محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826696492
چرخ زندگی این زن با بادکنک می‌چرخد + عکس
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
چرخ زندگی این زن با بادکنک می‌چرخد + عکس چرخ زندگی این خانم با بادکنک می‌چرخد! نکته‌ای که ما را وادار کرد سری به این خانم و کسب و کار جالبش بزنیم.
بادکنک های رنگارنگ از جذاب ترین نوستالوژی های کودکی ماست. بادکنک هایی که گاه با ترکیدنشان، بغض ما هم می شکست؛ سراغ کسی رفتیم که خاطرات کودکی ما برای او تبدیل به یک حرفه شده است. حرفه ای که او را از قزاقستان به ایران می کشاند تا با آن کارآفرینی می کند. « پونه جعفری » خانم کارآفرینی است که از بادکنک پول درمی آورد البته این لقبی است که ما به او می دهیم و خودش خیلی اعتقادی به کارآفرین بودنش ندارد. خانوادگی به این حرفه مشغول هستیم به گزارش مهر، متولد سال ۱۳۵۴ در تهران است. از ۱۷ سالگی به خاطر شغل پدر مجبور می شود به قزاقستان مهاجرت کند. فوق لیسانس زبان روسی اش را در همان جا می گیرد و حالا در ایران در رشته طراحی لباس ادامه تحصیل می دهد.
در همان ابتدا از عنوان دقیق شغلیش می پرسم که او در جواب بگوید: «طراحی دکور با بادکنک یا همان بادکنک آرایی» از ایده اصلی کار هم که سوال می کنم، اول می گوید که این ایده جدیدی نیست و سپس: «بادکنک آرایی یک تجارت بزرگ در سراسر دنیاست؛ مخصوصا در کشورهایی که آب و هوای سردی دارند و هزینه نگهداری از گل و گل آرایی بسیار گران است؛ مثل روسیه، کانادا و بخش هایی از آمریکا» این تجارت در خانواده خانم جعفری هم جدید نبوده؛ چرا که برادرانش قبلا در این صنعت مشغول بوده اند و او سومین عضو خانواده است که معاشش با بادکنک گره می خورد. اولین تیم بادکنک آرایی در ایران هستیم بادکنک آرایی را در همان قزاقستان پیش استادان روسی و ایتالیایی اش یاد گرفته است: «بهترین بادکنک آراهای جهان ایتالیایی ها هستند. بعد از آن آمریکایی ها و روسی ها» بالاخره سال ۸۹ با یک ایده تجاری، قزاقستان را به مقصد ایران ترک می کند: «وقتی به ایران می آمدم، طبیعتا شناختم از کشور کمتر از کسی بود که در آن بزرگ شده است و به کمک احتیاج داشتم که این هنر و ترکیب رنگ و مدل ها را بومی و ایرانیزه کنم.»
می گوید آن زمان بادکنک آرایی ایده ای نو در ایران بوده است: «زمانی که وارد کار شدم، شاید یک یا دو نفر در این حرفه مشغول بودند و این ایده، ایده ای نو بود و فکر می کنم اولین کسانی هستیم که تیمی وارد این حرفه شدیم.» بادکنک من و همسرم را با هم آشنا کرد! بادکنک او را به نیمه گمشده زندگیش هم می رساند: «من برای راه اندازی تجارتم به ایران آمده بودم و به یک شرکت برای ثبت ایده ام مراجعه کردم. این شرکت، به افرادی که می خواهند تجارت کوچکی راه بیاندازند؛ کمک می کرد. در آنجا با همسرم که یکی از مدیران شرکت بود، آشنا شدم و ازدواج کردیم.»
می گوید که اوایل خیلی ها با ازدواجشان مخالف بوده اند: «من از همسرم ۷ سال بزرگتر بودم و از دو فرهنگ متفاوت بودیم. همیشه از قبل از ازدواج شنیده بودم که تفاوت فرهنگی باعث اختلاف در ازدواج بود؛ اما نمی دانم به خاطر لطف خدا بود یا شناخت ما از خودمان که برای ما این تفاوت فرهنگی مشکلی ایجاد نکرد.» در ادامه هم می گوید که قبلا مذهبی نبوده است: «آدم غیر مذهبی بودم و بعد مذهبی شدم و ابایی هم از گفتنش ندارم.» این مذهبی شدنش را اجباری نمی داند؛ ولی دوست هم ندارد ماجرای آن را برایمان تعریف کند. تنها چیزی که می گوید این است که یکی از دلایل مذهبی شدن همسرش است: «همسرم سعی می کرد گفتار و رفتارش با هم تطابق داشته باشد؛ فقط همین.»
زندگی مشترک این زوج به قدری با بادکنک گره خورده، که حتی شب عروسی هم مهمانان را رها می کنند تا به کار بادکنک آرایی خود برسند. این قسمت ماجرا را آقای حکیمی، همسر خانم جعفری با خنده تعریف می کند: «شب عروسی به مهمانان گفتیم شما اینجا بمانید تا ما برگردیم و هر دو برای نصب بادکنک رفتیم!» وقتی از او می پرسم برای مراسم خودشان از این بادکنک ها استفاده می کنند یا خیر، می گوید: «بستگی دارد چه کسی، دیگری را سورپرایز کند!» و تا به حال هم بیشتر اوقات همسرش برنده این مسابقه غافلگیری بوده است. آقای حکیمی ابتدا به عنوان یک همکار همسرش را در راه اندازی تجارت کمک می کند و کم کم او هم به قزاقستان می رود تا دوره های یادگیری بادکنک آرایی ببیند. برای هر مراسمی یک نوع بادکنک آرایی داریم از چگونگی انتخاب بادکنک هایش می پرسم که می گوید: «برای اجرای دکور هر مراسمی به تم آن توجه می کنیم. مثلا تم عروسی شاد است. بعد از آن به سن و سال افراد توجه می کنیم. محل برگزاری مراسم، آب و هوای آن منطقه و بسته یا باز بودن آن مکان. برای مراسم دولتی اصولا از ترکیب رنگ های پرچم ایران استفاده می کنیم و برای مراسم مذهبی هم اغلب از رنگ های زرد و سفید و سبز. مگر اینکه مشتری سفارش خاصی بدهد. مثلا یادم است برای جشنواره ورزشی در مشهد سفارشی از رنگ های آبی و سفید استفاده کردیم.»
از ایده های جدیدی که برای بادکنک آرایی دارد، می پرسم و او می گوید: «ایده اصلی این کار مال یک کشور دیگر است و من هر چه تلاش کنم باز به گرد پای آن ها هم نمی رسم. مثل لباس مجلسی است. من ایرانی هر چقدر سعی کنم در مدل لباس های مجلسی به پای آن فرد اروپایی نمی رسم. پس ول کنید این کار را! به فکر یک لباس ایرانی باشید که پوشش هم داشته باشد و فکر کنید حداقل لباسی تولید کنید با معیارهای خودمان؛ البته نه لباس های عجق وجقی که در بنیاد ملی مد ایران است که قابل پوشیدن هم نیست و اگر آن ها را به هر کدام از این طراح ها بدهیم خودشان هم حاضر نیستند آن را بپوشند. بادکنک آرایی هم همین است. خیلی بهتر و حرفه ای تر از من وجود دارند. حداقل صد سال است که آن ها در این زمینه کار می کنند.» از بارش بادکنک در میدان آزادی تا طراحی بادکنک در برج میلاد «مشتریان عمده ما مردم و مراکز تجاری هستند. حتی دو سالی می شود که گروه ما بادکنک آرایی میدان آزادی را در ۲۲ بهمن را بر عهده دارد!» به اینجا که می رسد، آلبوم کارهایشان را باز می کند و میدان آزادی که بادکنک باران شده است را نشانم می دهد و می گوید: «دو نوع فرستادن بادکنک در فضا داریم: زمین به هوا و هوا به زمین که در میدان آزادی پرتاب بادکنک از هوا به زمین یا بارش بادکنک را داشتیم.» بادکنک های هوا به زمین، بادکنک های معمولی هستند که از ارتفاع به زمین رها می شوند و برای اینکه بادکنک های زمین به هوا را هم نشانم بدهد، به بادکنک های داخل دفترش اشاره می کند، بادکنک هایی که به زور وزنه به زمین نصب شده اند: «برای اینکه این بادکنک ها در هوا معلق شوند، درون آن ها را با گاز هلیوم که گاز نسبتا گرانی هست پر می کنیم تا به راحتی به پرواز دربیایند.» برای معلق ماندن بادکنک ها در هوا فقط از گاز هلیوم خالص استفاده می کنند و وقتی می پرسم مگر راه دیگری برای آن وجود دارد، می گوید: «بله اما بسیارخطرناک است مخصوصا برای بچه ها. شما هم آن را ننویسید. مثل موقعی که من بچه بودم و در مدرسه به ما طرز درست کردن کوکتل مولوتوف را آموزش دادند. من هم رفتم که آن را بسازم. فقط شانس آوردم به جای بنزین، نفت گیر آوردم وگرنه خونه رفته بود روی هوا!» پونه در مراسم دولتی و رسمی زیادی حضور داشته است. از مراسم افتتاح بانکی در مشهد و اختتامیه جشنواره ورزشی در کرج گرفته تا طراحی دکور برنامه های صدا و سیما در کیش و قشم و حتی بادکنک آرایی برج میلاد: «سال 89 هم بادکنک آرایی داخل برج میلاد برای لحظه تحویل سال را گروه ما انجام داد.» بادکنک آرایی یک ایده تجاری بزرگ است اول تک و تنها وارد این کار می شود و کارش که می گیرد، نیرو اضافه می کند و حتی در استا ن های دیگر هم شعبه می زند و حالا ۵۰ نفری نانشان را از این حرفه درمی آورند: «تجارتم در شروع با افت و خیزهای زیادی همراه بود و البته همه تجارت ها در شروع با همین افت و خیزها شروع می شوند؛ اما کم کم شرایط بهتر می شود.» به اینجای مصاحبه که می رسد، از مدیرانش که در این افت وخیزها کنار او بوده اند، تشکر می کند و می گوید که عمده موفقیتش را مدیون آن هاست. به درآمد هم که می رسیم، صادقانه از نرخ کارش می گوید: «بخشی از درآمدی که من و همکارانم کسب می کنیم حاصل ذوق و سلیقه و میزان وقتی است که از ما می گیرد و متفاوت است و بخشی از آن با هر طرح و مدل و رنگی ثابت است و مثلا هر یک متر بادکنک که تقریبا شامل ۲۰ بادکنک است، ۴۵ هزار تومان است. الان هم از درآمدم راضیم؛ گرچه همین الان ماشینی که داریم ماتیز است!» اوایل هم از صفر تا صد کار طراحی بادکنک ها را خودش انجام می داده و حالا فقط طراحی اش با اوست و اجرایش با کادر است. صادقانه می گوید که دلیل رغبت به بادکنک آرایی علاوه برعلاقه، درآمدزا بودن این حرفه نیز هست: «این ایده درایران بسیار جدید بود که یک بازار ۸۰ میلیونی برای من داشت!» البته رکود اقتصادی در رکود کار او بی تاثیر نبوده و می گوید که تجارت او هم بالا و پایین زیاد داشته است: «خب اولین نیازهای هر فرد خوراک، پوشاک و مسکن است. بادکنک آرایی یک نیاز لوکس درجه سه است. خب اگر فرد بتواند تمام نیازهای خود را برطرف کند، حالا ممکن است هوس کند تولدی بگیرد که در آن بادکنک آرایی هم وجود داشته باشد.» با اینکه خودش هم معتقد است که بیشتر مشتریانش افراد متمول هستند؛ اما کم نبوده اند مشتریانی که وضع مالی آنچنانی هم نداشته اند: «تا به حال چندین بار پیش آمده که پیش من آمده اند و مثلا فقط سه تا از این بادکنک ها با خود می برند و اتفاقا خیلی خوشحال و راضی هم هستند.» تمام لباس هایم را خودم طراحی کردم کلا به کار طراحی علاقه مند است. چه این طراحی با بادکنک باشد چه لباس و چه حتی بافتن فرش: «کوچکتر که بودم، گاهی کنار مادربزرگم می نشستم و وقتی ایشان فرش می بافتند، من هم ناخنکی می زدم در قزاقستان هم به کار طراحی لباس مشغول بودم و موفقیت در این کارم را مدیون ایرانی بودنم هستم. چرا که طرح ها و رنگ ها و نقش های ایرانی برای آن ها جالب بود.» حالا هم تمام لباس هایش را خودش طراحی و رنگ آمیزی کرده و تا دکمه هایش را هم خودش می سازد: «سعی می کنم سنگ دوزی های ایرانی را در لباس های مدرن قابل پوشیدن استفاده کنم و حتی از آن روی کیف و کفش استفاده می کنم.» طراحی لباس را به قول خودش عشقی انجام می دهد: «اتفاقا چند وقت پیش همسرم به من می گفت این همه کلاس سرمه دوزی، پته دوزی و ممقان دوزی رفتی، خب حالا می خواهی چکار کنی؟ و من گفتم هیچی دوست دارم این کارها را موقع اوقات فراغت انجام دهم.» علاقه اش به این کار تا جایی است که هر هفته مسیر زیادی را تا کرمان می رفته تا پته دوزی را یاد بگیرد. یک باری هم که برای کار بادکنک آرایی به قشم رفته بود، خواست که خس دوزی را از یکی از خانم های محلی آنجا یاد بگیرد: «سعی می کنم در هر استانی که برای تجارتم توقف دارم، هنر محلی آن ها درزمینه لباس را یاد بگیرم.» هیچ وقت دنبال ثبت کارهای طراحی لباسش نرفته است؛ چرا که برایش طراحی لباس بیشتر عشق است و به همین خاطر دنبال رزومه سازی نرفت: «چند روز پیش یکی از دوستانم گفت که لباس مخصوص دوره ناصر الدین شاه را که بازسازی کردی در بنیاد ملی لباس ثبت کن اما من هنوز نرفتم.» دوست دارم کارخانه بادکنک سازی بزنم آرزوهای بزرگی در سر دارد و به قول خودش قدرت تخیلش زیاد است: «دوست دارم این دفتر ۸-۷ متریم بشود ۸۰۰-۷۰۰ متری. در اتاق خوابم دیواری هست که آرزوهایم را از مجلات عکس قیچی می کنم و به آن می چسبانم با اینکه الان در آستانه چهل سالگی هستم!» از رویاهای پونه این است که یک کارخانه بادکنک سازی در ایران بزند. آرزویی که هنوز در کشور، امکانش وجود ندارد: «چون ایران تحریم است و لاتکس بیس (ماده اولیه بادکنک) از آمریکا و کلمبیا وارد می شود و تا شما مواد اولیه نداشته باشید تولید معنایی ندارد برای همین تا به حال جدی به آن فکر نکرده ام.» ماده اولیه بادکنک از صمغ درختی است که به طور کلی در ایران وجود ندارد و با شرایط آب و هوایی ایران هم جور درنمی آید. از آرزوهای بادکنکی اش هم که می پرسم می گوید: «بعد از میدان آزادی این بار دوست دارم از بالای برج میلاد بادکنک هایم را به هوا بفرستم!»
شنبه 24 مرداد 1394 ساعت 17:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها