تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851377968
طرح سپاه برای جنگ که هاشمی رد کرد
واضح آرشیو وب فارسی:اعتدال: انتشار یادداشت «استراتژی اتمام جنگ با تصرف یک منطقه استراتژیک» در سایت آقای «محمد درودیان»، موجب واکنش سردار سرلشکر «غلامعلی رشید»، از فرماندهان دفاع مقدس و نگارش یادداشت زیر شد.به گزارش اعتدال، روزنامه شرق می نویسد: سردار رشید در جنگ به عنوان فرمانده قرارگاه فتح و جانشین نیروی زمینی سپاه و معاون عملیات قرارگاه مرکزی خاتم الانبیاء(ص)، نقش بسیار اساسی در طراحی عملیات ها و فرماندهی جنگ داشت. گرچه او هم اکنون در جایگاه جانشین رئیس ستادکل نیروهای مسلح حضور دارند، اما شخصیت وی را باید بیشتر به دلیل برخورداری از آرا و اندیشه های راهبردی در حوزه جنگ و امنیت ملی مورد توجه قرار داد. با توجه به این موضوع، یادداشت زیر قابل ملاحظه و تأمل است: «یادداشت کوتاه و مفید شما (درودیان)، حقیقتاً گنجایش و ظرفیت بسط تا رسیدن به یک مقاله علمی و ارزشمند را دارد. تمام مطلب شما را تأیید می کنم، اما نکات و ایراداتی به نظرم می رسد که در ادامه به آنها اشاره می کنم: 1- در ابتدای مطالب، سوال کرده اید که «آیا استراتژی دیگری طراحی و مورد توجه قرار گرفت؟» و در پایان مطلب نیز پرسیده اید: «استراتژی مناسب برای پیروزی ایران بر عراق چه بود؟» شما می دانید و بنده نیز بارها به این مطلب (استراتژی جایگزین) اشاره کرده ام. در سال 1364 این اتفاق افتاد و استراتژی دیگری که مناسب تر بود، طراحی و پیشنهاد شد، اما فرماندهی عالی جنگ نپذیرفت. 2- چنان که استراتژی را اندیشه، محاسبه منابع و ظرفیت ها و تعیین روش برای رسیدن به هدف بدانیم (که شما نیز اشاره کرده اید)، آیا طرحی که ما پیشنهاد کردیم، استراتژی نبود؟ مگر اینکه جنابعالی به طورکلی این مسیر را از اساس قبول نداشته باشید. 3- قدرت نظامی ما با تکیه بر نیروهای مردمی، ذاتاً ظرفیت تصرف سرزمین و پیشروی در عمق خاک عراق را نداشت. شما بیشتر بر ارتش حرفه ای با ابزار و تجهیزات پیشرفته و منابع کافی، تاکید می کنید، اما کشور ما امکان تامین و پذیرش این استراتژی را نداشت. به هرحال طرحی که ما دادیم، یک طرح استراتژیک بود که صبغه عملیاتی داشت و در صورت پذیرش، می شد سایر ابعاد سیاسی و دیپلماسی آن را نیز هماهنگ کرد. 4- آیا این نکات را قبول دارید که: الف) استراتژی ای که در ذهن مسئولان بخصوص آقای هاشمی بود، یک «استراتژی محدود» بود؟ این استراتژی در حقیقت به دنبال پیروزی کامل به معنای غلبه بر دشمن و شکست کامل دشمن نبود، بلکه به یک پیروزی نسبی (انجام یک عملیات موفق) و اتمام محترمانه جنگ فکر می کرد. ب) مسئولان قائل به هزینه کردن منابع به حد کافی (برابر محاسبات در طراحی) نبودند. ج) مسئولان انتظار داشتند این استراتژی را، که اتمام جنگ با تصرف یک منطقه استراتژیک در خاک عراق بود، با منابع و وضع موجود درون سپاه و با پشتیبانی های محدود ارتش، به نتیجه برسانند. د) بخش اعظم تجهیزات و ابزار در درون ارتش بود. باور می کنید که هنوز هم نفربر آمریکایی و هلیکوپتر نو درون سازمان ارتش وجود دارد؟! ... البته شما می گویید که اگر تمام امکانات ارتش را به سپاه می دادند، باز هم مسأله فرق نمی کرد و ما گرفتار همان مناقشات قبلی هستیم! اگر مشخصه های استراتژی را قبول دارید، یکی از پایه های استراتژی؛ منابع به مفهوم ابزار، تجهیزات و تسلیحات نظامی است. این منابع تا حد زیادی درون ارتش وجود داشت. ه) شهید صیاد در نامه تاریخی خود به تاریخ 65.11.16 پس از پیروزی سپاه در عملیات کربلای 5 و شکست ارتش در عملیات کربلای 6، درحالی که فرمانده نیروی زمینی نبود، در ذیل عنوان «حقایق» نوشت: «سیستم کلاسیک فرماندهی در ارتش جمهوری اسلامی، مانع بکارگیری امکانات، نیروی انسانی و تجهیزات، در صحنه نبرد گردیده است؟!» این اعتراف به حقیقتی تلخ است که البته در زمانی انجام می شود که ایشان دیگر فرمانده نیست. 5- اینجانب به کمک جمع 15 نفره ای از فرماندهان (آقایان عزیز جعفری، احمد غلامپور، قاسم سلیمانی، بشردوست، شهیدحسین خرازی، شهیداحمد کاظمی و...) به دستور آقامحسن رضایی در نیمه دوم اردیبهشت سال 1364، فرایند طراحی استراتژی در جنگ را آغاز و هفت تا 10 گام از آن را طی کردیم. از ارزیابی تهدید تا تعیین اهداف، تعیین ساختار، سازمان موردنیاز، اتخاذ تدبیر، تهیه و تدوین برنامه توسعه نیروها و... . به زبان ساده می خواستیم بگوییم با وضع موجود و محدودیت نیروی انسانی، منابع، امکانات و یگان موجود، اقدام بزرگی علیه دشمن نمی توان انجام داد و چنانچه افزایش نیرو و امکانات در حد مقدورات کشور انجام شود، می توان دو هدف مهم و استراتژیک را درون خاک عراق، تامین کرد و بهتر از گذشته جنگ را پیش برد. پس از فتح خرمشهر، ما همیشه با 100 تا 150 گردان نیروی آفندی سپاه، تهاجم می کردیم و با همین نیرو فاو را هم گرفتیم. لذا در این طرح می خواستیم اثبات کنیم چنانچه این نیروها حداقل به سه برابر یعنی 500 گردان با امکانات بیشتر، ارتقا یابد، در شیوه تهاجم نیز امکان غافلگیرکردن دشمن میسر است؛ چراکه به جای تک از یک محور، تک های متعدد در سه محور طرح ریزی می کردیم و حتماً دشمن غافلگیر می شد. در تهاجم اول، بصره را اشغال می کردیم. البته صدام مقاومت می کرد، مردم بصره آواره می شدند و صدام عراق را بدون بصره اداره می کرد. اگر می توانستیم تمام مناطق غرب بصره را نیز تا مرز کویت تصرف کنیم، وضع فرق می کرد. در تهاجم دوم، سلیمانیه را تصرف و کرکوک را با خطر جدی روبه رو می کردیم و نفت از عراق گرفته می شد. البته با مشخصه هایی که بعدها از صدام دیدیم، او تسلیم خواسته های ما نمی شد. در طرح ما تهاجم به هدف سوم یعنی مرکزیت عراق و بغداد هم بود، اما نپذیرفتند و وقتی جمع بندی و نتایج این طرح استراتژیک را در حضور مسئولان وقت، مطرح کردیم، همان جمله معروف را در پاسخ شنیدیم که «ما بند پوتین این نیروها را هم نمی توانیم تامین کنیم. این بحث ها در این شرایط، خیانت است. 64.3.8». بعدها در عملیات کربلای 5 در سال 1365 مسئولان گفتند: «بروید با همین وضع موجود بجنگید و اگر نمی توانید، بروید به امام بگویید نمی توانیم بجنگیم!» 6- در آن شرایط چهار نکته محوری در طرح ما این بود: الف - ضرورت آمادگی برای دو نبرد هم زمان با هدف تجزیه قوا و غافلگیری دشمن ب- افزایش جذب و سازماندهی نیروها تا 1500 گردان در سه مقطع زمانی شش تا 9 ماهه (هشت الی 30 ماه جنگ) ج- تامین و تضمین پشتیبانی های لازم از جمله توپخانه و پدافند هوایی که عمدتاً در درون ارتش بود. د- استقلال سپاه از ارتش در طرح ریزی، فرماندهی و اجرای عملیات. آیا این تلاش ها را به عنوان تغییر در راهبرد و استراتژی نمی دانید؟ البته ما در ابتدا (حدفاصل فتح خرمشهر تا آغاز عملیات رمضان)، ارزیابی دقیق و درستی از قدرت و توانایی نظامی خود و شاید هم دشمن برای تامین اهداف در درون خاک عراق نداشتیم و در سال های 62 و 63 با توجه به ناکامی در عملیات های بعدی، در حقیقت در ابتدای سال 64 بازنگری اساسی صورت گرفت و این طرح ارائه شد. 7- به نظر می رسید تمام مسئولان، اعتقاد نداشتند که کشور توان تامین منابع موردنیاز این طرح را دارد و همان طور که شما هم نوشته اید، به اولویت های کشور و مطالبات معیشتی، سیاسی و اجتماعی مردم توجه داشتند و در این سال ها هم دائماً بدون توجه به اسناد موجود، ادعا دارند که هرآنچه امکان داشت، برای جنگ بسیج کردیم و امکان تزریق منابع بیشتر به جنگ، در کشور وجود نداشت؛ در حالی که ما این ادعا را قبول نداریم. 8- به هرحال چون نوشته اید «نقد و بررسی استراتژی تصرف یک منطقه و اتمام جنگ به جای مناقشه درباره مدیریت و تفکر آقای هاشمی یا بحث درباره میزان تخصیص منابع و پشتیبانی دولت از جنگ که بسیار مهم است...»، من وارد این بحث شدم و شما کم و بیش از آنها اطلاع داشتید. 9- در مورد پاسخ به پرسش دوم و سوم، حق با شماست. ما تجزیه و تحلیل درستی از شخصیت صدام نداشتیم و او را با شاه مقایسه می کردیم و تصور علما از جمله امام، این بود که صدام فاقد مشروعیت است که نکته درستی بود و با فشار نظامی ما و جنبش اندکی از سوی مردم عراق، سرنگون می شود. درحالی که ما کاملاً اشتباه می کردیم. پاسخ به پرسش سوم نیز درست است. 10- در مورد این سوال که «استراتژی درست برای پیروزی بر عراق چه بود؟»، جنابعالی پاسخ را به فرصتی دیگر موکول کرده اید. به نظر بنده، در این زمینه نباید صرفاً بر استراتژی «تکیه بر ارتش کلاسیک با منابع، ابزار و تجهیزات کافی» به صورت آنچه در مدل استراتژی آمریکا هست، تکیه کرد. چه بسا اگر طرح ما پذیرفته می شد و وارد می شدیم، مردم شیعه عراق در جنوب (مثل انتفاضه شعبانیه در سال 70) و مردم کُرد در شمال عراق، دست به تحرکاتی می زدند و با قیام خود، ارتش عراق را دچار فروپاشی می کردند و حوادث به شکل دیگری رقم می خورد؛ یعنی طرح ما را با تحرکات شیعیان و اکراد در عراق، باید در نظر بگیرید؛ چراکه قدرت نظامی سپاه با تکیه بر نیروهای مردمی به اضافه تحرکات نیروهای مردمی شیعه و نیروهای کُرد، یک استراتژی قدرتمند و بزرگ برای پیروزی بر عراق بود.» به گزارش ایسنا، محمد درودیان در یادداشت خود آورده بود: «برابر اسناد و شواهد تاریخی موجود، استراتژی ایرانبرای اتمام جنگ پس از فتح خرمشهر، تصرف یک منطقه استراتژیک در خاک عراق، به منظور فشار به صدام و متقاعدسازی حامیان عراق، برای تأمین خواسته های ایران و پایان دادن به جنگ بود. با وجود فراز و نشیب های موجود در فرآیند تحقق استراتژی یاد شده، نه تنها جنگ متکی به استراتژی ایران به پایان نرسید، بلکه استراتژی یاد شده نیز در زمان جنگ بازبینی و اصلاح نشد. همچنین استراتژی جایگزین مورد توجه قرار نگرفت. ضمن اینکه با اتمام جنگ، مناقشه درباره استراتژی ایران همچنان ادامه دارد. با ادامه جنگ و دشواری های تصرف یک منطقه استراتژیک در جنوب، به همراه گسترش دامنه جنگ توسط عراق و مناقشات سیاسی که درباره علت ادامه جنگ و نحوه پایان آن شکل گرفته بود، در سال 1361، مرحوم مهندس بازرگان در نامه ای به امام خمینی، با استناد به آیات قرآن و شواهد تاریخی، نظراتی را مبنی بر اتمام جنگ طرح کرد. امام در واکنش به این نامه، به آیات قرآن مبنی بر ادامه جنگ تا رفع فتنه اشاره کردند که به استراتژی امام مبنی بر «جنگ جنگ تا رفع فتنه» مشهور شد. به موازات این رویکرد، با توجه به مواضعی که درباره سقوط صدام اعلام می شد، مفهوم استراتژی جنگ جنگ تا رفع فتنه، با هدف سقوط صدام شکل گرفت. چنانکه برای نخستین بار در زمان جنگ، امیر شمخانی در یکی از جلسات قرارگاه خاتم الانبیاء(ص)، رویکردهای موجود درباره ادامه جنگ را به این شکل صورت بندی کرد که سه دیدگاه وجود دارد؛ 1- جنگ، جنگ تا پیروزی؛ شعار رزمندگان است. 2- جنگ، جنگ با یک پیروزی؛ استراتژی آقای هاشمی است. 3- جنگ، جنگ تا رفع فتنه از جهان؛ استراتژی امام است. استراتژی ایران پس از فتح خرمشهر، به مدت شش سال، ناظر بر تلاش های پی در پی قوای نظامی ایران برای تصرف یک منطقه استراتژیک در خاک عراق و پایان دادن به جنگ بود، اما در عمل، جنگ به گونه دیگری پایان یافت. با این فرض، این پرسش ها به میان خواهد آمد که: 1- چرا استراتژی ایران با وجود دستیابی به برخی پیروزی های نظامی در مناطق مختلف، برای اتمام جنگ به نتیجه نرسید؟ 2- آیا استراتژی دیگری طراحی و مورد توجه قرار گرفت؟ هم اکنون بخش مهمی از مناقشات سیاسی درباره ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر، مبنی بر علت طولانی شدن جنگ و نحوه پایان آن، متأثر از نتیجه استراتژی ایران است. به این معنا که اگر جنگ با پیروزی در عملیات رمضان و حتی فاو به پایان می رسید، در واقع استراتژی ایران در تأمین اهداف سیاسی، تحقق پیدا می کرد و طرح پرسش درباره مسائلی مانند علت ادامه جنگ و یا علت نحوه پایان جنگ، موضوعیت نمی یافت. به نظر می رسد؛ برای نقد و بررسی «استراتژی تصرف یک منطقه و اتمام جنگ»، به جای مناقشه درباره مدیریت و تفکر شخص آقای هاشمی یا بحث درباره میزان تخصیص منابع و پشتیبانی دولت از جنگ، که بسیار مهم است، همچنین حمایت های بین المللی از صدام، مناسب است از طریق نقد و بررسی پیش فرض های سه گانه مندرج در درون این استراتژی، دنبال شود. زیرا استراتژی ناظر بر شکل گیری فرایندی است که در درون آن ادراکات، اندیشه ها، محاسبات، ظرفیت ها، منابع و انتخاب روش برای تأمین اهداف، از میان گزینه های مختلف انتخاب و برای انجام آن، نوعی تصمیم گیری و اجماع ایجاد می شود. بنابراین، با فرض اینکه استراتژی یک گزینه انتخابی است که برگزیده شده است، باید منطق درونی آن را از طریق نقد و بررسی پیش فرض ها، مورد بررسی و واکاوی قرار داد. استراتژی تصرف یک منطقه و اتمام جنگ، هر چند برابر اسناد و شواهد موجود، متأثر از تفکر آقای هاشمی است، اما چنانکه اشاره شد، به هر دلیل دیگری از جمله برجستگی های فکری - مدیریتی آقای هاشمی یا انتصاب ایشان از سوی امام خمینی بعنوان فرمانده عالی جنگ، هیچگونه استراتژی دیگری برای پایان دادن به جنگ مورد توجه قرار نگرفت. بنابراین استراتژی ایران پس از فتح خرمشهر در سوم خرداد سال 1361، تا حمله عراق به فاو و بازپس گیری آن در 28 فروردین سال 67، همچنان با تأکید بر تصرف یک منطقه و اتمام جنگ دنبال می شد؛ حال آنکه سپاه در سال 64 استراتژی جدیدی را طراحی کرد اما برای اجرای آن، تصمیم گیری و اقدام نشد. با توضیح پیش گفته در ادامه بحث، پیش فرض های سه گانه استراتژی ایران که به شرح زیر بود، مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت: 1- ارزیابی از قدرت و توانایی نظامی ایران برای تامین اهداف سیاسی 2- تجزیه و تحلیل از شخصیت و موقعیت صدام در عراق 3- ارزیابی از قدرت تأثیرگذاری آمریکا و عربستان برای تغییر سیاسی در عراق پیش فرض های سه گانه استراتژی ایران برای تصرف یک منطقه استراتژیک در خاک عراق و پایان دادن به جنگ، بر اساس این فرض بررسی خواهد شد که این پیش فرض ها با واقعیت های سیاسی - نظامی جنگ، به صورت کامل منطبق نبود و به همین دلیل، جنگ در چارچوب استراتژی ایران به پایان نرسید.»
چهارشنبه ، ۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتدال]
[مشاهده در: www.etedaal.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها