محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840659267
زندگی پروتکلی دیپلمات‌ها
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
زندگی پروتکلی دیپلمات‌ها وقتی سخن از «تشریفات» به میان می‌آید، ذهن ناگهان به سمت فیلم‌های سینمایی و قهرمانان ثروتمندی می‌رود که همراه با بادیگاردها سوار بر خودروهای لوکس، حتی برای طی مسافت منزل تا محل کار خود با ساختمان‌های آنچنانی، آداب و تشریفاتی را طی می‌کنند که بتواند بخوبی نمایانگر قدرت و احیانا ثروت آنها باشد. می‌گویند این دیزاین فردی چنان اهمیت دارد که گاه آنها که حتی مال و منال چندانی هم ندارند، برای نمایش پرستیژ خود، رعایت جزئیات تشریفات را بر هر نکته دیگری برای بیان موقعیت اجتماعی خود ارجحیت داده و بر همین اساس با استفاده از چنین تشریفاتی تلاش کرده‌اند بازاریاب خوبی برای خودشان باشند!
اما این حکایت افراد و تشریفات آنچنانی که یادآور فیلم های هالیوودی است، نه تنها محدود به افراد که برای جلوه گری ملت ها و دولت ها هم کاربرد دارد. کم نیستند سیاستمدارانی که کوشش کرده و می کنند تا با به راه انداختن آداب خاص تشریفاتی برای خود، سری در میان سرهای سیاسی در مناسبات بین المللی درآورده و کاستی های داخلی را با خودنمایی های تشریفات بین المللی جبران کنند. روایت های عجیب از تشریفات دیکتاتور نمونه مشهور چنین سیاستمداری، قذافی است؛ دیکتاتور لیبی که چادرهای اشرافی او در دل صحرا و خدمه عجیب و غریب او زبانزد رسانه های غربی بود؛ بخصوص وقتی او در سفر به کشورهای اروپایی، به جای استقرار در هتل های مجلل، ترجیح می داد در وسط پایتخت های غربی، چادرهای مشهور خویش را مستقر کند! چادرهایی که می گویند بعمد، ورودی کوچکی برای آن در نظر گرفته شده بود تا هر مهمانی هنگام ورود به چادر آقای دیکتاتور مجبور شود با سر خم کرده و در حالت «تعظیم» به دیدار قذافی برود. ماجرای تشریفات در حوزه سیاست، مربوط به این روزها نیست و فقط هواپیمای طلای سلطان برونئی و ثروت پرنس موناکو را در بر نمی گیرد. در دوره باستان پادشاهان برای رعایت آداب و تشریفات زمامداری در حال رقابتی جدی بودند. آنچه امروزه ما به عنوان «میراث فرهنگی» به آن می نگریم، در واقع بازمانده ای از میدان رقابت پادشاهان و امپراتورهایی است که دیرزمانی بر سر راه و رسم زیست اشرافی و در نظر گرفتن تشریفات سیاسی با یکدیگر به رقابت می پرداختند. با وجود این که در گذشته، این پول و ثروت فراوان پادشاهان بوده که به آنها قدرت مانور بیشتر برای ارتقای جایگاه تشریفات می داده است، ولی در حال حاضر، تشریفات دیپلماتیک نیازمند دانش ویژه ای است که از زبان بدن و نحوه نشستن تا دکوربندی اتاق های مذاکره و نحوه قراردادن پرچم ها و پوشش خاص سیاستمداران را در بر می گیرد. با وجود این هنوز معماری سفارتخانه های هر کشور در کشور دیگر، نشانی از همان رقابت های باستان در دل دارد و کشورها برای ساخت سفارتی با معماری ویژه و در مکانی مرغوب در کشور هدف با یکدیگر رقابت می کنند. آداب و رسوم سخت عملی در روابط دیپلماتیک شرح جزئیات این تشریفات یا آنچه در اصطلاح «پراتیک دیپلماتیک» نامیده می شود، عمدتا به «کنوانسیون وین»
(Vienna Convention on Diplomatic Relations) بازمی گردد؛ کنوانسیونی 54 ساله که برخی مقررات تشریفات و مصونیت های دیپلماتیک را مورد اشاره قرار داده، اما رعایت آداب دیپلماتیک در مناسبات میان سیاستمداران و بویژه سفرهای رسمی (State Visit) و سفرهای کاری (Official Visit)، جزئیات دیگری هم دارد که معمولا تحت عنوان عرف تشریفات دیپلماتیک در دوره های ویژه به سیاستمداران و دیپلمات ها آموزش داده می شود. ممکن است گاهی سیاستمداران از سر قصور به این آداب دیپلماتیک بی توجهی کنند، اما معمولا این بی توجهی ها در طرف مقابل تعبیر به بی احترامی شده و جنجال های سیاسی گاه عمیقی راه خواهد انداخت. براساس آموزه های دیپلماتیک، فرآیند تشریفات پنج مرحله دارد که شامل استقبال، حمل و نقل، اسکان، پذیرایی و بدرقه می شود. در مرحله استقبال، افراد استقبال کننده و بویژه استفاده از استقبال کننده همپایه و همتراز مهمان و رعایت احترام رسمی توسط مهماندار، حضور بموقع و منظم گروه استقبال کننده، داشتن برنامه ویژه استقبال، دست دادن و لباس پوشیدن (پوشیدن کت و شلوار تیره، تمیز و اتوکشیده، پوشیدن پیراهن سفید، جوراب خاکستری یا سرمه ای، کفش به رنگ مشکی و از جنس چرم یا جیر برای مردان و برای خانم ها معمولا استفاده از چادر مشکی یا مانتو با مقنعه تیره رنگ و استفاده نکردن از کفش پاشنه بلند) حائزاهمیت است. طبیعی است هر کشور در این آداب و رسوم از فرهنگ خود تاثیر می پذیرد، اما بخش عمده ای از این تشریفات برای همه کشورها کاربرد مشترکی دارد. مثلا در رابطه با پوشش دیپلماتیک، استفاده نکردن دیپلمات های ایرانی از کراوات در مراسم رسمی داستان ساز شده بود تا این که در دوره وزارت خارجه علی اکبر ولایتی او در این رابطه تدبیر کرد و پیراهن هایی که امروز به یقه دیپلمات مشهور است، عرف شد. محمدجواد ظریف در خاطراتی از آن دوره می گوید: من آن موقع ایران نبودم. اولین بار این مدل یقه را تن آقای دکتر ولایتی دیدم. وقتی ما در نیویورک بودیم از این یقه ها نبود، اما همسرم با دیدن این مدل یقه، یقه عادی بلوزهایی که آنجا بود را می برید و یقه را به شکل «یقه دیپلماتیک» ایران درست می کرد. به یاد دارم روز اولی که لباسی با این یقه پوشیدم و رفتم سازمان ملل، خانمی که نماینده هند در سازمان ملل و دختر وزیر خارجه هند بود به من گفت «بالاخره شما از شلختگی درآمدید و یک لباس فرم پوشیدید!» در مورد حمل و نقل، نوع وسیله نقلیه، سلامت وسیله نقلیه، تناسب وسیله نقلیه با مقام مهمان، امکانات و تجهیزات وسیله نقلیه دارای اهمیت است. گاهی کشورها با انتخاب نوع وسیله نقلیه به مهمان خود پیام می دهند که از رفتار این کشور راضی یا ناراضی هستند. نوع وسیله نقلیه هرچند براساس مرتبه و مقام مهمان تغییر پیدا کند، اما در عرف دیپلماتیک وسیله نقلیه مناسب تشریفات سیاسی بنز شش در با رنگ سرمه ای است. خلاصه این که در طول یک سفر دیپلماتیک حتی شکل میز، رنگ محیط مذاکره، عصرانه و ناهار و شام و جزئی ترین مسائل میزبانی درنظر گرفته می شود. پروتکل های دیپلماتیک و حجاب مسافران تهران در ایران، پوشش سیاستمداران مهمان بویژه سیاستمداران زن، معمولا حساسیت برانگیز می شود. این نمونه ای از ترک جزئیات تشریفات دیپلماتیک است که گاهی برخی غربی ها تردیدهایی درباره اجرای آن وارد می کنند و مثلا حاضر به پیاده شدن از هواپیمای خود به واسطه رعایت حجاب حداقلی نمی شوند یا با ساپورت به دیدار مقامات رسمی کشورمان می روند که خود داستانی سیاسی ـ رسانه ای می شود بویژه برای آنها که با عینک بدبینی به این دست سفرها و دیدارها می نگرند. دست دادن دیپلمات های ایرانی با زنان هم خود حکایتی است. اگرچه خودداری از فشردن دستی که به سوی کسی دراز می شود، یک نوع توهین و تحقیر به شمار می آید و در جریان جنگ جهانی دوم، آلمان شکست خورده که برای امضای قرارداد آتش بس آمده بود هنگامی که مقابل نماینده دولت های متفق قرار گرفت و دست خود را برای دست دادن دراز کرد، نماینده متفقین از فشردن دست وی امتناع کرد و این بازتاب فراوانی یافت، اما دست ندادن مردان دیپلمات ایرانی با همتایان زن از جنس این تفاسیر سیاسی نیست. هرچند در جریان اولین سفر بی نظیر بوتو به ایران گویا مشکلاتی در این خصوص پیش آمده بود. برای عبور از این مشکل، محمود احمدی نژاد راهکاری یافته بود که شبیه احترام به سبک ژاپنی بود. البته پیش از او هم دیپلمات ها نکاتی را برای رفع سوءتفاهم رعایت می کردند. محمدجواد ظریف در خاطرات خود پیرامون این ملاحظات می گوید: «دیپلمات های ایرانی برخی هنجارها از جمله دست دادن با زنان را نمی توانند در روابطشان انجام دهند، ولی در این 34سال تاکنون نشده هیچ زنی از این برخورد ناراحت شده باشد. چون من هر بار با روی خوش و ادای سلام نظامی یا سلام هندی کوشیده ام سر و ته ماجرا را هم بیاورم و آنها هم این را درک می کنند.» آداب دست دادن و مشکلات پروتکلی افزون بر این، حتی گاهی دست دادن سیاستمداران مرد هم با حساسیت مورد توجه قرار می گیرد. چنان که مثلا درباره نحوه دست دادن حسن روحانی رئیس جمهور کشورمان گفته می شود «آقای روحانی در دیدارهای خارجی تا طرف مقابل دستش را دراز نکند برای دست دادن، دست خودش را دراز نمی کند و در عین حال با کتف بسته دست می دهد که شأن رئیس جمهوری اسلامی ایران از آن لحاظ رعایت شده باشد». اصولا میزان دراز شدن دست سیاستمداران به سوی مهمان یا میزبان براساس پروتکل های تشریفات مشخص بوده و دیپلمات ها باید از تعظیم بیش از اندازه، دراز کردن دست فراتر از مقررات پروتکلی و نکاتی از این دست بپرهیزند. براساس ویژگی های پروتکلی در قبال دست دادن، مقام بالاتر حق درازکردن دست را برای دست دادن دارد. اگر مقام بالاتر دستش را دراز نکرد، طرف مقابل حق ندارد دستش را به سوی او دراز کند. دست باید گرم و خشک باشد. وقتی دست طرف مقابل را می گیریم باید چند ثانیه آن را نگه داشته و آن را به ملایمت بفشاریم. موقع دست دادن باید همزمان در چشم طرف مقابل نگاه کنیم. دست دادن نکات دیگری هم دارد؛ مثل این که هنگام دست دادن باید کلاه از سر برداشته شود، مگر این که کلاه جزئی از لباس سنتی آن کشور باشد. دست بوسی بانوان که در برخی کشورها مرسوم است هم اجباری نبوده و روبوسی دیپلمات ها هم خارج از تشریفات است. با این حال یک نکته جالب که در بحث های مربوط به آموزش تشریفات وجود دارد، رعایت حریم فیزیکی با طرف مقابل است. بعضی مقامات سیاسی حدود نیم متر حریم شخصی دارند که طبق آداب تشریفات، نباید این حریم را نقض کرد و بیش از این به آنان نزدیک شد. به عنوان مثال نمی شود با آنها شانه به شانه حرکت کرد. در مورد نشستن و تقدم و تاخر آن طبق اصول تشریفات، مهمان برای نشستن در یک مراسم حتما باید از طرف میزبان، دعوت به نشستن شود. رعایت نکردن هر یک از این نکات می تواند تفاسیر سیاسی خاصی به دنبال داشته باشد. سال گذشته هنگام دیدار رئیس جمهور کشورمان با نخست وزیر بریتانیا در نیویورک، همین نحوه نشستن تبدیل به یک موضوع داغ در شبکه های اجتماعی شده بود. از یاد نبریم که مقامات مجازند در دیدار با همدیگر، پای خود را روی پای دیگر بیندازند. به صورتی که زیر زانوی یک پا روی زانوی پای دیگر قرار بگیرد. البته در دیدارهایی که خیلی غیررسمی باشد هم این اجازه داده شده است که ساق یک پا کاملا روی ران دیگر قرار بگیرد. اروپایی ها معمولا بلافاصله پس از نشستن، پای راست را روی پای چپ می اندازند، اما معمولا در دیدارهای رسمی، مقامات پاها را کنار هم و با فاصله بسیار کم روی زمین قرار می دهند. طوری که به نظر بیاید پاها تقریبا جفت شده است. نکته جالب در این باره، ویژگی خاص اعراب است. برای مقامات عرب، انداختن پاها روی هم به صورتی که تخته کفش طرف مقابل، به سمت شان باشد بسیار ناراحت کننده است و سبب دلخوری شدید آنها می شود. محدودیت های ایرانی و سفره های دیپلماتیک علاوه بر اینها حتی سفره های دیپلماتیک هم گاهی برای سیاستمداران دردسرساز می شود. سرو برخی نوشیدنی ها همواره از خط قرمزهای مقامات ایرانی در مجامع بین المللی بوده است. حتی گاهی از این سفره ها برای امتیازگیری دیپلماتیک بهره برداری می شود که خود ماجرایی دیگر دارد. مثلا گفته می شود احمدشاه قاجار که به عادت سلاطین قاجاریه به سفر اروپا رفته بود از هفتم تا دهم آبان 1298 خورشیدی (29 اکتبر تا اول نوامبر 1919 میلادی) در لندن مورد پذیرایی بی سابقه مقامات طراز اول انگلستان قرار گرفت و دلیل آن امضای قرارداد نهم اوت (1919) دولت انگلستان با وثوق الدوله رئیس الوزرا بود که هنوز به دست مجلس نرسیده و انگلیسی ها می خواستند به صورتی رفتار کنند که تائید این قرارداد را در ضیافت های رسمی لندن از زبان احمدشاه بیرون بکشند و سند قرار دهند و مقدمات آن را به اجرا درآورند که البته تاریخ روایت کرده هرچه در پذیرایی سنگ تمام گذاشتند، موفق به تائید گرفتن قراردادی که ادارات و ارتش ایران را به انگلیسی ها وامی نهاد، نشدند. به این ترتیب اگرچه کشورهای مختلف تلاش می کنند با رعایت عرف دیپلماتیک و تشریفات لازم در مناسبات بین المللی، چهره خود در جهان را ارتقا دهند، ولی گاهی برخی سیاستمداران با تشریفات بیش از اندازه به دلایل خاص یا با زیرپا نهادن عمدی ریزه کاری های تشریفاتی (مانند آنچه در جریان کنفرانس تهران در سال 1322 شمسی رخ داد و سران انگلیس، شوروی و آمریکا بدون اطلاع شاه ایران به تهران سفر کردند)، سعی در تحقیر یا تضعیف جایگاه میزبان یا مهمان خود دارند؛ اقدامی که البته باید منتظر پاسخ تشریفاتی طرف مقابل باشد. این جزئیات دیپلماتیک گاهی چنان عجیب و غیرقابل فهم است که تنها در فرهنگ رفتاری دیپلماتیک می توان آن را ترجمه کرد، ولی همین ویژگی های به ظاهر غیرقابل فهم می تواند رابطه کشورهای مختلف را تحت تاثیر قرار داده و حتی به جنگ های عظیمی منتهی شود؛ جنگ هایی که گاه به سادگی انداختن پایی روی پای دیگر شکل گرفته است! آداب دست دادن دیپلمات ها
سنت دست دادن در دنیا آدابی دارد. مثلا هنگام دست دادن، دست شما باید خشک و گرم باشد. پنج شش ثانیه باید این فرآیند به طول بینجامد. دست طرف مقابل را باید کمی فشار بدهید. 3، 2 نوبت تکان دهید و همزمان به چشم طرف مقابل نگاه کنید، لبخند بزنید و دست دیگرتان در جیب شلوارتان نباشد. اینها آداب کلی دست دادن است. آداب دیگری نیز بر دست دادن مترتب است که یکی از آنها بحث تقدم است. یعنی اگر استاد و دانشجو می خواهند دست بدهند، این استاد است که ابتدا دست خود را برای دست دادن دراز می کند. در سیستم اداری هم مقام بالاتر تقدم دارد. حال اگر خانمی رئیس یک جلسه یا کنفرانس باشد، در دست دادن تقدم دارد. بنابراین همان طور که برای دست دادن، دست خود را به سمت همه دراز می کند، به سمت ما هم این کار را می کند. ما نمی خواهیم و نمی توانیم دست بدهیم. سوءتفاهم ایجاد می شود و او تصور می کند که ما به او توهین کرده ایم، چاره چیست؟ یک راه این است که پیش از جلسه مسئول تشریفات تیم ایرانی تلفن کند و مساله را با طرف مقابل در میان بگذارد. در این صورت همه می فهمند که نماینده کشور ما با نامحرم دست نمی دهد. راه دیگرش این است که مسئول تشریفات نزدیک مسئول ایرانی بایستد و پیش از این که مسئول خانم مربوطه به سمت مسئول ایرانی بیاید، به او بگوید که خانم ها با رئیس جمهور، وزیر امور خارجه یا هر مسئول دیگر دست نمی دهند. در این صورت هم می توان از وقوع اتفاقی که توهین آمیز تلقی می شود، پیشگیری کرد. اگر نهایتا هیچ یک از این اقدامات ممکن نشد، سنتی که در میان دیپلمات های ایرانی از قدیم وجود داشته این است که در مواجهه کف دو دست را بهم چسبانده آنها را به سمت صورت به نشانه ادای احترام می برند. این هم یک راه است برای این که طرف مقابل حس نکند مورد توهین قرار گرفته است. آداب لباس پوشیدن
یکی از جدی ترین مسائل در تشریفات، بحث رنگ لباس و تنظیم یا همان «ست کردن» لباس است. مثلا وقتی رنگ کت و شلوار شما سرمه ای باشد، مفهومش این است که شما مقتدرانه حرف می زنید. تمام رنگ ها معنای مشخصی دارد. مثلا خیلی از اوقات در اجلاس سران هشت کشور صنعتی، همه سران کت و شلوار همرنگ می پوشند. معنای این حرف این است که در روابط بین الملل، چه در مراودات اقتصادی و چه در مراودات سیاسی، افراد مجاز نیستند هر لباسی دلشان خواست بپوشند. در مورد رنگ سرمه ای هم چون این رنگ انواع مختلفی دارد، تنها چند نوع سرمه ای خاص به درد جلسات رسمی می خورد. نکات ریز بسیاری در این رابطه مطرح است، مثلا در انتخاب جوراب، حتما باید دقت شود که جوراب همرنگ شلوار باشد. اگر کت و شلوار طرح دار نیست، اشکالی ندارد که پیراهن ما طرح دار باشد. آن هم فقط طرح های ریز، نه مثلا طرح چهارخانه درشت. دیپلمات ها هیچ وقت لباس چهارخانه نمی پوشند. ضمنا لباس رسمی زمان دارد. در ایران مثلا از ساعت 8 صبح تا 4 بعدازظهر چهارشنبه، زمانی است که باید لباس رسمی پوشید. مثلا اگر هیاتی روز پنجشنبه وارد کشور شد، به شرط این که مستقیم به هتل برود و تا شنبه هیچ برنامه ای نداشته باشد، اشکالی ندارد که مقام استقبال کننده ما با کاپشن و شلوار کتان به استقبال او برود. مساله لباس به نکات ذکر شده خلاصه نمی شود. اهمیت این مساله به قدری بالاست که گفته می شود لباس در جلسات رسمی با دیگران حرف می زند. یعنی پیش از این که فرد شروع به سخن گفتن کند، لباس شروع به حرف زدن می کند. تحقیقات نشان داده است لباس 59 درصد در ایجاد ارتباط با دیگران نقش دارد. منبع: ماهنامه تخصصی مدیریت ارتباطات شماره 6 ـ آبان 89 یوسف آبشاریان چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
یکشنبه 18 مرداد 1394 ساعت 08:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها