تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816931657
«استثنایی ترین» تخریبچی جنگ
واضح آرشیو وب فارسی:فریادگر: علی اکبر، تمام موانع میدان صبحگاه را با ٢ عصا با موفقیت طی می کند و موجب تعجب و شگفتی همه می شود. او در گروهان ٦ حضور داشت و قرار شد از دوره ١٨ بسیج، ٤٧ نفر دوره تخصصی تخریب و انفجارات را طی کنند شهروند در گزارشی به «شگفتی ساز دوران دفاع مقدس» پرداخته است: اسمش «علی اکبر رحیمی» است. او در روز ١٢شهریورماه ١٣٤٥ در محله امام زاده حسن(ع) تهران به دنیا آمد. علی اکبر ٤ برادر و ٤ خواهر داشت و او که بچه سوم است، در سال ١٣٤٨ وقتی که ٢ سال داشت، در پی «تب» دچار فلج اطفال شد و با وجود درمان های آن زمان، فقط با ٢ عصا توانایی حرکت داشت. این مسأله محدودیت های زیادی برای او ایجاد می کرد، حس ترحم اطرافیان هیچگاه مورد توجه او نبود و او همیشه سعی در اثبات کردن خود به دیگران بود. در سال ١٣٥٢ درس خواندن را شروع کرد و محیط جدید و مقایسه خود با دیگران، درس های زیادی برای او در بر داشت. ١٧ساعت راهپیمایی با ٢ عصا در سال ١٣٥٧ که انقلاب شد، او ١١ ساله بود و شوق پیوستن به انقلاب و انقلابیون از او یک فرد مصمم و با پشتکار ساخته بود، سعی در عضویت بسیج داشت اما همیشه معلولیت و حرکت با ٢ عصا مورد توجه بعضی از ظاهربینان می شد و مانع او و تصمیمش بودند، ولی علی اکبر دست بردار نبود. جنگ تحمیلی که آغاز شد، فقط ١٣ سال داشت، در تب و تاب حضور در جبهه های نبرد بود اما به ٢ علت، یکی سن و دومی معلولیت و حرکت با ٢ عصا هیچ کس او را جدی نمی گرفت. حتی اگر با گذشت زمان علت اول به شکلی حل می شد، علت دوم و مهم همچنان پابرجا و بدون تغییر باقی می ماند اما این اشتیاق باعث شد، ٣ بار تا پادگان آموزشی کرج برود و او را برگردانند تا این که یک بار به ستاد مرکزی سپاه کرج رفت و بدون ثبت نام مراجعه کرد. سردار ناصح او را دید و گفت: «بیا بیرون از صف، نمی توانیم تو را ببریم.» «استثنایی ترین» تخریبچی جنگ در یک نوبت دیگر برای اعزام به جبهه به پادگان امام حسین(ع) مراجعه کرد و در دژبانی به او می گویند: «نمی توانی بروی» و درنهایت با اتوبوس برمی گردد. مسئول پایگاه بسیج شهید عاشری که مفقودالاثر است، به علی اکبر می گوید: «آقای رحیمی، با توجه به تاریخ تولدت شما را نمی برند، خیالت راحت باشد.» این شهید مفقودالاثر نمی خواست نقطه تمرکز علی اکبر به معلولیتش باشد. برای همین علی اکبر به فکر دستکاری در شناسنامه خود می افتد، بنابراین در کپی شناسنامه خود دست می برد و تاریخ تولد را تغییر می دهد. او از اسلام آباد کرج تا کرج پیاده می آید و از میدان انقلاب تا میدان امام حسین(ع) با ٢ عصا پیاده و از آنجا تا پادگان امام حسین(ع) یک راننده او را می رساند. مدت زمان پیاده روی او از ساعت ٩صبح تا ساعت ٢صبح روز بعد طول می کشد، این راهپیمایی ١٧ساعته در زمستان با ٢ عصا نشان از اراده قوی و ایمان راسخ علی اکبر برای حضور در جبهه داشت. در پادگان به او می گویند اشتباه آمدی و او بغض می کند اما خستگی و بلاتکلیفی مضاعف، او را تسلیم نمی کند؛ علی اکبر در سن ١٤سالگی شناسنامه اش را دستکاری کرده بود. مسئول ارزیابی به او می گوید: با توجه به معلولیت و عدم آموزش، امکان اعزام او وجود ندارد و درنهایت با اصرار فراوان و پادرمیانی دیگران قبول می کنند که او فقط دوره آموزشی را گذرانده و برگردد. شاید فکر می کردند اگر او سختی کار را با توجه به محدودیت های خود درک کند، پشیمان می شود و حاضر به پذیرش صحبت های آنان خواهد شد. برای همین علی اکبر برای اثبات خود، این شرط را می پذیرد. شگفتی ساز دوره تخریب دوره ١٨بسیج، در اسفند سال ١٣٦٠ به مدت ٤٥روز شروع شد. او متولد ١٣٤٥ بود و فقط ١٤ سال داشت. در این دوره برادران عباس عبادی، شهرام نور صالحی، مهدی صالحی، مهدی آزادی، وحید بهاری، شهید بهزاد آهن دوست، مصطفی طاهری، شهیداسماعیل بلند قامت، بهزاد آسائی و اسرافیل کشاورز نیز حضور داشتند و شاهد تلاش ها و فعالیت های طاقت فرسای او بودند. او دوره را در تاریخ ٣١ فروردین ١٣٦١ به اتمام می رساند. علی اکبر، تمام موانع میدان صبحگاه را با ٢ عصا با موفقیت طی می کند و موجب تعجب و شگفتی همه می شود. او در گروهان ٦ حضور داشت و قرار شد از دوره ١٨ بسیج، ٤٧ نفر دوره تخصصی تخریب و انفجارات را طی کنند که مدت زمان این آموزش، ١٠روز آخر دوره ٤٥ روزه بود، بعد از آموزش تخریب گفتند: «طبق وعده باید برگردی.» او که موفق شده بود دوره آموزشی را با موفقیت بگذراند و به دوستان و هم دوره ای های خود به شدت وابسته شده بود، حاضر نبود به این راحتی دست از اصرار و تقاضای خود بردارد، در گوشه ای از پادگان می نشیند و فریاد می زند: «خدایا این چه وضعیتی است ؟ همه می روند و من نمی توانم بروم!» و با بغض و گریه در حال خود بود که فردی با لباس سپاه و بسیار خوش سیما دستش را روی شانه او می گذارد و به او می گوید: «برو کنار اتوبوس ها و مطمئن باش صدایت می کنند.» با خوشحالی با این مرد پاسدار روبوسی می کند و از خدا خواسته کنار اتوبوس ها می رود. تا می رسد، اسم علی اکبر را می خوانند و با سربلندی تمام سوار اتوبوس می شود. در راه آهن تهران ناخودآگاه سعی در مخفی کردن خود و هنوز واهمه دارد که کسی از او بپرسد: «شما کجا می روید ؟ و نمی توانید بروید.» در نهایت به اهواز و به مقر بچه های تخریب در جاده اهواز- آبادان «کوت عبدالله» مقری به نام «نساجی» می رسند. از مربیان او در این دوره آموزشی، شکوهی فر و آجرلو مربی تاکتیک را به یاد دارد. عملیات «الی بیت المقدس» آغاز می شود و محمود باصر به او می گوید: «شما باید در تعاون فعالیت کنید.» علی اکبر می پرسد: «تعاون یعنی چه؟ و کارش چیست؟ » به او توضیح می دهند که بایستی آمار شهدا و مجروحان را ثبت کنی و کارهای دیگر. او خوشش نمی آید و می گوید: «من آمدم بجنگم و آموزش های دیگری دیده ام.» به او می گویند: «این دستور فرمانده است باید بمانی»، بنابراین می پذیرد. سوسنگرد و پاکسازی میدان مین در سوسنگرد به پاکسازی میادین مین می رود. شکل ورود او به میدان مین جهت پاکسازی بسیار خاص و ویژه است، چون در میادین مین بایستی حداقل تماس با زمین را داشت اما علی اکبر که ٢ عصا علاوه بر ٢ پای ضعیف داشت، حداکثر تماس را داشت و این احتمال حادثه و روی مین رفتن را افزایش می داد، برای همین با شیوه خاص ورودش به میدان مین همه را مبهوت و متحیر می کرد. در عملیات های والفجر ١، والفجر ٣، خیبر و بدر در کسوت یک تخریبچی حضور داشت. برادرش شهید اصغر رحیمی در گردان تخریب لشکر ١٠ سید الشهدا حضور داشته که به شهادت رسید. علی ولی زاده که در آن دوران مسئولیت تخریب جنگ را بر عهده داشته است، می گوید: «در دوران دفاع مقدس در میان رزمندگان اسلام، گروهی بودند که از میان خوبان، بهترین ها و شجاع ترین ها انتخاب می شدند و به عبارتی همان السابقون السابقون بودند که در عین گمنامی و درحالی که دور از محل استقرار لشکر آموزش می دیدند و بیشتر در چادر می زیستند، در آسمان شهیر شهر شده بودند. آنان همانانی بودند که پیش از همه وارد عملیات می شدند و تا به امروز نیز میدان عملیات را ترک نکرده اند. آری آنان تخریبچی بودند و اگر بگوییم نزدیک ترین ها به شهادت، سخن به گزاف نرانده ایم. در بین نیروهای تخریبچی افرادی بودند که وقتی آنها را می دیدیم تعجب می کردیم و باور نمی کردیم که قدرت ولایت و ایمان این قدر باشد که نوجوانی با عشق و شوریدگی و آزادی از همه قیدوبندهای دنیوی، خود را به خطرناک ترین یگان یعنی تخریب برساند و به سخت ترین مأموریت ها برود. مثلا یک بسیجی داشتیم که معلول مادر زاد بود و خودش را به تخریب معرفی کرده بود و هنوز هم زنده است. او که بدون عصا قادر به راه رفتن نبود در شب های عملیات یا زمان های خنثی سازی میدان های مین، خودش را روی زمین می کشید و با دقت و سرعت، تمام مین ها را خنثی می کرد.»
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فریادگر]
[مشاهده در: www.faryadgar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها