محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارشهای سیلآسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارشهای سیلآسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستورانها و کافهها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1839599542
شورشی دوباره در جان عالم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گزارش جامجم از یک شب اجرای تعزیه در تهران شورشی دوباره در جان عالم این داستانها هر چند تکراری است، هر چند بارها و بارها همه آن را دیدهاند و شنیدهاند و میدانند عاقبت چه میشود، هر چند سبزپوشها و سرخ پوشهای روی صحنه، همان ابتدا نشان میدهند که چه کسی بر حق است و چه کسی باطل... اما باز هم این قصهها تکراری نیست. باز هم میتوانند هر دلی را بلرزانند و هر چشمی را به اشک بنشانند.
هر جا که بشود، بساطشان را برپا می کنند؛ کنار خیابان یا صحنه سالن های بزرگ و کوچک یا فضای باز یک مکان فرهنگی، فرقی ندارد. خیلی زود آماده می شوند و قصه پرغصه شان را روایت می کنند. این ماجرای تعزیه خوانی هایی است که در بسیاری از ایام سال برگزار می شوند، اما در ماه محرم و به خصوص دهه اول آن، رنگ و بوی تازه ای به خود می گیرند و همه را به تماشای آنچه بر امام حسین(ع) و خاندانش در واقعه کربلا گذشته است، می نشانند. این بار به دعوت فرهنگسرای نیاوران، صحنه سالن خلیج فارس این مجموعه فرهنگی میزبان یک گروه تعزیه شده است و تا روز عاشورا صحنه در دست تعزیه خوانانی خواهد بود که هر روز بخشی از واقعه عاشورا را روایت می کنند. در یکی از این شب ها مهمان تعزیه شدیم تا در آستانه عاشورای حسینی دلمان را گره بزنیم به عاشورا... به کربلا و به خاندانی که برای خدا ایستادند و برای خدا از زندگی شان دست شستند و در مسیر شهادت قدم زدند. در ردیف آخر، روی یکی از صندلی ها نشسته ام و چشم دوخته ام به تاریکی و سکوت صحنه که ناگهان صدای موسیقی شنیده می شود؛ گویی مخاطب را برای یک واقعه آماده می کند. نور روشن می شود. بازیگران که وارد می شوند، موسیقی حالت محزونی به خود می گیرد و آرام آرام قطع می شود تا بازیگران روی صحنه حاضر شوند و در جای خود بایستند. آنها با حالت محزونی بر سر و روی خود می زنند و می خوانند: عشاق کربلا را آبی نمی دهد کس گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت صحنه را که ترک می کنند، نور همه صحنه را می گیرد. حالا می شود دید که تخت کوچکی وسط صحنه است که دورش را شیشه های مشبک رنگارنگ گرفته اند. پارچه های سبز و سیاه وسط صحنه خودنمایی می کنند. آن طرف تر، گوشه سمت چپ صحنه قبری قرار دارد که با پارچه های سبز پوشانده شده است و شعر مشهور محتشم کاشانی روی پارچه های سیاه به چشم می خورد: باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟ باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟ صحنه خالی است؛ پس باید منتظر ورود بازیگران بود؛ انتظاری که دیری نمی پاید و با ورود مردی با لباس های سیاه طلادوزی شده روی صحنه به پایان می رسد. او متوکل است، مردی که از عشق مردم به امام حسین و خاندان اهل بیت غمگین و ناراحت و درصدد چاره جویی برای این مساله است. متوکل روی تخت می نشیند. مردانی با لباس های قرمز دور و برش را می گیرند. همه آماده به خدمت به درگاهش ایستاده اند و او از خوشی و روزگار نیکبختی اش می گوید، اما ناگهان غمی بر دلش می نشیند. موسیقی قطع می شود و درخواستی را که دارد، با ناراحتی و خشمی فرو خورده بیان می کند: وزیرا مشکلی افتاده بر دل و وزیر پاسخ می دهد: بیان فرما که سازم حل مشکل متوکل: از بغض مدام عیشم حرام است وزیر: چه غم داری که ایامت به کام است؟ متوکل: مرا بغض حسین سوزد چو آذر وزیر: امیر من تو می دانی حسین شد کشته از شمشیر و خنجر متوکل: بلی دانم حسین گشته بی سر سکینه خون جگر، زینب در به در چه سود بعد از کشتن او همه یاران و انصارش ز هر سو هر روز طی منزل می نمایند به سوی مرقدش از مهر آیند وزیرا نامه ای بنویس که هر کس شاه دین را دوست دارد سر خود از بدن بر کف گذارد موسیقی با ریتم ترس نواخته می شود. وزیر می نشیند، به فکر فرو می رود و گوشه ای از صحنه می نشیند و نامه می نویسد: ز دل مهر حسین را دور سازید و گرنه ترک مال و جان نمایید با این همه دل متوکل راضی نیست. چهره اش پر از درد و ناراحتی است. دوباره خطاب به وزیر می گوید: وزیرا بغضم از دل کی برآید مگر بختم در دولت گشاید او کمی مکث می کند. سرش را تکان می دهد و با خود می گوید: تا زوار حسین می روند، دلم خون است خطاب به وزیر ادامه می دهد: بکن کاری که قبر شاه دین را کنی پنهان چو دُر در بحر غبرا وزیر سربازان لباس قرمز را راهی قبر امام حسین می کند. آنها بیل و کلنگ به دست می روند تا قبر امام حسین را ویران کنند. آنها چند بار دور صحنه می چرخند و می رسند به قبر امام حسین، اما هر چه بیل و کلنگ می زنند، مقبره ویران نمی شود. آنها پریشان حال و متحیر نزد متوکل بازمی گردند: این چه معجز بود، دیدم آشکار شد کلنگ و بیلمان هم پایمال و روایت می کنند که بیل و کلنگ ها شکسته، اما آسیبی به مقبره وارد نشده است. خلیفه اما دست بردار نیست. دلش راضی نمی شود. بر می خیزد و فریاد می زند گاو بندید بر قبر حسین!
دوباره ریتم موسیقی تند می شود. وزیر و سربازان با گاوی که وجود خارجی ندارد و با بازی آنها وجودش در ذهنمان ترسیم می شود، سمت کربلا می روند، اما در کمال حیرت وقتی به قبر امام حسین می رسند گاو زانو می زند و صورت خود را بر زمین می گذارد. آنها متحیر و خسته بازمی گردند تا خبر بدی برای خلیفه ببرند. خشم همه وجود متوکل را می گیرد. فریاد می زند، بر مزارش آب ببندید. خاک کربلا را زیر و رو کنید و مزار حسین و 72 یارش را نابود کنید. مرد سبزپوش دوباره وارد می شود و آنها را نهی می کند، اما گوششان بدهکار نیست و می روند تا کربلا را به آب ببندند اما باز هم بی نتیجه است. دست از پا درازتر، خسته و ملول بازمی گردند و می گویند، قطره ای از آب بر قبرش نرفت. گویی او دیوار دور قبر ساخت متوکل خسته و هراسان است. به بن بست رسیده و فغان دارد از این که حتی کشته حسین راحتش نمی گذارد: وزیرا چاره ای بنما به کارم که من مضطرم و بس بی قرارم وزیر فکر می کند و تدبیری می اندیشد. کاغذی برمی دارد و می نویسد: متوکل خراج می خواهد از زر و سیم، باج می خواهد هر که آید به دشت کرب و بلا صد تومان پول آورد اینجا هر که آید به کربلا بی زر سر او ما ببریم به خنجر دل متوکل آرام می گیرد و صحنه را ترک می کند. وزیر و لباس قرمزها هم پشت سر هم می روند و صحنه را خالی می گذارند. نوای محزون نی در سالن می پیچد. پیرزنی با قد خمیده و نالان روی صحنه می آید؛ پیرزنی که به رسم تعزیه ها مردی است با چهره پنهان. او با ناله های محزونی از عشقش به امام حسین می خواند. عمری نخ ریسیده و پول جمع کرده تا بتواند باج و خراج متوکل را بدهد و به کربلا برود. پس با زائران راهی می شود و پای پیاده به کربلا می رود. صحنه تاریک و روشن می شود. شب ها و روزها می گذرد و او پای پیاده در مسیر کربلاست تا این که کاروانیان راگم می کند و وسط بیابان، درمانده و خسته می ماند: در بیابان مانده ام بی یار و زار بی کس و بی مونس و بی غمگسار او در حال مویه و زاری است که وزیر و سربازان در حال عبور از بیابان به او بر می خورند. از او مقصدش را می پرسند و او پاسخ می دهد، زائر کربلاست. وزیر چاپلوس به او می گوید: برخیز ای ضعیفه زار تا رسانم تو را به کرب و بلا پیرزن به سختی برمی خیزد و همراه آنها می رود، اما به جای کربلا سر از دربار متوکل درمی آورد. متوکل که حالا درد وجود زائران را با ستاندن باج و خراج در دلش کمی آرام کرده، با دیدن پیرزنی چنین زار که به عشق مزار حسین مسافت طولانی را پیاده روی کرده، دوباره خشمگین می شود و آتش حسد و کینه در دلش زبانه می کشد. شروع می کند با او حرف زدن: خلیفه: پیرزن برگو روانی در کجا پیرزن: می روم با چشم تر در کربلا خلیفه: از چه می پاشی سرشک؟ پیرزن: قربان قبر شش گوشه اش... (با زاری) تا ببوسم مرقد پاک حسین خلیفه: پیرزن برگرد سوی موطنت پیرزن سر باز می زند و خلیفه به او می گوید، آیا توان پرداخت خراج را داری که در مسیر کربلا آمده ای. پیرزن کیسه زر را به او می دهد و می گوید: بگیر از دست من باج ای خلیفه بکن ما را تو اخراج ای خلیفه اما خلیفه او را دزد می پندارد و دستور می دهد او را لب دجله سر ببرند. وزیر و لباس قرمزها پیرزن را کشان کشان می برند تا سر ببرند. او را کتک می زنند و کشان کشان تا لب دجله می برند. خطاب به او می گویند، اشهدت را بگو تا تو را سر ببریم، اما او می گوید: السلام علیک یا ابا عبدالله. تا این جمله را تکرار می کند، مرد سبزپوشی آرام وارد صحنه می شود و گوشه ای می ایستد. پیرزن با ناله و زاری ادامه می دهد: هر که زوار تو شد اینش سزاست هر که آید کربلا اینش سزاست در این لحظه، مرد سبزپوش با صدایی خوش می خواند: العلیک ای زائر جان بر لبم غم مخور، هستی کنیز زینبم او حضرت عباس را به صحنه می خواند و از او می خواهد، زائر کربلا را نجات دهد و به کربلا برساند: رو به نزد آن زن بی خانمان کن رهایش از گروه ظالمان کن سوار مرکبش ای مه لقا آورش اندر زمین کربلا و حضرت عباس، سبزپوشی که دست ندارد، پاسخ می دهد: به چشم، آنچه تو گویی، مطیع فرمانم قبول امر شما منتی است بر جانم عباس می رود. همه را از اطراف پیرزن می پراکند و او را همراهی می کند تا برساندش به کربلا. پیرزن خسته و نالان می گوید: بگذار دستت را ببوسم جوان اما او پاسخ می دهد: ببخشا ای زن محروم نالان ندارم دست تا بوسی به دامان پیرزن: چه باعث شد که دستت نیست بر تن عباس: به دشت کربلا افتاد از من پیرزن: کجا دستت فتاد این دم ز پیکر؟ عباس: کنار علقمه افتاد از تن پیرزن: بگو نامت به من ای بی قرینه عباس: منم عباس عموی سکینه پیرزن گریان و نالان می گوید: مولا جانم قربان مهر و وفایت بیا آقا ببوسم دست و پایت تمام زائران رفتند آقا من مضطر چه سازم بارالها عباس پاسخ می دهد: مکن تو گریه یا زن به دیده گریان بیا تو را برسانم به جمله زواران بعد هم او را می برد و می رساند به کربلا و می گوید: همین سواد سیاهی که در نظر باشد بدان که قبر حسین است و دیده تر باشد پیرزن به سمت کربلا می رود و صورت بر مقبره امام حسین می گذارد و صحنه با نوای نی به کار خود پایان می دهد. حاضران در سالن که اغلب چشمانی گریان دارند، به آرامی می روند و در سکوت شب گم می شوند. هر کس مسیر خودش را می رود و حس و حال خودش را دارد. حس و حالی که سال هاست در ایام محرم بغضی می شود در گلوی آنها که هنوز پس از گذر قرن ها از کار بزرگی که امام حسین(ع) انجام داده است، تاثیر می گیرند و از خود می پرسند او چقدر عاشق خدا شده بود که به قیمت از دست رفتن همه داشته های مادی اش پای عشق به حقیقت و عشق به خدا ایستاد.
چهارشنبه 29 مهر 1394 ساعت 02:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 136]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها