محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830380651
حراج درمان
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: حراج درمان تهران - روزنامه شهروند - شماره 615 - در همین نزدیکی ها، جایی که کوچه های اصلی و فرعی اش، ساختمان هایش، در خانه هایش، رنگ و روی نماهایش، تفاوت چندانی با سایر محله ها ندارد، کسانی زندگی می کنند که برای پول درمان شان محتاجند.
آدم هایی که آن قدر جیب شان خالی است که برای دکتر رفتن و دوا و درمان ساده پول قرض می گیرند، پول شان نمی رسد ویزیت های ٣٠ و ٣٥ هزار تومانی متخصصان کلینیک و مطب های خصوصی را بدهند.
اما در همین محله های محروم پایتخت، پزشکانی هم هستند که عدد و رقم تعرفه ها را کاملا فراموش کرده اند، نه این که بیشتر بگیرند یا حتی به روال برخی پزشکان، زیرمیزی بگیرند، چون پول ویزیتی که از این بیماران بی بضاعت می گیرند، کمتر از آن چیزی است که وزارتخانه و دولت و مجلس مصوب کرده است.
بیمار هر چقدر دارد، هر چقدر می تواند، هر چقدر اندازه جیبش اجازه دهد، پول می دهد، مابقی اش را خود پزشک می دهد، از جیبش، از درآمدش که خیلی کمتر از پزشکان دیگر است. آنها درست در مقابل بسیاری از پزشکان قرار گرفته اند، همان ها که به عدد و رقم ها بسنده نمی کنند، بیشتر می گیرند.
بیماران، کسانی که ساکن این مناطق اند، گزینه دیگرشان، بیمارستان های دولتی است. آن جا همه چیز ارزان است، این ٣٠ هزار تومان را که نه، کمتر از ٣ هزار تومانش را باید بدهند. مشکل آنجا، شلوغی هاست و نوبت های طولانی. برای آنها که درمان فوری می خواهند، یا از پزشکان بیمارستان های دولتی، جوابی نگرفته اند، کلینیک های خصوصی، تنها دوای درد است. هزینه هایش بالاست، نه آن قدر که نشود پرداخت، اما برای آنها که حساب دو دو تا چهارتای زندگی شان را می کنند، اینها، این ٣٠، ٣٥ هزار تومان ها، خیلی است.
«صندوق را که باز کردیم، سکه های ١٠٠ تومانی و ٥٠٠ تومانی پیدا کردیم.» این را متصدی صندوق کمیته امداد نمی گوید، پزشک متخصص زنانی می گوید که در یکی از مناطق جنوب تهران مطب دارد و در مطبش به خاطر بی پولی مردم، صندوقی گذاشته. هر کس پول ویزیت ندارد یا پولش کم است، هر چقدر دارد و می تواند، داخل صندوق می اندازد. حالا کسانی هستند که به جای ویزیت ٣٥ هزار تومانی، سکه ١٠٠ تومانی و ٥٠٠ تومانی می اندازند. بقیه ٣٤ هزار و ٥٠٠ تومان را خودش می دهد؛ از جیب. این متخصص زنان به همین چند جمله برای نشان دادن شرایط مالی ساکنان یکی از محله های جنوبی تهران بسنده می کند.
با بیمه یا بدون بیمه، سخت است برایشان. نظام آباد یکی از همین محله هاست. انتهای یکی از کوچه پس کوچه هایش که به اتوبان امام علی(ع) ختم می شود، کلینیکی خصوصی هست، کمی آن طرف ترش هم درمانگاهی دولتی دیده می شود، مردم محله، گزینه اول شان همان درمانگاه دولتی است، وضع مالی شان که خوب نباشد، صف های طولانی را به جان می خرند و درنهایت با همان پول کم، درمان می شوند.
زهوار ساختمان در رفته، قدیمی است، فقط همین درمانگاه یا به قول پزشک عمومی تمام وقتش، «ساختمان پزشکان»، بیشتر از ٢٠ سال است که این جا مستقر است. ورودی ساختمان به در شیشه ای ختم می شود، دری که آن طرفش، مکانی شبیه مرکز درمانی است، با وسایلی که انگار هزار سال عمر دارند. خلوت است، آن ساعت از ظهر در این گرما، بیمار باید اورژانسی باشد که این طرف ها بیاید.
همان چند مراجعه کننده خسته به نظر می رسند، چهره هایشان درهم است. با هر شماره ای که خانم منشی صدا می زند، وارد اتاق پزشک می شوند. همه پزشکان عمومی اند، این جا متخصصی نیست. انتهای راهرو چند تخت به چشم می آید، کار تزریقات را آن جا انجام می دهند. همین یک آپارتمان کوچک است درمانگاه شان. «اینجا منطقه فقیرنشینی است.» این را فریدون عباسی، پزشک روزهای زوج درمانگاه می گوید.
با دست به کوچه کناری اشاره می کند: «این جا بضاعت مالی مردم پایین است، ساکنان این محله، حتی تعرفه های درمانی مصوب دولت را هم نمی توانند پرداخت کنند.» همین بی بضاعتی مردم باعث شده درمانگاه پول کمتری برای ویزیت بگیرد: «ما مجبوریم سطح هزینه ها را پایین بیاوریم.» تعرفه های این درمانگاه با خیلی از درمانگاه های تهران متفاوت است، برخلاف خیلی از مراکز درمانی خصوصی، تعرفه ها بالاتر که نه، پایین تر است.
عباسی ادامه حرف هایش را می گیرد: «اینجا تعرفه تزریقات ١٥٠٠تومان است، درحالی که جاهای دیگر ٢٥٠٠ تا ٣ هزار تومان می گیرند، ویزیت پزشک عمومی بدون دفترچه ١٩ هزار تومان است، ما ولی ١٥ هزار تومان می گیریم، با بیمه هم می شود ١٠ هزار تومان.» پزشکان این درمانگاه، ویزیت های کمتر از مصوبه دولت می گیرند، شرایط مالی مردم را می دانند، از ظاهرشان، حرف زدن شان، می دانند که «ندارند».
کمی آن طرف تر، ٥٠٠، ٦٠٠ متر جلوتر از این درمانگاه، مرکز درمانی دولتی قد علم کرده است. محدودیت های ساعت کارش، منجر شده تا بیماران همین جای خصوصی بیایند: «ما این جا خدمات مفصل تری به مردم می دهیم، داروخانه کنار درمانگاه است، بخش تزریقات و سرم داریم، در آن یکی درمانگاه، خیلی خدمات داده نمی شود، به همین خاطر مردم ناچار می شوند این جا بیایند که کمی تعرفه هایش بالاتر از بخش دولتی است.»
پزشک عمومی درمانگاه این را می گوید: «ما ارزان تر می گیریم تا مریض هایمان را حفظ کنیم و راضی نگه شان داریم.» تمام پزشکان عمومی این درمانگاه، مابه التفاوت ویزیت را خودشان از جیب پرداخت می کنند. درآمدشان پایین رفته اما چاره ای هم ندارند.
نظام پزشکی به عنوان سازمانی که متولی بخش خصوصی است، از همه این اتفاقات خبر دارد، اطلاع دارد که نه فقط در این درمانگاه که خیلی از مراکز خصوصی مناطق جنوبی پایتخت و مناطق حاشیه ای، همین شرایط را تجربه می کنند، اما تا حالا کاری نکرده است.
در یک سال و نیم گذشته که طرح تحول نظام سلامت اجرایی شد، هزینه های درمانی در مراکز دولتی کاهش چشمگیری داشت، بخش خصوصی اما هنوز همان شرایط قبلی را دارد. با این که هنوز هم پزشکان معتقدند تعرفه ها واقعی نیست، اما مردم در برخی مناطق، همین ها را هم ندارند بدهند. ماجرا؛ تعرفه ها نیست، بی پولی و نداری مردمی است که نمی توانند حتی ویزیت های بیمه ای یا همان ها را که دولت مصوب کرده، پرداخت کنند.
عباسی می گوید: «برخی از بیماران حتی در پرداخت این تعرفه های پایین هم مشکل دارند، اما وقتی می ببینند که درمانگاهی ویزیت آزاد ٢٠ هزار تومان می گیرد، هر طور شده پول ویزیت را جور می کنند. ما هم به رویشان نمی آوریم که تعرفه هایمان از جاهای دیگر پایین تر است. اگر کسی همین را هم نداشت بدهد، ما از او پولی نمی گیریم. حتی به آنها نمی گوییم که بروید بیمارستان دولتی آن جا ارزان تر است، وقتی خود بیمار می آید اینجا، یعنی نخواسته بیمارستان دولتی برود.»
این پزشک به ماجرای دیگری هم اشاره می کند. به افرادی که به خاطر همین نداری ها، بیماری شان را نادیده می گیرند و آن قدر مراجعه نمی کنند که وضع شان حاد می شود. آن وقت در شرایط بدتری به پزشک مراجعه می کنند. «
برای برخی همین ١٠ هزار تومان هم ١٠ هزار تومان است، مریض که می شوند، مراجعه نمی کنند، وقتی بیماری حادتر شد، ناچار می شوند خودشان را به جایی برسانند، این افراد معمولا گزینه اول شان بیمارستان دولتی یا بیمارستان های تأمین اجتماعی است، آن جا داروی خاصی هم به بیمار نمی دهند، درحالی که برای مثال برای بیمار آنتی بیوتیک تجویز می شد، وقتی از آن مراکز جوابی نگرفت و بیماری اش خوب نشد، به سمت مراکز خصوصی، تغییر مسیر می دهد.»
عباسی، خانواده ای را مثال می زند که تب بالای نوزادشان، به خاطر همین بی پولی، تبدیل به تشنج شدید شده: «بیمارستان های دولتی پزشکان خوبی دارد، اما چون شلوغ است، نمی توانند به همه در زمان کوتاهی خدمات درمانی ارایه دهند. گاهی پیش آمده که یک نفر برای استفراغ ساده صبح رفته، ظهر برگشته.»
با همه اینها این پزشک که خود سابقه ١٣، ١٤ ساله حضور در این درمانگاه را دارد، معتقد است اگر بیمه ها قوی باشند و به موقع بدهی شان را با مراکز درمانی تسویه کنند، دیگر حتی نیاز نیست بیمار پولی بدهد: «وقتی چنین چیزی وجود ندارد، بیمار و پزشک با هم رابطه پولی پیدا می کنند، این یک واقعیت است. در کشورهای دیگر بیمه همه هزینه ها را پرداخت می کند، اما ما چنین چیزی را در کشور نداریم، پرداخت از بیمه ها خیلی با تأخیر انجام می شود و همیشه ٤، ٥ ماه تأخیر دارند.»
منشی این درمانگاه، در ١٠ سالی که پشت میز نشسته و به بیماران نوبت می دهد، بسیاری را دیده که با صدای آرام، درخواست ویزیت پایین تری می کنند، زیاد شنیده که «نداریم» یا «نمی شود کمتر بگیرید؟» می گوید: «هر روز کسانی می آیند این جا که پول ویزیت ندارند، از ما خواهش می کنند ویزیت کمتری بگیریم، حتی کمتر از آن چیزی که روال ما شده.» می گوید: «ما اصلا به آنها نمی گوییم بروید جای دیگر، در حد توان مالی با آنها کنار می آییم.»
فراهانی، مسئول تزریقات است، سابقه کار در درمانگاه های دیگر را داشته اما تأکید می کند که این جا از همه جا کمتر ویزیت می گیرند: «جاهای دیگر که کار کردم، وقتی مردم پول نداشتند متصدیان اعتراض می کردند که «مگر این جا خیریه است که پول نگیریم یا کمتر بگیریم»، جاهایی بوده که تعرفه های سه چهار برابر بیشتر از آنچه مصوب شده می گیرند.» یکی از بیماران زن جوانی است، گوشه چادرش را محکم با یک انگشت روی چانه اش چسبانده و به منشی برای گرفتن وقت ویزیت نزدیک می شود: «مردم این محله از نظر مالی ضعیف هستند، گاهی شده برای پول ویزیت و دارو خریدن، پول قرض بگیرند.» اینها را درحالی که دو اسکناس ٥ هزار تومانی از کیف پولش در می آورد، می گوید و ادامه می دهد: «مادر همسرم، طبقه بالای ما، در همین خیابان زندگی می کند، صندوقی دارد که برای کمک به بیماران راه انداخته، از این و آن برای درمان بیماران پول جمع می کند. هر کس عملی داشته باشد یا داروی خاصی بخواهد بخرد، از همین صندوق به او کمک می شود.» اشاره اش به خانواده ای کرجی است که هفته گذشته برای عمل آپاندیسیت، از همین صندوق برایشان هزینه شد. او می گوید: «درمانگاه دولتی کمی پایین تر است، اما دکترای این جا بهتر هستند، این درمانگاه همیشه هم باز است، کمی بیشتر پول می دهیم اما راحت تریم.» انتهای اتوبان امام علی(ع) به سمت غرب، نازی آباد است. ساکنانش هم در همین شرایط زندگی می کنند.
علی عطار ذوقی، پزشک متخصص داخلی است که در یکی از خیابان های نازی آباد طبابت می کند. «من اصلا نمی دانم الان تعرفه ها چقدر است.» این را در پاسخ به وضع تعرفه هایش می گوید. «برای مردم این جا که ١٠ سالی می شود برایشان طبابت می کنم، تعرفه ها هر چقدر کمتر باشد بهتر است، وضع مالی شان خوب نیست، این جا ٥ هزار تومان کمتر از ویزیت آزاد پرداخت می کنند. خیلی ها هم هستند که می آیند می گویند پول نداریم، ما هم ویزیت نمی گیریم.»
اینجا ویزیت دوم اصلا معنایی ندارد. هیچ کس زیر بارش نمی رود. خود پزشک مراجعه کنندگانش را می شناسد. از آنها ویزیت دوم نمی خواهد. او می گوید: «برخی از بیماران هستند که پای ثابت مطب شده اند، وضع مالی شان خوب نیست، آنها را رایگان ویزیت می کنم، این جا بیشتر ساکنان افراد زحمت کش و حقوق بگیر هستند، خیلی هایشان با حقوق بازنشستگی زندگی می کنند، باید مراعات حال شان را کرد.» این ماجرا تنها به تهران ختم نمی شود، شهرهای حاشیه ای پایتخت، وضع نامناسب تری دارند.
آن جا درمانگاه های خصوصی، «شبه خیریه ای» اداره می شوند! شریف آباد پاکدشت یکی از آنهاست. منطقه ای در یکی از شهرهای اطراف تهران. انتهای یکی از همین خیابان ها، درمانگاهی است که هر چند ماه یک بار با پزشکان عمومی اش جلسه می گذارد، جلسه ای برای اعلام تعرفه های جدید. جلسه هایی متفاوت با تمام جلسه های مراکز درمانی دیگر. اینجا، در این درمانگاه، پزشکان عمومی برای پایین نگه داشتن تعرفه ها دور هم جمع می شوند.
«مردم پاکدشت از نظر درآمدی جزو اقشار پایین هستند، به هرحال حاشیه شهر بزرگی مانند تهران به شمار می روند و معمولا محروم هستند. به همین خاطر در جلسه ها تعرفه های جدید را اعلام می کنیم اما خود پزشکان سر تعرفه پایین تری توافق می کنند.» اینها صحبت های شهریار خاقانی است. پزشکی که سابقه ١٢ سال ریاست سازمان نظام پزشکی شهرستان پاکدشت را دارد، حالا ٢٠ سالی می شود که این درمانگاه را می گرداند.
او از حال و روز مردم این منطقه باخبر است. او درحالی از این اقدام پزشکان برای گرفتن تعرفه کمتر از بیماران، سخن می گوید که هزینه های اداره یک درمانگاه در پاکدشت، تفاوت خاصی با تهران ندارد: «به هرحال آب بها و پول برق و... یکسان است، تنها کمی در مبلغ اجاره ها تفاوت وجود دارد.» او می گوید این وضع را تنها همین درمانگاه ندارد، خیلی از مراکز درمانی پاکدشت، مجبورند، تعرفه های کمتر از آنچه مصوب وزارت بهداشت است، از مردم بگیرند.
او می گوید: «ما تعرفه ١٩ هزار تومانی پزشک عمومی را ١٦ هزار تومان و ویزیت خصوصی ٣٠ هزار تومانی را ٢٥ هزار تومان می گیریم، البته مردم نمی دانند که تعرفه هایمان از تعرفه های اصلی، پایین تر است. چاره ای هم نیست، به هرحال تعرفه های بخش خصوصی با دولتی متفاوت است و بیماران خودش را دارد. وقتی پدری با فرزندش که تب بالایی هم دارد، به این جا می آید، قطعا نمی توانم به او بگویم برو بیمارستان دولتی. ما این جا بیمار بی بضاعت را پذیرش می کنیم، حتی اگر پول نداشته باشد.» اشاره او به روز قبلش است که از ٦٠نفری که به درمانگاه مراجعه کردند، از ٧ نفر به خاطر همین نداری ها، پول ویزیت نگرفتند: «بعضی می آیند به ما می گویند برای آمدن به این جا پول قرض کرده ایم، وقتی اینها را می شنویم، ویزیت را برمی گردانیم.»
خاقانی، مدیرکل نظارت سازمان نظام پزشکی هم است، او به ویژگی های مراکز درمانی بخش خصوصی اشاره می کند: «بخش خصوصی چند مشخصه دارد، در این بخش، کیفیت خدمات بهتر است و پزشکان فرصت بیشتری برای ارایه خدمات دارند، به هرحال بخش خصوصی نیاز به راضی نگه داشتن بیمار دارد و تمام تلاشش، ارتقای کیفیت است. بیمار می داند که بخش دولتی ارزان تر است، با همه اینها اما می آید بخش خصوصی.» به اعتقاد او، همه نباید برای درمان از بخش دولتی خدمات درمانی بگیرند، وقتی بیمارستان ها برای یک جراحی که قبلا نوبت یک ماهه می دادند، حالا ٦ ماهه نوبت می دهند، به هرحال عده ای هم به بخش خصوصی مراجعه می کنند.
این همه ماجرا نیست، او در ٢٠ سالی که در این منطقه کار پزشکی کرده، اتفاقات زیادی را شاهد بوده، از پدری که به خاطر بی پولی، با چند ماه تأخیر فرزندش را به دکتر برده و حالا حالش وخیم شده، یا مادری که پس از پیشنهاد پزشک برای مصرف گوشت قرمز برای رفع مشکل کمبود آهن، جواب شنیده: «ما دو ماه است که گوشت نخوردیم.» خاقانی اینها را با تاثر زیادی به زبان می آورد.
رئیس این درمانگاه به تغذیه مردم این منطقه اشاره می کند، وقتی می گوید: «متاسفانه بچه ها دیگر صورت شان قرمز نیست، آنها گوشت نمی خورند، شاید ٨٠ درصد مردم این مناطق، دو هفته یک بار گوشت می خورند، این درحالی است که براساس تعریف سازمان جهانی بهداشت، مردم باید خوب بخورند، شاد باشند و به درمان دسترسی داشته باشند. ما تنها به همین سومی، تمرکز کرده ایم. درحالی که خیلی از مشکلات مردم از تغذیه است، ما درد و رنج مردم را می بینیم، کوتاه قدی کودکان را می بینیم. بیشترین مشکل را هم همین مردم حاشیه نشین دارند.» اشاره او به کم خونی و رنگ پریدگی، رشد ناکافی کودکان و تپش بالای قلب شان است: وقتی تغذیه درستی نداشته باشند و گوشت نخورند نباید انتظار داشت که پزشکان در این شرایط تعرفه خودشان را بگیرند. باید حال مردم را رعایت کرد.»
او به عنوان مدیرکل نظارت سازمان نظام پزشکی، معتقد است باید رابطه مالی میان پزشک و بیمار حذف شود، توضیحش هم این است: «براساس قانون برنامه پنجم توسعه، همه مردم باید بیمه شوند، یعنی هیچ کس نباید در مراجعه به پزشک پول بدهد، با این روش، هزینه دولت هم در درمان کم می شود.» ا
و سطح بندی خدمات را بهترین راهکار می داند: «این که مردم از همان ابتدا به پزشک متخصص مراجعه کنند، منجر می شود تا هزینه های دولت بالا رود، توصیه سازمان بهداشت جهانی هم این است که بیماران از طریق پزشک خانواده به پزشک مراجعه کنند.» پزشکان راضی باشند یا نباشند، این روش پرداخت ها، این تعرفه های کمتر از آنچه باید باشد، میزان درآمد پزشکان را پایین آورده، به طوری که به گفته خاقانی، با این روش نمی توان مدت زیادی کار کرد: «خیلی از مراکز درمانی خصوصی را سراغ دارم که به خاطر هزینه های بالایی که با ویزیت بیماران تأمین نمی شود، تعطیل شده اند، در پاکدشت هم وضع همین است.»
روزنامه شهروند
تهرام 1625
29/04/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها