واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه خراسان: به رسم هرساله در نیمه های مهرماه، آکادمی نوبل در سوئد، نویسنده ای را به عنوان برنده جایزه 5/1 میلیون دلاری ادبیات در جهان معرفی می کند و امسال نیز این جایزه همان طور که در خبرها شنیده اید به «سوتلانا الکسیویچ» نویسنده و روزنامه نگار 67 ساله اهل بلاروس رسیده است. خانم الکسیویچ موفق شد امسال در رقابت با نویسنده های بزرگی چون «هاروکی موراکامی» که کتاب هایش در بین ایرانی ها محبوبیت بالایی دارد، «نگوگی وا تیونگو» کنیایی، «فیلیپ راث» که به عنوان بزرگترین رمان نویس در قید حیات آمریکا شهرت دارد، «جویس کرول اوتس» نویسنده پرکار آمریکایی و «آدونیس» شاعر معروف سوری، جایزه گران بهای نوبل را به عنوان چهاردهمین زن برنده ادبیات نوبل، از آن خود کند. البته قابل ذکر است که خانم الکسیویچ در سال ۲۰۱۳ نیز برنده جایزه صلح اتحادیه ناشران و کتابفروشی های آلمان در نمایشگاه کتاب فرانکفورت شده بود و در سال های اخیر رشد فروش کتاب هایش در جهان افزایش داشته است. راوی رنج زندگی انسان ها سوتلانا الکسیویچ روزنامه نگار بلاروسی در مراسم اهدای جایزه در استکهلم، به گفته «سارا دانیوس» دبیر جدید آکادمی به خاطر نوشته های چند صدایی اش که یک نماد رنج و شجاعت در دوران ماست، برنده جایزه نوبل ادبیات امسال شد. او در کتاب های خود مانند «صداهایی از چرنوبیل، تاریخ شفاهی یک فاجعه اتمی» که مشهورترین اثر او است و همچنین «پسران روئین چهره» که به خاطرات سربازان جماهیر شوروی در افغانستان می پردازد، در حقیقت راوی زندگی و رنج انسان هایی بوده که به اجبار در شرایطی سخت و ناخواسته، روزگار می گذراندند. در حقیقت خانم الکسیویچ برخلاف بیشتر برندگان ادبیات نوبل که بابت آثار داستانی و شعر خود نوبل گرفته اند، به دلیل مستند نویسی اش از رنج انسان ها و در حقیقت آثار غیر داستانی اش، این جایزه بین المللی را از آن خود کرده است. خانم الکسیویچ در کنفرانس مطبوعاتی خود در «مینسک» که ساعتی پس از اعلام نامش به عنوان برنده جایزه ادبی نوبل برگزار شد، گفت: «جای تاسف است که شخصیت های واقعی کتاب «صداهایی از چرنوبیل» اکنون نیستند تا خبر جایزه بردن او را بشنوند.» «رمان جمعی» شیوه نوشتاری الکسیویچ خانم الکسیویچ در وبلاگ خود نوشته که با تاثیر از «الس آداموویچ» نویسنده بلاروس، شیوه نوشتاری خود را در ژانری موسوم به «رمان جمعی» پیدا کرده است که روایت کردن زندگی آدم ها از زبان خودشان است. او می گوید: «من دنبال یک شیوه ادبی بودم که بیشترین نزدیکی را به دنیای واقعی داشته باشد. واقعیت همواره همانند یک آهنربا مرا به خود جذب می کند. بنابراین من بلافاصله این شیوه را برای روایت صدای واقعی انسان ها، اعترافات و مدارک شاهدان مناسب یافتم. با این شیوه من در آنِ واحد هم یک نویسنده ام، هم یک گزارشگر، هم یک جامعه شناس و هم یک روان شناس.
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه خراسان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]