تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835891228
چشمان سرخ فرماندهان در استقبال از امیر ایرانی دمشق
واضح آرشیو وب فارسی:نوای آبیدر: گروه موزیک که شروع به نواختن می کند، تابوت حامل پیکر سردار از دل تاریکی -روی دست سربازان- نمایان می شود. چند قدم جلوتر که می آید، «فرماندهان» جای «سربازان» را می گیرند...به گزارش نوای آبیدر به نقل از فارس، پنجشنبه اواخر شب بود که شایعه شهادتش پیچید ولی باور نکردم خصوصا اینکه می دانستم ماموریت «ابو وهب» در سوریه تمام شده و چند ماهی هست که به تهران برگشته و از آن بیشتر اینکه دو سه روز قبل در تهران دیده بودندش. اما صبح حجم شایعات بیشتر شد و با اینکه روز جمعه بود، پیگیری ها را شروع کردیم و در کمترین زمان، خبری که نمی شد باور کرد، تایید شد. «سردار حسین همدانی» در حومه شهر حلب و در جریان ماموریت مهمی که بخاطر آن دوباره به شام رفته بود، به دست تروریست های تکفیری به شهادت رسیده است. او که ماهها «مستشار ارشد ایران در سوریه» بود، حالا مزدش را چند ماه پس از پایان ماموریت می گرفت. با لفظ «مستشار» مشکل دارم. وقتی «آقا عزیز» می گوید «اگر همدانی نبود، دمشق سقوط می کرد» و اینکه «مردم سوریه به او مدیونند» ، یعنی حاج حسین کمِ کم «فرمانده میدان» بود. یعنی امیر دمشق بود و پرچمدار دفاع از حرم. فرمانده سپاه قبل از ظهر، خودش را به خانه سردار می رساند و اولین کسی است که حضورا به خانواده او تسلیت می گوید. خبرنگار بلافاصله به منزل سردار اعزام شده و تا شب سیل مراجعه فرماندهان پوشش داده می شود. یکی از خبرسازترین مرگ ها رخ داده و سران قوا هم پیام تسلیت می دهند. ساعتی از شب نگذشته است که هزاران کیلومتر آنطرف تر، پیکر سردار را از حومه حلب به دمشق آورده و «فرمانده» برای آخرین وداع به حرم بانوی اهل بیت برده می شود. طوافی غریبانه شکل می گیرد با کمترین تعداد نفرات؛ حرم در وسط میدان جنگ است و حالا فرمانده این میدان هم بر زمین افتاده است. همزمان که پیکر سردار برای انتقال به تهران آماده می شود، ما هم به سمت محل استقبال به راه می افتیم؛ کمی آنطرف تر از فرودگاه مهرآباد، قرار است پیکر «ابو وهب» در پایگاه قدر سپاه به زمین بنشیند. اندکی زود می رسیم و هنوز جز یکی دو نفر از فرماندهان، کسی نیامده است. رسانه ها هم محدود دعوت شده اند. به سالن حسینیه پایگاه که می رویم و چینش صندلی ها را که می بینیم، متوجه می شویم مراسم مهمی برگزار خواهد شد. کم کم فرماندهان از راه می رسند، «آقارشید» جزو اولین هاست و پشت سر او فرماندهان سپاه یکی یکی وارد می شوند. سرداران نقدی، حاجی زاده، فدوی، ربانی، قاآنی، فضلی، پاکپور، نجات، صفاری، آبرومند، اصلانی و ...؛ «آقا عزیز» هم می آید. فرماندهان یک به یک به داخل سالن می روند و ورود برای خبرنگاران سخت تر می شود. برخی از آنها هم درخواست خبرنگاران برای گفتگو را رد نمی کنند. با هر ترفندی هست، خودم را به داخل سالن می رسانم تا این لحظات ناب را از دست ندهم. ساعتی بعد، خانواده شهید می آید و همه به احترام آنها می ایستند. پسران فرمانده شهید در مرکز توجه قرار دارند و زنها در اطراف نشسته اند و آرام آرام گریه می کنند. فضا سنگین است و کسی بلند صحبت نمی کند. تمثال سردار هم درست در مرکز سالن همه را زیر نظر دارد. ساعت به 10:30 نزدیک شده که همه بالاتفاق سالن را ترک می کنند تا به استقبال پیکر فرمانده که دقایقی قبل به کشور بازگشته، بروند. «آقا عزیز» تشریفات را کنار می گذارد و خودش به میدان نظم می دهد. گروه موزیک که شروع به نواختن می کند، تابوت حامل پیکر سردار از دل تاریکی -روی دست سربازان- نمایان می شود. چند قدم جلوتر که می آید، «فرماندهان» جای «سربازان» را می گیرند و آن را به سمت جایگاه اصلی مراسم حرکت می دهند. گروه موزیک غمگین می نوازد اما صدای بلندش مانع از به گوش رسیدن صدای گریه فرماندهان نمی شود. قران می خوانند و سرود ملی ایران را می نوازند و حالا مداح در وصف « امیر دمشق » شروع به خواندن می کند و گریزی هم به صحرای کربلا می زند. گریه به اوج می رسد. جلوی تابوت را خالی می کنند تا زنها، خانواده حاج حسین را برای وداع همراهی کنند. بعد از آن، نوبت به فرماندهان می رسد که حالا چشم تمامی آنها سرخ است و برخی به وضوح گریه می کنند. حالت غریبیست که یک مرد می گرید. دومین پیرمرد سپاه همرزمانش را تنها گذاشته است. راستی یادم رفت. سالها پیش وقتی برای گفتگو با سردار جعفر اسدی -فرمانده وقت نیروی زمینی سپاه- به دفترش رفتم، وقتی حرف از سردار شهید نورعلی شوشتری شد، برگشت و گفت: «ما 3 نفر پیرمردهای سپاه بودیم.» خودش را می گفت و نورعلی و حاج حسین را. البته پیر یعنی وقتی فرماندهان سپاه در جنگ، 22 تا 25 سال داشتند، اینها حدودا 30 ساله بودند. وداع فرماندهان بیشتر طول می کشد و برخیشان را که می بینم، به زور از تابوت جدا می شوند. پیکر ابو وهب 3 بار در میدان صبحگاه، روی دست فرماندهان می چرخد و سینه زنان او را تا پای آمبولانس بدرقه می کنند. حاج خسین را به معراج شهیدان می برند تا روز یکشنبه، که قرار است او بازیگر اصلی بزرگترین اجتماع شهر باشد. تا یکشنبه 19 مهرماه، میدان سپاه، خیابان پادگان ولیعصر(عج)، حسینیه حضرت زهرا(س)؛ خداحافظ امیر ایرانی دمشق!
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نوای آبیدر]
[مشاهده در: www.navayeabidar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها