تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821267472
روسیه در سوریه اهداف فرامنطقه ای دارد
واضح آرشیو وب فارسی:فردا نیوز: جوان: وقتی محمد بن سلمان، وزیر دفاع و جانشین ولیعهد عربستان، در ماه ژوئن برای نشست اقتصادی سن پطرزبورگ به روسیه رفت، دیداری هم با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، داشت. شاید او فکر می کرد در دیدار با پوتین می تواند با وعده های اقتصادی و مالی وی را قانع کند تا از حمایت بشار اسد و نظام سوریه دست بردارد و البته برای این کار هم با دست پر به روسیه رفته بود. او پیشنهادهای قابل توجهی از ساختن چند رآکتور هسته ای، ورود شرکت های تولیدی و اقتصادی روسیه به عربستان، خریدهای نظامی و فعالیت بنیادهای مالی روسیه در عربستان داشت و گمان می کرد که این پیشنهادها آن قدر وسوسه انگیز باشند تا طرف روس را قانع به پذیرش درخواستش در مورد سوریه بکند. شاید تنها همین شاهزادگان عرب باشند که گمان می کنند می توانند با این دست وعده ها پوتین را وسوسه کرد چراکه آنها نه درک و نه حتی نگاهی به قواعدی دارند که شخصی مثل پوتین در عرصه بین الملل مد نظر دارد و پرونده سوریه را هم از این منظر می نگرد. این شاهزاده عرب هم به همین جهت آن توقع را داشت و نمی توانست تصور کند که چهار ماه بعد، پوتین پاسخش را با جنگنده هایی می دهد که برای جنگ با تروریست ها بر فراز آسمان سوریه به پرواز درمی آورد. سفر چند روز قبل این شاهزاده سعودی به مسکو نشان داد که او هنوز متوجه اوضاع نیست و نفهمیده که پوتین حضور نظامی کشورش در سوریه را نه تنها به دلیل وضعیت داخلی این کشور بلکه به لحاظ دور جدیدی از موازنه قدرت در عرصه بین الملل می نگرد. پایگاه جهانی روسیه نگاهی مختصر به نقشه منطقه نشان می دهد که سوریه از نظر کرملین کشوری بسیار بیشتر از یک متحد سنتی منطقه ای است. درست است که سوریه از زمان جنگ سرد تاکنون از متحدان جدی روسیه بوده اما قرار گرفتن این کشور در نقطه حساسی از منطقه به این معنا است که کرملین آن را حساس ترین متحد خود می داند تا آنجا که متحد سوری حکم اصلی ترین پایگاه کرملین در عرصه بین الملل را دارد. داشتن و حفظ این متحد در کنار خود باعث می شود تا کرملین بتواند توان دریایی خود در دریای سیاه را تا مدیترانه و دریای سرخ حفظ کند و از سوی دیگر، اشراف فرامنطقه ای به کل حوزه مدیترانه داشته باشد جدا از اینکه به عنوان متحد عربی، محور اصلی کرملین برای داشتن نقشی در جهان عرب و پرونده قدیمی این جهان در منازعه فلسطینی ها با رژیم صهیونیستی است. با توجه به این زمینه ها، پوتین نمی تواند حتی تصور این را بکند که با فروپاشی نظام سوریه، این کشور در جهتی متفاوت قرار گرفته و با دور شدن از منافع روسی و مبدل شدن به محور غربی در منطقه باعث بشود تا روسیه دیگر نتواند جا پایی در حساس ترین نقطه جهانی داشته باشد. سیاست حمایتی روسیه از نظام سوریه بر مبنای این دیدگاه است و به همین جهت بود که پوتین و دیگر مقامات مسکو از ابتدای بحران سوریه بارها اعلام کردند که اجازه نمی دهند سناریوی لیبی در سوریه تکرار شود. آنها برای جلوگیری از تکرار آن سناریو مبنا را بر موقعیت خود در شورای امنیت گذاشتند تا آن که محور ضد سوری متشکل از کشورهای غربی و عربی نتوانند از ابزار این شورا علیه نظام سوریه استفاده بکنند. کرملین هر چند که با این مبنا تا اندازه ای سعی می کرد خود را در بحران سوریه به صورت مستقیم درگیر نکند اما همین اندازه هم مانع جدی برای مداخلات خارجی در سوریه شد. تنها یک بار و آن هم دو سال قبل و بر سر سلاح شیمیایی سوریه، قدرت های بین الملل آماده مداخله نظامی در سوریه می شدند، کرملین هم ناوهای خود را از دریای سیاه عازم مدیترانه کرد تا به طرف غربی جدیت خود را برای ورود مستقیم به بحران نشان داده باشد. همین مقدار کارساز شد و بریتانیا و بعد امریکا از مداخله نظامی در سوریه پا پس کشیدند تا ناخواسته خود را درگیر رقیب قدیمی نکنند. زمانه حضور می توان گفت که کرملین با آن مبنا تا اندازه زیادی سیاست مدارا را در قبال بحران سوریه در پیش گرفته بود اما در توضیح این سیاست باید به دو موضع توجه کرد که کرملین بر مبنای این دو موضع آن سیاست را در پیش گرفته بود. موضع نخست این است که کرملین سعی می کرد تا بحران سوریه را یک نوع موازنه رفتاری با غرب مد نظر قرار بدهد به این معنا که تا زمان ورود مستقیم غرب به این بحران، خود نیز چنین ورودی نداشته باشد. موضع دوم در داشتن ارتباطی هر چند ضعیف با معارضان سوری است که کرملین همواره در این سال ها بیشتر ترجیح می داد نقش یک میانجی را داشته باشد. ورود مستقیم به این بحران باعث می شد تا کرملین دیگر نتواند این نقش را داشته باشد و آن نشست ها از مسکو 1 و 2 بین هیئت های معارضان با نمایندگان نظام سوریه شکل نگیرد. نکته اول با تشکیل ائتلاف ضد داعش به رهبری امریکا در بیش از یک سال گذشته منتفی شد چراکه طبق انتظار، کار این ائتلاف به سوریه کشید و هر چند که امریکا تنها از جنگنده های خود استفاده کرده و مدعی هدف قرار دادن داعش و نیروهای دولتی سوریه بوده، اما عملیات نظامی جنگنده هایش در سوریه بدون درخواست و حتی اجازه دولت این کشور به معنای مداخله نظامی در سوریه بود. با وجود این، کرملین مبنای خود را حفظ کرد چراکه هنوز موضع را در اختیار داشت و باید منتظر نتیجه میانجی گری هایش می شد و از سوی دیگر، باید صبر می کرد تا نتیجه ائتلاف امریکایی معلوم بشود. نشست های مسکو 1 و2 برگزار شد و در عمل معلوم شد که مخالفان نظام سوریه با تشویق حامیان غربی و عربی خود حاضر به مذاکره جدی نیستند و با ناکار آمدی ائتلاف امریکایی برای سرکوب داعش، وقت آن رسید که کرملین برنامه ورود مستقیم خود در بحران سوریه را کلید بزند. نقش تعیین کننده باید گفت که کرملین با سیاست مدارا در قبال بحران سوریه بیشتر به دنبال فرصت مناسب بود تا بتواند در این بحران نقش تعیین کننده ای داشته باشد. وقتی که مذاکرات سیاسی در عمل به بن بست می رسید و از طرف دیگر، امریکا در هر دو برنامه اش برای آموزش و تجهیز معارضان سوری و سرکوب داعش چه در سوریه و چه در عراق با شکست کامل روبه رو شد، کرملین این فرصت را پیدا کرده تا آن که بتواند آن نقش را به عهده بگیرد. این نقش به آن معنا است که کرملین می خواهد در بحرانی که هم قدرت های منطقه ای و هم فرامنطقه ای حضوری مستقیم در آن دارند، تنها یک طرف قضیه مثل آن قدرت ها نداشته باشد بلکه به نحوی وارد بحران بشود که مسیر آن را به طور کلی تغییر بدهد. در وهله نخست باید توجه کرد که جنگ در سوریه بعد از گذشت پنج سال به یکی از پیچیده ترین معادله ها در طول دهه های گذشته تبدیل شده که ورود پناه جویان سوریه به اروپا، دامنه آن به طور محسوسی در آن قاره هم مشاهده می شود. تاکنون، نشست ها و ادوار مختلف مذاکرات نتوانسته گرهی از این بحران بگشاید و دست کم از دو سال قبل معلوم شد که گزینه نظامی هم راه حل این بحران نیست. امریکا یک بار و آن هم در بحران بالکان طی دهه 90 توانست بعد ناکامی قدرت های اروپایی در حل آن، نقش تعیین کننده ای را بازی کند و البته روسیه در آن موقع و بعد از فروپاشی شوروی سابق آن توان را نداشت تا بتواند نقشی معادل امریکا داشته باشد. حالا اگر روسیه بتواند در بحران همان نقش امریکا در بحران بالکان را در بحران سوریه به طور کامل داشته باشد، آن گاه می توان گفت که کرملین توانسته بعد از یک فترت طولانی مدت دو دهه و نیم به عنوان بازیگر اصلی در عرصه بین الملل ظاهر شود. نشانه های این نتیجه حتی حالا هم مشاهده می شود چنان که روبرتا پینوتی، وزیر دفاع ایتالیا، گفته که گفت وگو با روسیه در راستای حل مشکلات در جهان امری اساسی و مهم است و تأکید کرده: «بدون گفت وگو با روسیه نمی توان مشکلات بزرگ در جهان را حل و فصل کرد». این تأکید پینوتی نشان می دهد که حتی تا اینجای کار هم روسیه از ورود مستقیم نظامی به بحران سوریه بهره بین الملل خود را کسب کرده هر چند که امریکا هنوز سعی می کند در برابر این بهره برداری کرملین مقاومت کند و حتی با رساندن سلاح به گروه های تروریستی سوریه در مقابل کرملین سنگ اندازی کند. باید این مقاومت و سنگ اندازی امریکا را طبیعی دانست چراکه واشنگتن به سختی می تواند امتیازی به رقیب سنتی خود بدهد اما در زمینه ای که نتوانسته نتیجه ای به دست بیاورد و آن نقش دهه 90 را داشته باشد، چاره ای جز پذیرفتن این بهره برای آن رقیب ندارد. به هر حال، کرملین از به پرواز درآوردن جنگنده هایش بر فراز سوریه قصد به دست آوردن موقعیت جدید و قابل توجهی در عرصه بین الملل دارد و برای رسیدن به این هدف حتی حاضر است تا پیش کش های اعراب یا منافع اقتصادی اش در ترکیه را هم قربانی کند.
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فردا نیوز]
[مشاهده در: www.fardanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها