محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826648366
طرف ناطق نمی رویم، ایشان را برای حضور در جبهه خودشان دعوت می کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:اندیشه ها: سایت خبری تحلیلی اندیشه ها: اساسا آنچه امروز تعبیر می شود جناب آقای علی لاریجانی یک قاب کوچکتری از وجود آقای ناطق نوری است با برخی جنبه های بهتر از آقای ناطق و جنبه هایی کمتر از آقای ناطق.سایت خبری تحلیلی اندیشه ها : نظر و نگاه شما به حضور و نامزدی آقای ناطق نوری در انتخابات مجلس چیست؟ برای پاسخ به این سوال باید مقدمه ای گفت، بعد از پیروزی انقلاب جریانات سیاسی فعالیت می کردند اما نام حزب بر خود نمی گذاشتند و در قالب دو جریان فکری چپ و راست در مقاطع انتخابات نیروهای خود را سامان می دادند و به رقابت با هم می پرداختند، این رویکردها و رفتارها از جریانات سیاسی اصلی آن دوران دلالت بر گذران فعالیت سیاسی در یک مدل کودکانه و نوجوانانه می کرد، امروز در نقطه ای قرار گرفتیم که اگر بخواهیم ارزیابی کنیم این نوع رفتار را سراسر پر از ایراد و گرفتار برخی ناهنجاری ها می دانیم. به عبارت دیگر این جریانات سیاسی دوران بالندگی خود را در گذشته نشان ندادند، بلکه دوران نوجوانی خود را طی کردند و در واقع با رفتارهای آزمون و خطا یا با به دست آوردن برخی پیروزی ها یا در برخی مقاطع با مواجه شدن با شکست هایی، مشکلاتی را از سر خود دفع کردند. این تاریخی که من اشاره می کنم تاریخی بیش از ۲۰ سال رقابت های انتخاباتی را در ایران بیان می کند. به نظر می رسد امروز بعد از گذشت ۳ دهه فراز و فرودهای سیاسی و به رغم اینکه در طول ۳۰ سال جریانات سیاسی متنوعی از بستر فعالیت های سیاسی متولد شدند و حتی برخی توانستند از نهادهای رسمی حاکمیت مجوزهایی بگیرند اما علی القاعده وقتی از یک منظر بالاتر به این جریانات سیاسی نگاه می کنیم باز مجموعه ای از گروه هایی هستند که در دو حوزه فکری چپ و راست قابل تقسیم بندی هستند. به بیان دیگر بسیاری از این گروه ها عناصر اقماری و نیروهایی هستند که در قلمرو عمومی چپ و راست از آنها تعریف سیاسی می کنیم. باور من این است که باتوجه به تلخکامی ها و شیرین کامی ها و با آزمون و خطاهایی که دو جریان سیاسی اصلی کشور در گذشته شاهدش بودند، امروز این دو اندیشه سیاسی موجود در کشور که هر دو اصالت دارند و قابل احترامند، به نوعی از عقلانیت، بلوغ سیاسی و پختگی کامل در رفتار حزبی برخوردار شدند. طبعا رسیدن به چنین نقطه ای از عقلانیت قابل ستایش و مورد احترام است و ما باید این عقلانیت را در این نقطه تاریخی باور کنیم. به نظرم این عقلانیت پایه هایی دارد که آن پایه ها برای ما تعیین کننده است چون عقلانیت خیلی ارزان قیمت به دست نیامده است. نتیجه سختکوشی ها، گرفتاری ها و زد و خوردهای سیاسی بین همه نیروهایی است که در سپهر سیاست ایران با هم می رزمیدند و می جنگیدند. نکته مهمی که هر دو جریان سیاسی به آن دست پیدا کردند واقع بینی در امر حکومت و مردمسالاری است. در گذشته گروه های سیاسی زیادی را می توان نام برد که اسیر آرمانخواهی های غیرواقع بینانه بودند. آرمانخواهی امر بدی نیست. آرمانخواهی معمولا مورد تقدیس و احترام است اما برای آنکه به آرمان های اصیل تعریف شده دست پیدا کنیم حتما باید واقع بین باشیم، یعنی پله پله مسیری را طی کنیم تا به آن آرمان ها برسیم. ما گروه های سیاسی داشتیم که یک شبه می خواستند راه ۱۰۰ ساله بروند این دلیل بر غیر واقع بینی آنها ست و طبعا این غیر واقع بینی به اصل آرمان گرایی آنها نیز لطمه می زند پس مهمترین رکنی که عقلانیت بر آن سوار است واقع بینی است که این گروه های سیاسی در ایران به آن دست یافتند. محور دوم از عقلانیت بحث طرد افراطیون در اندیشه سیاسی است. وقتی عرصه سیاسی مبهم می شود رادیکال ها جدی تر حضور پیدا می کنند و تاثیرگذاری شان بیشتر می شود، بدون آنکه در مقام قرینه سازی باشم و بخواهم نسبت ناروایی را به کسی بدهم روی کار آمدن هیتلر در آلمان را مثال می زنم. او در سال های دهه ۴۰ قرن بیست میلادی یک اندیشه محدود و کوچکی بود که جمعی از همفکرانش را زیر چتر اندیشه حزب خود جمع کرد که جمع آنها ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر بود اما در آن مقطع آلمان به بحران اقتصادی دچار شد و این بحران اقتصادی نیروهای عاقل و صاحب صلاحیت را از عرصه قدرت کنار زد و در یک بازه زمانی کمتر از ۱۰ سال حزب کمتر از هزار نفری هیتلر تبدیل به یک حزب شش میلیون نفری شد و قدرت را در دست گرفت و یک جنگ جهانی سنگین را بر دنیا تحمیل کرد، جنگی که بالغ بر ۴۰ میلیون نفر کشته بر جای گذاشت. بلوغ، حضور و ظهور را یش سوم زمانی پایه هایش گذاشته شد که آلمان گرفتار نوعی ابهام در تدبیر بود، در واقع آشفتگی ها هیتلر را به قدرت رساند. امروز که ما بیش از سه دهه از دوران سیاست بعد از انقلاب را طی کردیم و افراطیون هر دو جناح چپ و راست در مقاطع بحرانی و ابهام آفرینی اقدامات مساله داری را دنبال کردند، خوشبختانه هر دو اندیشه سیاسی به نقطه ای رسیدند که افراطیون دردی از مردم ایران را دوا نمی کنند و خودشان برای طرد افراطیون پیشقدم شدند. امروز هم در جریان اصولگرا و هم در جریان اصلاح طلب چنین رویکردی وجود دارد. محور سوم عقلانیت، موضوع التزام دو اندیشه سیاسی به اصول رقابت است. رقابت به این معنا که اگر دو جریان بخواهند در برابر هم یا چند رقیب بخواهند در برابر هم رقابت کنند باید به یک مبانی وفادار باشند و آن اصول را به رسمیت بشناسند و روی اصول واحد با هم رقابت کنند. فرصت های مناسب، برابر و رابطه مستقیم با نهادهایی که مرجعیت سیاسی و ملی دارند، این مجموعه نگاه ها ما را به یک التزام به اصول رقابت دعوت می کند. در چنین وضعیتی که ما خوشبختانه عقلانیت سیاسی را در کنار خودمان و در رفتارهای سیاسی خودمان احساس می کنیم یکی از پایه هایش التزامی است که ما به اصول رقابت داریم و همدیگر را رسما تحمل می کنیم و هر کسی که بخواهد از این اصول رقابت خارج شود طبعا او را دعوت به التزام مجدد می کنیم. نکته چهارم برای امر مهم عقلانیت، توجه گروه های سیاسی به منافع ملی است. در گذشته تجارب تلخی داریم که گروه های سیاسی بیش از آنی که توجه به منافع ملی کشور کنند، همواره منافع خود و منافع حزبی خودشان را مقدم می داشتند و حاضر بودند منافع مردم و مصالح ملی را تحت الشعاع رفتارها و حصارهای تنگ خودشان قرار دهند و در واقع آسیب اصلی را به ملت بزنند در حالی که اساسا هیچ گروه سیاسی اصالت ندارد و اصالت گروه های سیاسی زمانی است که منافع گروه آنها در برابر منافع ملی رنگ ببازد . خوشبختانه ما در نقطه ای از تاریخ قرار گرفتیم که گروه های اصلی سیاسی برای مصالح مردم بیش از منافع گروهی خودشان اعتبار قائلند و اگر بخواهند حتی منافع گروهی خودشان را بیش از پیش گسترش دهند الزاما باید به منافع و مصالح ملی و فادار باشند و بیشتر در مقام تأمین آن قرار بگیرند تا منافع گروهی خودشان هم تأمین شود. محور دیگر بحث رفتار و روش سیاست ورزی گروه های سیاسی است. سیاست ورزی به این معنا که مبتنی بر اصول و قواعد رقابت است، یعنی سیاست ورزی امروز نزد گروه های سیاسی بر پایه عقلانیت، تدبیر و رفتار عالمانه دنبال می شود و بر همین اساس فکر می کنم برای آنکه در سیاست گامی را به پیش بگذاریم و بتوانیم دستاوردی را برای گروه خود کسب کنیم حتما باید رفتارها بر پایه عقلانیت مبتنی بر تدبیر، رویکرد عالمانه و هوشمندانه و آموزش های جدی باشد. الان به یک نقطه تاریخی از تصمیم رسیدیم و آن اینکه ما به عنوان جریان اصلاح طلب، جریان اصولگرا را دعوت به یک رقابت شرافتمندانه می کنیم و مبتنی بر همین اصولی که اشاره کردم تشویق می کنیم که رقیب ما در صحنه حضور پیدا کند . این رقابت، رقابت بسیار شرافتمندانه است و ما این رقابت را به رسمیت می شناسیم. تصور من این است که آقای ناطق نوری به عنوان شخصیت موثر و جریان ساز و معتدل می تواند با قامت هرچه بلندتر در این صحنه حضور پیدا کند. منطقا در این رابطه اصلاح طلبان هم از این حضور با اشتیاق تمام استقبال می کنند و علاقه مند هستند که این رقابت تنگاتنگ تعریف شود. در چنین رفتاری می آییم قاعده همه یا هیچ را به هم می زنیم به این معنا که وقتی افراطی ها و رادیکال ها سرکار بودند و در دو اندیشه سیاسی چپ و راست فعالیت می کردند همیشه می گفتند ما در همه قدرت باید حاضر باشیم و رقیب ما هیچ سهمی نداشته باشد و وقتی این بازی عوض می شد رادیکال های مقابل همین رفتار را نشان می دادند، در چنین رویکردی که ظرفیت عمومی و اقبال ملی هم برای اصلاح طلبان و هم برای اصولگرایان وجود دارد و معمولا هم این ظرفیت ها چندان با هم تفاوتی ندارد و ظرفیت های کاملا برابری است، اینها می توانند با ظرفیت ۱۵ تا ۲۰ درصدی که معمولا در جامعه سیاسی ایران دارند، ظرفیت ۶۰ تا ۷۰ درصدی که معمولا دست به گزینش می زند را به سوی خود دعوت کنند. با چنین رویکردی طبیعتا تصور می کنم اگر اصلاح طلبان به قدرت اکثریت نیرومندی دست پیدا کنند، اصولگرایان مخالفت و نگرانی ملی چندانی نخواهند داشت و متقابلا اگر اصولگرایان به یک اکثریت مطلقی در مجلس دست پیدا کردند، اصلاح طلبان به عنوان یک اقلیت نیرومند این اکثریت را حتما به رسمیت می شناسند و برای آینده با آن همکاری می کنند. مأموریت اصلاح طلبان در این بازه زمانی به نظر من در دو سر فصل قابل تقسیم است. اولین سرفصل نگاه ملی است و در این زمینه اصولگرایان معتدل و نه نوع جبهه پایداری همفکر ما هستند. نگاه ملی یعنی آنکه یک شوق سیاسی- انتخاباتی به وجود آوریم. نگاه ما به انتخابات یک نگاه مشترک است. حضور مردم را در این عرصه شوقمندانه دعوت و یک حضور شایسته ای را برای آنها تعریف کنیم . متقابلا هم گروه اصلاح طلب و هم گروه اصولگرا اگر چشم امیدی برای منافع مردم در آینده داشته باشند حتما باید یک حضور جامع و ارزنده ای از رقیب را مطالبه کنند به این معنا که رقابت ها رقابت های برابر، در عرض و هم تراز باشد.اینکه تصور شود یک جریان عقلانی با یک جریان رادیکال از جنس جبهه پایداری رقابت کند این رقابت شکننده ای است. باور من این است که اصولگرایان معتدل و اصلاح طلبان معتدل هم وزن و هم شأن هستند و می توانند یک حضور جامع و شایسته و رقیبانه ای را در برابر هم رقم بزنند . در این رویکرد عقلانی و سیاست ورزی صالحانه طبیعتا یک رقابت تنگاتنگی شکل می گیرد که هم از ناحیه ما و هم از ناحیه اصولگراها کاملا عاقلانه و قابل احترام است، در چنین اتفاقی رقابت بین خوب و خوب تر اتفاق می افتد . در گذشته ای که رادیکال ها با هم می جنگیدند، هر گروهی خود را خوب ترین می دانست و رقیب را بدترین می دانست، طبیعتا در چنین ادبیاتی وجوب و حرمت بر سیاست سایه می افکند، به این معنا که رقیبی که خودش را خوب ترین می دانست معتقد بود که واجب است من به قدرت برسم و حرام است که رقیب به قدرت برسد. طبیعتا در چنین نگاهی ، طرف فقط به مرگ طرف مقابل خود رضایت می دهد و می گوید حتما او باید نابود و حذف شود، حال آنکه چنین صحنه رقابتی صحنه مخربانه ای است. طبیعتا این از دستورکار ما خارج است ولی اگر رقابت، رقابت شایسته ای باشد اگر اصلاح طلبان و اصولگرایان با هم رقابت کنند اصولگرایان خودشان را خوب تر و رقیب را خوب می دانند و برعکس یعنی اصلاح طلبان خود را خوب تر و رقیب را خوب می دانند. در این رقابت هر کدام به هر مقداری که به قدرت دست پیدا کنند طبیعتا ما جمعی از خوب تر ها را در پارلمان خواهیم داشت و اینها می توانند منافع ملی را به بهترین وجهی رقم بزنند. نکته آخر یک مأموریت مشترکی است بین دو اندیشه سیاسی حاکم در ایران یعنی «چپ و راست» و «اصولگرا و اصلاح طلب» و آن اینکه ما باید با یک همفکری کامل تلاش و توصیه کنیم که نهادهای حقوقی که رسمیت و مرجعیت ملی دارند مثل نهادهای مجری انتخابات یعنی وزارت کشور یا نهادهای نظارتی مثل شورای نگهبان یا نهادهای حافظ نظم و امنیت انتخابات یعنی نیروهای نظامی و انتظامی به هیچ وجهی در امر انتخابات حق دخالت ندارند و از منظر عرف هم دخالت آنها یک سم مهلک است. اگر ما چنین تصویری را پیش رو داشته باشیم انتخابات، انتخابات شایسته ای است. ما از این نگاه و با این منظر و پارادایم سیاسی حضور آقای ناطق نوری را برای این رقابت ها بسیار ارزشمند می دانیم. شما به نکته ای اشاره کردید که اصلاح طلبان نیز به نامزدی آقای ناطق در انتخابات مجلس شورای اسلامی گرایش و تمایل دارند. در مقابل یک عده می گویند آقای ناطق کاریزمای لازم را ندارد که بتواند گرایش های مختلف سیاسی را راهبری کند، نظر شما چیست؟ اول باید یادآور شوم که برخی دوستان اصولگرا دچار یک سوءتفاهم بزرگ شدند. حال آنکه اگر اصلاح طلبان مشخصا من و برخی دوستان در مقام دعوت به حضور آقای ناطق نوری در عرصه انتخابات هستیم هدف آن نیست که او را به نفع اصلاح طلبان مصادره کنیم. اصلا چنین اندیشه ای نداریم، ما می گوییم هیچ دلیلی ندارد یک ظرفیت ملی و اصولگرای قابل احترام که تجربه موفقی در دوران اجرایی در وزارت کشور و فعالیت پارلمانی داشته خانه نشین باشد. از این منظر او را دعوت به نامزدی در انتخابات مجلس شورای اسلامی کردیم. اصلا مهم نیست که آقای ناطق نوری کاریزما داشته باشد یا نداشته باشد. زمانی که شخصیت محترم و معقولی به نام آقای علی لاریجانی دارای یک وجاهت سیاسی است و می تواند محوریت امر اصولگراها را به خوبی و شایستگی مدیریت داشته باشد و تندروها را کنترل کند به مراتب موقعیت آقای ناطق نسبت به آقای لاریجانی بهتر است، هرچند ممکن است در حوزه نگاه مدرن و نگاه به روز، آقای لاریجانی نسبت به آقای ناطق بهتر باشد اما در مجموع وقتی ما این ظرفیت را به حوزه اصولگرا اضافه کنیم، قدرت و توانمندی این اندیشه در رقابت انتخاباتی تقویت می شود. ضمن آنکه باید بگویم اصلا دوران کاریزما و استفاده از کاریزمای شخصیت ها به سر آمده است. امروز وقتی پدیده ای به نام تحزب تبلیغ می شود تا احزاب نقش سیاست ورزی را عهده دار باشند ، پیام این نگاه دلالت بر این دارد که ما به مقوله ای به نام چهره های کاریزما چندان تکیه نمی کنیم و اساسا دوران حضور چهره های کاریزماتیک برای پیشبرد اهداف سیاسی به سرآمده و اگر ظرفیت کاریزمایی وجود داشته باشد باید این ظرفیت در درون یک حزب متجلی شود و آن حزب را تقویت کند. اگر اصلاح طلبان بخواهند به سمت حمایت از آقای ناطق در انتخابات مجلس شورای اسلامی بیایند، تکلیف آقای عارف چه می شود؟ ما که طرف آقای ناطق نمی آییم ما دعوت می کنیم آقای ناطق را برای حضور در جبهه خودشان . امروز خبرداریم عزیزانی از جبهه اصولگرا خدمت ایشان می روند و ایشان از حضور استنکاف می کند . ما هیچ ابایی نداریم از اینکه هم آقای ناطق نوری در حوزه اصولگرایان حضور پررنگ و شفاف و به روزی داشته باشند، از این طرف آقای عارف هم می تواند در جبهه اصلاح طلبان حضور داشته باشد. این دو هیچ در برابر هم نیستند. حتی باور من این است که ما تجربه ای در سال ۱۳۷۴ داشتیم که بین جریان رفرمیست آن روزگار که اسم شان کارگزاران شد و یک نهاد سنتی اصولگرا تحت عنوان جامعه روحانیت مبارز در مقطع انتخابات مجلس پنجم ۱۰ نفر از اسامی دو لیست اصلی تهران مشترک بود ما این امر را برای همیشه مطرود نمی دانیم و نمی گوییم به هیچ عنوان دیگر نباید چنین اتفاقی بیفتد، چه بسا اگر رویکرد دو جریانی که اشاره کردم به سمت منافع همسو باشد بتواند برخی شخصیت های موجود دو لیست اصلی اصلاح طلبان و اصولگرایان مشترک باشد، به این معنا که هم آقای ناطق نوری و هم آقای عارف و هم برخی چهره های دیگر به دلیل جامعیتی که دارند و مورد احترام مردم و مقامات عالی نظام سیاسی ایران هستند و مشخصا در موقعیت های موثری از جمله مجمع تشخیص مصلحت هم نقش آفرینند بتوانند در دو لیست مشترک باشند. اینجا بحث سرلیستی مطرح می شود اگر آقای ناطق نوری و آقای عارف در یک لیست قرار بگیرند، اختلاف به وجود نمی آید که کدام یک سرلیست باشند؟ به طور منطقی می تواند. حتی اگر این اتفاق بیفتد که اصلا امروز این بحث، بحث زودی است، هیچ ایرادی ندارد. این دو شخصیت نزد هر کدام از گروه های خودشان، آن فردی را که مطلوب می دانند در صدر لیست خود قرار دهند. این حضور آقای ناطق، در آرایش سیاسی اصولگرایان و اصلاح طلبان تغییراتی ایجاد می کند یا خیر؟ امروز آن طور که می توانم یک تصویر روشنی بدهم اصلاح طلبان معقول و معتدل که فعلا نبض قدرت سیاسی جناح خود را در اختیار دارند... مثل کارگزاران و اعتدال و توسعه؟ کارگزاران، اعتدال و توسعه، حزب اتحاد ملت ایران که برخی نیروهای قبلی جبهه مشارکت هستند، نیروهایی که در گذشته ذیل حزب اعتماد ملی بودند، نیروهای خط امام که حول محور شخص آقای هادی خامنه ای جمع می شوند، مجمع روحانیون مبارز و مجمع محققین و مدرسین قم نگاه شان نسبت به آقای ناطق کاملا اصولی، واقع بینانه و مورد ستایش است. طبیعتا این نگاه خیلی از آشفتگی ها را سامان می دهد و خیلی به حوزه اصولگرایی آرامش می دهد. طبیعتا باید استقبال کنیم و هیچ ایرادی هم ندارد. همان طور که به اصولگراها که مراجعه می کنیم عناصر معقول و چارچوب دارشان شخصیت های معقول اصلاح طلبی را ستایش می کنند. شما استقبال اصلاح طلبان از نامزدی آقای ناطق نوری در انتخابات مجلس شورای اسلامی را مایه آرامش اصولگرایان می دانید، حال آنکه در عالم واقعیت این طور به نظر نمی رسد. به نظر شما نامزدی آقای ناطق در اردوگاه اصولگرایان شکاف نمی اندازد؟ اگر منظور جبهه پایداری است که حول محور آقای مصباح جمع شدند و بناست سرو سامانی به کارهای خود دهند قطعا آنها از حضور جناب آقای ناطق استقبال نمی کنند چون دنبال یک پدیده های رادیکال برای حضور در فهرست خودشان هستند. اگر اصولگراها چنین مجموعه ای را از دستورکار خودشان خارج کنند، حضور آقای ناطق نوری نه تنها شکاف در جریان اصولگرا نمی اندازد بلکه او ایجاد کننده الفت جدی بین لایه ها و حوزه های متکثر اصولگرایی هم می شود. آقای روحانی چه نگاهی به حضور آقای ناطق در انتخابات مجلس شورای اسلامی خواهد داشت؟ فکر می کنید مطلوبش خواهد بود یا آنکه او را رقیب می داند؟ دو اظهارنظر می توان کرد، آقای روحانی به صفت مسئولیت حقوقی به عنوان رئیس جمهور دخالتی نخواهد کرد چون به موقعیت خودش واقف است و جایگاه خودش را می داند. اساسا از منظر ریاست جمهوری و شخص رئیس جمهور به هیچ عنوان نفیا و اثباتا، سلبا و ایجابا هیچ اظهارنظری در مسیر تثبیت، تایید یا رد و نفی نامزدهای انتخاباتی پارلمان صورت نخواهد داد. اما اینکه نتیجه چه خواهد شد؟ به نظرم باتوجه به تجارب پیشینی که ما از مدیریت این دو بزرگو ار داریم؛ آقای ناطق رئیس مجلسی بود که آقای روحانی نایب او بود، آقای ناطق نوری عضو جامعه روحانیت مبارزی در گذشته بود که آقای روحانی همین موقعیت را در کنار او داشت. آقای ناطق نوری در جبهه اصولگراها در گذشته تعریف می شد که همین موقعیت را جناب آقای روحانی داشت. باور من این است چنانچه موقعیت آینده پارلمان به گونه ای رقم بخورد که چهره شاخصی مثل آقای ناطق نوری در آن باشد، جناب آقای روحانی هیچ دلهره، و دلنگرانی برای پیشبرد اهداف دولتش با چنین پارلمانی نخواهد داشت. اگر آقای ناطق نوری نیاید، آقای لاریجانی می تواند جایگزین مناسبی برای او باشد؟ چه تفاوت و شباهت هایی آنها با هم دارند؟ اساسا آنچه امروز تعبیر می شود جناب آقای علی لاریجانی یک قاب کوچکتری از وجود آقای ناطق نوری است با برخی جنبه های بهتر از آقای ناطق و جنبه هایی کمتر از آقای ناطق. سابقه مبارزه، تجارب روحانی، تجارب پارلمانی و تجارب اجرایی که آقای ناطق نوری داشت در گذشته به او مزیت هایی می دهد که در همین سطح و در همین حدود و کمی کمتر این موقعیت برای آقای علی لاریجانی هم از طرف اصولگراها و هم از طرف رقبای مقابل یعنی اصلاح طلبان به رسمیت شناخته شده است. طبیعتا به دلیل سن جوانتر و تجارب مدرنی که علی لاریجانی دارد و همچنین تجربه ای که هم اکنون در متن دارد و اینکه پارلمان را امروز از نزدیک حس می کند و حساسیت ها را می داند در این زمینه ها نسبت به آقای ناطق نوری مزیت هایی دارد که این ویژگی ها به آقای لاریجانی ایناستعداد و امکان را می دهد که چنانچه آقای ناطق نوری در عرصه رقابت های انتخاباتی حضور پیدا نکند این نقش را می تواند آقای علی لاریجانی به عهده بگیرد. شما درباره دوره قبل از انتخابات گفتید که اصلاح طلبان حضور آقای علی اکبر ناطق نوری و آقای محمد رضا عارف را در یک لیست نفی نمی کنند، برای ریاست مجلس نظر آنها چه خواهد بود؟ آیا آنها همچنان اینگونه فکر می کنند؟ بستگی به ترکیب مجلس دارد که چگونه رقم زده شود. به طور منطقی اگر اکثریت از آن اصولگراها باشد، در چنین وضعیتی اگر آقای ناطق نوری و آقای علی لاریجانی در دل این مجلس باشند به دلیل آنکه اکثریت مطلق از آن اصولگراها خواهد بود، طبیعتا شانس پیروزی و موفقیت آن عزیزان بیشتر می شود اما اگر معکوس این اتفاق بیفتد که اصلاح طلبان یک اکثریت مطلقی پیدا کنند و چهره های شاخصی از درون جریان اصلاح طلب به درون مجلس راه پیدا کنند طبیعتا شانس آنها افزایش پیدا خواهد کرد، بنابراین تصور می کنم موضوع فوریت داری امروز نیست که ما بحث ریاست مجلس را مطرح کنیم. این مساله برمی گردد به زمانی که ترکیب مجلس روشن شود و چه بسا در شرایطی که ما یک پارلمانی که واجد یک اکثریت مطلق است یا یک اقلیت نیرومند یا حتی ممکن است سه اقلیت شکل گیرد اگر چنین وضعیتی پیدا شود باید اجازه داد که تدبیر برای انتخاب ریاست مجلس را در همان تاریخ خودش به گمانه زنی و رایزنی قرار دهیم تا در آن زمان تعیین کنیم که مناسب ترین گزینه برای مردم چه خواهد بود و کدام فرد می تواند بهترین مدیریت را بر مجلس شورای اسلامی داشته باشد.
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیشه ها]
[مشاهده در: www.andishehha.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها