب ماندگی رهاورد حکومت یکی از متحدان استراتژیک ایالات متحده در منطقه بوده است. زمانی که حسنی مبارک در سال 1981 قدرت را در مصر به دست گرفت، رسانه های مصری ترجیح می دادند او را «رئیس جمهوری فقرا» بنامند اما رئیس جمهوری فقرا طی 3 دهه حاکمیت صاحب چنان ثروتی شد که برخی منابع مطبوعاتی میزان ثروت او را بیش از 40 میلیارد دلار تخمین زده اند. کسی که در طول حاکمیت 3 دهه ای خود در مصر در عرصه سیاسی «انزوا»ی بیش از پیش مصر و در عرصه اقتصادی «نابودی» بیش از پیش اقتصاد این کشور را برجای گذاشت. اگر این رقم درست باشد خانواده حسنی مبارک را باید از جمله ثروتمندترین خانواده های جهان دانست اما صرف نظر از رقم واقعی ثروت خانواده مبارک، این سوال مطرح می شود که آنها این ثروت را چگونه جمع آوری کرده اند؟ در حالی که دوستان نزدیک وی تاکید می کنند مبارک در اولین سال های ریاست جمهوری اش حتی توان مالی سفر به خارج را نداشت، به مرور زمان با غارت ثروت مردم مصر به یکی از ثروتمندترین مردان جهان تبدیل شد. آمارهای دقیق و رسمی درباره ثروت رئیس جمهور مصر، «سوزان مبارک» همسرش و «جمال» و «علا مبارک»، پسرانش طی حکومت 30 ساله یافت نمی شود، اما آخرین برآوردها از رقم 40 میلیارد دلار سخن می گوید. سیاست های نامناسب اقتصادی مصر و دخالت آمریکا در امور اقتصادی این کشور، منجر به افزایش نرخ بیکاری و رشد نرخ فقر در بین مردم مصر شد. به طوری که تا پیش از سال 2011 نیمی از جمعیت 80 میلیون نفری مصر زیر خط فقر قرار داشتند و در شرایطی که مصر از پتانسیل اقتصادی فراوانی در زمینه های توریسم، منابع معدنی، کانال سوئز و رود نیل برخوردار بود، به دلیل مدیریت فاجعه بار سیاسی در زمان حسنی مبارک، مصری ها نتوانستند از این پتانسیل های اقتصادی خود استفاده کنند. در واقع دولت مصر در زمان حکومت 3 دهه ای حسنی مبارک تنها با کمک های آمریکا و درآمدی که از کانال سوئز به دست می آورد اقتصاد این کشور را اداره می کرد. تبعات چنین سیاست هایی بود که موجب شده بود حدود 50 میلیون مصری، یعنی دوسوم جمعیت، از نان یارانه ای استفاده کنند و توان خرید نان به بهای آزاد را نداشته باشند. در چند ماه آغازین سال 2008، کشور مصر با بحران شدیدی از نظر کمبود مواد غذایی و بدتر شدن وضعیت اقتصادی روبه رو شد که به ناآرامی اجتماعی و برخی اعتصابات منجر شد، اعتصاباتی که دقیقا با برگزاری انتخابات شوراهای محلی مصر در ماه آوریل همزمان شد. حکومت مصر که از رفع مشکلات اقتصادی تا حد زیادی درمانده بود، همزمان به سرکوب گروه های مخالف خود بویژه اخوان المسلمین دست زد که به تشدید بحران منجر شد. در آن مقطع 2 پدیده مشخصه شرایط مصر بود: نخست بدتر شدن شرایط اجتماعی- اقتصادی، به رغم رشد اقتصادی و آزادسازی چشمگیر و دوم بدتر شدن محیط سیاسی. نکته قابل ملاحظه این است که چگونه نظام سیاسی مصر طی سالیان بسیار به رغم مشکلات متعدد و رو به افزایش، باثبات ماند. دلایل این امر متعدد است. تا حدی ثبات، تابعی از ماندگرایی و فقدان متصور جایگزین هاست. ژرف تر از این، این وضعیت ایستا- اما پیچیده- را می توان به ماهیت نامشخص پایگاه اجتماعی دولتی نسبت داد که نتایج ترکیبی سیاست های ناصریستی و ساداتیستی را منعکس می کند. به طور کلی، می توان درباره حکومت مبارک ابراز داشت یک دولت اقتدارگرای بروکراتیک مبتنی بر اتحاد دولت، ارتش و بخش هایی خاص از بورژوازی است که پیوندهایی مستقیم با منافع و مؤسسات اقتصادی خارجی ایجاد کرده اند. با این حال، درباره افزایش بنیادگرایی در مصر تردیدی وجود نداشت. در شرایط پیش از انقلاب، دولت حاکم در تامین نیاز مردم ناتوان بود و تورم افسارگسیخته و بیکاری بالا تمام مصر را تحت تأثیر قرار داده بود. در مقابل گروه های اسلامگرا از طریق مراکز خیریه، بیمارستان ها، آموزشگاه ها و خدماتی که به مردم ارائه می دهند، دارای محبوبیت بودند. چنین شرایطی باعث شد شعار اسلامگراهای اخوان المسلمین که اسلام تنها راه حل است، به واقعیت نزدیک تر باشد تا عملکرد دولت نیمه سکولار حسنی مبارک که نمی تواند مشکلات مردم را حل کند. اسلامگراها طی این مدت توانستند بخش زیادی از مشکلات مردم را در حد روستاها و گروه های کوچک حل کنند. این در حالی بود که مبارک در طول فعالیت خود جامعه مدنی و اصناف را بشدت سرکوب کرد و به آنها سوءظن داشت. در روزهای پیش از انقلاب، وضعیت اقتصادی در مصر بسیار اسفبار بود. آن هم در شرایطی که مصر از پتانسیل اقتصادی فراوانی در زمینه های توریسم، منابع معدنی، کانال سوئز و رود نیل برخوردار است ولی به دلیل مدیریت فاجعه بار سیاسی که در مصر وجود داشت، مصری ها نمی توانستند از این پتانسیل اقتصادی استفاده کنند. در همه این مدت آمریکا یکی از حامیان اصلی رژیم مبارک بود. وخامت و نابسامانی شدید اوضاع اقتصادی و اجتماعی مصری ها به سبب حکومت مبارک و کاهش چشمگیر سطح بهداشت و آموزش، افزایش نرخ بیکاری و تشدید مشکلات اجتماعی مصر از دیگر تاثیرات آن بود. در این زمینه می توان به بیانیه سازمان شفاف سازی بین المللی اشاره کرد که در سال 2010 به انواع فساد در مصر و در راس آن فساد سیاسی پرداخته بود، به طوری که مصر در این زمینه، جایگاه نود و هشتم را در میان 176 کشور به خود اختصاص داد. افزایش جمعیت در کنار وخامت اوضاع اقتصادی در نتیجه شکست سیاست های رژیم مبارک در استفاده از افزایش نیروی کار و ظهور نسل جدید از جوانان جویای کار فارغ التحصیل از دانشگاه های مصر یکی دیگر از دلایل تشدید اعتراضات بود. در روزهای پیش از انقلاب مصر، برخلاف دوره 2005-2003 که رژیم با استفاده از اصلاحات سیاسی به کاستن از شدت تنش های اجتماعی- اقتصادی دست می زد، این بار این گزینه را رها کرده و به جای آن منازعات اجتماعی را از راه آمیزه ای از اقدامات سرکوبگرانه شامل بازداشت های خودسرانه مهار می کرد. گشایش فضای سیاسی در آن سال ها در پی مشکلات اقتصادی کشور در نتیجه شناور کردن نرخ ارز صورت می گرفت. از جمله این اصلاحات سیاسی در آن دوران کاهش کنترل بر فعالیت های مخالفان، اصلاحات در قانون اساسی برای ممکن ساختن انتخابات ریاست جمهوری با حضور چند کاندیدا و تحمل مشارکت سیاسی جنبش اسلامگرای مخالف، یعنی اخوان المسلین را می توان نام برد اما در ماه های نخست سال 2008 رویه های اقتدارگرایانه بار دیگر شایع شد. برای نمونه، شماری از رسانه ها تحت فشار قرار گرفتند، برخی روزنامه نگاران و وبلاگ نویس ها بازداشت شدند و تنها یکهزار کاندیدای مخالف توانستند با 53 هزار کاندیدای حزب دموکراتیک ملی، یعنی حزب حاکم، برای 52000 کرسی در انتخابات شوراهای محلی به رقابت بپردازند. در این انتخابات تنها 5 درصد افراد واجد شرایط شرکت کردند. با وجودی که مصر دوران مبارک هرگز شاهد انتخابات آزاد و سالم و شفاف نبود اما همین انتخابات فرمایشی و نمایشی هم با تقلب همراه بود(!) در تمام انتخابات نمایشی که آخرین آن انتخابات مجلس الشعب در پایان سال 2010 یعنی 2 ماه پیش از انقلاب مردمی بود، تقلب به نفع رژیم حرف اول را می زد به طوری که حزب حاکم 97 درصد کرسی های پارلمان را کسب کرد که این تقلب آشکار سبب سرخوردگی و ناامیدی شدید مردم به سبب وخامت اوضاع سیاسی و ناتوانی نظام حاکم در پاسخگویی به مطالبات شان و برآوردن آنها شده بود. خشونت بی رویه نیروهای پلیس که آن را با تکیه بر قانون فوق العاده در طول 30 سال توجیه می کردند، تعداد زندانیان سیاسی را به طرز چشمگیری افزایش داد. با وجودی که رژیم مبارک با مشت آهنین در سرکوب مخالفان سیاسی خود عمل می کرد اما شهروندان به این باور کاملاواضح رسیده بودند که نیروهای امنیتی از وظیفه اصلی خود در تامین امنیت مردم و میهن عدول کرده و تنها به حفظ امنیت سیاسی رژیم همت گماشته اند. دوران حکومت حسنی مبارک از سال 1981 تا 2011 میلادی با انتقادهای متعددی از سوی رسانه ها و سازمان های حقوق بشری روبه رو شد، هر چند رژیم صهیونیستی و غربی ها بویژه آمریکای مدعی دفاع از حقوق بشر، کاملا از عملکرد مستبدانه مبارک ابراز رضایت داشتند و ادامه ارسال کمک های آمریکایی و غربی این مساله را در عمل نشان می داد. غربی ها همچنین چشمان خود را بر نقض گسترده حقوق بشر در دوران حکومت مبارک و بازداشت مخالفان و نقض کلی حقوق بشر بستند. در نتیجه این رفتارها، جوانان ستون فقرات انقلاب سال 2011 را تشکیل دادند، گذشته از آنکه باید به افزایش آگاهی جوانان و هوشیاری آنها در استفاده از وسایل ارتباطاتی جدید و به کارگیری فعال آن در ساماندهی انقلاب و زنده نگاه داشتن این ارتباطات حتی در سایه اقدام رژیم مبارک در قطع وسایل ارتباطاتی از ابتدای انقلاب اشاره کرد که این عامل، نقش مهم و بزرگی در شعله ور شدن شراره های انقلاب بویژه با توجه به افزایش نسبت فقر در جامعه مصر ایفا کرد که به بیش از 80 درصد رسیده بود که بیش از 40 درصد آنها زیر خط فقر بودند و سبب تقسیم جامعه مصر به 2 طبقه پولدار و فقیر شد و طبقه ای به نام طبقه متوسط وجود نداشت. طبقه پولدار که بخش کوچکی از جامعه را در زمان حکومت مبارک تشکیل می دادند، تنها 20 درصد جامعه بودند در حالی که طبقه دوم یعنی فقرا، 80 درصد جامعه را تشکیل می دادند و اقلیت بر ثروت های عمومی که حق اکثریت ملت بود، سیطره داشت به طوری که بازرگانان و سرمایه گذاران برای سیطره بر نهادها و تشکیلات دولت و به انحصار درآوردن آنها تلاش می کردند و با توجه به اینکه حکومت هم همسو با آنها بود، بر تمام نهادها و بخش های دولتی و مراکز قدرت اعم از قانونگذاری یا اجرایی و حتی قضایی سیطره پیدا کردند که این عامل در کنار عوامل بیان شده سبب بروز مشکلات و معضلات اجتماعی و انسانی شدید شد که به مثابه یک بمب ساعتی برای منفجر کردن جامعه درآمده بود. انفجارهای خونین سال های پایانی حکومت مبارک از جمله انفجار کلیسای اسکندریه دقایقی پس از آغاز سال 2011 خشم مردم را در قالب اعتراضاتی به دنبال داشت. حکومت مصر از حل و فصل مشکلات مربوط به تورم افسارگسیخته، بیکاری زیاد و نظام رفاهی ناقص کشور درمانده شد و تدابیر جزئی صورت گرفته توسط آن همچنان بسیار کمتر از اصلاحات اقتصادی و اجتماعی فراگیر مورد نیاز بود. سیاست های رژیم مبارک در مصر در سال های پایانی به تحرک سیاسی موجود در کشور پایان بخشیده و بار دیگر رکودی را برقرار کرده بود که مشخصه دهه های 1980 و 1990 بود. انقلاب سال 2011 مصر تنها به حکومت 30 ساله حسنی مبارک در این کشور پایان نداد بلکه پرونده های بسیاری را در این کشور گشود که برای سال ها بسته بودند و کسی جرات و اجازه نزدیک شدن به آنها را نداشت. سیاست خارجی حسنی مبارک در طول 3 دهه حاکمیت وی همواره گرایش به غرب بویژه آمریکا و رژیم صهیونیستی بوده است و این گرایش به حدی بود که از حسنی مبارک همیشه به عنوان مزدور رژیم صهیونیستی و آمریکا در منطقه یاد و به درستی تاکید می شد وی بیش از آنکه درصدد تامین منافع ملت مصر و سپس ملت مظلوم فلسطین در منطقه باشد، پاسبان منافع رژیم صهیونیستی و آمریکا بوده و پیش از هر تصمیمی تلاش کرده سیاست های خود را با این دو هماهنگ کند که این امر ضربه بزرگی به جایگاه و وجهه مصر به عنوان سردمدار جهان عرب و موقعیت منطقه ای آن وارد کرد. بسیاری از کارشناسان، مصر را مسؤول بسیاری از رنج ها و بدبختی های فلسطینیان در نوار غزه می دانند. مردم نوار غزه پس از عقب نشینی رژیم صهیونیستی و تشکیل دولت حماس به ریاست «اسماعیل هنیه» با مشکلات و معضلات بسیاری مواجه شدند و دولت مصر جهت کاهش رنج و مرارت ملت فلسطین در قضایای غزه هیچ اقدامی نکرد. اگرچه رژیم صهیونیستی فراهم کننده اصلی چنین شرایطی بوده و تنها برنده تداوم این روند بود ولی سیاست مصر و جایگاه منطقه ای آن در پی این تحولات زیان های متعددی به فلسطینی های نوار غزه وارد کرد. آمریکا و رژیم صهیونیستی و حسنی مبارک همواره همکاری های امنیتی و اطلاعاتی نزدیکی برای نابودی مقاومت اسلامی در فلسطین به رهبری حماس داشتند و از جمله جنایات حسنی مبارک علیه فلسطینیان بسته نگاه داشتن گذرگاه رفح یعنی تنها راه ارتباطی مردم غزه با دنیای خارج بود که با وجود انتقادات فراوانی که از وی به خاطر ادامه سیاست بسته نگه داشتن گذرگاه رفح می شد، وی به این سیاست تا پایان حکومتش ادامه داد. در جنگ 22 روزه نیز که با جنایت صهیونیست ها در حمله به غزه آغاز شد، دولت مصر علاوه بر سکوت در برابر کشتار زنان و کودکان فلسطینی و مخالفت با درخواست های مکرر کشور ها و نهادهای مردمی آزادیخواه برای ارسال کمک های انسان دوستانه به مردم غزه، عملا با جنایت صهیونیست ها در فاجعه غزه همراه شد. از دیگر سیاست های متخذه توسط مبارک علیه مردم نوار غزه را باید در احداث دیوار فولادی در مرزهای این کشور با نوار غزه ملاحظه کرد. توافق مصر برای ساخت این دیوار، اجرای یک طرح آمریکایی- صهیونیستی برای منطقه بود که آخرین روزنه تنفسی مردم غزه را می بست. با همه این اظلام در نهایت دیکتاتوری مبارک هم محکوم به سقوط بود. تنها 18 روز مقاومت مصریان کافی بود تا با فشارهای شدید خود بر رژیم دیکتاتوری تمامیت خواه و مستبد، آن را سرنگون کنند. در حالی که امید می رفت پس از سرنگونی رژیم مبارک، برنامه انتقالی با اهداف مشخصی وضع شود که بتواند آرزوی مردم در آزادی، عدالت اجتماعی، کرامت انسانی و دموکراسی مردمی را محقق کند که همه این خواسته ها در قالب شعارهای دوره انقلاب تکرار می شد، تا 2 سال پس از سرنگونی، مصر اوضاع چندان مساعدی نداشت تا اینکه اولین انتخابات آزاد و شفاف تاریخ مصر پس از سرنگونی حکومت 30 ساله مبارک 2 سال بعد برگزار شد و 24 ژوئن 2012، محمد مرسی با کسب 52 درصد آرای شهروندان مصری در اولین انتخابات آزاد به پیروزی رسید. وی 30 ژوئن 2012 پس از ادای سوگند رسما فعالیت خود را تا 30 ژوئن 2013 ادامه داد تا اینکه از ریاست جمهوری خلع شد؛ در روزی که طرفدارانش از آن به عنوان روز کودتای سیاه یاد می کنند. مدیریت و اجرای آن کودتا را یکی از وزیرانش [عبدالفتاح السیسی، وزیر دفاع] برعهده داشت و همین فرد چند ماه بعد با تکیه بر حمایت های همه جانبه برخی رژیم های عربی بویژه عربستان و امارات که گفته می شود حدود 20 میلیارد دلار برای سرنگونی دولت منتخب و قانونی محمد مرسی هزینه کردند، بر اریکه قدرت سرزمین فراعنه تکیه زد. باز هم پای آمریکا در میان است. قفسی که پس از انقلاب مصر برای محاکمه حسنی مبارک تعبیه شده بود، امروز جایگاه رئیس جمهوری است که پس از انقلاب مردم مصر، به قدرت رسیده بود اما حین قدرت، به وعده های آمریکایی ها اعتماد کرد. مبارک دیکتاتور بعد از خشم و انقلاب مردم سرنگون شد و در روزهایی که همه منتظر محاکمه او بودند، حکم اعدام برای رئیس جمهوری که با رای مردم سر کار آمده بود، واقعیت ماجرا در مصر را تغییر داد. آمریکا که از مرسی به عنوان متحد استراتژیک خود یاد می کرد، حتی 10 ماه هم از او حمایت نکرد، با اینکه ده ها سال از مبارک و حکومت وی حمایت کرده بود. مرسی، فقط چند ماه به خنده های آمریکایی ها اعتماد کرد که نتیجه اش، کودتا، محاکمه و از دست رفتن اهداف انقلاب مردم مسلمان مصر شد؛ انقلابی که با خون های فراوانی از جوانان به نتیجه رسیده بود. در واقع، سران ایالات متحده از تمام قدرتمندانی که اظهار وفاداری به آنها می کنند، تا جایی حمایت می کنند که از آنها کاری برآید و آن زمانی که تاریخ مصرفشان تمام شده به نظر برسد، خود آمریکایی ها اولین مدافع برکناری و نابودی آنان می شوند.
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 598]
[مشاهده در: www.598.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها