محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826857544
تمجید خندوانه ای از جانبازان اعصاب و روان
واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: خندوانه ای ها باز هم سنت شکنی کردند و شاید هم هنجارشکنی. بعد از سه دهه از جانبازی این جانبازان اعصاب و روان نمی توان گفت باید خوشحال باشیم یا تأسف بخوریم که بالاخره درب آسایشگاه های روانی جانبازان به روی رسانه ها و چشم بیدار مردم نیز باز شد.به گزارش افکارخبر ، وقتی در مورد تصویر برداری از جانبازان حرف می زنیم، از من می پرسد: «این هایی که می گویی، از این دست جانبازانی هستند که ماسک روی صورتشان است؟» می گویم: «منظورت جانبازان شیمیایی است؟ نه، این ها شیمیایی نیستند.» می گوید: «ویلچر چطور؟ ویلچر دارند؟» می گویم: «منظورت قطع نخاعی و دو پا قطع است؟ نه، ویلچر هم ندارند. حالا شاید به خاطر مجروحیت عصا داشته باشند.» می گوید: «نمی شود که، در نمی آید.» می گویم: «چه چیزی نمی شود، مگر جانبازی به ویلچر و ماسک اکسیژن است که می گویی نمی شود؟» می گوید: «درست، ولی توی تصویر فقط این نوع جانبازان هستند که دیده می شوند. عکس و فیلمشان خوب است.» می گویم: «به تصویر کشیدن جانباز دیگر این بهانه ها را نمی خواهد. خیلی از جانبازان هستند که مشکلات بیشتری دارند اما نه ماسک می زنند و نه روی ویلچر می نشینند.» با بی میلی می گوید: «خوب، ما ارزش تصویر را می سنجیم». جوانی باانگیزه سراغم آمده و می گوید پروژه ای برای تصویرسازی از جانبازان دفاع مقدس دارد. می گوید: «سوژه ای داشتی بگو.» آدرس را می دهم و می گویم یک جانباز نابیناست. وقتی برگشت، گفتم: «گزارشی منتشر کردی؟ » می گوید: «نه؛ راستش را بخواهی. چهره این جانباز به خاطر مجروحیت سوخته است، و القا کننده تصاویر خوبی نیست. تصمیم گرفتم گزارشی از او نزنم...». سعید خرسندی جانباز اعصاب و روان است. وقتی مقابلم می نشیند باور نمی کنم که جانباز باشد. از ظاهرش هیچ چیزی پیدا نیست. موقرانه به سؤالاتم پاسخ می دهد. از او می پرسم: «کلمه جانباز از کجا برای شما و دیگر مجروحین به کار رفت؟» می خندد و می گوید: «جانباز بیشتر اوایل درمورد کسانی به کار می رفت که قطع عضو شده بودند. من یادم هست که اوایل جنگ این طوری بود. بعد کسانی که تیر و ترکشی می خوردند اما قطع عضو نمی شدند مجروح نام می گرفتند. بعد از جنگ بود که مرسوم شد به همه مجروحین می گفتند جانباز.» او البته معتقد است هنوز هم کسی جانباز اعصاب و روان را به درستی نمی شناسد، چون این نوع مجروحیت قابل توصیف نیست. حتی در سال های جنگ تشخیص پزشکی نیز برای آن وجود نداشت، نه خودی ها و نه غریبه ها هیچ کدام درکی از آن نداشتند. وقتی مصاحبه اش منتشر می شود و تماس می گیریم تا انتشار آن را به خرسندی خبر دهیم باخبر می شویم برای چندمین بار حالش بد شده و نتوانسته فضای تهران را تحمل کند و بی خبر برای دیدن دوستانش به آسایشگاهی در شهرستان مراجعه کرده است. حسین اسرافیلی خودش در جبهه قطع نخاع شده اما وقتی از مشکلات مبتلابه جانبازان می گوید به مشکلات جانبازان اعصاب و روان اشاره می کند و آن ها را قشر مظلومی از جانبازان می داند که هیچ کدام از نهادهای مسئول آن ها را آن طور که باید به رسمیت نمی شناسند. او می گوید: «من به عنوان یک جانباز نخاعی به سازمان یا نهادی مراجعه می کنم آن مسئول من را می پذیرد و می توانم راحت حرف خود را بیان کنم ولی جانباز اعصاب و روان وقتی به جایی می رود تا اشاره می کنند که طرف مشکل اعصاب دارد، هیچ اعتنا و اهمیتی نمی دهند و هیچ امکاناتی برای آنان فراهم نشده است. میان ما هستند کسانی که حتی بعد از مجروحیت نخاعی خود درس خواندند و پزشک شدند اما آیا این امکان برای جانباز اعصاب و روان فراهم شد تا آن هم به تحصیل خود ادامه دهد؟». «محمداسماعیل علی پور» رئیس مرکز بهداشت روانی بنیاد شهید و امور ایثارگران وقتی آماری از جانبازان اعصاب و روان ارائه می داد، عدد بالایی را بیان می کرد. او می گفت: «در کل کشور میان جانبازان، ۴۳هزار بیمار روان پزشکی شناخته شده و ۷هزار و ۲۰۰ بیمار شدید روان پزشکی داریم. ۱۰ بیمارستان در کل کشور برای بستری بیماران اعصاب و روان در اختیار داریم». شب گذشته در برنامه خندوانه باز هم شاهد یکی دیگر از سنت شکنی های مرسوم رسانه ای در شبکه نسیم از رسانه ملی بودیم، این بار مهمانان خندوانه به مناسبت آغاز هفته دفاع مقدس، جانبازان اعصاب و روان بستری در بیمارستان میلاد شهریار بودند. جانبازانی که همه با لباس یک شکل و چفیه ای بر دوش رامبد جوان را در این قسمت برنامه همراهی می کردند. آن ها نه ویلچر داشتند و نه ماسک اکسیژن، نه قطع عضو بودند و نه نابینا، اما به عوض چهره های رنگ و رو رفته، تیک های شدید عصبی، بدن های نحیف و بیمار، دست و پاهای لرزان و بی رمق و نگاه های نه چندان عمیقشان به اطراف همه نشان از مجروحیت شدید اعصاب و روان که ناشی از موج گرفتگی حاصل از انفجار داشت، می داد. برخی حتی نا نداشتند تا چفیه دور گردنشان را مرتب کنند. برخی وقتی در حین خواندن اشعار مختلف دست می زدند، زود خسته می شدند و ترجیح می دادند تا دوباره آرام و بی صدا فقط گوش کنند. برخی با گردن های افتاده کمتر سرشان را بلند می کردند تا شاهد هیجان این برنامه باشند و همه این ها واقعیت جامعه جانبازان اعصاب و روان این آب و خاک بود. کسانی که به خاطر مصرف زیاد و بلندمدت از داروهای قوی اعصاب و روان، خیلی زود عوارض مختلف دارو به سراغشان می آید و این مجروحیت برایشان دوچندان می شود. جانبازان اعصاب و روان در این برنامه شاید به نظر چندان حرفی برای گفتن نداشتند و برخی از آن ها به خواندن چند بیت شعر برای اعلام حضور در شادی مردم اکتفا کردند اما نشان دادن چهره تک به تک آن ها که شکستگی بیماری بر آن ها غالب شده بود، خود گویای ناگفته های بسیاری بود. بی تعارف بگوییم، شاید به لحاظ حرفه ای دعوت این همه جانباز اعصاب و روان که دردهای مزمنی به خاطر موج انفجار دارند و سه دهه است که در بیمارستان روان پزشکی بستری هستند، ریسک بالایی داشته باشد، آن هم برنامه پرسروصدایی چون خندوانه که تم اصلی آن خنده و هیجان است، چیزی که در چهره این جانبازان به ندرت دیده می شود. شاید رامبد جوان هم باید محتاطانه تر رفتار می کرد و فقط جانبازانی را دعوت می کرد که چشم و ذهن مردم با آن ها آشناست، کسانی که روی ویلچر می نشینند یا ماسک اکسیژن به همراه دارند، یا مثلاً سراغ آسایشگاهی در تهران می رفت که دیدار با جانبازان آن برای همه هنرمندان، مسئولین و چهره های فرهیخته کشور مرسوم شده است و هر از گاهی وقتی کسی تصمیم می گیرد به دیدار جانبازان برود او را به دیدار با جانبازان این آسایشگاه راهنمایی می کنند، آسایشگاه مجهز و معروفی در شمال تهران. اما خندوانه ای ها باز هم «سنت شکنی» کردند و شاید حتی «هنجارشکنی». آن ها به دنبال تصویر کشیدن کسانی بودند که بعد از گذشت ۲۷ سال از جنگ هنوز هم دیده نمی شوند، هنوز کسی آن ها را نمی شناسد و به درستی درک نمی کند، در مجامع عمومی حضور پیدا نمی کنند، زیرا نگران وخامت حالشان و حمله های عصبی هستند که گاه و بی گاه سراغشان می آید. حتی اگر خودشان به خلاف عوارض بیماری تمایلی به شرکت در محافل عمومی داشته باشند، رسانه ها و مسئولین آن ها را سانسور می کنند. بعد از سه دهه از جانبازی های این بزرگمردان، نمی توان گفت باید خوشحال باشیم یا تأسف بخوریم که بالاخره درب آسایشگاه های روانی جانبازان به روی رسانه ها و چشم بیدار مردم نیز باز شد تا همه با این قشر از جانبازان مظلوم آب و خاک میهن اسلامی که سال هاست کنار همه مشکلات عدیده ای که داشتند، درد گمنامی را هم تحمل کردند، آشنا می شوند. برای دست مریزاد گفتن به رامبد جوان و تیم فکری مجموعه خندوانه همین کافیست که از همسر جانباز اعصاب و روانی بگوییم که در غیاب همسرش وقتی امثال او را در قاب تلویزیون و در ساعات خنده و شادی مردم مشاهده می کرد، اشک می ریخت و تمام بخشهای این برنامه را با اشک هایش همراهی کرد، و چه بسا خانواده های ایرانی که دیشب با تماشای این برنامه، اشک و لبخند همزمان برای ساعتی مهمان خانه هایشان شد. آن چیزی که در طول تماشای این قسمت از خندوانه تمام مدت فکر و ذهنم را مشغول خودش کرده بود، جانباز شهید پاریاب بود، کسی که نحوه شهادتش، سند رسوایی برای همه مسئولین، رسانه ها و افرادیست که در به تصویر کشیدن و معرفی این دست جانبازان کم گذاشتند. سردار شهید احمد پاریاب فرمانده گردان شهادت از لشکر محمد رسول الله(ص) بود. او جانباز اعصاب و روان و شیمیایی جنگ تحمیلی بود. پاریاب مدتها به تنهایی در خانه ای کوچک و محقر در حاشیه تهران زندگی می کرد و نهایتاً در اسفند ماه سال ۹۱ چهار روز پس از شهادت پیکر مطهرش توسط همسایه ها و نیروهای آتش نشانی در خانه پیدا شد. سعید قاسمی یکی از همرزمانش در مراسم بزرگداشت او می گفت: دیگر کار پاریاب به جایی می رسد که جامعه هم از دستش خسته می شوند و حاضر نیستند برایش کاری انجام دهند، جامعه حاضر نیست برای جانباز هزینه کند تا شش ماه بیشتر زنده بماند و خانواده هم از دستش خسته می شوند، چون این جانباز اعصاب و روان وقتی به هم می ریزد متوجهاعمالش نیست و مثلاً تلویزیون را می شکند وحتی رفقایش هم از دست او خسته می شوند، دیگر حتی خودش هم از دست خودش خسته می شود. در آخر آتش نشانی رفت در خانه او تا فهمید که پاریاب چهار روز است که تمام کرده و بدنش بو گرفته است. او بو نگرفته است، این بوی گند ماست و بوی گند جامعه است که علمداران و شیرهایش را فراموش می کند. خدا از سر تقصیرات ما بگذرد. امید است که خاطره تلخ غربت و مظلومیت مرد مقاومت هشت سال دفاع مقدس تکرار نشود، و رسم پاسداشت این دلاورمردان را بیاموزیم.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[مشاهده در: www.afkarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها