تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815908686
این روغن نان همسایه‌ها را چرب نمی‌کند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گزارش جام‌جم از مشکلات مردم محله خزانه که با بوی تند تولید روغن نباتی بزرگ شده‌اند این روغن نان همسایه‌ها را چرب نمی‌کند به ما گفتند حق پرسش نداریم و اوضاع کارخانه ربطی به ما ندارد، اجازه ندادند گشتی در کارخانه بزنیم و حتی نگذاشتند یک قدم جلوتر از مقر حراست برویم، فقط از دور دیدیم چند مرد با روپوش‌های سرمه‌ای بلند درحیاط جابه‌جا می‌شوند و از پله‌های آهنی گوشه حیاط، گاه‌به‌گاه بالا و پایین می‌روند. ما از روی پل هوایی مشرف به کارخانه نیز مخازن بزرگ و زنگ‌زده روغن، دودکش‌های قدیمی که بخاری سفید به هوا می‌پاشید و سیستم پیچیده لوله‌های خط تولید را دیدیم، اما برای دیدن این چند فریم مجبور شدیم دود برآمده از پک‌های سیگار یک معتاد (تابلو) را تحمل کنیم و به چند رهگذر کنجکاو نیز بگوییم که کار ما ربطی به آنها ندارد .
هوا ساکن بود، اما نسیمی ملایم که وزید، بویی ناخوشایند را کوبید توی صورتمان؛ یک نوع بوی ناشناخته و غریب که نمی شود به چیزی تشبیهش کرد. از پله های پل هوایی که به سمت در ورودی کارخانه پیش رفتیم، این بو غلیظ تر شد تا حدی که مجبور شدیم راه بینی مان را با فشار دو انگشت مسدود کنیم؛ بویی که حالا به تخم مرغ گندیده یا نیمروی سوخته نزدیک بود. ما رد این بو را گرفتیم و از حاشیه اتوبان بعثت چرخیدیم به سمت محله خزانه؛ جایی که تقریبا همسن کارخانه روغن نباتی است . از فامیل خجالت می کشیم ما ایستاده ایم روی زمینی که در عهد ناصری برای خودش بروبیایی داشت؛ روی زمین محله خزانه که در زمان پادشاهی ناصرالدین شاه، ده ها کوره آجرپزی داشت تا به خواست شاه برای ساخت دیوار جدید شهر تهران، آجر بسازد. باروی جدید تهران به این ترتیب از محله خزانه تغذیه شد، اما ناصرالدین شاه که رفت، بتدریج کوره های آجرپزی هم کم رونق شد و جایشان را کشتزارهای گندم گرفت. گندمزارها نیز عمر چندانی نکردند؛ چون پهلوی اول برای توسعه صنعتی تهران، صنایع را روی آنها بنا کرد و حتی باروی ناصری پایتخت را نیز ساقط کرد. محله خزانه امروزی اما ازآنچه بر آن گذشته هیچ نشانی ندارد که امروز این محله نقطه ای «پایین شهری» روی نقشه است که با کوچه های تنگ و باریک و بن بست و خانه های کوچک و بی جلا شناخته می شود. در محله خزانه (که پسوند بخارایی دارد و پاسداشتی است برای شهید محمد بخارایی، عامل ترور نخست وزیر، حسن علی منصور) هنوز می شود مردان و زنانی را دید که به رسم قدیم جلوی درخانه ها یا مغازه ها می نشینند و همزمان غریبه ها را با نگاه های کنجکاو تجزیه و تحلیل می کنند و با آشناها چاق سلامتی. مردی میانسال با موهای جوگندمی و اندکی خمیده؛ او از کارخانه روغن نباتی شاکی است. می گوید بو خفه شان کرده و آسایششان را گرفته. پیرمردی با گوش های سمعک دار نیز شاکی کارخانه است و پانتومیم بازی می کند. وقتی توضیح می دهد بوی تند کارخانه نفسش را بند می آورد. همسایه های دیگر هم می آیند، همه گله مند از بوی تند که برخی به آن می گویند «گند». زنی مسن می گوید از فامیلش خجالت می کشد بابت این بو و مردی دیگر از صدای کارخانه می نالد. این گله را ما از ساکنان یک کوچه پایین تر که همسایه های دیوار به دیوار کارخانه اند نیز شنیدیم و زنی جوان به ما گفت که شب ها این صدا بیشتر از روز اذیتشان می کند. صدا در شب؟ این نکته مبهم ماجراست که اشاره به شبکاری کارخانه دارد؛ کاری که باید ممنوع باشد، اما به گفته اهالی نه هر شب که بعضی شب ها این صدا می آید و مردمی که کمی از کارخانه دورترند و صدا را نمی شنوند، از پخش بوهای آزاردهنده در شب ناراحتند، که هر دو از شبکاری ها حکایت دارد. ما که حرف می زدیم، نسیمی ملایم وزید و آن بوی شامه آزار را با خود آورد، بو کشیدیم؛ چیزی شبیه بوی بتونه یا انبوهی از چرم می آید. پیرمرد کوچه پشتی اما می گوید بوی روغن سوخته است . همه علیه یکی، یکی علیه همه ماجرای کارخانه روغن نباتی کم کم دارد بودار می شود. پرونده این مجتمع از 20 سال پیش باز است و با این که حکم پلمب و انتقال آن به خارج از شهر صادر شده، ولی هنوز درحاشیه اتوبان بعثت تهران سرپاست. کشمکش بر سر این کارخانه جدی است و دو جبهه برای آن می جنگند، یکی برای بقایش و دیگری برای رفتنش. این کارخانه سال 1333 خورشیدی ساخته شد و تا پیش از انقلاب صاحب خصوصی داشت، اما پس از انقلاب در اختیار دولت قرار گرفت و تا سال 1391 تحت اختیار سازمان اقتصادی کوثر متعلق به بنیاد شهید و امور ایثارگران بود. زمانی که این کارخانه تحت مدیریت این سازمان بود اتفاقات تلخی رقم خورد از جمله بدهکاری به بیمه تامین اجتماعی که در روند بازنشستگی کارکنان آن اختلال ایجاد کرد. زمستان 1391 اما سازمان اقتصادی کوثر این کارخانه را به بخش خصوصی (یکی از سه ضلع مثلث قدرتمند صنعت روغن نباتی ایران) فروخت که مصادف شد با اعتراض کارگران از ترس عاقبتشان و صدور حکم توقف فعالیت کارخانه از سوی سازمان محیط زیست. با صدوراین حکم، کارخانه چند روزی تعطیل شد، ولی چون سهامداران جدید گفته بودند قصد بازگرداندن رونق به کارخانه را دارند این حکم نیز کاری از پیش نبرد. به این ترتیب روغن نباتی رودرروی سازمان محیط زیست ایستاد و سهامدارانش از تلاش برای تولید روزانه 350 تن روغن خبر دادند. این در حالی بود که شورای شهر تهران و شهرداری دست بردار این موضوع نشده و اردیبهشت سال گذشته در جلسه ای مشترک با سهامداران خواستار انتقال کارخانه شدند، اما پاسخ یکی از سهامداران به این خواسته تاریخی شد. زمانی که گفت این مردم محل هستند که برای کارخانه ایجاد مزاحمت می کنند نه کارخانه برای مردم، اشاره اش نیز به توسعه شهر و کش آمدن ساختمان ها تا کیلومترها این طرف و آن طرف کارخانه بود. با این حال در این جلسه نماینده کارخانه روغن نباتی پاسخی داد که مفهومش تمایل آنها به مهاجرت از تهران بود و رفتن به استان قزوین، اما با یک توقع بزرگ از مسئولان شهری تهران برای مذاکره با استانداری قزوین برای تغییر کاربری در زمینی که آنها نشانش کرده اند. اما جالب تر از این توقع، موضع نماینده فرمانداری تهران بود که در این جلسه به تبعات سیاسی جابه جایی کارخانه اشاره و نسبت به برگزاری تجمعات کارگری پس از انتقال، اشاره داشت. نماینده فرمانداری حتی موضوع را جنایی نیز دید و به تعطیلی کارخانه چیت سازی اشاره کرد که موجب شد یکی از کارگران بیکار شده، خود را حلق آویز کند. با این حال نه درآن جلسه و نه در جلسات بعد، مسئولان شهری و محیط زیست مجاب نشدند و حتی مدیرعامل شرکت صنایع و مشاغل شهرداری تهران تاکید کرد که این کارخانه برای انتقال 20 سال فرصت داشته و رحمت الله حافظی، عضو شورای شهر تهران نیز گفت که این 20 سال فرصت خوبی برای فرمانداری بوده تا برای ایجاد اشتغال برای کارگران کارخانه راه حلی بیندیشد. این پرونده هنوز باز است و کارخانه همچنان در حال کار، البته با چراغ خاموش و دست به عصا، ولی مردم همچنان گله دارند. چرا کارخانه روغن بو می دهد؟ دانه های روغنی برای این که به روغن جامد تبدیل شود، در کارخانه های ساخت روغن و درون خطوط تولید، سفری طولانی می کنند. پنبه دانه، شاهدانه، خردل، کانولا، کنجد، آفتابگردان، دانه انگور،کاجیره (یا زرتک) و شلغم روغنی دانه هایی هستند که روغن کشی می شوند و در قوطی های فلزی به دست مشتریان می رسند. روغن این دانه ها که کشیده می شود، وارد مرحله خنثی سازی شده و صمغ و اسیدهای چرب آزاد شده آن جدا می شود. بعد نوبت رنگبری است که با استفاده از خاکی مخصوص، روغن بیرنگ می شود که این خاک بعد به وسیله فیلتر از روغن جدا می شود، سپس نوبت بوگیری و اضافه شدن بو و طعم به روغن است و بعد حذف تری گلیسیریدهای سنگین از آن. تا این مرحله روغن، مایع است که پس از آن با استفاده از گاز هیدروژن، روغن جامد و هیدروژنه می شود. مرحله آخر نیز مربوط به جداسازی فلزات سنگین از جمله نیکل است که باقیمانده مرحله قبل هستند. بعد از این روغن آماده شده بسته بندی و آماده فروش می شود. اما این مراحل طولانی، همگی باعث ایجاد بو و صدا و آزار می شود . آلودگی های سه گانه کارخانه روغن نباتی علی محمد شاعری رئیس ستاد توسعه پایدار و محیط زیست شهرداری صاحبان کارخانه روغن نباتی قو معتقدند این کارخانه تاثیری بر آلودگی هوای منطقه ندارد در حالی که بوی زننده ای که از این کارخانه متصاعد می شود، یکی از آلاینده های هواست. همچنین سروصدایی که از این کارخانه بلند می شود عامل آلودگی صوتی و موجب آزار مردم محله است و درعین حال فاضلاب آن نیز موجب آلودگی آب های زیرزمینی شده است. در واقع در حالی که سال هاست وجود این واحد صنعتی باعث کاهش سطح بهداشت عمومی و به خطر افتادن سلامت مردم شده و نیز 20 سال است حکم خروج آن صادر شده، ولی هر بار با چانه زنی، دور زدن قانون و خرید زمان، این کارخانه سرجایش باقی می ماند. پایانه مسافربری جنوب مسافری که باید برود خبرها به قدری متناقض است که شنونده سرسام می گیرد که بالاخره پایانه مسافربری جنوب چه بر سرش خواهد آمد. یک بار گفته شد شهرداری تهران در حال رایزنی با تولیت حرم مطهر امام خمینی(ره) است تا 200 هکتار از زمین های شهر آفتاب را برای ساخت ترمینال جدید تحویل بگیرد و بار دیگر گفته شد پردیس خودرو، نقطه ای است که جانمایی شده است. اما مرتبه بعد گفته شد بعید نیست دو ترمینال جنوب و غرب با هم ادغام شوند و بار دیگر شنیدیم که انتقال پایانه جنوب به منطقه 19 تهران حتمی است. پس نتیجه این که ترمینال جنوب از منطقه 16 و از همسایگی کارخانه روغن نباتی رفتنی است، اما به کجا معلوم نیست. این انتقال اما یک ضرورت است چون این پایانه مملو از آلودگی صوتی، آلودگی بصری و آلودگی ناشی از رفت و آمد مکرر خودروهای سبک و سنگین است. در این ترمینال مسافربری، 23 شرکت اتوبوسرانی و چهار شرکت سواری فعالند که برای 163 مقصد، سرویس دهی می کنند. جالب است بدانید روزانه 860 اتوبوس از این ترمینال جابه جا می شود و در روزهای پایانی اسفند و تعطیلات نوروز این رقم به 1200 می رسد. مریم خباز گروه جامعه
شنبه 17 مرداد 1394 ساعت 03:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها