محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802759449
روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید «آش کشک خاله» است
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری پانا: الیکا عبدالرّزاقی در گفت و گو با پانا: روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید «آش کشک خاله» است خبرگزاری پانا: الیکا عبدالرّزاقی گفت: روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید «آش کشک خاله» است و ما باید چاره ای برای این ماجرا بیندیشیم و فرزندان و نسل آیندۀ مان را نجات دهیم.
۱۳۹۴ شنبه ۲۸ شهريور ساعت 07:59
به گزارش خبرنگار فرهنگی-هنری پانا، الیکا عبدالرّزاقی، بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون جمهوری اسلامی ایران، به مناسبت ایّام روز ملّی سینما، در گفتگوی اختصاصی تلفنی با خبرنگار فرهنگی-هنری خبرگزاری پانا، ضمن تبریک این روز ملّی گفت: قاعده اش این است که باید روز ملّی سینما را تبریک می گفتیم و کماکان تبریک بگوئیم؛ البته با این تبریک ها دهان کسی شیرین نمی شود، یعنی کام کسی شیرین نمی شود.
بیشتر از این که نگران صنعت و هنر سینما باشیم نگران بودجه ها هستیم
وی با اشاره به این که سینما، صنعتی است که از روزهای ابتدائی که در دنیا ظهور کرد، در همه جا و در همۀ زمینه ها شاهد پیشرفت روز به روزش بوده ایم افزود: متأسفانه در ایران همیشه ما پیشرفت هایمان در زمینۀ فرهنگ و هنر و مخصوصاً در سینما همیشه به یک نقطه ای می رسد، بعد به یک شکلی انگار جلویش گرفته می شود، بعد عقب گرد می کند بعد هم همیشه صحبت این می شود که اتاق فکرها لازم و تیم های نویسنده لازم است و بعد همیشه به مسائل مالی می خورد و من فکر می کنم که بیشتر از این که ما نگران صنعت سینما و نگران هنر سینما باشیم؛ نگران این هستیم که چه بودجه ای کجا و به چه شکلی صرف شود.
این بازیگر جوان سینمای ایران که در سال 1376 پا به عرصۀ هنر بازیگری گذاشته است، کم شدن بودجه های سینما را عقب گردی بزرگ در عرصۀ این صنعت هنری و یا هنر صنعتی دانسته و ادامه داد: همیشه این بودجه هایی که از آن ها کم و کسر می شود باعث می شود که این عقب گرد اتّفاق بیفتد و آن چیزی را که ما نیازمان هست که شاهدش باشیم، از دست بدهیم.
بازیگر فیلم «جایی برای زندگی» که به کارگردانی و نویسندگی «محمد بزرگ‌نیا» و تهیه کنندگی «حسن بشکوفه» سال ۱۳۸۳ در سینمای ایران به ری پرده رفته است، در پاسخ به این سؤال خبرنگار فرهنگی-هنری خبرگزاری پانا که آیا روز ملّی سینما به عنوان یک روز تأثیر گذار در تقویم ملّی ایران ثبت شده است و یا به لحاظ ماهوی یک نماد است، هر نمادی را در هر زمینه ای تأثیر گذار دانسته و اظهار داشت: به اعتقاد من نماد هم تأثیر گذار است؛ یعنی نمی توانیم بدبینانه بگوئیم که یک روزی را اسمش را بگذاریم روز ملّی سینما و بعد به خاطر آن روز می آیند و دو تا سینما افتتاح می کنند؛ خود همین ارزش دارد و این یعنی این که قطعاً باید از یک جایی شروع کرد و نمی شود منکر این شد که روز ملّی سینما حتّی اگر به عنوان یک نماد هم که باشد، شاید کم کم تأثیر خودش را بگذارد و جا بیفتد.
الیکا عبدالرّزاقی ضمن خنده آورد برشمردن این جمله که در هر جامعه ای اوّل باید فرهنگ استفاده از یک ابزار وارد شود و بعد خود آن ابزار و این که سال هاست سینمای به کشور ما وارد شده است، تصریح کرد: این که خیلی ها معتقدند که سینما یک صنعت وارداتی است، و اصلا خنده ام می گیرد که بگویم که خیلی از افراد و به اصطلاح صاحب نظران، می گویند ما اوّل باید فرهنگش را داشته باشیم و بعد سنیما را، باید خطاب به این قشر بگویم من فکر می کنم که خیلی وقت است که سینما به مملکت ما وارد شده است و اصلاً نمی شود به این فکر کنیم که این سبک از تئاتر وارداتی است و ما با آن آشنایی نداریم و کم کم باید با آن آشنا بشویم.
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون، سینما و تئاتر را دو مقولۀ بسیار متفاوت دانسته و ضمن مقایسۀ اجمالی این دو مقوله، خاطر نشان کرد: قضیۀ سینما با تئاتر، تفاوت های بسیار جدّی با هم دارند و شاید حتّی اگر روزی به عنوان روز ملّی سینما، نمادین هم باشد بتواند تأثیر خودش را بگذارد، به خاطر این که یعنی این که داریم حتّی به کلام جدّی اش می گیریم و خب کم کم طرز تفکّر در میان جامعه بسط پیدا می کند.
الیکا عبدالرّزاقی که در سال 1377 جلوی دوربین مجموعۀ «گمشدۀ» «مسعود نوّابی» در مقام کارگردان رفته است، رسالت شناساندن سینما به مردم را بر عهدۀ هنرمندان دانسته و یادآور شد: این به شرطی است که دست سینما گران باز باشد یعنی روند فعّالیِت هایشان هدف دار و جهت داده شده نباشد.
وی در بخش دیگری از این گفت و گو، ضمن تأکید بر این امر که هنر در هر مملکتی باید در دست هنرمندان باشد، گفت: باید از این که این که مسئولین بگویند که شما موظّفید سینما را بشناسانید امّا آن جوری که ما می گوئیم، اندکی فاصله بگیریم چون به هر جهت هنر باید دست هنرمندان باشد.
مسئولین باید جاده صاف کن هنر باشند
همسر «امین زندگانی»، وجود هنرمندان در امور اداری رده بالای مملکتی را نقطۀ عطفی در کمک رسانی معنوی به هنر و هنرمند دانسته و افزود: درست است که در جامعۀ ما مسئولینی هستند که خودشان قطعاً هنرمند هستند و هنر را می شناسند و حالا در یک سمتی قرار گرفته اند؛ امّا باید بدانیم که آن ها در واقع جاده صاف کن اند؛ مسیرها را باز می کنند و کارهای اداری و پیگیری ها را انجام می دهند که هنرمند بتواند به راحتی کارش را که بتوانیم همه نوع فیلمی داشته باشیم، در جشنواره های مختلف حرفی برای گفتن داشته باشیم و مردم را خیلی خیلی بیشتر سینما رو کنیم.
بازیگر فیلم نود دقیقه ای «پروانۀ طلایی» «مسعود نوّابی» که در سال 1378 به نمایش در آمده است، در ادامه، شناساندن سینما به مردم را یکی از مهم ترین رسالت های هر هنرمند دانسته و ادامه داد: این خیلی خیلی مسألۀ مهمّی است که شناساندن سینما به عهدۀ هنرمندان باشد و در واقع منتقدین کمک کنند و همراهی وجود داشته باشد و تا این حد تضاد وجود نداشته باشد.
اتّفاقات کوچک باعث می شود که مردم را سینما گریز کنیم
عبدالرّزاقی، ضمن انتقاد صریح از این امر که خیلی وقت ها نقد ها کارشناسی شده نیست و در واقع هدف دار و جهت داراست، اظهار داشت: هدف دار و جهت دار بودن نقدها و حتّی خود منتقدین اصلاً خوب نیست؛ برای این که ما جامعۀ بسیار کوچکی هستیم و داخل همین جامعۀ کوچک، همین اتّفاقات کوچک باعث می شود که مردم را سینما گریز کنیم.
وی، نقدهای غلط و گاهی مغرضانه را کلّاً یک مسألۀ کاملاً عمومی دانسته که روز به روز در حال گسترش است و تصریح کرد: ما مدام شاهد آن هستیم که حتّی پیش از اکران عمومی یک فیلم و پیش از این که فیملی در جشنواره نمایش داده شود، نقدهایی نوشته می شود، جهت گیری هایی می شود و یا انتقاد هایی می شود که خود همین گاهی مخرّب است.
بازیگر «دختران» «احمد توسّلی» که در سال 1379 از شبکۀ تهران پخش شده است، خاطر نشان کرد: بعضی وقت ها شاید بعضی آدم ها معتقد باشند که این امر برای آن فیلم تبلیغ می شود و مردم می روند و آن فیلم را می بینند امّا نه، این طور نیست و گاهی هم نه ؛واقعاً گاهی این نقد غرضمندانه را آن قدر جهت دار و هدفمند انجام می دهند که باعث می شود که فیلم دیده نشود و یا این که سینما دارها به آن فیلم اکران خوب ندهند و در ماحصل این نقد ها موارد بسیار زیادی مؤثّر است.
می گوییم چرا توهین می کنید در جواب می نویسند چرا انتقاد پذیر نیستید؟
الیکا عبدالرّزاقی، ضمن اشارۀ صریح به این که من کوچک تر از آن چیزی هستم که بخواهم به منتقدین حرفه ای سینما چیزی را گوشزد بکنم، یادآور شد: چیزی که وجود دارد این است که ما منتقدین و هنرمندان همه و همه برخاسته از بطن همین جامعه ای هستیم که داریم در آن زندگی می کنیم امّا این روز ها در صفحات مجازی، آدم ها خیلی مستقیم و صریح به هم توهین می کنند؛ بدون این که حتّی لحظه ای به این امر فکر کنند که این توهین ما و این روش ما برای معاشرت کردن و حرف زدن فقط و فقط جنبۀ منفی دارد و هیچ تأثیری هم نخواهد داشت و وقتی که به آن شخص یا اشخاص اعتراض می کنیم که چرا توهین می کنی، چرا از واژگان بد استفاده می کنی و چرا انقدر دایرۀ لغاتمان زشت شده است، در جواب می نویسند که ما نقد کرده ایم و شما چرا انتقاد پذیر نیستید؟
برای منتقدین ما نقد درست تعریف نشده است/ بعضی ها فکر می کنند نقد هر چقدر مخرّب تر باشد منتقد حرفه ای تر است
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون ایران، عدم وجود یک تعریف صحیح از نقد برای منتقدین در ایران را یکی از مهم ترین معضلات پیش روی سینما برشمرده و گفت: برای منتقدین ما نقد درست تعریف نشده است و حالا شما فکر کنید که یک نوجوان هفده هجده ساله که در حال حاضر دارد این شکلی برخورد می کند؛ پس فردا می رود و در دانشگاه سینما می خواند و پس فردا به راحتی منتقد می شود.
وی افزود: حال امروز، این منتقد قرار است که نقدهای سازنده ای انجام بدهد و این یعنی باید با سواد و اشراف کامل بیاید و راجع به یک مقوله صحبت کند؛ بدون این که طرف کسی را بگیرد و بدون این که به خاطر کسی، کس دیگری را خراب کند، باید بتواند یک مسأله را باز کند و یا نکته ای را گوش زد کند و یا نقد صحیحی را ارائه بدهد، امّا به جای این، در مقابل می آید فقط توهین می کند و یا فقط تخریب می کند و بعضی ها فکر می کنند که نقد هر چقدر مخرّب تر باشد منتقد حرفه ای تر و با سواد تر است.
زیر ساخت های درستی در جذب مخاطب به سمت هنرهای نمایشی نداریم
بازیگر «تلخ و شیرین» «حمید فرّخ نژاد» که در سال 1382 در تلویزیون به روی آنتن رفته است، ضمن تأکید بر این امر که برای ساختن اندیشۀ های منتقد باید یک کار خیلی عمیق صورت بگیرد و همین طور شکلی و سطحی نمی توانیم بگوییم که خودمان می توانیم به خودمان کمک کنیم و منتقد بسازیم، ادامه داد: باید دانشگاه ها و باید در واقع مسئولین ما در این امر سهیم باشند و اگر ما می گوئیم و دغدغۀ همیشگی ماست که مردم ما نمی روند تئاتر ببینند و برخی هم می گویند که در مملکت ما تئاتر یک مقولۀ وارداتی است و با آن هیچ آشنایی نداریم؛که بخواهیم برویم و تئاتر ببینیم، مگر این که مثلاً خیلی کمدی باشد؛ به خاطر این است که زیر ساخت های درستی در جذب مخاطب به سمت هنرهای نمایشی نداریم.
آموزش و پرورش کم کاری می کند/چرا نباید تا هجده سالگی بدانیم که هملت کیست؟
الیکا عبدالرّزاقی ضمن انتقاد از این امر که امروزه در میان جونان ما شناخت صحیحی از هنرهای نمایشی وجود ندارد، اظهار داشت: اگر امروز نمایشنامه ها نمایش ها را نمی شناسیم به دلیل این نیست که هنرمندان کم کاری کرده اند، دلیلش این است مدارس و آموزش و پرورش دارند کم کاری می کنند و چرا باید من آدمی هجده ساله بشوم و بعد تازه بفهمم که نمایشنامه ای به اسم «هملت» هم وجود دارد و چرا من در مدرسه ام نباید کلاس تئاتر داشته باشم و چرا نباید استعداد هنری من در حوزۀ هنرهای نمایشی، قبل از این که سال های متمادی بگذرد و کاملاً نشست بکند، در من زنده شوند؟ آن وقت است که اگر قرار باشد نمایشنامۀ باغ آلبالو اجرا شود تو با خود می گویی که من می خواهم بروم و ببینم که این ورژن از این نمایشنامه چگونه اجرا شده است، چون شما راجع به آن قضیّه اطّلاعات کامل دارید.
پروسه های اداری سال ها و سال ها طول می کشد
وی در همین راستا تصریح کرد: ما اندکی کم کاری آموزشی داریم، البته می شنوم که خیلی پیگیری می کنند و خیلی سعی می کنند که این اتّفاق بیفتد و خب در این زمینه هم متأسّفانه پروسه های اداری سال ها و سال ها طول می کشد.
این بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون ایران، ضمن تأکید بر این امر که ورود به عرصۀ هنرهای نمایشی زیر ساخت های مورد نیاز خود را می خواهد، در همین زمینه در پاسخ به سؤال خبرنگار فرهنگی-هنری پانا، پیرامون استعدادیابی هنری در دانش آموزان در دوران تحصیل خاطر نشان کرد: من فکر می کنم پیش از همۀ این ها، باید اساتید و معلّمانی تربیت بشوند که در حوزۀ مدارس وارد شوند و تدریس دروس هنرهای نمایشی کنند و این یعنی این که ما یک واحدی داشته باشیم به اسم واحد نمایش که در واقع کلاس فوق برنامه هم نباشد بلکه کلاس واجبی باشد و جزئی از برنامۀ درسی باشد، چون خیلی مقولۀ مهمّی است.
بازیگر مجموعۀ تلویزیونی «آواز مه» «حسینعلی لیالستانی» با اشاره به این که در خارج از کشور از سنین کودکی بر روی شناسایی استعدادهای کودکان کار می شود، گفت: حسرت بر انگیز است وقتی که من یک مسافرت خارجی می روم و با یک فامیل ده وازده ساله صحبت می کنم و احساس شرم می کنم که اطّلاعات این کودک در زمینۀ تئاتر و نمایش در حدّی است که برای من بزرگتر شوکّه کننده است.
عبدالرّزاقی یادآور شد: وقتی که در آموزش و پرورش دیگر کشورها نگاه می کنیم، می بینم که در حوزۀ هنرهای نمایشی کتاب هایی نوشته شده است و نمایشنامه های بزرگ دنیا به زبان ساده نوشته شده است که بچّه ها بتوانند با بضاعت خودشان در مدرسه آن را اجرا کنند و نه آن هملتی که ما می خوانیم؛ همان است امّا به زبان ساده برای بچّه ها بازنویسی شده است و بعد وقتی که وارد دبیرستان می شوند، قضیّه تغییر می کنند و پیشرفته تر می شود و اطّلاعات دانش آموزان هم زمان بیشتر می شود.
استعداد یابی در آموزش و پرورش جوانان را از سردرگمی نجات می دهد
این بازیگر که در مجموعۀ تلویزیونی «وارث» نیز به ایفای نقش پرداخته است، دغدغۀ هنرپیشه شدن برای جوانان را معضلی بزرگ پیش روی آنان دانسته و گفت: اگر این مقوله در آموزش و پرورش جدّی گرفته شود و زمانی که بچّه ها شروع به تحصیل می کنند و خودشان شروع به شناختن این که هنر نمایش چیست و چطور می شود آن را اجرا کرد، کنند و در ادامۀ این امر، استعدادیابی شود و همان جا این اتّفاقات در مدرسه بیفتد، آن وقت یک جوان هفده، هجده سالۀ ما سردرگم نیست که حالا من عاشق بازیگری ام و یا عاشق موسیقی ام و یا اصلاً نمی دانم که عاشق چه هستم و تازه شروع بکند به کنکاش کردن و گشتن و این که در جامعه چه کار باید بکند؟ و حالا نه کلاس های بازیگری داریم و نه کلاس های موسیقی؛ باید بدانیم که استعداد یابی در آموزش و پرورش جوانان را از سردرگمی نجات می دهد.
وی ضمن تأکید بر این امر که امروز واقعاً باید از خود پرسید که ما در دوران تحصیل چه یاد گرفته ایم؟ افزود: ما در دوران تحصیل، یک سری چیزهای تئوری یاد گرفته ایم که فقط یک مقدار از ادبیّات بهره برده ایم و بقیّه اش هم مطالبی بوده است که ما را برای کنکور آماده کرده بودیم که فقط و فقط تنها ما بتوانیم وارد دانشگاه شویم و این چیزی است که در مورد هنر نمایش باید جدّی گرفته شود.
کارگردانان آیندۀ سینمای ایران از میان دانش آموزان بیرون می آیند
الیکا عبدالرّزاقی در بخش دیگری از این گفتگو با اشاره به این که تربیت یک نسل که سینمای روز را درست بشناسند امری بسیار مهم است، خطاب به دست اندرکاران نظام تعلیم و تربیت ادامه داد: پیش از آن که بخواهیم کسانی را تربیت کنیم که بخواهد زمان بگیرد، به نظر من خیلی واجب است از خود اهالی سینما که تحصیل کرده هم هستند استفاده شود و خواهش بشود و بیایند که حتّی در دبستان هایمان تدریس کنند و با بچّه هایمان کار کنند که اگر ما رشته های ادبیّات فارسی داریم و یا معلّم ریاضی داریم؛ معلّم تئاتر در مدارسمان داشته باشیم و چرا امروز نباید در مدارس معلّم تئاتر داشته باشیم و از این نعمت بزرگ محروم باشیم؟
بازیگر «جستجو در شهر» «حسن هدایت»، در بخش دیگری از این گفتگو، پرداختن به دانش هنرهای نمایشی در مدارس را یک سرمایه گذاری برای نسل آینده دانسته و اظهار داشت: من می توانم بگویم که در این قضیّه یک آینده نگری وجود دارد، چون که همین بچّه هایی که قرار است این درس را بخوانند، ممکن است در آینده ای نزدیک سینماگر شوند و مسلّم است که از میان همین دانش آموزان سینماگران آیندۀ ما به وجود می آیند؛ از داخل همین ها کارگردانان ما تولید می شوند و منتقدین ما قرار است از داخل همین بچّه ها بیرون بیایند.
وی زمینه سازی در جهت شناخت استعدادهای نمایشی را کاری زیر ساخته و زیر بنایی دانسته و ضمن تأکید بر این اصل که اگر می خواهیم سینمای پخته ای داشته باشیم؛ باید بر روی کودکان و نوجوانانمان از سنین پائین برنامه ریزی کنیم، تصریح کرد: وقتی یک بچّه ای از سنّ پایین همان طور که می گوئیم ورزش از سنین پائین باید جدّی گرفته شود؛ به صورت جدّی درگیر نمایش باشد، قطعاً این درگیری آموزشی در وی تأثیرگذار خواهد بود.
باید برای تئاتر و موسیقی روی دانش آموزان برنامه ریزی کرد
بازیگر مجموعۀ تلویزیونی «این سه نفر» ساختۀ «اصغر توسّلی» در سال 1382، در همین راستا، ضمن تأکید بر این امر که تئاتر هم باید در کنار دروس دیگر مدارس از جمله ورزش، جدّی گرفته شود، خاطر نشان کرد: به نظر من بسیار مهم است که برای هنرهایی از جمله تئاتر و موسیقی بر روی کودکان و نوجوانان برنامه ریزی شود که روزی به خود نگوئیم که ای وای دیر شده است و همین امر اگر از امروز شروع شود، قطعاً تأثیر گذار خواهد بود.
الیکا عبدالرّزاقی، ضمن تأکید بر این نکته که شاید با خود بگوئیم که این قضیّه اگر الأن قرار است شروع شود، شاید اندکی روی خانواده ها تأثیر بگذارد؛ یادآور شد: دانش آموزان ما نسل آینده هستند و در آینده قطعاً سینمای جوان گرای بهتری خواهیم داشت؛ قطعاً در جا نمی زنیم؛ قطعاً نویسنده های خوب از میان همین افراد بیرون خواهند آمد و مگر می شود که مثلا تو از سه سالگی ویولون را شروع بکنی و در هجده سالگی به تو نگویند که تو یک نابغه هستی؛ چون سال هاست داری تمرین می کنی و با این مقوله کار می کنی، دست و پنجه نرم می کنی چلنج وجود دارد، درگیری ذهنی وجود دارد و حالا امکان دارد که در کنار بقیۀ زندگی تو باشد و امکان دارد که تو بروی و پزشک بشوی امّا تو پزشکی می شوی که با سینما آشنایی کامل داری و فقط و فقط با نقدهای سطحی و یا با هر چیز سطحی درگیر نمی شوی و این به خاطر این است که تو تجربه کرده ای و درسش را خوانده ای.
این بازیگر جوان، در پاسخ به سؤال خبرنگار فرهنگی-هنری پانا در خصوص بالا رفتن تب بازیگری در میان جوانان نیز ادامه گفت: این که حالا فرض کنیم اگر قرار است بچّه ها در مدرسه درس تئاتر بخوانند، انقدر درگیر این قضیه می شوند که تمام بقیۀ عمر خود را می روند سراغ این قضیه و یکی کارگردان می شود و یکی منتقد، اتّفاقاً همین تب هم در جامعه کم رنگ می شود که همۀ آدم ها دنبال سینما هستند و هیچ کس سینماگر قوی ای نیست و در سینماگران جوان و جدید ما ممکن است یک نفر قدر قدرت در کلّ این جماعت پیدا شود؛ امّا زمانی که شما از پایه وارد رشتۀ سینما یا رشتۀ تئاتر در دانشگاه می شوید، از ابتدا یک آدمی هستید که برای این کار تربیت شده اید و با آن درگیر بوده اید.
کسی که استعداد ندارد، نمی تواند در هنر بماند/سنگ نوردی در ایران امروز مهجور مانده است
وی با اشاره به این که کسانی که به دنبال شهرت در خوانندگی و بازیگری هستند، هرگز این دو هنر را تست نکرده اند، ادامه داد: این قضیّه وجود دارد که به هر حال شغل های مختلف جلوی چشم هستند و دقیقاً انقدر که این دو شغل دو شغل خوانندگی و بازیگری جلوی چشم هستند، هیچ شغل دیگری نیست و خوب انسان ها ذاتاً به دنبال شهرت و محبوبیّت هستند و همه دوست دارند این شهرت و محبوبیتی را که هنرپیشه خواننده های ما دارند، کسب کنند و در این چنین فضایی قرار بگیرند.
عبدالرّزاقی ورود به عرصه های مشکل بازیگری و خوانندگی را مستلزم داشتن استعداد دانسته و افزود: این افراد اگر بازیگری، موسیقی و خوانندگی را در دوران مدرسه تست نه چندان سطحی، بلکه عمیق کرده بودند، آن وقت شاید بی تأثیر نبود که این هیجان را کنار بگذارند، چون متوجّه می شدند که چقدر این کارها، کارهای سختی است و به این راحتی نیست که هر کس که پا در این هنرها می گذارد، بتواند تا پایان در همین مسیر بماند، اصلاً گیریم که با پارتی یا با پول، کسی که استعداد ندارد، نمی تواند در هنر بماند.
بازیگر «نسل جادویی» «ایرج کریمی» که در سال 138 در سینمای ایران به روی پرده رفته است، استعداد در هنر را یکی از مهم ترین زمینه های موفّقیّت هر هنرمند بر شمرده و اظهار داشت: کسی که استعداد، سواد و تجربۀ هنری ندارد زود لو می رود و همه می فهمند که این آدم اصلاً بازیگر نیست و اصلاً خواننده نیست و نمی تواند آن چیزی را که مخاطب در ذهن دارد، آن گونه که باید به وجود بیاورد، و آشنایی با هنر، در موفّقیّت در هنر خیلی مؤثّر است و بعد از آن طرف هم، چون که در رشته های مختلف و مشاغل مختلف آن حالت جذّابیّت ظاهری را نمی بینیم، کسی سمت این رشته جذب نمی شود.
الیکا عبدالرّزاقی در ادامه با اشاره به این که رشته های دیگر با این که انسان های موفّق زیادی در ایران دارد محجور مانده است، تصریح کرد: مثلاً در ورزش اگر عمیق تر نگاه بکنیم، شما یک ورزشکار حرفه ای که مشغول فعّالیّت های مختلف است، نه صرفاً در سطوح ورزش هایی مثل کشتی و فوتبال، مثل ورزش سنگ نوردی، که در حالی که ما در کشورمان در این رشته قهرمانان بسیار زیادی، حتّی در بانوان داریم، امّا متأسّفانه محجور مانده است.
این بازیگر در ادامه خاطر نشان کرد: این ها خیلی کم دیده می شوند و دیده نشدن خیلی اذیّت می کند، یک هنرمند بهتر و راحت تر دیده می شوند امّا یک ورزشکار این چنینی کمتر دیده می شود.
این کمدین جوان سینما، تئاتر و تلویزیون ایران، در بخش دیگری از این گفتگو، با اشاره به این که در خارج از کشور مسابقات یا برنامه های تلویزیونی وجود دارد که یک ورزشکار می تواند با حضور در آن ها خود را به مردم کشورش بشناساند، یادآور شد: در این کشورها این مسابقات آن قدر هنرمندانه و با جذّابیت پیگری می شود که آدم ها اصلاً به این نیازی ندارند که بروند هنرپیشه بشوند تا محبوب شوند؛ چرا که اگر نیازی به شهرت باشد، در همان برنامه دارند به شهرت می رسند و استعدادشان کاملا دیده می شود و شکوفا می شود.
آئین های تجلیل از اقشار مختلف در کشور باید زیبا برگزار شود
بازیگر «مزرعۀ کوچک» «سیروس مقدّم» کوتاهی برخی از مسئولین را در زمینه های مختلف از جمله برگزاری آئین های تقدیر از اقشار خاصّ در جامعه را یکی از مهم ترین عوامل روی آوردن برخی از اقشار به بازیگری و هنرهای نمایشی دانسته و گفت: این که ما مثلاً آئین تجلیل را بسیار زیبا برگزار کنیم، و مثلاً اگر برای معلّمان و یا پزشکان، آئین های تجلیل در شأن آنها برگزار شود، پزشک متخصّص در فلان رشته تشویق شود و زیبا تشویق شود و یا برنامۀ تلویزیونی داشته باشد و همه او را ببینند و اسم او را بشنوند، انقدر در سطوح مختلف آدم ها می توانند به زیبایی به شهرت برسند که نیازی به این نباشد که بخواهند خود را به شکل دیگری مطرح کنند، مثلاً یک آقای پزشک بیاید هنرپیشه بشود که مشهور شود که مثلاً مطبش شلوغ شود.
روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید «آش کشک خاله» است
عبدالرّزاقی، نقش رسانه ها را در این زمینه تأثیر گذار دانسته و ضمن انتقاد از روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید، افزود: این یک اتّفاقی است که من فکر می کنم رسانه ها می توانند تأثیر گذار باشند و باور کنید برنامه سازهامان آن هم بی تأثیر نیستند که آدم به این فکر کند که ما همۀ ذهن و امیدمان معطوف به نسل آینده باشد و بگوئیم از نسل ما که بگذرد هنرهای نمایشی در مدارس ما بسیار جدّی گرفته خواهد شد، امّا متأسّفانه امروزه مشاهده می کنیم که نه که این طور نیست، بلکه فضای مجازی و آی-پدهایی که دست بچّه های ماست، باعث شده است که بچّه ها دوست داشته باشند همه چیز را سریع به دست بیاورند و به این فکر می کنند که برایشان وقت گذاشتن کار بی ارزشی است و همه چیز را می توانند در اینترنت دنبال کنند؛ حالا باید یک راه چاره پیدا کنیم که چطور می شود این ها را در سر کلاس نشاند و با شیوه و ذهنیتی که خودمان برای آنان ساخته ایم و خودمان این گونه تربیتشان کرده ایم دارند با آن ها کار کرد، حالا دیگر روند سریع مدرنیته شدن نسل جدید آش کشک خاله است و ما باید یک فکری برای این ماجرا چاره ای بیندیشیم و فرزندان و نسل آیندۀ مان را نجات دهیم.
بعد از حدود ده سال احساس می کردم که دارم در بازیگری در جا می زنم
وی با اشاره به این که در سال 1376 با تئاتر «دایرۀ گچی قفقازی» اثر مرحوم «حمید سمندریان» پا به عرصۀ حرفه ای تئاتر گذاشته است و نگاهش به سینما و تئاتر تا کنون چندین بار تغییر کرده است، اظهار داشت: در ابتدای ورود من به سینما در سال 1376 هیجان های بسیار خاصّی داشتم و فکر می کردم که آمده ام که با آمدنم دنیا، سینما و تئاتر را نجات بدهم، مدام کتاب می خواندم و مدام تلاش می کردم، امّا بعد از حدود ده سال احساس می کردم که دارم در بازیگری در جا می زنم و تلاش کردم که خیلی راحت با این قضیّه کنار بیایم که من تا به امروز پیشرفتی نداشته ام و حالا دارم جسته و گریخته کار می کنم و به آن شکل تا به امروز حضوری نداشته ام؛ پس سعی کردم که فیلد کاری ام را عوض کنم و به سراغ یک کار دیگر بروم و آن موقع خیلی نسبت به مقولۀ سینما خیلی تلخ شده بودم.
الیکا عبدالرّزاقی ضمن تأکید بر این امر که در آن روزها فکر می کردم که دیده نشدم، یا استعداد نداشتم و یا استعداد داشته ام و مرا ندیده اند و اعتقاداتی از این دست داشتم، تصریح کرد: در سال 1387 که باعث شد کار من دیده بشود و چون من معتقدم که بازیگر به شهرت و محبوبیّت نیاز دارد؛ به جهت این که وقتی که مردم تو را تأیید می کنند، این امر در پیشرفت کاری تو مؤثّر است و در سال 1387 وقتی که این اتّفاق افتاد و من با کار «قهوۀ تلخ» اثر «مهران مدیری»، دیده شدم، می توان گفت که چون هم بخش خیلی هیجانی را گذارنده بودم و هم بخش خیلی تلخ و افسرده را پشت سر گذاشته بودم، احساس می کنم که احیاء شده ام و الأن به قول معروف نه این طرفی هستم و نه آن طرفی، نه صد درصد هستم و نه صفر.
سعی کرده ام منطقی رفتار کنم، منطقی فکر کنم و به آینده ام امیدوار باشم
این بازیگر کمدی که در هشت مجموعۀ تلویزیونی «مهران مدیری» را همراهی کرده است، در ادامۀ این گفتگو خاطر نشان کرد: پس از پشت سر گذاشتن این دو دورۀ مهمّ کاری، حالا احساس می کنم که خیلی بینابین هستم و همیشه که در طول این چند سال سعی کرده ام منطقی رفتار کنم، منطقی فکر کنم و به آینده ام امیدوار باشم؛ نه فقط آیندۀ خودم، بلکه آیندۀ جامعه ام، عموم مردم و به ویژه اهالی سینما.
وی با اشاره یه این که خداوند را شکر می کنم که مردم دوستم دارم و این حس واقعاً لذّت بخش است که مردم دوستت داشته باشند، به تو احترام بگذارند و آثار تو را دنبال کنند، در پاسخ به سؤال خبرنگار فرهنگی-هنری پانا پیرامون راز محبوبیّتش در میان عموم مردم، یادآور شد: همیشه در طول دوران کاری کارم را جدّی گرفته ام؛ حتّی در شرایطی که احساس کرده ام که مشغول کاری هستم که خیلی ها جدّی اش نمی گیرند، متنش خیلی جدّی نبوده و فقط کاری بوده است که می خواستند کار کنند، من سعی کردم کارم را خوب و به درستی انجام بدهم، چون تماشاچی اگر بفهمد که در پشت صحنۀ آن اثر، آدم ها یکدیگر را جدّی گرفته اند یا نگرفته اند، کسی با کسی مشکلی داشته یا نداشته و یا تو متن اثر را دوست نداشتی و یا هر چیز دیگری، تو باید کارت را به بهترین نحو انجام بدهی.
الیکا عبدالرّزاقی در همین راستا گفت: همیشه خودم را مثل روز اوّلی که به سمت بازیگری آمدم دیدم و هر روزی به گونه ای رفتار می کنم که با خود نگویم که من دیگر می توانم و من دیگر بلدم و به این ماجرا غرّه بشوم.
همیشه سعی کرده ام مثل یک دانشجوی آماتور رفتار کنم
این بازیگر که در «دندان آبی» «همون سیّدی» نیز به ایفای نقش پرداخته است، در ادامه افزود: همیشه در روند کاری سعی کرده ام که مانند روز اوّل ورودم به این عرصه، شبیه یه یک دانشجوی آماتور کار کنم، گوش باشم، چشم باشم و همیشه با تمام وجودم و با تمام عشقم، کارم را با تمرکز کامل انجام بدهم؛ برای این که مردم انگار همیشه انرژی و حسّ و حال تو را از پشت دوربین می گیرند، نمی دانم این چه جادویی است ولی این حس را کاملاً می گیرند و به خاطر این حسّ خوب خدا را شکر می کنم.
وی ایرانیان را مردم شیرین و بذله گویی دانسته که سعی در شاد کردن یکدیگر دارند و ادامه داد: گاهی وقت ها اتّفاق می افتد که ما فکر می کنیم که هر کس که می تواند در خانه اش یک لطیفه بگوید و بقیّه را بخنداند، پس می تواند یک کمدین باشد؛ امّا شاید در مورد خیلی از کمدین ها این طور باشد که هرگز نتوانند یک لطیفۀ با مزّه تعریف کنند، ولی بسیار کمدین های خوبی باشند و این در سبک های مختلف، اشکال مختلفی دارد.
عبدالرّزاقی ضمن تأکید بر این امر که کمدین شدن، نیاز به سواد و تجربۀ فراوان دارد و طرح این پرسش که چطور می شود این تجربه را کسب کرد؛ اظهار داشت: من که سال هاست دارم به صورت جدّی کار کمدی انجام می دهم باید بگویم که کار کمدی به شدّت از کار عادّی بسیار سخت تر و مشکل تر است.
وی در ادامۀ تصریح کرد: حالا این که شما بخواهید کار کمدی بکنید، مردم را بخندانید، کاملاً به روز باشید و با طنز به روز جامعه پیش بروید، همیشه حقّه های بازیگریتان نو باشد و شیوه های جدیدی داشته باشید، بسیار کار مشکلی است و نیاز به تمرکز بالا، هوش زیاد و تجربۀ کافی دارد.
بازیگر «در حاشیۀ» «مهران مدیری» که در سال 1393 از شبکۀ سوم سیما پخش شد، خطاب به کسانی که عرصۀ کمدی را عرصه ای بسیار ساده و دست یافتنی پنداشته و سعی می کنند بدون هیچ تلاشی وارد آن شوند، گفت: من فکر می کنم که کسانی که می پندارند که کمدی خیلی راحت است خیلی راحت می توان کاراکتر شد، بازیگر کمدی بود و خنداند، سخت در اشتباهند و اصلاً همچین چیزی امکان پذیر نیست و اگر برخی ها می گویند که فلانی را ببینید که تازه آمده است، چقدر با مزّه بود و چقدر در اوّلین کار خوش درخشید، باید بگوئیم که این آثار اوّلین کارهای یک هنرمند نیست که شما دارید می بینید، بلکه در واقع اوّلین اثر از اوست که به چشم شما آمده است.
این کمدین ضمن تأکید بر این که نمی شود به کمدی خیلی ساده نگاه کرد؛ افزود: در برنامۀ جدید «خندوانه» «استند آپ کمدی» اجرا می شود و سعی شده است که از طریق این برنامه «استند آپ کمدی» به نحوی به ما شناسانده بشود، اینجا این قضیّه اتّفاق می افتد که اگر کسی با انگیزه، فکر شده و با اندیشه می آید و برای تماشاچی این حس وجود دارد که کمدی کار کاملاً مشکل و پر استرسی است و مثل اجرای تئاتر می ماند و همیشه هم برای کسانی که دارند در این مسابقه شرکت می کنند، اوّلین اجراست و چیزی نیست که بعد از سال ها تمرین و ممارست اجرا شده باشد.
این که می شود آسان به کمدی وارد شد، اندیشۀ ساده نگرانه ای است
بازیگر فیلم سینمایی «زنان ونوسی، مردان مرّیخی» «کاظم راست گفتار» که در سال 1391 به روی پردۀ سینماهای کشورمان رفته است؛ در ادامه، اظهار داشت: این اندیشه که در عرصۀ هنرهای نمایشی، و به ویژه کمدی، می توان به راحتی وارد شد، اندیشۀ ساده نگرانه ای است.
الیکا عبدالرّزاقی در بخشی دیگر از این گفتگو اظهار امیدواری کرد: برای سینما و سینماگران ایرانی آرزوی حال خوب و انرژی بالا می کنم و آرزو می کنم که یک روز که خیلی از امروز دور نباشد، روزی برسد که سینما و هنرهای نمایشی ما آن قدر پول ساز باشد که هنرمندان ما چه از لحاظ عاطفی و چه از لحاظ فرهنگی آن قدر ثروتمند باشند که برای کشورهای جهان، و به ویژه منطقۀ خودمان، حسرت بر انگیز باشیم.
این کمدین تئاتر، سینما و تلویزیون ایران فضای آرام معنوی حاکم بر کشورها را زمینه ساز تولید آثار خوب کمدی دانسته و خاطر نشان کرد: حالا در کشوری مثل ترکیه باید ببینیم که چگونه کار می کنند، چقدر حرفه ای هستند و چه فضای حرفه ای در آن کشور حاکم است و یا در لبنان و یا خیلی از کشورهای دیگر که احساس می کنیم که چقدر در شرایط آرامی کار می کنند و چقدر هنرمند برای آنان ارزش دارد، امّا متأسّفانه در مملکت ما این اتّفاق نمی افتد.
این که زندگی هنرمندان به چه شکل است، نمی تواند برای مردم قابل هضم باشد
بازیگر سریال سخت ایران که در سال 1390 به کارگردانی محمّد حسین لطیفی وارد شبکۀ نمایش خانگی شده است، در این گفتگو اظهار امیدواری کرد: و من آرزو می کنم که روزی این اتّفاق بیفتد و همۀ آدم ها متوجّه این امر بشوند که اگر هنرمندان دستمزد های بالایی طلب می کنند و باید همین دستمزدها پرداخت شود، که اگر بشود، این امر دلایل مختلفی دارد که اگر عمیق تر به این قضیّه نگاه کنند و در این حوزه هم آموزش و پرورش به کمک هنرمندان بیاید و دانش آموزان را با این مقوله آشنا کنند، از آن طرف هم دیگر کمتر افرادی پیدا می شوند که به این امر اعتراض می کنند که چرا هنرمندان عرصۀ سینما برای کارهایشان دستمزدهای بالایی طلب می کنند و می پرسند مگر یک هنرپیشه چه کار می کند؟
هنرمند مردمی هرگز نمی تواند از صف نانوانی سالم بیرون بیاید
وی همچنین خطاب به خبرنگاران گفت: این خوب است که مردم بدانند که هنرپیشه ها چه می کنند، چقدر زحمت می کشند و چقدر تلاش می کنند، خیلی جاها خیلی از شرایطی را که مردم عادّی دارند، هنرمندان ندارند و این که زندگی هنرمندان به چه شکل است، نمی تواند برای مردم قابل هضم باشد و هزینه هایی باید پرداخت شود تا هنرمند بتواند یک زندگی نرمال و عادّی داشته باشد و اگر بخواهد به این فکر کند که هنرمند این مملکت می رود در صف نانوایی و نان می خرد، کما این که ما هم این کار را می کنیم، امّا خوب این هنرمند مردمی هرگز نمی تواند از صف نانوانی سالم بیرون بیاید، چون باید آن قدر عکس و امضاء بدهد که نمی تواند جان سالم به در ببرد
الیکا عبدالرّزاقی، پیرامون مردمی بودن هنرمند نیز گفت: من همیشه احساس می کنم که بر خلاف آن چیزی که مردم می گویند، هنرمند مردمی، هنرمندی که بین مردم است و هنرمندی که با مردم در خیابان سوار تاکسی می شود، مردم خیلی دوست ندارند که هنرمندان خودشان را در وسط خیابان ببینند و همیشه اعتراض می کنند که ماشنت این است و چرا در صف نانوایی استاده ای و چرا طلبت را نمی دهند.
وی ادامه داد: در سینما همیشه می گویند الوهیّت یک هنرپیشه باید حفظ شود و حال این الوهیّت را جز با هزینه کردن از راه دیگری نمی توان حفظ کرد، پس باید دستمزدهای هنرمندان به موقع پرداخت شود تا این الوهیت حفظ شود تا مردم نگویند که ای بابا ما که این فرد را هر روز در صف نانوایی می بینیم، پس چرا بیاد برویم به سینما و پول بلیط بدهیم.
این بازیگر فیلم های سینمایی و مجموعه های طنز ایرانی در پایان این گفتگو با شنیدن اسم سه هنرمند، «حمید سمندریان» را استاد مسلّم، «مهران مدیری» را یگانه در طنز و «امین زندگانی»، همۀ دنیای من خطاب کرده و ضمن تقدیر از حسن توجّه خبرگزاری پانا، برای دست اندرکاران و مخاطبان خبرگزاری پانا لبخند آرزو کرد.
گفتنی است «الیکا عبدالرّزاقی»، همسر «امین زندگانی» بازیگر و کمدین سینما، تئاتر و تلویزیون ایران در هجدهم مرداد ماه 1358 در رامسر استان گیلان متولّد شده است و پس از پایان تحصیلاتش در مقطع کارشناسی ادبیّات نمایشی دوره های آموزشی آموزشگاه هنری حمید سمندریان را پشت سر گذاشته و از سال 1376 تا به امروز در شانزده تئاتر، سه فیلم سینمائی، یک تله فیلم، چهار فیلم کوتاه، چهار مجموعۀ منتشر شده در شبکۀ نمایش خانگی و بیست و چهار سریال تلویزیونی به ایفای نقش پرداخته است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری پانا]
[مشاهده در: www.pana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها