تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868536527
بخش های خواندنی آخرین کتاب «قیصر امین پور»
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. جمعه ها می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را در «مجله مهر» بخوانید:مجله مهر - احسان سالمی: هشتم آبان ماه، سالروز درگذشت قیصر امین پور یکی از بزرگترین شاعران معاصر کشورمان است. شاعری که به خاطر زبان ساده، مردمی و عاری از تکلفش به عنوان شاعری صاحب سبک در ادبیات ایران شناخته می شود. او که در قالب هایی چون چهارپاره، غزل، دو بیتی، نیمایی و مثنوی شعرهای مختلفی را سروده بود، در اشعارش به سراغ مضامین بکر و اندیشه های نو می رفت و سعی می کرد تا با زبانی امروزی و در موضوعاتی گوناگون شعر بگوید تا بتواند طیف های مختلفی از مخاطبان را با شعر خود همراه کند. هنوز هم خاطره شعر شیرین «بوی ماه مهر» او در ذهن کودکان سال های نه چندان دور این آب و خاک باقی مانده است و نه فقط این شعر بلکه بسیاری دیگر از اشعار کتاب های ادبیات سال های دانش آموزی کودکان و نوجوانان دهه شصت با شعرهای قیصر رقم خورده است که شعرهایی چون «اتفاق ساده»، «دهکده خوب ما» و «حاصل جمع قطره ها» تنها بخشی از آن هاست. شاید به همین خاطر باشد که وقتی قیصر در آبان ماه سال 86 از دنیا رفت، مقام معظم رهبری به نشانه احترام به مقام ارزشمند این شاعر بزرگ در پیامی در مورد او فرمودند: «با اندوه و دریغ، خبر تلخ درگذشت شاعر فرزانه ی انقلاب دکتر قیصر امین پور را دریافت کردم. از دست دادن او برای اینجانب و برای همه ی اصحاب شعر و ادب، خسارت بار است. او شاعری خلاق و برجسته بود و همچنان به سمت قله های این هنر بزرگ پیش می رفت. درگذشت او آرزوهائی را خاک کرد، ولی راه فتح قله ها را امید است دوستان و یاران نزدیک و شاگردان این عزیز، ادامه دهند. او و دوستانش نخستین رویش های زیبا و مبارک انقلاب در عرصه ی شعر بودند و بخش مهمی از طراوت و جلوه ی این بوستان، مرهون ظهور و رشد آن عزیز و دیگر دوستان همراه اوست.» مجموعه شعر «دستور زبان عشق» آخرین یادگاری قیصر امین پور قبل از فوتش است که در ماه های آخر عمرش منتشر شد و البته با استقبال بسیار خوبی مواجه شد تا آن جا که در کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسید. قیصر در این کتاب به سراغ سه قالب غزل و رباعی و شعر نو نیمایی رفته است و با جمع آوری 66 شعر از میان اشعاری که در فاصله زمانی سال های 80 تا 85 و در دوران بیماری خود سروده است، به سراغ مفاهیمی چون عشق، زندگی، مرگ و صلح رفته است. لحن شعرهای این مجموعه پرسشی است و همچون تمامی اشعار دیگر امین پور، جایگاه موسیقی و وزن در آن بسیار پررنگ و اثرگذار است. امین پور همچنین در این اثر سعی کرده با استفاده از ترکیبی از واژه های امروزی و کهن و هنر خود در استفاده از آرایه های ادبی همچون ایهام، تشخیص و استعاره تصویرهای شعری بسیار جذابی را در پیش چشم مخاطب این کتاب ترسیم کند که لذت خواندن اثر را برای او دوچندان می کند. چاپ چهاردهم «دستور زبان عشق» را نشر مروارید با قیمت 9000 هزار تومان روانه بازار کتاب کرده است. با هم بخش هایی از این دفتر شعر خواندنی را می خوانیم: پرده اول: کاری به کار عشق ندارم! همزاد عاشقان جهان ... اما اعجاز ما همین است: ما عشق را به مدرسه بردیم در امتداد راهرویی کوتاه در آن کتابخانه ی کوچک تا باز این کتاب قدیمی را که از کتابخانه امانت گرفته ایم - یعنی همین کتاب اشارات را- با هم یکی دو لحظه بخوانیم ما بی صدا مطالعه می کردیم اما کتاب را که ورق می زدیم تنها گاهی به هم نگاهی... ناگاه انگشت های «هیس!» ما را از هر طرف نشانه گرفتند انگار غوغای چشم های من و تو سکوت را در آن کتابخانه رعایت نکرده بود! شعر ناگفته نه! کاری به کار عشق ندارم! من هیچ چیز و هیچ کسی را دیگر در این زمانه دوست ندارم انگار این روزگار چشم ندارد من و تو را یک روز خوشحال و بی ملال ببیند زیرا هر چیز و هرکسی را که دوست بداری حتی اگر یک نخ سیگار باشد یا زهر مار باشد از تو دریغ می کند... پس من هم با همه وجودم خودم را زدم به مردن تا روزگار، دیگر کاری به من نداشته باشد این شعر تازه را هم ناگفته می گذارم... تا روزگار بو نبرد... گفتم که کاری به کار عشق ندارم! کودکان کربلا راستی آیا کودکان کربلا، تکلیفشان تنها دائما تکرار مشقِ آب! آب! مشق بابا آب بود؟ آهنگ ناگزیر اما چرا آهنگ شعرهایت تیره و رنگشان تلخ است؟ وقتی که بره ای آرام و سر به زیر با پای خود به مسلخ تقدیر ناگزیر نزدیک می شود زنگوله اش چه آهنگی دارد؟ تو می توانی؟ من سال های سال مُردم تا اینکه یک دم زندگی کردم تو می توانی یک ذره یک مثقال مثل من بمیری؟ پرده دوم: دستور زبان عشق سفر در هوای تو ای حُسنِ یوسف دکمه ی پیراهن تو دل می شکوفد گل به گل از دامن تو جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست گلگشت من دیدار سرو سوسن تو: آغازِ فروردینِ چشمت، مشهد من شیرازِ من اردیبهشتِ دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستانِ من خندیدن تو من جز برای تو نمی خواهم خودم را ای از همه من های من بهتر، منِ تو هر چیز و هرکس رو به سویی در نمازند ای چشم های من، نمازِ دیدن تو! حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه ی دل بر مدار روشنِ تو! دستور زبان عشق دست عشق از دامنِ دل دور باد! می توان آیا به دل دستور داد؟ می توان آیا به دریا حکم کرد که دلت را یادی از ساحل میاد؟ موج را آیا توان فرمود: ایست! باد را فرمود: باید ایستاد؟ آنکه دستور زبان عشق را بی گزاره در نهاد ما نهاد خوب می دانست تیغ تیز را در کفِ مستی نمی بایست داد رویای آشنا با تیشه ی خیال تراشیده ام تو را در هر بتی که ساخته ام دیده ام تو را از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟ یا چون گل از بهشت خدا چیده ام تو را هر گل به رنگ و بویی خودش می دمد در باغ من از تمام گل ها بوییده ام تو را رویای آشنای شب و روز عمر من! در خواب های کودکی ام دیده ام تو را از هر نظر تو عین پسند دل منی هم دیده، هم ندیده، پسندیده ام تو را زیباپرستیِ دل من بی دلیل نیست زیرا به این پرستیده ام تو را با آنکه جز سکوت جوابم نمی دهی در هر سوال از همه پرسیده ام تو را از شعر و استعاره و تشبیه برتری با هیچ کس بجز تو نسنجیده ام تو را پیش چشم تو ای از بهشت باز دری پیش چشم تو افسانه ای است حور و پری پیش چشم تو صورتگران چین همه انگار خوانده اند زیباشناسی نظری پیش چشم تو باید به جای نرگس و مستی بیاوریم تصویرهای تازه تری پیش چشم تو «زین آتش نهفته که در سینه من است» خورشید شعله... نه، شرری پیش چشم تو هر شب ز چشم تو نظری چشم داشتیم دارد دعای ما اثری پیش چشم تو؟ چیزی نداشتم که کنم پیشکش، بجز دیوان شعر مختصری پیش چشم تو پرده سوم: عشق عین آبِ ماهی یا هوای آدم است چیستان ما گنهکاریم، آری، جرم ما هم عاشقی است آری اما آنکه آدم هست و عاشق نیست، کیست؟ زندگی بی عشق، اگر باشد، همان جان کندن است دم به دم جان کندن ای دل کار دشواری است، نیست؟ زندگی بی عشق، اگر باشد، لبی بی خنده است بر لبِ بی خنده باید جای خندیدن گریست زندگی بی عشق، اگر باشد، هبوطی دائم است آنکه عاشق نیست، هم اینجا هم آنجا دوزخی است عشق عین آبِ ماهی یا هوای آدم است می توان ای دوست بی آب و هوا یک عمر زیست؟ تا ابد در پاسخِ این چیستانِ بی جواب بر درودیوار می پیچد طنین چیست؟ چیست؟... روزها و سوزها مانده از آن کاروان ها و از آن چاووش ها شعله های خفته در خاکستر خاموش ها کاروان در کاروان خورشید و خون چاوش خوان راه روشن از طنین گامشان در گوش ها ذره ای بود از غبار راه آنها آفتاب مانده اینک سایه باری گران بر دوش ها هر چه جز تشریف عریانی برایم تنگ بود از قُماش زخم بر تن داشتم تن پوش ها هر چه گفتم از غم آن روزها و سوزها هر چه در دل داشتم از نیش ها و نوش ها هر چه گفتم، هیچ کس نشنید یا باور نکرد من دهانی نیستم از زمره ی این گوش ها خانقاه دو زلفونت شب و روی تو ماهه از این شب روزگارِ مو سیاهه دلم شد راهی دریای چشمت از این پس کار چشمم روبراهه ز دستِ کفرِ زلفت داد و بیداد به درگاهت دل مو دادخواهه دلم تنها به درگاه تو رو کرد که بی روی تو بی پشت و پناهه ندارم شاهدی جز چشم مستت که اشکم شاهد و آهم گواهه مو خوندم در ازل از نقش چشمت که خط سرنوشتم اشتباهه پرده چهارم: با این عشق کار دل تمام است عید بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند سال ها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند از همان لحظه که از چشم یقین افتادند چشم های نگران آینه تردیدند نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند غرق دریای تو بودند ولی ماهی وار باز هم نام و نشان تو زهم پرسیدند در پی دوست همه جای جهان را گشتند کس ندیدند در آینه به خود خندیدند سیر تقویم جلالی به چمال تو خوش است فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند تو بیایی همه ساعت ها و ثانیه ها از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند دید و بازدید عید سایه سنگ بر آینه خورشید چرا؟ خودمانیم، بگو این همه تردید چرا؟ نیست چون چشم مرا تاب دمی خیره شدن طعن و تردید به سرچشمه خورشید چرا؟ طنز تلخی است به خود تهمت هستی بستن آنکه خندید چرا؟ آنکه نخندید چرا؟ طالع تیره ام از روز ازل روشن بود فال کولی به کفم خط خطا دید چرا؟ من که دریا دریا غرق کف دستم بود حالیا حسرت یک قطره که خشکید چرا؟ گفتم این عید به دیدار خودم هم بروم دلم از دیدن این آینه ترسید چرا؟ آمدم یک دم مهمان دل خود باشم ناگهان سوگ شد این سورِ شب عید چرا؟ ترانه بارانی دیشب باران قرار با پنجره داشت روبوسی آبدار با پنجره داشت یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد چک چک، چک چک... چکار با پنجره داشت؟ تمام شب آمد روزگار دل تمام است به دستت اختیار دل تمام است من از چشم تو خواندم روز آغاز که با این عشق کار دل تمام است
جمعه ، ۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها