محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845493060
سال دیگر طعم گیلاس را می چشیم
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: سال دیگر طعم گیلاس را می چشیم تهران- ایرنا- روزنامه ایران در صفحه گزارش نوشت:پا به سن گذاشته های روستای سیجان،روستایی که حالا اسمش نه به خاطر طبیعت بکر یا رودخانه هایی که آرام از کنارش می گذرند – البته حالا دیگر خبری از رودخانه نیست- بلکه به خاطر سیل ویرانگرش معروف شده،می گویند: «40سال پیش که سیل آمد به این شدت خرابی نداشت و این همه کشته نداد.»
این گزارش که در روز سه شنبه ششم مرداد 1394 هجری خورشیدی به قلم حمید حاجی پور انتشار یافته، می افزاید:«چیزی به شب نمانده بود،آسمان سرخ سرخ شد به رنگ زغال گداخته. باد می وزید. زوزه می کشید. در و پنجره سرجایشان نمی ایستند،خانه داشت از جا کنده می شد. بیرون که آمدم سرو و صداهای عجیبی می آمد،راستش را بگویم خیلی ترسیدم،پیش خودم گفتم زلزله شده،شاید هم بلای دیگری است،چشمانم را دوختم به دامنه کوه که در آن گرگ و میش چیز زیادی پیدا نبود، تنم از ترس می لرزید،سیل بود، با سرعتی که نمی توانم به زبانم بیاورمش، آن هم با تخته سنگ هایی که هرکدامشان به اندازه یک ماشین و شاید هم بزرگتر بود. پاهایم با دیدن این صحنه مثل ترکه خشک شده به زمین چسبید، مثل کسی که جن دیده باشد. اگر زن و بچه ام صدایم نمی کردند حالا عکس من هم مثل بقیه روی دیوار روستا چسبیده بود. خدا خواست که خیلی از اهالی روستا از جمله خودم جان سالم به در بردیم. به قول قدیمی ها وقتی سیل می آید باید خرت را ول کنی و در بروی!»
پا به سن گذاشته های روستای سیجان،روستایی که حالا اسمش نه به خاطر طبیعت بکر یا رودخانه هایی که آرام از کنارش می گذرند – البته حالا دیگر خبری از رودخانه نیست- بلکه به خاطر سیل ویرانگرش معروف شده،می گویند: «40سال پیش که سیل آمد به این شدت خرابی نداشت و این همه کشته نداد.»
از جاده چالوس اگر راهتان را کج کنید به سمت روستاهای «ارنگه» و «سرزیارت» و «آدران» از هرکسی که بپرسید سیل چه خسارتی زده می گویند خسارت آنچنانی ندیده اند و با دستشان جاده ای را نشان می دهند که ختم می شود به سیجان. از دور ماشین های له و لورده شده در سمت چپ جاده حکایت از عمق فاجعه دارد. به ورودی روستا می رسیم؛ پلیس همراه اهالی روستا با چوب و طناب راهبند درست کرده اند تا غریبه ای و ماشینی به روستا نرود. بولدوزرها سنگ های ریز و درشت را پشت کامیون ها می ریزند. جاده گل آلود است و لغزنده. اهالی با موتورهایشان وسیله می برند و می آورند. هنگام روبه رو شدن با ما اول خسته نباشید می گویند و بعد اینکه از کجا آمده ایم.
زنی که از فرط پیری قامتش خمیده شده اشاره می کند که با او صحبت کنیم. چهره ای مهربان دارد و مثل همان قدیمی ها گوشه چادرش را جلوی دهانش می گیرد. از سیل می گوید البته از سیل 40 سال پیش. آن زمان 39 سال داشته و وقتی باران بی موقعی در تابستان باریده سیلی به راه افتاده که باغشان را ویران کرده:
«مادرجان وقتی سیل و زلزله ای میاد میگن قهرخداست. زمانی که جوان بودم سیل آمد و باغمان را خراب کرد ولی کسی آسیبی ندید. فقط چندتا خونه و باغ خراب شد. اون موقع مثل الان این همه ماشین و امکانات نبود که کسی برای کمک بیاد. مردای چندتا روستای دیگه آمدن کمک و زن و بچه ها را بردن خونه های خودشون تا سیل بخوابه. ولی حالا در عجبم که کلی آدم، از اینور و اونور میاد ولی بعد از چند روز هنوز آب قطعه،غذای درست و حسابی ندادن. خدا پدرشون رو بیامرزه کمک کردن ولی نه اونجوری که باید باشه؛ اینجا روستاست اگر کسی به ما رسیدگی نکنه تا چندماه دیگه وضعیت مون همینجوری می مونه. نگران پسرم هستم،حیوونکی با محصولات باغی که از پدر خدابیامرزش بهش ارث رسیده زندگیش رو می گذرونه. حالا نگرانه که به خاطر بی آبی باغ به طور کل خشک بشه. شما که خبرنگار هستی بنویس تا مسئول ها
فکری کنن.»
سیل تصویر زیبای روستا را مخدوش کرده. انگار به تابلوی نقاشی شده ای خاک پاشیده اند. سیجان غرق در گل و لای است. آنهایی که جوان هستند خانه هایشان را رها نکرده اند و با کمک کارگران افغان گل ها را از خانه بیرون می ریزند. خانه ها تا کمر پر از گل است. «محمد» خیس عرق و خسته از تخلیه گل و لای خانه اش روی پشته ای گلی نشسته. می پرسم خالی کردن گل ها چقدر کار دارد؟با بی حالی جواب می دهد«از دیروز داریم کار می کنیم ولی هنوز تمام نشده فکر کنم تا فردا طول بکشد. بدبختی فقط گل نیست که زندگی مان را فلج کرده،همه وسایل خانه مان مثل فرش و اجاق گاز و لباسشویی و تلویزیون و...از بین رفته. والله پولی هم ندارم که وسایل جدید بخرم،محصول باغ را هم باران و سیل از بین برد.»
ادامه راه لغزنده را که بوی لجن از همه جایش می آید طی می کنیم. همه مشغول کارند از جوان گرفته تا پیرمرد و کسانی که از اداره برق و راهسازی و مخابرات آمده اند. بیشترین تجمع میدان اصلی روستاست. جلسات در دفتر صندوق قرض الحسنه یا بقالی روستا برپاست. تکنیسین های اداره برق درحال جاگذاری ترانزیستور جدیدی هستند تا برق را به روستا بازگردانند تا دست کم مردم شب ها برق داشته باشند.البته بیشتر اهالی، روستا را ترک کرده اند و به خانه های قوم و خویش خود در تهران و کرج رفته اند و آنهایی هم که هستند از خانه و باغ ها مواظبت می کنند.
چند روزی است که اینجا صدای بلبل و گنجشک و چکاوک نمی آید. صدا صدای بلدوزر است، سنگ ها و شاخ و برگ درختان و پل هایی که خراب شده اند و حتی خودروهای مچاله شده سرتاسر رودخانه را فرا گرفته اند و بلدوزرها تنها بخش کمی از آنها را از داخل رودخانه خارج کرده اند. خانه های کنار بستر رودخانه وضعیت اسفبارتری دارند و پر شده اند ازسنگ وگل و لای. به نظر نمی آید که دیگر بشود در آنها زندگی کرد.
یکی از اهالی به نام احمد سیجانی در حال سوراخ کردن دیوار خانه اش است تا گل ها را راحت تر خارج کند. تمام هیکلش گلی است حتی موهایش. سیگار را از گوشه لبش برمی دارد و می گوید سیل غافلگیرشان کرده و جان8نفر از هم روستایی هایش را گرفته و چند نفری هم گم شده اند. البته به نجات پدر و پسری اشاره می کند که سیل آنها را چند کیلومتری با خود برده و شانس با آنها یار بوده که زنده مانده اند.»
او انگشت اشاره اش را روبه آسمان می گیرد و می گوید که اگر خدا بخواهد همه چیز ممکن می شود و وسط سیل هم که باشی آسیبی به تو نمی رسد.
هرچقدر ویرانی هایی که سیل به بار آورده من و همکارانم را ناراحت کرده نجات این پدر و پسر به همان اندازه خوشحال مان می کند. اهالی فقط می دانند «ابراهیم رستمی» و پسرش در بیمارستان شهید مدنی کرج بستری هستند. پرسان پرسان شماره شان را به دست می آورم ولی گوشی هر دو خاموش است. بالاخره سیل آمده حتما گوشی ها هم با سیل رفته اند.
گفت و گو با یکی از نجات یافتگان
شانس با ما هم یار است و محمد رستمی 26ساله را که سیل تا آستانه مرگ او را پیش برده پیدا می کنیم. تازه از بیمارستان مرخص شده و به قول خودش خرد و خمیر است.
روی تخت چوبی دراز کشیده و نایی ندارد. ولی همراهی مان می کند،خودش را بالاتر می کشد و به بالش و متکا تکیه می دهد.
- از کجا بگم؟
- از همون اولش.
- راستش من و بابام و3نفر از رفقام بیرون سیجان بودیم که زنگ زدند و گفتند داره سیل میاد،برای کمک به اهالی کمتر از چند دقیقه خودمون رو رسوندیم به روستا که دیدیم سیل با چه سرعتی داره به سمت ما میاد. تا بخواهیم به خودمون بجنبیم و پیاده بشیم چند ماشینی که آب با خودش پایین آورده بود به ماشین پرشیای ما خورد و ماشین توی آب چپ شد و همون اولش بابام و دونفر از دوستام بیرون افتادن.
چند متر بعد که توی ماشین معلق بودیم آب من و دوستم رو با فشار بیرون انداخت. وقتی روی آب اومدیم دوستم خودش رو گیر داد به دیوارگلی یکی از باغ ها و پرید اون طرف ولی از شانس من که می خواستم دیوار رو بگیرم، دیوار یکدفعه ریخت و منو با بقیه چیزها مثل شاخه های درخت و ماشین و سنگ و چیزای دیگه همین جور با خودش برد تا اینکه یک کیلومتر جلوتر که ماشین ها و چندتا درخت راه رو سد کرده بودند گیر کردم و با بدبختی سرم را بالا آوردم تا به زیر کشیده نشم. بعدش هم 2یا3ساعت دیگه محلی ها با صدای کمک کمک من سر رسیدن و نجاتم دادند.
- فکر می کردی سیل به این شدت باشه و شما رو با خودش ببره؟
- تو زندگیم چنین چیزی ندیده بودم. تو فیلم ها شاید ولی خودم اصلاً نه. الان که فکرش رو می کنم احساس می کنم خواب دیدم. وقتی توی آب معلق بودم هیچ امیدی به زنده موندن نداشتم. الان که زنده ام روزی هزاربار خدا رو شکر می کنم.
- توی اون چند دقیقه ای که با سیل می رفتی به چیزی هم فکرمی کردی؟
- به پدر و دوستام که زنده موندن؛ پیش خودم می گفتم یعنی اینجوری باید بمیرم؟ خیلی زوده که جونمو از دست بدم. خیلی آرزوها دارم که بهشون نرسیدم. توی همون بالا و پایین های سیل که به اینور و اونور می رفتم به مرگ فکر می کردم و اشهدمو می خوندم. البته باید این رو هم بگم از خدا هم خیلی کمک خواستم و مدام صداش می کردم تا اینکه توی تنگه گیر کردم و مطمئن شدم که حالا50 درصد به زندگی نزدیک شده ام.
تا روستایی ها بیان چند ساعتی توی آب بودم و نگران پدرم بودم. فکرای جور واجور تو سرم می اومد. پیش خودم می گفتم می میرم،چند لحظه بعد می گفتم نجات پیدا می کنم،به کار و زندگیم فکر می کردم به هر چیزی که فکرش رو بکنید.
- بعد؟
- اونقدر خرد و خمیر شده بودم که نمی تونستم خودم رو از آب بیرون بکشم. نمی دونم ساعت چند بود که توی اون تاریکی سرو صدا هایی شنیدم. می دونستم اگر شب توی آب بمونم شاید زنده نمونم به همین خاطر تا جایی که جون داشتم داد زدم. چند دقیقه بعد روستایی ها اومدن و نجاتم دادن.
- چه زمان فهمیدی پدرت زنده مونده؟
- همون وقتی که منو از آب بیرون کشیدن اولین چیزی که پرسیدم پدرم بود که حالش چطوره. اونها می گفتن خوبه و رسوندنش بیمارستان. وقتی یکی از آشناها زنده بودن پدرم رو تأیید کرد خیالم راحت شد.
- کجای بدنت آسیب دیده؟
-3تا از انگشت های دستم بشدت آسیب دیدن و بقیه بدنم کوفتگی دارن ولی به طور کل آسیب زیادی ندیدم.
- الان به چی فکر می کنی؟
- به اینکه توی آب کلی ماشین و تخته سنگ و درخت بود و به هیچکدوم نخوردم و جز چند آسیب دیدگی خفیف اتفاق خاصی برام رخ نداده و به نظرخودم وخانواده ام معجزه شده که من،پدرم و دوستام جون سالم به در بردیم.
- از پدرت خبر داری؟
پدرم چندتا از دنده هاش شکسته و عملش کردن و نمی تونه حرف بزنه. بهش اکسیژن وصل کردن. پدرم به بچه ها گفته بود که آب اونو چند کیلومتر توی اون تاریکی تا روستای سرزیارت برده و با وجود آسیب هایی که دیده بود تونسته خودش رو کنار یک باغ بکشونه و با کمک خواستن خودشو نجات بده. شرایطی که پدرم داشته خیلی بدتر از من بوده و خدا خیلی به ما رحم کرده.
هنوز هم باورنمی کند که زنده است و می تواند درکنار خانواده باشد. سال دیگر میوه باغش را بچیند و باز با صدای رود و چهچهه بلبلان... اما نه، این خاطره تلخ همیشه در گوشه ذهن اش خواهد بود. خاطره تلخ روستا و معجزه ای که برای او رخ داد.
*منبع : روزنامه ایران
**گروه اطلاع رسانی**1893**9131
06/05/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها