تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805732604
خاطره محقق از تصادف قیصر امین پور و داوری جشنواره ای که ناتمام ماند/ آثار قیصر سرمشقی برای شاعران و نویسندگان است
واضح آرشیو وب فارسی:ایبنا: خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- قیصر امین پور دوم اردیبهشت ۱۳۳۸ در شهرستان شوشتر بخش گتوند (شهرستان امروزی) در استان خوزستان به دنیا آمد. دوره راهنمایی و متوسطه خود را دزفول گذراند و در سال ۱۳۵۷ در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد، ولی پس از مدتی از تحصیل این رشته انصراف داد. امین پور، در سال ۱۳۶۳ بار دیگر اما در رشته زبان و ادبیات فارسی به دانشگاه رفت و این رشته را تا مقطع دکترا گذراند و در سال ۱۳۷۶ از پایان نامه دکترای خود با راهنمایی دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی با عنوان «سنت و نوآوری در شعر معاصر» دفاع کرد. این پایان نامه در سال ۱۳۸۳ و از سوی انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شد. دکتر امین پور در سال ۱۳۸۲ به عنوان عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی برگزیده شد. وی در سال ۱۳۸۶ بر اثر بیماری کلیه و قلب دار فانی را وداع گفت. جواد محقق، شاعر و نویسنده در آیین بزرگداشت «قیصر امین پور» که در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد، در اثنای سخنرانی خود به خاطره ای درباره همکاری با قیصر در داوری آثار جشنواره مطبوعات اشاره کرد. وی با بیان این مطلب که این خاطره مربوط است به سال 1377 و داوری جشنواره مطبوعات، گفت: برای اولین بار بود که قرار شد داوران این جشنواره را خود نویسندگان مطبوعات بر اساس رای خود انتخاب کنند. مسئول برگزاری جشنواره عموزاده خلیلی بود و برای اولین بار این تصمیم گرفته شد تا نویسندگان مطبوعات خودشان داوران را معرفی کنند. این مسئله باعث می شد تا کمترین انتقاد به دخالت نگاه سیاسی در انتخاب داوران هم وجود نداشته باشد و شاهد حضور فعال تر اهالی رسانه باشیم. پس از رای گیری اهالی رسانه، قیصر امین پور، فریبا کلهر، شهرام شفیعی و بنده به عنوان چهار داور اصلی انتخاب شدیم. با توجه به تخصص بنده و آقای امین پور در حوزه شعر، قرار شعر ما داوری آثار رسیده در بخش شعر را برعهده بگیریم و خانم کلهر و آقای شفیعی هم بخش مربوط به داستان، اما این مسئله با مخالفت جدی عموزاده خلیلی رو به رو شد، چرا که وی معتقد بود این مسئله در اساس نامه نیامده است. با این حال وی قول داد که این مسئله را رسیدگی کند، اما پیگیری های او به نتیجه نرسید و قرار شد امضای هر چهار نفر ما پای همه آثار باشد. یعنی تمام آثار توسط هر چهار داور خوانده شود که این مسئله با توجه به زمان محدودی که داشتیم تا حدودی سخت بود و حتی می توانست کیفیت کار را نیز تحت شعاع خود قرار دهد. پس از این مسئله ما تصمیم گرفتیم با یک توافق نانوشته این تفکیک را لحاظ کنیم، قیصر گفت این تفکیک باشد، ولی مبنا را بر اعتماد بگذاریم. به این معنا که ما به اعتماد تخصص شفیعی و خانم کلهر در زیر برگه انتخاب افراد از سوی آن ها امضا می زنیم و بالعکس آن ها هم همین طور. این گونه شد که آثار شعر به ما رسید و آثار داستانی به دو داور دیگر که تخصص اصلی شان در این حوزه بود. پس از این توافق قرار شد که از هم جدا شویم و در تعطیلات این آثار داوری شود. این نشست مربوط به اواخر اسفند بود و ما می بایست در تعطیلات نوروز تمام آثار را داوری می کردیم. قیصر به شوخی گفت که تو تعطیلات متمرکزی خواهی داشت. از آن جا که هم تو و هم همسرت همدانی هستید، کل تعطیلات را به همدان می روید، اما من که خودم جنوبی هستم و همسرم شمالی است مجبوریم تعطیلات را به دو قسمت تقسیم کنیم تا به هر دو خانواده سر بزنیم. در نهایت تصمیم بر این شد که قیصر به شمال برود و روز ششم یا هفتم هر دو تهران باشیم و آثاری که دواری کردیم را جابه جا کنیم. با این تصمیم و قطعی کردن زمان آن از هم جدا شدیم و هر کدام به سمت منزل خود رفتیم. در حالی که آثار را نصف کرده بودیم و نصف آن ها با من بود و نصف دیگرش با قیصر امین پور. آن سال عید، سر من به دلیل مطالعه مستمر آثار بسیار شلوغ بود و هیچ خبری از جایی نداشتم. در شش روز اول، من نصف آثار را خواندم و داوری کردم و پس از این روز با منزل قیصر تماس گرفتم، اما کسی پاسخ گو نبود. تا آخر شب و فردا نیز چند بار دیگر تماس گرفتم و قیصر به تلفن پاسخ نمی داد و این مسئله موجب تعجب من شده بود، زیرا قیصر آدمی نبود که به حرفش عمل نکند. در این تعجب بودم که یکی از دوستان مشترک من و قیصر با من تماس گرفت و حال قیصر را از من پرسید. من هم با این تعجب خود را به او منتقل کردم و گفتم با قیصر قرار داشتم، اما او تلفن خود را جواب نمی دهد. وقتی صحبت به این بخش رسید، دوست مشترک به من گفت که قیصر نمی توانسته پاسخگوی تلفن باشد، چون در حال حاضر در وضعیت وخیم در بیمارستان است، او تصادف کرده و الان در بیمارستان است. وقتی این صحبت را شنیدم، بسیار شوکه شدم و نمی دانستم چه باید بگویم. قیصر به خیلی ها نزدیک بود و این مسئله می توانست باعث شوک خیلی ها شود. بلافاصله با پرسیدن نشانی بیمارستان برای ملاقات با قیصر راهی بیمارستان شدم. آن جا به من اطلاع دادند که در مسیر شمال و در حالی که هوا به شدت بارانی بود، تصادف کرد. البته او راننده نبود، بلکه در یک خوردو کرایه نشسته بود و به سمت شمال می رفت. قیصر در بیمارستانی بسیار شلوغ بود. دوستان او دورش جمع شده بودند و قیصر بر تخت بیمارستان؛ صحنه ای همین الان برایم زنده است و البته بسیار تلخ. در این شرایط به او نزدیک شدم و آن چه بیش از هر چیز دیگر برای من جلب توجه می کرد، نگرانی دوستان قیصر از یکسو و چشمان قیصر از سوی دیگر بود. چشمان قیصر که بسیار درشت و پرفروغ بود و با وجود درد بسیار که حاصل آن تصادف وحشتناک بود حیات در آن ها جریان داشت و مثل همیشه پرفروغ می درخشید. پس از این تصادف بود که قیصر همیشه با دردها و رنج های بسیاری همراه شد و مخصوصا دیالیزی شدن او ضربه بسیار زیاد جسمی و روحی به او وارد کرد. یکی از دلایل محبوبیت قیصر همین استمرار بر کارش و همچنین آثار همیشه درخشان او بود که حتی این دردهای شدید جسمی و روحی نیز نتوانست جلوی او را بگیرد و مانع از کارش شود. اما بهت دیگری که بسیار سنگین بود، خبر پرواز قیصر امین پور بود. او با وجود دردهای خود آن قدر به ما لبخند می زد و آن قدر حیات داشت که هیچ گاه فکر نمی کردیم او به این زودی از بین ما برود. قیصر زنده است و راه و نشان او را در آثار شاعران و نویسندگان این نسل به خوبی می بینیم. او به دلیل حضور پررنگی که در عرصه مطبوعات به ویژه سروش نوجوان داشت نسلی را تربیت کرد که امروز از ارکان شعر و داستان جوان کشور هستند. ضمن اینکه آثار او نیز سرمشقی شد برای شاعران و نویسندگان جوان تر، البته بدون اینکه قصد تقلید صرف را داشته باشند، آن فضا و آن نوآوری ها اکنون در شعر بسیاری از این شاعران دیده می شود و این ها همه تاکیدی است بر زنده بودن و زنده ماندن قیصر امین پور.
جمعه ، ۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایبنا]
[مشاهده در: www.ibna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها