تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836982889
پشت شمشادها شهری است
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: پشت شمشادها شهری است تهران- ایرنا- روزنامه ایران در صفحه گزارش نوشت: اعتیاد مشکل جدیدی نیست که اکنون نمود پیدا کند. واقعیت امر این است که این مشکل که از دهه های پیش در اجتماع ما ریشه دوانده باید با بازدارندگی جدی خشکانده شود و این عزم نیاز به زیرساخت های اساسی و بودجه کافی و البته مداوم دارد.
این گزارش که در شماره شنبه بیست و هشتم شهریور 1394 هجری خورشیدی به قلم ترانه بنی یعقوب به چاپ رسید، می افزاید: گذشته از نیازهای مالی و حمایتی باید برای حل این معضل قدیمی، سیاستگذاری های نتیجه بخشی در سطح کلان داشته باشیم و بتوانیم با مدیریت صحیح و مداوم از افزایش جمعیت معتادان جلوگیری کنیم. معضل اعتیاد در دوره های گذشته هرگاه به وضعیت حاد می رسید اقدامات ضربتی انجام می شد مثل جمع آوری معتادان و انتقال آنها به کمپ های ترک اعتیاد که همچون خاکستری روی آتش عمل می کرد و این وضعیت در حال حاضر هم ادامه دارد. برخورد با معضل کارتن خواب های معتاد با توجه به امکانات و بودجه در حد نرمال است ولی طبیعتاً نیازهای بیشتری وجود دارد تا به نتیجه دلخواه و مطلوب برسیم. متأسفانه همه شرایط برای درمان این وضعیت در دسترس نیست و راه روشنی در این رابطه وجود ندارد. با توجه به افزایش تعداد معتادان بی جا و مکان، برنامه ریزی دقیقی برای پیشگیری و کاهش این معضل نداریم. از سویی همیشه با معلول برخورد کرده ایم و به دنبال برخورد با علت ها نبوده ایم.برای بهتر شدن وضعیت، به بودجه کلانی نیاز است چراکه برای شناسایی یک معتاد بی مکان و انتقال او به کمپ و از سویی تأمین لباس، خوراک، بهداشت و اقدامات تأمینی هزینه زیادی می خواهد. باید مثالی در این زمینه بزنم. جمعیتی که یک کمپ برای نگهداری 600 معتاد در نظر می گیرد با تعداد خیلی از روستاها یکسان است و اگر هزینه خوراک و استفاده از انرژی و بهداشت این دو جامعه آماری را محاسبه کنیم هزینه جمعیت معتاد بسیار بالاتر از روستاییان می شود. 99 درصد معتادان دچار بیماری های مسری و خطرناک هستند و برای ساماندهی آنها نیاز به بودجه کلانی داریم. از سوی دیگر معتادان جمع آوری شده دچار مشکلات رفتاری، روحی روانی و جسمی هستند و از این زاویه، دامنه فعالیت در کمپ ها و سایر بخش هایی که با این معضل درگیرند خیلی وسیع است. کمپ ها به همکاری سازمان هایی همچون بهزیستی، شهرداری و بویژه وزارت بهداشت نیاز دارند.البته یک بخش از کمک به معتادان برای برگشت پذیری به جامعه، خود ما هستیم. باید با فعالیت های مشاوره ای، روانشناسی، روان درمانی، بهداشت درمانی و ایجاد فضای مناسب پس از اصلاح و بازگشت از کمپ ترک اعتیاد موقعیت را برای پذیرش این افراد آماده کنیم. البته این فعالیت های مؤثر با مدیریت برنامه ریزی و ایجاد زیرساخت های لازم امکانپذیر است که متأسفانه در این بخش بسیار ضعیف هستیم و باید با هدفگذاری های بلند مدت به آن دست پیدا کنیم. معمولاً افرادی که پس از بهبودی از کمپ خارج می شوند به خاطر آماده نبودن فضای جامعه برای پذیرش شان و نگاه هایی که متوجه آنان است دچار سرخوردگی می شوند و برای فرار از این وضعیت دوباره به اعتیاد پناه می برند. در ادامه این گزارش آمده است: باید اشاره کنم تا کنون هیچ اداره و سازمانی متولی مبارزه با مواد مخدر و آسیب های اجتماعی را ندیده ام که هدف و برنامه مشخصی برای برخورد و پیشگیری از این معضل داشته باشد. حتی شیوه نامه استانداردی هم برای برخورد وجود ندارد. به طور مثال پلیس نمی داند با معتادان چه رفتاری داشته باشد و دستورالعمل مشخصی برایشان تعیین نشده است.هنوز معلوم نیست اعتیاد جرم است یا بیماری! متأسفانه در تفسیر، تفاوت آرا وجود دارد و در عمل هم تفاوت نگاه. یعنی جایی اعتیاد را بیماری می دانیم جایی هم جرم. چیزی که عیان است بلاتکلیفی و سردرگمی است. باید برای حل این موضوع که به یکی از آسیب های اجتماعی ریشه دار تبدیل شده برنامه ریزی کرد و از کارشناسان علوم مختلف بهره برد. باید برای این کار هدفگذاری کرد و با تعیین بودجه مناسب مراکز ترک اعتیاد با بخش های مختلف درمانی و بازپروری راه اندازی کرد. فعالیت ها باید هدفمند و مداوم باشد چراکه اگر خللی یا توقفی کوتاه در این مسیر صورت گیرد همه تلاش ها هدر خواهد رفت.رسیدن به صفر یکی از اهداف آنهاست. به صفررساندن موارد جدید ابتلا به اچ آی وی و هپاتیت، به صفر رساندن انگ و تبعیض میان مبتلایان، به صفر رساندن مرگ ناشی از ایدز و... دو ون سبز رنگ و سرنشینانش این روزها شده اند امید کسانی که فراموش شده اند؛ کارتن خواب های شهر تهران.ساعت هنوز 10 صبح نشده که به دفتر انجمن خیریه «تولد دوباره» می رسم. بچه ها مشغول آماده کردن غذا، دارو و بسته های بهداشتی هستند. بسته هایی که قرار است در میان کارتن خواب های شهر تهران توزیع شود.نان، گوجه و خیار در بسته های جداگانه مرتب و تمیز در گوشه ای قرار دارند. دارو و مواد اولیه بهداشتی هم هست. باند، سرم شست وشو و برخی دیگر از داروهای مورد نیاز. تقریباً همه پاتوق های شهر تهران را می شناسند، جاهایی که کارتن خواب ها و معتادان روزها وشب های شان را آنجا می گذرانند. کارتن خوابی و اعتیاد جدا ازهم نیست. بیشتر بی خانمان ها حتی اگر روزی از مواد مخدر فراری هم بوده اند، این روزها چنان درگیرش شده اند که دیگر راه گریزی از آن نیست. بسته ها حالا در ون ها جا گرفته اند و وقت آن رسیده که راهی شویم.در روزهای گرم تابستان معمولاً بچه ها غذای سرد توزیع می کنند. مثل همین نان و پنیر امروز. در روزهای سرد سال اما جیره غذایی بیشتر سیب زمینی و تخم مرغ پخته است و البته برخی شب ها هم غذای گرم مثل قورمه سبزی و عدس پلو.اعضای انجمن دوبار در روز در میان کارتن خواب های شهر تهران غدا توزیع می کنند. یک بار ساعت 10 صبح تا سه بعد از ظهر و شیفت بعد از ساعت سه تا هشت شب.می پرسم آیا همیشه به پاتوق های معینی سر می زنند؟ یکی از بچه های انجمن که خودش را مددیار اعتیاد معرفی می کند پاسخ می دهد:«معمولاً به همه پاتوق های اصلی هر روز سرمی زنیم؛ اما بعضی اوقات خبر می رسد که برخی پاتوق ها نیاز به رسیدگی و توجه ویژه دارند. مثلاً امروز در یکی از پاتوق ها تعداد زنان کارتن خواب زیاد است و نیاز به رسیدگی جدی دارند بنابراین این پاتوق را جزو اولویت هایمانقرار می دهیم.»نخستین توقف مان در یکی از پارک های تهران است. حوالی خیابان گاندی. بیشتر پاتوق ها اسم دارند یا به اسم فروشنده اصلی معروف شده اند یا با نام محله شناخته می شوند. برخی فروشنده ها یا در زندانند یا مرده اند اما هنوز پاتوق با اسم آنها شناخته می شود. چند لحظه ای از توقف مان نگذشته که سر و کله چند کارتن خواب پیدا می شود. در گوشه و کنار پنهان شده اند، به بچه ها اعتماد دارند و می دانند هدف شان کمک است.مرد کارتن خواب با ظاهری آشفته از راه می رسد. جیره غذایی اش را می گیرد به اضافه چند نخ سیگار. جورابش را از پا در می آورد. تاول بزرگی سراسر پایش را گرفته و راه رفتن را برایش سخت کرده. بچه ها پایش را با سرم شست وشو می دهند. خیلی زود جورابش را می پوشد تا راهی شود.«آنقدر زود جورابت را نپوش بگذار کمی هوا بخورد. از بس راه رفته ای به این روز افتاده ای.» مددیار انجمن رو به من می گوید: «تمام روز دوره گردی می کند قوطی و فلز و آشغال جمع می کند که شب پول مواد داشته باشد. اصلاً زندگی می کند که مصرف کند.»خانم دوره گرد هم از راه می رسد. از مادرش پرس وجو می کند. مادرش به کمک بچه های انجمن به یکی از سرپناه های شبانه زنان کارتن خواب رفته است: «حال مادرت خوب است تو و برادرت حال خوشی ندارید. هنوز تصمیم نگرفته ای به یکی از سرپناه ها بروی، سپیده؟» سپیده معلوم است سن و سالی ندارد اما دندان به دهانش نمانده فقط نگاه می کند و جیره غذایی اش را می گیرد و می رود.خیلی ها به اعضای انجمن تولد دوباره و مددیاران اعتیاد اعتراض می کنند اینکه چرا به معتادها کمک می کنید؟ چرا به آنها غذا و خدمات بهداشتی می دهید؟ اینکه این کار آنها به نوعی حمایت از معتادان است اما داستان جور دیگری است.بچه ها برایم توضیح می دهند هدف شان کاهش آسیب است. کارتن خواب ها آن قدر آسیب دیده اند که برای بازگشت و درمان باید از یک سری مسائل عبور کنند. ابتدا باید مجاب شوند که از وسایل پیشگیری استفاده کنند تا ایدز وهپاتیت را اشاعه ندهند.از سرنگ تکراری برای تزریق استفاده نکنند. قانع شوند برای درمان و ترک به سرپناه ها بروند. کارتن خواب ها اغلب شان مدارک شناسایی ندارند و کمتر بیمارستان و مرکز درمانی پذیرای شان است بنابراین خدمات کاهش آسیب سیار یا موبایل سنتر بزرگراه ها به همین منظور پیش بینی شده است.یکی از بچه های انجمن سری تکان می دهد و می گوید:«خانم مگر با بی توجهی یا دستگیری این ها مشکل حل می شود؟ اگر غذا نداشته باشند، دزدی می کنند. اگر بیمار بمانند، بیماری شان را به دیگران هم منتقل می کنند. حتی چند نفری به ما گفتند به جای غذا به این ها سم بدهید، بمیرند.اینها هم انسانند، آسیب دیده و تنها. برنامه ما کاهش آسیب است وگرنه با نادیده گرفتن ظاهری این آدم ها به هیچ جا نمی رسیم.»پاتوق بعدی در میان شمشادها و درخت های یکی از اتوبان های معروف تهران است. چند نفری نشسته اند و شیشه می کشند. یکی از کارتن خواب ها روی زمین افتاده. اسمش صابر است. از چند متری اش بوی بدی می آید.بوی عفونت و خون. می گویند پاهایش عفونت کرده. دور یکی از پاهایش آتل بسته شده. لباس هایش را روی شاخه درختان پهن کرده. درختان سرسبز بزرگراه این همه بدبختی و زشتی را پنهان کرده اند. ناخودآگاه چشمم به بیلبورد یک شرکت بیمه معروف می افتد که در چند متری مان قرار دارد: «به فکر فردای مان باشیم.» فردا؟ چقدر دیدن این تابلو در این وضعیت غیر واقعی و تو خالی است.بچه ها دور صابر را می گیرند. پایش را با سرم شست وشو می دهند اما می گویند کار از کار گذشته و اگر صابر به فکر درمان نباشد امروز و فردا رفتنی است. جوانی خوش پوش مقابل صابر نشسته، رو به بچه ها می گوید: «خودم می برمش بیمارستان شما نگران نباشید.»بچه ها برایم توضیح می دهند، خودش هم مصرف کننده است و فقط می خواهد ما را زودتر دست به سر کند. او هم از آن معتادانی است که هرگز چنین روزهایی را برای خودش تصور نمی کند. روزهایی مثل زندگی صابر. به پولش مغرور است و فکر می کند همیشه همین طور می ماند، اما جوش های صورت و طرز صحبت کردنش خبر از حال خرابش می دهد. خیلی ها موادشان را از همین پاتوق ها تهیه می کنند.دو پاتوق بعدی حوالی پل مدیریت تهران هستند و از جمله پاتوق های جنگلی تهران به حساب می آیند. در میان درخت ها و فضای سبز. بچه ها جعبه های امن زرد رنگ را در دست دارند و در طول مسیر سرنگ های آلوده را با کمک قیچی های بلند جمع می کنند و داخل جعبه ها می گذارند تا بعد معدوم شان کنند. ساعت حدود یک بعد از ظهر است که به پاتوق می رسیم، آنچه می بینی باور نکردنی است. بیش از صد زن و مرد کنار هم نشسته اند و مشغول مصرف هستند. پاتوق به پا و چوبدار دارد. یعنی کسانی که مراقبند مأموری وارد پاتوق شان نشود. من ایستاده ام و متحیر به مردها و چند زنی که همه در حال دود کردن هستند، خیره شده ام که بچه های انجمن تذکر می دهند بنشینم چون در پاتوق معمولاً کسی نمی ایستد. چند نفری در حال پرتاب سنگ به کسی هستند که در بلندی با موبایل حرف می زند: «به او سنگ می زنند. چون معتقدند، امنیت شان را به خطر می اندازد و ممکن است مأموران نیروی انتظامی را به اینجا بکشاند.»زن کارتن خوابی روی زمین افتاده با وضعی بسیارتکان دهنده. نفسش به زور بالا می آید. پاتوق دار با حالتی پرخاشگر به بچه های انجمن می گوید: « گوجه و خیار به چه دردمان می خورد این را با خودتان ببرید.اگر مأمورها بریزند حال بلند شدن ندارد و زیر مشت و لگد بقیه می میرد.» بچه ها معاینه اش می کنند، از بی خوابی یک هفته ای ناشی از مصرف شیشه به این روز افتاده. آنها هم تأیید می کنند وقتی مأموران نیروی انتظامی و مبارزه با مواد مخدر به پاتوق بیایند ضعیف ترها توی شلوغی و با حال بد معمولاً قربانی می شوند و بقیه پا به فرار می گذارند.در گوشه ای چند جوان با سر و وضع مرتب نشسته و شیشه می کشند کارشان که تمام می شود از راه خاکی به سمت اتوبان می روند:«اینها مصرف کننده هایی هستند که برای گرفتن جنس و مصرف اینجا می آیند. چون در خانه هایشان امکان مصرف ندارند. این هاخطرناک تر هم هستند و بیماری های مختلف را به خانه هایشان می برند.»خیلی از کارتن خواب ها از مددیاران انجمن درخواست گرفتن آنتی بیوتیک دارند یا به قول خودشان چرک خشک کن. «به دلیل مصرف شیشه و هروئین بدن شان خیلی زود عفونت می کند و چرک ها به خون می نشیند.» گاهی اوقات پزشکان داوطلب هم بچه ها را همراهی می کنند.با شست وشوی دست یک زن کار بچه ها اینجاهم تمام می شود و به سمت پاتوق آخر حرکت می کنیم. همان پاتوقی که بیشتر کارتن خواب هایش زن هستند.این پاتوق هم جنگلی است در میان درختان و فضای سبز منطقه. در گوشه ای از پاتوق انگار خانواده ای به پیک نیک آمده اند.یک دختر و پسر جوان با یک مرد مسن. مرد عینک آفتابی بر چشم دارد. لباس و سر وضع شان مرتب است و شباهتی به معتادان کارتن خواب ندارند. روی قالیچه قرمز رنگی نشسته اند. زغال اخته، گاز پیک نیک و لیوان یک بار مصرف کنارشان است. دختر موهای رنگ کرده دارد با مانتوی مغز پسته ای روشن. پایپ در دست دارد و شیشه می کشد چشم هایش را از غریبه ها می دزدد. یکی از بچه های انجمن به سراغش می رود با آدرس یکی از سرپناه ها.دختر با نگاهی خیره به زمین تنها سر تکان می دهد. مرد مسن آدرس را می قاپد و درباره انجمن و سرپناه سؤال می کند و قول می دهد دختر را در صورت لزوم به سرپناه بفرستد. برق اشک در چشمان دختر جوان دیده می شود. بچه ها می گویند: «این دختر هنوز اجبار به مصرف نشده، سر و وضع مرتبی دارد اما معلوم است چند وقت دیگر سرنوشتی مشابه بقیه پیدا می کند، مرد فریبش داده، ولی حواسمان به او است.»آسمان بلوز و شلوار به تن دارد. دستمال آبی رنگی را مثل کلاه دور سرش پیچیده. پایپ می سازد و می فروشد. دو سال است کارتن خوابی می کند 30سالش نیست. از بچه ها وسایل بهداشتی می گیرد: «هنوز نمی خواهی ترک کنی؟ نمی خواهی به سرپناه بروی؟» در جواب این سؤال ها با نگاهی خیره شانه بالا می اندازد. یعنی که نه. «تا خودشان نخواهند نمی شود کاری کرد. می دانی چند بار دستگیر شده و دوباره برگشته. کار و کاسبی اش هم شب هاست حاضر نیست به سرپناه برود.»ناهید کمی آن سوتر نشسته. خیلی جوان است یک ماه است کارتن خوابی می کند، مدارکش را همین چند روز پیش دزدیده اند. خانواده اش در شهرستان زندگی می کند: «خسته شده ام، اما روی برگشت هم ندارم. با این قیافه به سراغ شان بروم، دور از جان سکته می کنند.» او هم با دوره گردی و تن فروشی روزگار می گذراند. دو نفر از بچه ها آن سوتر پای پیرمردی را شست وشو می دهند و پانسمان می کنند.زخم آن قدر بزرگ و بد شکل است که چند نفری از معتادها هم رویشان را بر می گردانند، می گوید به بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده اما از پذیرفتنش سر باز زده اند.بچه ها به سمت انجمن برمی گردند، بعد از اندکی استراحت و شارژ موبایل شان ساعتی بعد دوباره باز می گردند. این بار با غذای گرم وعزمی دوباره برای کاهش آسیب و رسیدن به صفر.*منبع: روزنامه ایران **پژوهشم**2002**9131
28/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها