محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829946033
چرا پشیمانی عنصری اساسی برای زندگی است؟
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: نوشتۀ کارینا چوکانو ترجمۀ مجتبی هاتف تعجب آور نیست که بزرگ ترین پشیمانی های مردم به تحصیلات، شغل و ازدواج مربوط است. چراکه تصمیماتی که دربارۀ این مسائل می گیریم آثاری درازمدت و گسترده دارند. نکتۀ مهمِ پشیمانی این نیست که می کوشیم گذشته را تغییر دهیم؛ بلکه هدف، شفاف سازی زمان حال است. این مسئله در طول تاریخ در قلمرو علوم انسانی بوده است. رمان ها به ما می گویند که پشیمانی، رفتاری سازنده است و اولین چیزی که پشیمانی به ما می آموزد این است که در زمان حال اشتباهی وجود دارد و یک جای کار می لنگد.از دید خردگرایان، پشیمانی، مثل پذیرش این احتمال هولناک است که شکست به اندازۀ واژگون شدن لیوان آب آسان است. ایان — من به خاطر همه چیز پشیمان می شوم: تصمیماتی که در دهه های گذشته گرفته ام، حرف های گفته و ناگفته ام، فرصت های ازدست داده و نداده ام، خریدهای جدید و نخریدن ها و پس دادن هایم. همۀ این ها را در ذهن خود زیرورو می کنم و به دنبال سرنخ می گردم برای چیزی که درباره اش مطمئن نیستم. تنها چیزی که می دانم این است که کمتر پیش می آید که کارهای کرده و نکرده ام را بازبینی نکنم. این دقیقاً روش من در بررسی تجربه هاست: همراه با شکاکیت و با نگاه به گذشته. احساس می کنم مسافر زمانم، با این تفاوت که به جای بازگشت به دوران رم باستان یا انقلاب فرانسه، بارها و بارها به دوراهی های سرنوشت ساز یا نه چندان سرنوشت ساز در جادۀ زندگی خودم برمی گردم. برخی از مردم این کار را شلاق زدن به خود می دانند؛ اما من آن را تلاشی مادام العمر برای آشتی دادن ممکن با واقعیت می شمارم. این یعنی شناخت خودِ واقعی ام. گذشته از این ها، ما با تصمیماتمان تعریف می شویم. وقتی شش سالم بود، اسباب بازی نوِ یکی از دوستان را خراب کردم. او درواقع دوست من نبود؛ بلکه مادرم با مادرش دوست بود و من او را زیاد نمی شناختم. کمی از من بزرگ تر بود، شاید هفت یا هشت ساله و گوشه گیر و ترسناک به نظرم می رسید. او در خانه ای مدرن و بزرگ زندگی می کرد که از شیشه و بتون ساخته شده بود و بیرون از آن، پلکانی بود که به بالکنی مشرف به یک تراس و استخر منتهی می شد. ما از حومۀ نیوجرسی برای مسافرت، به شهر لیما پایتخت کشور پرو رفته بودیم که زادگاه پدر و مادرم است. محیط آنجا برایم نامأنوس بود و احساس خجالت، ناراحتی و غربت می کردم. یک لحظه از بچه های دیگر جدا شدم و به طرف بالکن رفتم. می خواستم با اسباب بازی ای که پسرک چند روز پیش به عنوان هدیۀ کریسمس گرفته بود، تنها باشم. تنها که شدم، ناگهان خواستم اسباب بازی را روی نردۀ بالکن طوری بگذارم که متعادل بماند. موقعی که این ایده را در ذهن می پروراندم، می دانستم که ریسکش بر پاداش نامعلومش می چربد و از این کار پشیمان خواهم شد. هنوز در این افکار بودم که دیدم اسباب بازی در هوا چرخید و با صدای ناخوشایندی به زمین افتاد؛ اما نشکست. وقتی آن را برداشتم، مثل جغجغه صدا می کرد. دکمه ها حرکت می کردند؛ ولی هیچ خطی روی صفحه نمایش ظاهر نمی شد. اسباب بازی را بااحتیاط روی یک صندلی در آن نزدیکی گذاشتم. سپس به سراغ مادرم رفتم و گفتم که سرم درد می کند و می خواهم به خانه بروم. به نظر من، ندامت واکنش مناسب تری به خراب کردن هدیه ای بود که میزبان کم سن وسالِ من از بابانوئل گرفته بود؛ اما این کار مستلزم برانگیخته شدن درجه ای از همدردی بود که متأسفانه باید اعتراف کنم که چنین حسی نسبت به او نداشتم. در اعماق وجودم این خویشتن داریِ خون سردانه را بی تفاوتیِ مغرورانه یا تحقیر آشکار تفسیر می کردم. من با به نمایش گذاشتن طغیانگریِ کوچکم، فقط موفق شدم بدترین ترس هایم را دربارۀ خودم آشکار کنم. من با نااطمینانی و ازخودبیگانگیِ ناگهانی ام، خود را به شخصی بدل کرده بودم که تصور می کردم او از من در ذهن دارد: شخصی عجیب و غیرعادی که اسباب بازی جدیدش را شکسته است. من مطمئن شده بودم که او برای همیشه مرا اینگونه به یاد خواهد آورد. در فرهنگ آمریکایی، پشیمانی امری بسیار نکوهیده است. پشیمانی را زیاده روی و نامعقول می دانند؛ چون احساسی «بی فایده» است. ما احساسات سودگرایانه ۱ را ترجیح می دهیم، احساساتی که می توان از آن ها به عنوان ماشین هایی برای گشتار ۲ و بندش ۳ استفاده کرد. ظاهراً در این نکته اتفاق نظر داریم که «ساکن بودن»، ما را به جایی نمی رسانَد؛ بلکه صرفاً ما را به دور خودمان می چرخانَد. بهترین کار این است که با گذشته، رفتاری مثل یک گنجۀ لبریز داشته باشیم: درش را ببند و به حال خودش رها کن. به قول معروف، «گذشته ها گذشته»؛ «همینه که هست»؛ «آب رفته به جوی باز نمی گردد». گاهی رواج این دیدگاه باعث می شود از گرایشم به پشیمانی پشیمان شوم! در فرهنگ پیشتاز ما پشیمانی نشانۀ ضعف و شکست است؛ اما از گذشته مان چه درس دیگری می توانیم بگیریم؟ وقتی روش شما را برای بررسی تجربه ها به طورمعمول آسیب شناسی می کنند یا بدون تأمل، به عنوان روشی ضعیف و بی فایده رد می شود، به سختی می توانید حس بدی نداشته باشید. درحالی که این مقاله را می نویسم، از نوشتنش پشیمانم؛ چون از این می ترسم که مرا روان رنجورتر از آنچه واقعاً هستم جلوه دهد. از طرف دیگر، نگرانم که مرا دقیقاً به اندازۀ واقعی، روان رنجور نشان دهد و از این پشیمانم که کار بهتری برای مخفی نگه داشتن این راز نکرده ام. از اینکه همیشه دربارۀ همه چیز پشیمانم، احساس پشیمانی می کنم؛ چراکه مطمئناً می توانستم تخیل خود را بهتر به کار بگیرم. گذشته ازاینها، از این پشیمانم که مجبور شده ام نه فقط برای درمان، بلکه بر سر میز غذا، در زمین بازی، پشت تلفن و در نوشته هایم از پشیمانی هایم بگویم. این پشیمانی ها تا حدی به این دلیل است که به خوبی می دانم وقتی آن ها را بیان می کنم مخاطب، آن ها را چگونه ادراک می کند. کاوش عمیق جهان های موازی و نتایج مختلفْ چیزی است که می خواهم؛ اما آنچه که در عوض به دست می آورم، لبخندهایی تلخ، ضرباتی آرام روی بازو و صحبت های اتفاقی و هیجان انگیزی است که هرگز به دنبالشان نیستم. فرض آن است که این نشخوارهای فکری از نقصی شخصیتی، آسیبی حل نشده یا نوعی شرطی شدگیِ رفتاریِ مشکوک نشأت می گیرند. شاید هم از خطایی عصب شناختی یا عادتی بد ناشی شوند. ممکن است همۀ این فرض ها درست باشند، اما فکر می کنم ترکیبی از عمل گرایی و کنجکاوی نیز مرا به این کار سوق می دهد. هر وقت با مشکل یا پرسش هایی رو به رو می شوم که نمی توانم پاسخی برایشان پیدا کنم، این مسئله انگیزه ای می شود تا نقابِ انکار و خودخوشنودیِ روزمره ام را بالا بزنم. بعد در مدارات پیچیدۀ گذشته ام در جستجوی هرگونه خرابیِ جزئی باشم که جرقۀ فتیله را زده و در نهایت باعث انفجار کشتی فضایی ام شده است. راستش گمان می کنم پشیمانی، نوعی بازیِ قیاسی اما نه چندان مفرح است که درنهایت پرده از تمام اسرار زندگی برخواهد داشت. آیا این همان کاری است که می خواستم بکنم؟ آیا می توانستم این پیامد را پیش بینی کنم؟ چگونه به اینجا رسیدم؟ در پاییز سال آخر دبیرستانم، با پدرم از مادرید که محل زندگی مان بود، برای مصاحبۀ دانشگاهی به بوستون رفتیم. در آن زمان، زمام امور کاریِ پدرم داشت از دستش خارج می شد اما همچنان امیدوار و سرزنده بود. طوری که وقتی شرکت هواپیمایی چمدان او را گم کرد، راهمان را کج کردیم به سمت فروشگاه لباس بروکس برادرز و از آنجا رفتیم خوراک خرچنگ خوردیم. اولین مصاحبۀ دانشگاهی ام که اتفاقاً اولین مصاحبۀ عمرم هم بود، در هاروارد برگزار شد. هیچ کاری برای آمادگی نکرده بودم، بنابراین انتظاری هم نداشتم. برحسب اتفاق فهمیدم کسی که با من مصاحبه می کرد، بیست سال پیش تر در دبیرستان ما معلم بوده است. او مدیر دبیرستان و چند معلم قدیمی را می شناخت. در آن مصاحبه دربارۀ دوران گذر اسپانیا به دموکراسی پس از فرانکو صحبت کردیم و از چگونگی بیداری آن کشور پس از خواب چهل ساله. دربارۀ قواعد پوشش در رستوران ها هم صحبت کردیم. در اواخر مصاحبه ناگهان این حس به من دست داد که کار را خراب کرده ام. زمان مصاحبه را با اظهار نظر دربارۀ شلوارک تلف کرده بودم. بااینکه مصاحبه کننده ظاهراً دلگرمی می داد؛ اما هنگامی که نوبت پرکردن تقاضانامه رسید، تصمیم گرفتم پنجاه دلار از پول پدرم را به خاطر کارمزد تقاضانامه هدر ندهم. هیچ یک از والدینم نیز در این باره حرفی نزدند. بله می توانستم مثل هر کس دیگری درخواست بدهم و رد بشوم؛ اما اگر این کار را می کردم، شاید بیست سال بعد وقتی که در یک قدمی دریافت کمک هزینۀ تحصیلی قرار داشتم، مصاحبه ام را خراب نمی کردم. ولی فکر می کنم هرگز در این مورد هم مطمئن نبودم. کتاب های روان شناسی عامه با موضوع پشیمانی، برای ریشه کن کردن آن، طرح های آسانی پیشنهاد می کنند. گویی پشیمانی، نوعی ویروس است یا چربی اضافی دور کمر! این کتاب ها با عناوین مختلف، پشیمانی را رد می کنند؛ مثلاً کتاب های: می توانستید، باید، شاید: غلبه بر پشیمانی ها، اشتباه ها و فرصت های ازدست رفته (۱۹۸۹) ۴ ، پشیمانی ممنوع: برنامه ای ده مرحله ای برای زندگی کردن در حال و پشت سرگذاشتن گذشته (۲۰۰۴) ۵ و یک ماه تا زندگی: سی روز تا زندگی بدون پشیمانی (۲۰۰۸) ۶ . چنین کتاب هایی نه تنها پشیمانی را با عقل و منطق در تضاد می دانند؛ بلکه ازلحاظ روحی نیز آن را خطاکاری به شمار می آورند. این فکر که ممکن است هیچ چیز دلیلی نداشته باشد، باعث آشفتگی عمیق خیلی ها می شود. حرف هایی ازاین دست که «هر اتفاق دلیلی دارد» در اصل، آن نوع نسبیت گراییِ نهیلیستی را رد می کنند که ممکن است پشیمانی را دلیلی برای بی معناییِ تصادفیِ زندگی بداند. روان شناسی عامه عمیقاً نیازمند معناداری و سامان مندی نظام یا روایتی است که جهان را توضیح بدهد. این فکر که ممکن است هیچ چیز دلیلی نداشته باشد، باعث آشفتگی عمیق خیلی ها می شود. از دیدگاه خردگرایان، پشیمانی دربارۀ رویدادها یا اعمال گذشته، مثل پذیرش این احتمال هولناک است که شکست به اندازۀ واژگون شدن لیوان آب آسان است! تصمیم گیریِ هدفمند، کارهای ما را ساختارمند می کند. در غیر این صورت، این کارها یک سری رویداد تصادفی خواهند بود. دستیابی به اهداف تعیین شده، به توهم معناداری می انجامد. جنبۀ دیگری از این نگرش ها به پشیمانی، عذابم می دهد. به نظر من این نگرش ها نه تنها به طرز بی رحمانه ای ضد احساسات؛ بلکه ضدعقل نیز هستند. جانت لندمن ۷ شاعر و روان شناس، در کتاب خود با عنوان پشیمانی: ماندگاری ممکن ها (۱۹۹۳) ۸ می گوید که نگرش ما به پشیمانی تا حد زیادی با نظریۀ تصمیم شکل می گیرد؛ چون با نظریۀ انتخاب اقتصادی مرتبط است. در این چارچوب، گذشته باید با تصمیم گیریِ عقلانی رد شود؛ چون در نظریۀ تصمیم، فرض بر این است که شخصِ تصمیم گیرنده عاقل و آگاه است و توانایی محاسبات دقیق را دارد. لندمن در توضیح کوتاه این ایدۀ اقتصادی می نویسد: «اگر ارزش ها و تقاضاهای متضاد با به کارگیری دقیقِ تحلیلِ هزینه فایده حل شدنی باشند، آنگاه پشیمانی که هم شرطی خلاف واقع است (از کاری بحث می کند که ممکن بود انجام شود، ولی انجام نشده) و هم هیجانی است (تصور سناریوهای جایگزین، باعث برانگیخته شدن احساسات می شود)، نامطلوب خواهد بود.» وی همچنین می گوید که راحت نبودن ما با پشیمانی، نوعی «ناراحتیِ وجودی با محدودیت های کنترل شخصی ما» را نشان می دهد. از زمانی که لندمن کتابش را نوشت، این ایده ریشه دارتر شده است که رفتار و تجربۀ انسانی را می توان با تقلیل آن به داده، به بهترین نحو، درک و بهینه سازی کرد. برنامه ریزی برای آینده ای بدون پشیمانی، روز به روز آسان تر می شود؛ برنامه ریزی برای بهینه ترین شدن تاحدممکن، طوری که می توانیم بدون احساس دوسوگرایی ۹ ، به گذشته نگاه کنیم. زندگی اسرارآمیز نیست؛ بلکه مثل ریاضیات است. تنها کاری که باید بکنیم این است که بهره وری، مخارج، گام ها و میزان دریافت کالری مان را پیگیری کنیم. فقط باید تعداد دوستان و لایک ها و دنبال کننده هایمان را بشماریم. تسلط بر تمام جنبه های زندگی مان، توهمی است بسیار قوی که این ابزارها به ما می بخشند. همیشه کاری هست که امروز می توانیم برای پرهیز از پشیمانی در روز بعد بکنیم. پذیرش پشیمانی یعنی پذیرش شکست و ناتوانی قبلی در کنترل خود. لندمن می نویسد: «در مدل های تصمیم گیری اقتصادی حاکم، انسان ها مانند ماشین حساب اند و اولویت های خود را بر اساس محاسبات سودمندی و احتمالات تعیین می کنند. شاید پشیمانی را به این دلیل رد می کنیم تا بگوییم بازنده نیستیم یا هرگز بازنده نبوده ایم.» در فرهنگی که باور دارد برنده شدن، همه چیز است و موفقیت را سیستمی مطلق و کامل می شمارد، خوشبختی و حتی ارزش اساسی با برنده شدن تعیین می شود. پس تعجبی ندارد که مردم احساس می کنند باید برای ماندن در میدان بازی، پشیمانی را انکار کنند و به عبارت دیگر، شکست را انکار کنند. هرچند هر یک از ما چارچوبی شخصی برای بررسی پشیمانی داریم، استدلال لندمن این است که فرهنگ ما نگرش عمل گرا و خِردگرا به پشیمانی را ترجیح می دهد. این نگرش که هیجان یا اندیشه پردازی خلاف واقع در آن جایی ندارد، با چارچوبی قهرمانانه ترکیب می کند که هر چیزی کمتر از ایده آل افلاطونی را با شکست برابر می داند. در چنین محیطی انکار شکست، قدرتی جادویی می گیرد و به واکسنی علیه خود شکست تبدیل می شود. در چنین شرایطی ابراز پشیمانی دست کمی از خطر ندارد و کل سیستم را به فروپاشی تهدید می کند. لندمن در ابتدا با بیان فوایدِ ممکنِ پشیمانی نقل قولی از ویلیام فاکنر ۱۰ می آورد. ویلیام فاکنر در سال ۱۹۵۰ چنین می نویسد: «گذشته هرگز نمی میرد. گذشته حتی گذشته هم نیست.» لندمن می گوید موضوع رمان های شاهکار غالباً دربارۀ پشیمانی است. این پشیمانی درباره پیامدهای یک تصمیم بد است که زندگی قهرمان داستان مردم احساس می کنند که برای ماندن در میدان بازی، باید پشیمانی را انکار کنند، شکست را انکار کنند. را در یک دورۀ طولانی دگرگون می کند؛ مثل ازدواج با شخصی نامناسب، ازدواج نکردن با شخص مناسب یا بی توجهی به فرصتی عاشقانه و ازدست دادن آن. زیگموند فروید معتقد بود که افکار، احساسات، امیال و... هرگز کاملاً ریشه کن نمی شوند؛ بلکه اگر سرکوب شوند، مثل قارچ در تاریکی شاخه شاخه می شوند و در اَشکالی افراطی تجلی می یابند. به عبارت دیگر انکار پشیمانی، از افتادن مهره های پی درپیِ دومینو جلوگیری نمی کند؛ بلکه فقط باعث می شود چشمانتان را ببندید و دست هایتان را روی گوش های خود بگذارید تا افتادنشان را تا آخرین مهره نبینید و صدایش را نشنوید. تعجب آور نیست که بزرگ ترین پشیمانی های مردم به تحصیلات، شغل و ازدواج مربوط است. چراکه تصمیماتی که دربارۀ این مسائل می گیریم آثاری درازمدت و گسترده دارند. نکتۀ مهمِ پشیمانی این نیست که می کوشیم گذشته را تغییر دهیم؛ بلکه هدف، شفاف سازی زمان حال است. این مسئله در طول تاریخ در قلمرو علوم انسانی بوده است. رمان ها به ما می گویند که پشیمانی، رفتاری سازنده است و اولین چیزی که پشیمانی (مثل همتای جسمی اش یعنی درد) به ما می آموزد این است که در زمان حال اشتباهی وجود دارد و یک جای کار می لنگد. چند سال پیش مشغول کار مورد علاقه ام بودم تا وقتی که فرصت شغلی دیگری با دستمزد بالاتر برایم پیش آمد. درواقع، دستمزد کار جدید آنقدر بالا بود که متقاعد شدم شغل قبلی ام را حتی نمی توان با این یکی مقایسه کرد. با اینکه هرگز قبلاً تجربۀ مشابهی نداشتم؛ نمی دانم مبنای این نگرشم چه بود. فرایند مصاحبه برای شغل جدید، مرموز و پرتنش بود. به همین خاطر مشورت کردن با کسانی که می توانستند کمکی کنند، دشوار بود. وقتی پیشنهاد را پذیرفتم، از کسی که در قسمت مالی می شناختم، مشورت خواستم. او به من گفت: «مبنای تصمیمت را پول قرار نده. اول تصمیم بگیر که دوست داری کجا باشی و سعی نکن مبارزه ای مزایده ای شروع کنی. در نهایت از این کار پشیمان خواهی شد». این نصیحت از طرف کسی بود که خیلی بیشتر از من پول در می آورد و قطعاً پول برایش هدفی بود که در آن مشورت، آن را فرض گرفته بود. ولی این نکته در مورد شرایط من صادق نبود. با اینکه پول برایم مهم ترین مسئله نبود، ولی قابل چشم پوشی هم نبود. من بدون اینکه تمایلی به شنیدن پیشنهادهای متقابل کارفرمایم نشان بدهم، وارد آن شغل شدم. این کار باعث رنجش شد و بلافاصله از این تصمیم پشیمان شدم. در پایان اولین روزِ کارم، وقتی که دچار ندامت و پریشانی شده بودم، با همان دوستم تماس گرفتم. گفتم: «اشتباه بزرگی مرتکب شده ام.» او گفت: «حالا دیگر خیلی دیر است. تصمیمت را گرفته ای. آبِ رفته را نمی شود به جوی برگرداند.» چندین سال طول کشید تا بفهمم این دومین نصیحت بد دیگران دربارۀ آن تصمیم بوده است. هر دو تصمیم از دو چیز نشأت می گرفتند: رد کامل اموری که به سختی سنجش پذیرند؛ باور کورکورانه به اینکه اقدام سریع و قاطع برتر است از دوسوگرایی، ابهام و احساسات مختلط. همۀ ما به بیراهه رفته ایم؛ چون خردگراییِ رها از قید هیجان را برتر می شماریم و به بیان لندمن انسان ها را «ماشین حساب» می دانیم. مشکل این است که به ارزش های مطلق چسبیده ایم و به دام دوگانگی های کاذب افتاده ایم. گاهی ارزیابی ما از واقعیت، ناقص یا منسوخ یا به طرز عجیبی ایدئولوژیک است یا بر پایۀ دوگانگی های کاذبی مثل خِرد در برابر هیجان یا گذشته در برابر حال استوار است. احساسات مختلط نه تنها ما انسان ها را می سازند؛ بلکه ما را به معنای واقعی عاقل می کنند. این احساسات، ما را از راه فرایندی دیالکتیک به حقایقی پیچیده می رسانند. باید به جای انکار پشیمانی، دوسوگرایی را با آغوش باز بپذیریم. باید برای رسیدن به یک ایده آل، جدّوجهد کنیم؛ یعنی به گونه ای رفتار کنیم که انگار وجود ایده آلی مطلق ممکن است. درعین حال به یاد داشته باشیم که چنین ایده آلی وجود ندارد؛ چون عملاً نتایج، تصادفی اند و همۀ احتمالات باهم وجود دارند. پی نوشت ها: [۱] utilitarian emotions [۲] transformation [۳] closure، اصل بندش در روانشناسی گشتالت می گوید در ما این تمایل وجود دارد که تجربه های ناکامل را تکمیل کنیم. مثلاً ذهن ما خطِ تقریباً دایره ای شکل را به صورت دایرۀ کامل ادراک می کند تا قاعده مندی محرک های اطراف افزایش یابد. [مترجم] [۴] Woulda، Coulda، Shoulda: Overcoming Regrets، Mistakes، and Missed Opportunities [۵] No Regrets: A 10-Step Program for Living in the Present and Leaving the Past Behind [۶] One Month to Live: 30 Days to a No-Regrets Life [۷] Janet Landman [۸] Regret: The Persistence of the Possible [۹] Ambivalence [۱۰] William Faulkner
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها