تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851192819
سرگشتگی فرهنگی در همسایه‌داری و آپارتمان‌نشینی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
سرگشتگی فرهنگی در همسایه‌داری و آپارتمان‌نشینی قانون، فرهنگ نیست. ممکن است بخشی از فرهنگ باشد، اما ممکن است نباشد و هیچ گاه به فرهنگ بدل نشود. آنچه به عنوان فرهنگ می‌شناسیم وجهی درونی دارد که علت رفتارها و گفتارهای ماست. فرهنگ به مجموعه عواطف، باورها و خواسته‌ها و آرزوهای ما گفته می‌شود که در رفتار و گفتار ما تبلور و عینیت پیدا می‌کند. این که یک عمل چگونه و با چه نیت و اراده‌ای انجام شود، می‌تواند شامل فرهنگ یا بی‌فرهنگی شود.
در این معنا یک قانون می تواند در درون ما یعنی عقاید، عواطف و آرزوهای ما ریشه داشته باشد که فرهنگ ما می شود یا این که بی ارتباط با عواطف و عقاید و آرزوهای ما، فقط از روی وظیفه یا ترس عمل شودکه مشخص است ریشه ای فرهنگی ندارد. خود قانونمداری اگر به یک رویکرد رفتاری ریشه دار و هماهنگ با درون ما تبدیل شود، می تواند فرهنگ قانونمداری نام گیرد. بسیاری از قوانین به سبب ترس از مجازات است که رعایت می شوند. در نتیجه آنچه در قانون مهم است بیشتر و پیشتر از فرهنگ، خود عمل به قانون است که فارغ از باور شهروندان، عدالت، امنیت و نظم را برقرار می کند. افول فرهنگ و تولد قانون آنچه در گذشته ـ آن هم نه الزاما گذشته بسیار دور ـ در محله ها و روابط همسایگی ایرانیان رواج داشت بافتی از روابط، اخلاقیات و مناسبات بود که به هیچ وجه بی قانون و بی اصول نبود، اما به معنای امروزی هم قانونی نوشته و مدون نام نمی گرفت. این رفتار و مناسبات برآمده از درون آدم ها یعنی عقاید، آرزوها و عواطف آنها بود که مجموعه ای از اخلاقیات را سبب شده بودند که به آن فرهنگ می گفتند و این فرهنگ وابسته به مسائلی عینی مانند معماری، بافت شهری، اقتصاد و روابط انسانی و... بود. بدیهی است با تغییر اجتناب ناپذیر معماری و بافت شهری و روابط اقتصادی و خانوادگی، آن فرهنگ همسایه داری دچار تغییر و دگرگونی شد. دیگر نمی شد آن فرهنگ را در رفتار و گفتار دید، چراکه دیگر آن باور و عواطف و آرزوها در درون آدم ها جریان نداشت. اینک آدم ها، باورها عقاید و آرزوهای تازه ای می طلبند که به واسطه تغییرات ناگهانی و نوسازی پر سرعت هنوز درونی نشده است. این که رفتارهایی از آدمیان سر می زند که ریشه در باور، عاطفه و آرزوهای آنها ندارد، نوعی سرگشتگی فرهنگی ایجاد می کند که گاه در زبان همه ما به دشنامی به نام بی فرهنگی بدل می شود، اما همسایه ای که ما بی فرهنگ می خوانیم، همان کسی است که دچار سرگشتگی فرهنگی شده است و رفتارش حاصل باور، عواطف و آرزوهای فکر شده و غنی نیست. قوانین آپارتمان نشینی امروز به جد توسط شهرداری ها و حتی خود ساکنان ساختمان های چند طبقه پیگیری می شود و نتیجه اش چیزی است که می توان آن را جابه جایی قانون و فرهنگ دانست فرهنگ تقلیل یافته و قانون تلاش دارد جای آن را بگیرد؛ اما زندگی در خانه و مراوده با همسایه، تنها به ساحت قانون قابل تقلیل نیست، چراکه مجموعه ای از برخوردها و مناسبات فردی و انسانی در آن اجتناب ناپذیر است که نیاز به فرهنگ را ضروری می کند. افول فرهنگ با این اوصاف بدون جایگزینی مناسب، قانون را هم ناکارآمد جلوه می دهد. مسأله فرهنگ سازی با توجه به این که با دگرگونی های پیش آمده فرهنگی عمق یافته و درونی به عنوان راهنما، رفتار ما آدمیان را هدایت نمی کند، لذا همه ناظران (اعم از دولتمرد جامعه شناس و...) وادار می شوند از لزوم فرهنگ سازی در آپارتمان نشینی سخن بگویند تا آن فرهنگ مفروض با ساخته شدنش، سرگشتگی رفتاری را سامان و قرار دهد. با این اوصاف، فرهنگ آپارتمان نشینی به امری توصیه ای، بخشنامه ای و تبلیغاتی تبدیل شده است. آنچه به عنوان فرهنگ همسایگی در مورد گذشتگان وجود داشته ساخته و پرداخته خودش نبوده است، بلکه مجموعه عظیم و پرشاخ و برگی به نام سنت آن را می ساخته که در درون آدم ها و جهان بینی آنها وجود داشته و احساسات، عقاید و آرزوهای آنها را شکل داده است. پس فرهنگ همسایگی در همین چند دهه پیش مخلوق درون آدم ها و بخشی از یک تاریخ طولانی بوده است. چه باید کرد؟ اخلاق یکی از امور ریشه دار در زندگی انسان ایرانی است. اخلاق همچنان دغدغه انسان ایرانی است. هنوز در درون ما و احساسات ما تعلقی ریشه دار نسبت به همان اخلاقیات وجود دارد که انتخاب های ما را می تواند هدایت کند. این که نمی توانیم بدون ارتباطی گرم در ساختمان های سربه فلک کشیده خود زندگی کنیم و دوست داریم با همسایگان ارتباطی صمیمی داشته باشیم و در نظر آنها خوب و مطبوع به نظر برسیم، برآمده از همان اخلاق ته نشین شده است که از سنت با خود حمل می کنیم. بسیاری از مشکلات آدم ها در مراوداتشان با همسایگان خود به همین ناتوانی در توافق ایجاد کردن میان فضای جدید و آمال و آرزوهای قدیمی است و همین تناقض، عمل درست و رضایت از رابطه را به تعویق انداخته است. اینجا آنچه اهمیت دارد بازگشت به اخلاق با تعریفی جدید است. با تعریفی جدید که حاصل بازاندیشی در زندگی، معطوف به فضای مادی تغییر یافته است. پرسش این است چگونه می توانم رابطه خوبی با همسایه خود داشته باشم در حالی که خانه ام یک آپارتمان مشرف به اتوبانی شلوغ است؟ آنچه میان اخلاق سنتی و مدرن مشترک است رعایت دیگری و در نظر گرفتن حق اوست. ایجاد رضایت و احساس خوشایند از خود در دل همسایه ام وظیفه من است، چه مدرن باشم، چه سنتی. من حق ندارم برای همسایه خود مخاطره و درد ایجاد کنم؛ بنابراین در رفتار خود باید دیگری را در نظر بگیریم و آسایش او را فدای امیال خود نکنیم. خودآگاهی و سختگیری اخلاقی به خود، تنها راه نجات از این سردرگمی عمده و جهان بینانه است. فرهنگ را یکشبه نمی توان ایجاد کرد. فرهنگسازی امری است که باید درون آدم ها را دگرگون کند، وگرنه همواره در سطح قوانین خشک و جزئی باقی می ماند و قوانین به طور کامل پاسخگوی نیازهای فرهنگی نیست. جهان بینی آپارتمان نشین ها فرهنگ را نمی توان از بیرون ایجاد کرد. می توان رفتار یا قانونی را به این طریق جا انداخت، اما فرهنگ نیازمند باور است. باور هم خود ریشه در جهان بینی آدم ها دارد. ما نمی توانیم بدون در نظر گرفتن جهان بینی و فلسفه ای که هر انسانی در خود دارد حرف از فرهنگ و سبک زندگی بزنیم. فرهنگ آپارتمان نشینی نوعی مراودات مدرن می طلبد. باید ابتدا خانه های مدرن ما و نسبت آن با اخلاقیات سنتی برای آدم ها حل شود تا بتوانند با یکدیگر در زندگی روزمره به یک هم نشینی مطلوب برسند و مطلوب شدن روابط امری است که قطعا در مراودات آپارتمانی ما هم نفوذ خواهد کرد. آنچه اهمیت دارد ساختن یک توافق و گفت وگو میان سنت و مدرنیته است. توافقی واقعی و نه بخشنامه ای تا در نهایت به مجموعه ای از باورها، احساسات و خواسته های ما سامان ببخشد. معماری و فضای مادی زندگی ما نسبت به گذشته تغییر کرده، اما باورهای ما الزاما با این معماری هماهنگ نیست. پس آنچه اهمیت دارد توافق ایجاد کردن میان این فضای مادی تغییر یافته با آن فضای معنوی و فرهنگی تاریخی است. علیرضا نراقی دین و زندگی
دوشنبه 13 مهر 1394 ساعت 02:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها