واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری تسنیم: تعزیه در سیستان با توجه به شیعه بودن مردم و علاقه مندی خاص که به علی و خاندانش داشتند در هر دوره تاریخی که فرصتی یافته اند به کار تعزیه پرداختند.به گزارش خبرگزاری تسنیم از زابل ، در 7 رجب سال 1273 هجری قمری طبق عهدنامه پاریس، سیستان به دو قسمت تقسیم شد و سیستان ایرانی با مرکزیت شهر حسین آباد دارای 700 تا 800 روستا بود و تعزیه خوانی در حسین آ باد که بعد به شهر زابل تغییر نام داد در مسجد و حسینیه آیت الله شریفی برگزار می شد. همچنین در روستاهایی که به نوعی مرکزیت داشتند، مردم تجمع می کردند و مراسم تعزیه برگزار می شد به گونه ای که چند روستای کوچک که در اطراف یک روستای بزرگتر قرار داشتند، خود را به آنجا می رساندند و در مراسم شرکت می کردند. در اکثر روستاهای کدخدانشینی، خان و سردارنشینی تعزیه برگزار می شد، زیرا کدخدا، خان و سردار و بزرگان ده رسم داشتند که باید لوازم تعزیه مانند شمشیر و سپر، لباس و بیاض (نسخه های تعزیه) را آماده و بانی تجمع جمعی از مردم تعزیه خوانان می شدند. در مدت 10 روز یعنی از اول تا دهم محرم تغذیه و خوراک شبیه خوان ها بر عهده کدخدا بزرگ همان روستا بود و در منزل آن ها صورت می گرفت و همین که صبحانه می خوردند تمرین و مقابله آنها آغاز می شد و تا ظهر ادامه داشت. کسانی که تجربه بیشتری داشتند به تازه کارها کمک می کردند و بعد از نماز، صرف نهار و اندکی استراحت دوباره لباس می پوشیدند و به کار تعزیه خوانی می پرداختند. جماعتی از بزرگان و دست اندرکاران میدان شبیه خوانی را آماده می کردند به طوری که زنان در گوشه ای و مردان بقیه قسمت ها را می گرفتند و شبیه قلعه به وجود می آوردند و یک راه ورود داشت و می نشستند و بعد حدود ساعت های 3 یا 4 بعد از ظهر ابتدا موافق خوانان یا کاروان امام در حالی که علم سبز در دستان علمدار و امام و سایر همراهان بر اسب و شتر سوار و یکی از آنها "چاوشی" می خواند از دروازه میدان وارد می شدند: ” هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله، هر که دارد سرسودایی ما بسم الله و تا آخر خوانده و هر کس در محل یا خیمه خود استقرار می یافت. لحظاتی بعد گروه مخالف یعنی شمر و ابن سعد و این زیاد در حالی که لباس های قرمز و پرزرق و برقی را پوشیده اند با خشونت و تندی و تاخت وارد میدان می شدند، برای این که غرور و قدرت خود را به رخ دیگران بکشند چند دور در میدان می تاختند و سپس پیاده شده و در محلی که برایشان تعبیه شده است، استقرار می یافتند و طبال ها هنگام تاخت و تاز مخالفان برای اینکه سکوت مجلس را بشکنند مرتباً به طبل های خود می کوبیدند و بعضاً با نی نیز همراه می شدند و بنا به دستور و فرمان کارگردان که در اینجا شبیه گردان نامیده می شد تعزیه آغاز می شد. در حال حاضر در بعضی از روستاها از روز اول تا دهم و بعضی از روستاها هم از روز سوم تا چهارم و حتی تا دهم محرم تعزیه می گیرند و هر روز به شخص یا شخصیتی ارتباط می یابد، مثلاً یک روز به دو طفلان مسلم، روز دیگر به شهادت مسلم، شهادت قاسم(ع)، حضرت علی اکبر(ع)، شهادت حضرت علی اصغر(ع)، روز تاسوعا (نهم) به حضرت ابوالفضل العباس (ع) و روز دهم به شهادت حضرت اباعبداله الحسین(ع) اختصاص می یابد و در بعضی از روستاها در روز عاشورا مراسم تابوت گردانی برگزار می شود که شبیه سنت نخل گردانی در مناطق یزد و غیره است. علاوه بر خود شهر زابل و درحسینیه آیت الله شریفی، روستاهای دیگری نیز بودند و هستند که در این راه از قدمت بیشتری برخوردارند، مانند بنجار، ادیمی، دولت آباد، سه کوهه، علی آباد، چلنگ، قلعه نو، فیروزآباد، کود، لطف الله، تیمورآباد، دادی و سدکی و اخیراً روستاهای دیگری نظیر ژاله ای، سیادک، ارگ، خان ملک، شهرک علی اکبر سنچولی، دوست محمد، نورمحمد خان و برج یوسف و بسیاری دیگر از روستاها برگزار می شود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بحث تعزیه و شبیه خوانی شدت بیشتری گرفت و همچنان که مورد علاقه مردم سیستان بود با اقبال بیشتری روبه رو شد و با شدت و گرمی خاصی ادامه دارد و نسل جوان نیز علاقه زیادی نشان می دهند. گزارش از فاطمه علویان
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری تسنیم]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]