واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: یکی از بازماندگان هولوکاست که از هشت اردوگاه مرگ نازی ها در زمان جنگ جهانی جان سالم به در برده است، هفتاد سال پس از ماجرا از تجربیات خود می گوید. به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، چایم فرستر، اولین مشاهدات خود از اردوگاه مرگ مشهور را اینگونه بیان می کند: "ما ساعت 12 شب رسیدیم. سکوت مرگ آوری حاکم بود و منظرۀ ترسناکی بود. ما از دور شعله هایی را که از چهار دودکش زبانه می کشیدند می دیدیم. اما من نمی دانستم که آنجا کورۀ آدمسوزی است." این آغاز دو سال رنج و سختی بود. دو سالی که فرستر در طول آن کار در شرایط وحشتناک، سو تغذیه و تیفوس را از سر گذراند، تا اینکه بالاخره در لحظه ای که قرار بود به همراه هم بندانش به گلوله بسته شوند، با حملۀ نیروهای متفقین به اردوگاه نجات یافت. او که در یک خانوادۀ یهودی ارتدوکس و در شهر سوسنویچِ لهستان به دنیا آمد، در هنگام آغاز جنگ در سال 1939 تنها 17 سال داشت. آقای فرستر به خوبی ترسی را که از رسیدن خبر پیشروی ارتش آلمان، جوامع یهودی را دربرگرفت به یاد دارد. چایم فرستر او حالا 93 ساله است و از سال 1946 تاکنون در چیتام هیلِ منچستر زندگی می کند. او می گوید: "ما شاهد پرواز هواپیماها بالای سرمان بودیم. نازی ها خیلی زود به سوسنویچ رسیدند. من یادم هست که یهودی ها خیلی نگران بودند. خیلی خیلی نگران بودند که قرار است چه پیش بیاید." پس از آن سروکلۀ جیره بندی، گرسنگی فراگیر و بیماری در ذاغه ها پیدا شد و بعدتر انتقال هزاران خانوادۀ یهودی آغاز شد. فرستر می گوید: "به ما کارت جیره بندی دادند، اما در مغازه ها حتی به اندازۀ برآورده کردن همین جیره ها کالا و خوراکی نبود. ما دارو نداشتیم. مردم می مردند و زندگی بسیار دشوار بود. سپس شخصیت های مختلف شهر را جمع کردند و عین آب خوردن همه را به تیر بستند." فرستر، در سال 1943، در 20 سالگی مجبور به تخلیۀ خانه اش شد. او سال قبلش در میانۀ هرج و مرج موفق شده بود از دستگیر شدن قسر دربرود. در حالیکه مادر و خواهرش ناپدید و شده بودند و پدرش به نام ولف در سال 1942 بر اثر ذات الریه از دنیا رفته بود. فرستر در 17 سالگی، 1939 فرستر می گوید، این که کسانی که توسط گشتاپو دستگیر شوند، هرگز دوباره بازنخواهند گشت، به باوری عمومی بدل شده بود. با توجه به این موضوع، یکی از اقوام به او توصیه کرد تا مهارتی را یاد بگیرد که به کار آلمانها بیاید و او نیز تعمیر ماشین دوخت را یاد گرفت و در نتیجه پس از دستگیری تحت عنوان "مکانیک" طبقه بندی شد. بین سالهای 1943 و 1945، او سر از هشت اردوگاه مختلف در آلمان و لهستان درآورد و تحت شرایط وحشتناکی که بسیاری را به گرداب مرگ کشاند، توانست دوام بیاورد. آقای فرستر به یاد دارد که یک بار در هوای بسیار سرد، زندانیان را مجبور به چیدن بلوکهای سیمانی کرده بودند. او می گوید: "خیلی، خیلی سرد بود. حدود 25-26 درجه زیر صفر. سربازها شروع به کتک زدن ما و فریاد زدن کردند و مدام می گفتند که سریعتر کار کنیم. خیلیها نتوانستند دوام بیاورند. آنها ذات الریه گرفتند. برخیشان مردند." اواخر سال 1943، تیفوس در اردوگاهی که فرستر در آن زمان آنجا بود شیوع پیدا کرد و او نیز به سختی بیمار شد. بسیاری مردند. اما یک بار دیگر موفق شد که زنده بماند. ولی او می گوید که صحنه های ترسناک آن دوران هنوز با جزییات در ذهنش باقی مانده است. او می گوید: "اجساد را روی پالت چیده بودند. ردیف اول شش جسد را به پشت چیده بودند و روی آن ها شش تا جسد به شکم و همین طور تا بالا. تعداد پالتها بسیار زیاد بود که ارتفاع ردیفهای جنازه ها هم همینطور." دست آخر، فرستر را به آشوویتز منتقل کردند. او دوشهای مشهور و زندانیانی که به آنجا فرستاده می شدند را به یاد دارد. او می گوید: "آنها همۀ ما را به یک بلوک فرستادند. همۀ ما. بلوک بسیار بزرگی بود. سپس، صبح فردا تعداد را انتخاب کردند و به اتاق دوش بردند. ما به اتاق دوش رفتیم. همان اتاق دوشی که بقیه می رفتند و از آن گاز بیرون می آمد. اما ما که رفتیم آب از دوش بیرون آمد و خودمان را شستیم." بوخن والد آقای فرستر از معدود کسانی است که از اردوگاه آشوویتز جان سالم به در برد. آشوویتز نهایتاً در ژانویۀ 1945 آزاد شد. اما در بهار آن سال، آلمان در حال شکست خوردن در جنگ بود، و نازی ها سرعت برنامۀ امحای زندانیان یهودی را افزایش دادند. در نتیجه، آقای فرستر در میان گروهی از زندانیان بود که به یک اردوگاه مرگ مشهور دیگر انتقال داده شدند: بوخن والد. این زمانی بود که آقای فرستر بیش از هر وقت دیگری احساس می کرد به مردن نزدیک شده است. زندانیان هر روز با کمترین تشریفات اعدام می شدند و دقیقاً صبح فردای روزی که او به اردوگاه وارد شد و او و گروهی از دیگر زندانیان را جمع کردند تا اعدام کنند. اما به محض اینکه او و دیگران را جمع کردند، اردوگاه آزاد شد. او می گوید: "ناگهان هواپیماهای آمریکایی سروکلۀ شان پیدا شد و همۀ سربازان آلمانی پا به فرار گذاشتند." "و بعد از نیم ساعت یا یک ساعت، یک تانک آمریکایی از دروازه ها وارد شد و سربازان فریاد می زدند: "شما آزادید، شما آزادید!"" او بعدها دریافت که تنها دو نفر دیگر از اقوامش از هلوکاست جان سالم به در برده اند: خواهرش مانیا و دختر عمویش رجینا. فرستر با گریه می گوید: "باورم نمی شد. واقعاً باورم نمی شد." او پس از مهاجرت به انگلستان، در یک تعمیرگاه ماشین دوخت مشغول به کار شد و بعدها خود توانست مجموعه ای کسب و کارهای موفق را راه اندازی کند. دربارۀ آشوویتز ساخت این اردوگاه در سال 1940 آغاز شد و در نهایت مساحت آن به 40 کیلومتر مربع رسید. حدود یک میلیون یهودی در این اردوگاه کشته شدند. سایر قربانیان این اردوگاه شامل کولی ها، معلولین، همجنسگرایان، مخالفان هیتلر و زندانیان لهستانی و شوروی ای غیر یهودی می شد.
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]