محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845322944
کار ما را تا چند سال پیش مسخره می‌کردند
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۲۴ تیر ۱۳۹۴ - ۰۲:۲۳
چند روز دیگر کشور رومانی میزبان چند هنرمند جوان ایرانی برای برپایی یک نمایشگاه از 10 سال هنر محیطی ایران خواهد بود؛ هنری که فقط چند سال است در ایران پا گرفته و به گفته‌ی هنرمندان فعال در این عرصه، به حمایت جدی برای ادامه‌ی حیاتش نیاز دارد. به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، هنر محیطی به‌عنوان یک هنر ترکیبی که هنرمند در یک فضای سه‌بعدی، پروژه‌ای طراحی‌شده را پیاده می‌کند از دهه 60 میلادی و پس از جنگ جهانی در دنیا رواج پیدا کرد. این هنر با جنبه‌های اعتراضی و بیان مسائل سیاسی و اجتماعی توانست نظر مخاطبان را به خود جلب کند و در زندگی و فضای شهری تأثیرگذار باشد. هنر محیطی در ایران با نام «احمد نادعلیان» گره خورده است. این هنرمند سال‌هاست روی هنر محیطی تمرکز کرده و با افتتاح یک موزه در جزیره‌ی هرمز، فعالیت‌های بسیاری در این زمینه داشته است. او با سفر به کشورهای مختلف دنیا و نمایش و اجرای آثارش، توانست هنر محیطی را معرفی کند. هنر محیطی ایران که تا همین چند سال پیش حتی توسط هنرمندان دیگر رشته‌ها نیز مورد تمسخر قرار می‌گرفت، اکنون مورد توجه هنرمندان و فعالان این عرصه در کشورهای مختلف قرار گرفته است. هنرمندان جوان چند سالی است که در این زمینه فعالیت‌های جدی دارند و در نمایشگاه‌هایی که در کشورهای مختلف برگزار شده، شرکت کرده‌اند. مردادماه امسال نمایشگاهی شامل آثار 28 هنرمند محیطی ایران در کشور رومانی و مجارستان برگزار می‌شود. این نمایشگاه شامل گزیده‌ای از 10 سال فعالیت هنرمندان جوان ایرانی در این عرصه است. این نمایشگاه با عنوان «فضاهای زندگی» با همکاری و دعوت گروه NAP مجارستان شامل نشست، سخنرانی و ورک‌شاپ خواهد بود. از بین 28 هنرمندی که آثارشان به نمایش گذاشته خواهد شد، پنج هنرمند در کشور رومانی حضور خواهند داشت. محمود مکتبی (هنرمند محیطی و مسوول برپایی این نمایشگاه)، کوروش گلناری (مجسمه‌ساز و پژوهشگر هنر) و عاطفه خاص (هنرمند محیطی) با حضور در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) درباره‌ی برپایی این نمایشگاه، چالش‌ها و فرصت‌های پیش رو در حوزه‌ی هنر محیطی، وضعیت این هنر در ایران و لزوم حمایت از آن گفتند. آقای مکتبی ایده‌ی برپایی یک نمایشگاه شامل آثار هنرمندان محیطی ایران در کشورهای رومانی و مجارستان چگونه شکل گرفت؟ مکتبی: این بحث از سال‌های پیش با دوستانی که در این زمینه کار می‌کردند، مطرح شد. این‌که علاوه بر نمایشگاهی که در داخل کشور برگزار می‌کنیم بتوانیم به‌صورت وسیع‌تر و حرفه‌ای‌تر در کشورهای دیگر نیز نمایشگاه داشته باشیم. می‌خواستیم این نمایشگاه‌ها فرصتی باشد برای معرفی هنرمندان و وسعت دادن به ارتباطات. البته همیشه چند چالش وجود داشت. در نظر داشتیم کارها به سطحی برسند که قابل ارائه باشند. هر چند هفت هشت سال پیش هم این اتفاق افتاده بود و هنرمندان کارهای خوبی در حد ارائه بین‌المللی انجام داده بودند. در صحبت‌هایی که با آقای نادعلیان داشتیم این بحث مطرح بود که اگر هنرمندانی را انتخاب کنیم و بعد از چند سال این‌ها نیست شوند، تا حد زیادی باید جوابگو باشیم. بنابراین باید پشتوانه‌ای وجود داشته باشد. یکی از دلایل برگزاری این جشنواره این بود که به این باور و احساس رسیده‌ایم که الان در دوره‌ای هستیم که هنرمندان به‌شکل ثابت و حرفه‌ای این کار را دنبال می‌کنند و کارشان همین است. تعدادی از این کارها در کشورهای مختلف به‌نمایش گذاشته شده و دیده شده بود. دعوت‌نامه‌های زیادی برای من و هنرمندان دیگر برای حضور در این کشورها و نمایش آثارمان رسیده بود. درپی صحبتی که با گروه‌های فعال هنر محیطی در کره جنوبی داشتیم این بحث مطرح شد که آن‌ها دوست دارند در رومانی و مجارستان برنامه‌ای مشترک داشته باشیم. در نهایت پس از اعلام فراخوان و داوری آثار، قرار شد 28 هنرمند آثارشان را در قالب ویدئو، چیدمان و عکس در این نمایشگاه ارائه کنند و پنج هنرمند هم در آنجا حضور داشته باشند. با توجه به این‌که هنرمندان فعال در این زمینه را می‌شناختید چرا فراخوان عمومی منتشر کردید؟ مکتبی: دلیل اصلی اعلام فراخوان این بود که این نمایشگاه برگزیده‌ای از 10 سال هنر محیطی در ایران است. ما هنرمندان فعال را می‌شناختیم، اما فراخوان را دادیم که اگر هنرمندانی هستند که در این زمینه فعالیت می‌کنند و ما آن‌ها را نمی‌شناسیم، بیایند و شرکت کنند تا فرصتی برای تشویق و معرفی آن‌ها باشد. می‌خواستیم این فضا به همه داده شود و این‌طور نباشد که دایره‌ای را ببندیم و بگوییم فقط این چند نفر نفر، هنرمندان محیطی ایران هستند. از همه ایران هنرمند داشتیم. کارها خوب بود و ما برای انتخاب چند اثر مشکل داشتیم. دو داور این نمایشگاه که از مجارستانی هستند چه نظری درباره‌ی آثار هنرمندان ایرانی داشتند؟ مکتبی: اتفاقی که در هنر محیطی ایران افتاده، از نظر کیفی بسیار سطح بالاست و نسبت به برخی کشورها که از نظر رشته‌های هنری دیگر، بالاتر از ما هستند، بهتر است. وقتی کارها را برای دو داور مجارستانی فرستادم که ببینند و داوری کنند، تعجب کردند که این کارها چطور تا امروز دیده و مطرح نشده است. باورشان نمی‌شد این حجم از کار در 10 سال اتفاق افتاده و جایی هم ارائه نشده باشد. یکی از اهداف ما از برپایی این نمایشگاه دیده شدن کارها بود.
خانم خاص لطفا درباره‌ی سابقه فعالیت‌تان در زمینه هنر محیطی و حضور در نمایشگاه رومانی بگویید. خاص: از سال 84 به‌صورت حرفه‌ای با تعدادی از دوستانم کار در این زمینه را شروع کردیم. در ابتدا در قالب یک گروه بودیم و کم‌کم شخصیت‌های انفرادی هنری ما شکل گرفت. پنج عکس و یک ویدئو از آثار من در این نمایشگاه وجود دارد. یکی از مشکلاتی که همیشه با آن روبه‌رو بوده‌ایم، نداشتن بازتاب خبری از چنین نمایشگاه‌هایی است. هنرمندان این حوزه با این‌که سال‌هاست کار می‌کنند، به‌خاطر دیده نشدن کارشان هر بار که به یک نمایشگاه می‌آیند، انگار اولین‌بار است که شرکت می‌کنند. شاید دلیل بی‌تفاوتی رسانه‌ای این باشد که فکر می‌کنند هنر محیطی خیلی کار متفاوتی است. در این سال‌ها حمایتی از طرف دولت داشته‌اید؟ خاص: نباید یادمان برود هنرمندانی که در این یک دهه آمدند و کار کردند، بدون حمایت دولتی بوده‌اند، یعنی تمام نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها هیچ‌گونه حمایت دولتی نداشته است. برای این نمایشگاه هم حمایت دولتی از طرف کشور رومانی بود. ایران باز هم اینجا در نقطه صفر است. هر کاری کردند خود هنرمندان کرده‌اند. هنر محیطی تا بیاید و در جامعه شکل بگیرد به یک بازه‌ی زمانی نیاز دارد که حالا برای ایران کمی طولانی‌تر شده است. این طولانی‌تر شدن به‌خاطر کوچک بودن فضای تجسمی، مسائل اقتصادی و نبود حمایت‌های دولتی است. آیا این هنر در کشورهای دیگر نیز با حمایت‌های دولتی سر پا مانده است؟ گلناری: این رویکرد هنری تحت پروژه‌هایی در دنیا اجرا شده که اسپانسرهای خیلی قوی هم داشته است. گاهی هزینه‌های چشمگیری شده و اسپانسرهایی آمدند و از هنرمندان دعوت کردند و این آثار اجرا شد. بخش دولتی در ایران یک وقتی شناخت و آگاهی نداشت و این عرصه را جدی نگرفت. واکنش‌اش نه مثبت بود نه منفی. خاص: هنری که بخواهد زنده بماند، به پول نیاز دارد و زمانی ارزش خود را پیدا می‌کند که بحث اقتصاد هنر در آن لحاظ شود. درباره هنرهای محیطی که مدیای متفاوتی دارند و پروژه هستند، اگر دیدگاه تغییر کند و سرمایه‌گذاری صورت بگیرد تأثیرگذاری‌اش خیلی بیشتر خواهد بود. بعد از اسفند 91 که یک جشنواره داشتیم، دیگر برنامه‌ای اجرا نشد. هنرمندان و سازمان زیباسازی به یک نقطه مشترکی نرسیدند که چطور می‌توان این روند را جلو برد. در این سال‌ها برای همه هنرمندان اقتصاد هنر یک چالش جدی بود. یک هنرمند باید از هنرش درآمد داشته باشد. برای همه شدنی نیست که یک جای دیگر کار کند و هنرش را هم داشته باشد.
هنر محیطی از چه زمانی و با چه رویکردی در دنیا و بعد در ایران شکل گرفت؟ گلناری: هنر محیطی هنر فضای باز است. از دهه 60 میلادی بود که اعتراض‌های مختلفی به هنر موزه‌ای شد که به هنر خاک‌خورده تبدیل می‌شد، صورت گرفت. به‌هم‌ریختگی‌های اکولوژی و واکنش هنرمندان به محیط زیست یا حتی تقابل هنرمندان درباره کالایی شدن اثر هنری، باعث شد این ژانر از هنر با این رویکرد که می‌تواند قابل خرید و فروش نباشد و کالا نباشد و در کسری از ثانیه فکر شود و بداهه اجرا شود، سپس خیلی سریع و با امکانات دیجیتالی به اشترک گذاشته شود. یک نقطه قوت در هنر محیطی ایران، زیست‌بوم ما است که قابلیت‌های مختلفی دارد. در جزیره هرمز و نقاط مختلفی از جنوب و شمال ایران به شکل‌های مختلف است و هنرمندان از این قابلیت‌ها استفاده کردند. یک مثال برای شما می‌زنم. حضور در بینال ونیز یک فرصت است. اما مثلا ما شش سال پیش یک موقعیت برای حضور در ونیز داشتیم، ولی دو سال بعدش نداشتیم. یعنی یک مسوولی عوض می‌شود و دیگر نمی‌توانیم در این بینال حضور داشته باشیم. قبل از انقلاب قرار بود بینال تهران داشته باشیم، ولی بعد از گذشت چند سال هنوز نداریم. باید همه این‌ها قوت بگیرد. متأسفانه هنر تجسمی فقط محدود به پایتخت شده است؛ کسی که در تهران است می‌تواند نقاشی و مجسمه خلق کند و پوسترش را بفروشد، اما هنر محیطی خیلی راحت در همه‌جا می‌تواند باشد. شاید یکی از نقاط قوت هنر محیطی در ایران این است که هنرمندان تجربی وارد آن شده‌اند. فکر می‌کنید چه قدم‌هایی باید برداشته شود تا این هنر به تعریف و جایگاه درست خود در ایران دست یابد؟ مکتبی: اصلی‌ترین اتفاقی که یک هنر را مطرح و قابل ارائه می‌کند، ایجاد یک گفتمان است. خیلی از کارهای ما حتی برای قشر تحصیلکرده و آکادمیک نیز قابل پذیرش نیست. یادم هست که تا همین چهار - پنج سال پیش، خیلی از هنرمندان ما را مسخره می‌کردند و می‌گفتند این کارها هنر نیست، گِل‌بازی است. من خیلی برخوردهای تندی دیدم که الان خاموش شده و کسی جرأت نمی‌کند چه شوخی چه جدی این‌ها را مطرح کند. چند سال پیش، خیلی‌ها فکر می‌کردند چه کسی در دنیا به این هنر توجه می‌کند؟ در حالی که هنر محیطی در ایران شکل خیلی جدی‌ای دارد. مطمئنا بعد از چند سال هنرمندان جا افتاده با سطح کاری مشخص و بین‌المللی خواهیم داشت که فعالیت‌های جدی و خوبی دارند. در ایران هم می‌تواند این اتفاق بیفتد که هنرمندان از این راه کسب درآمد کنند و این در صورت تغییر نگاه به این هنر و توجه به زیرساخت‌های لازم است. نگاه مردم به این هنر و پروژه‌هایی که اجرا می‌کردید چگونه بود؟ مکتبی: اصل هنر محیطی در طبیعت اتفاق می‌افتد. مکان‌هایی که مردم عادی تماشاگر و مخاطب آن هستند. اولین بازخوردش این است که مردم به طبیعت فکر می‌کنند. حتی اگر کار را کاملا تشخیص ندهند و متوجه نشوند، ولی باز هم همین که یک اجرا در طبیعت را می‌بینند و نگاه‌شان متوجه آن می‌شود، خیلی خوب و مهم است و تأثیر خودش را دارد. سال اول که به هرمز می‌رفتیم ذهنیت‌ها روی مجسمه‌های شنی بود، ولی کم‌کم بعد از گذشت چند سال، حالا اگر به هرمز بروید خود مردم تعریف درستی از هنر محیطی دارند و برای‌شان ملموس شده که تعریف آن چیست. با این حال وقتی به کار با شهرداری‌ها وارد می‌شویم باز می‌بینیم که از شما انتظار یک مجسمه را دارند. اگر اجازه بدهند آثاری از هنر محیطی خلق شود که مردم با آن ارتباط بگیرند، خیلی اتفاق مثبتی است. گلناری: جذابیت‌هایی در این رویکرد هنری هست که اغلب مردم را درگیر می‌کند، چون خارج موزه است و مردم حتی در ساختن‌اش می‌توانند تعامل داشته باشند یا در کنار هنرمندان باشند. تجربه مردم در کار موزه‌ای صفر است، اما در هنر محیطی یک شخص معمولی هم می‌تواند تجربه‌گری داشته باشد. هنر محیطی آن دیسیپلین بسته را ندارد.
آقای مکتبی شما پیش از این گفته بودید یکی از دلایل بی‌توجهی به هنر محیطی این است که فکر می‌کنند این هنر غیرماندگار است. درباره‌ی این نگرش چه دیدگاهی دارید؟ مکتبی: میرا بودن شامل همه آثار و زمینه‌های هنر محیطی نمی‌شود. گرایش‌های خیلی متفاوتی در هنر محیطی هست که غیرماندگار هستند و اثر در لحظه خلق می‌شود. فلسفه کار در این زمینه‌ها چیز دیگری است. یک بخش از کار هم آثار ماندگار هستند. یکی از مشکلات این هنر نداشتن جایگاه آکادمیک در دانشگاه‌هاست. رشته‌های مجسمه‌سازی و نقاشی هر سال فارغ‌التحصیلانی دارند که در عین زنده نگه داشتن هنر به آن رسمیت می‌بخشند. انجمن دارند و می‌توانند برای هنرشان دفاع و توجیه داشته باشند. نقش موزه هنرهای معاصر در برپایی این نمایشگاه چه بود؟ مکتبی: موزه به‌عنوان یکی از حامیان ما در برپایی این نمایشگاه کمک کرد. این حمایت بیشتر به‌صورت معنوی بود و ارتباطی که با موزه رومانی برقرار کرد، کمک خوبی بود. با این حال جایی مثل موزه هنرهای معاصر که باید از این هنرها حمایت کند، هنوز به این زمینه و بستر نرسیده است که حامی بزرگی باشد، چون ممکن است برپایی این نمایشگاه را با بینال ونیز مقایسه کند که اسپانسر خصوصی داشت. در کشورهای دیگر حمایت‌های دولتی و شبه‌دولتی از هنرمندان محیطی صورت می‌گیرد و هنرمندانی با سطح بالا، اسپانسر شخصی خود را دارند. در کل، هنر محیطی در دنیا با کمک‌های دولتی یا شبه‌دولتی روی پای خود ایستاده است. یک حمایت مداوم هست که در طول سال‌ها شکل می‌گیرد. گلناری: من پیشنهاد دادم هر سال بهار به جای هزینه برای آذین‌بندی‌های تکراری، نگاه متفاوتی به کارهای هنرمندان محیطی و مجسمه‌ساز شود. چرا باید هر سال برای مراسم ملی و مذهبی برنامه‌های یکسان بدون دیزاین و اندیشه اجرا شود که فقط شهر را شلوغ کنند؟ سال گذشته چند کار در میدان ونک و سیدخندان اجرا شد و نشان داد که می‌شد با کارهایی که میرا هم نبودند و یک سال ماندند، از هزینه‌های میلیاردی آذین‌های تکراری کاست. اینجا است که می‌توانیم هنرمند محیطی را وارد تعامل با شهرداری‌ها و دولت کنیم و هربار چهره نویی از شهر ببینیم که تأثیرگذار است. با این حال هنوز کاری جدی در این زمینه توسط دولت و شهرداری‌ها نشده و فقط برگزاری جشنواره بوده است. خاص: زمانی یک اتفاق خوب می‌افتد که حمایت خوب وجود داشته باشد. حمایت خوب دست کسی است که بودجه دارد، بودجه هم دست دولت‌ها است. یکسری کشورهای آمریکایی و اروپایی هستند که سرمایه‌گذاری مشخص برای این هنر دارند؛ ولی نه‌تنها برای هنر محیطی، بلکه برای هنر در ایران بودجه‌ای که گذاشته می‌شود محدود است. این مانع را هم داریم که افراد سر جای خود نیستند، تصمیم‌های درست گرفته نمی‌شود و بودجه‌ای هم که اختصاص داده شده به هدر می‌رود. افراد اگر جای خودشان باشند خیلی از مشکلات درست می‌شود. الگوها و مثال‌هایی که از کشورهای اروپایی و آمریکایی می‌زنید، قابل مقایسه با ایران نیستند. شرایط و جایگاه فرهنگ در آن‌ها ما با متفاوت است. آیا کشوری شبیه ایران برای الگوبرداری وجود ندارد؟ خاص: 90 درصد هنرمندان این نمایشگاه جوان‌ها هستند. اگر ما بخواهیم برای پیشرفت هنر محیطی در ایران یک الگو بکشیم، کار خیلی سختی است. یک نفر مثل احمد نادعلیان چقدر باید سرسخت باشد که از بین این همه هنرمند بتواند از نقطه A به B برسد. چند نفر از آدم‌ها این توانایی و شرایط را دارند؟ چطور می‌توانیم یک نادعلیان دیگر در ایران داشته باشیم؟ دغدغه‌ی ما کشور ایران است نه شخص هنرمندان. اکنون شرایط به‌گونه‌ای است که نمی‌توان آینده روشنی را برای کسی که می‌خواهد تازه وارد این عرصه شود، تجسم کرد. مجبوریم تا حد زیادی الگوبرداری‌هایی از کشورهای دیگر داشته باشیم و با اصرار بر این‌که این‌ها نمونه‌های موفقی بودند و بازخورد داشتند، کار را جلو ببریم. ما تلاش کردیم یک سایت اینترنتی داشته باشیم، ولی خیلی هزینه داشت. با این حال این سایت را راه انداختیم، ولی برای ادامه فعالیت آن به ادامه حمایت نیاز داریم. ما در یک نقطه گیر کرده‌ایم. در نقطه‌ای هستیم که احتیاج داریم آن حمایتی که صحبتش شد بیاید تا بتوانیم چند قدم جلو برویم، وگرنه ماجرا محدود به چند هنرمند می‌شود. حتی نادعلیان هم یک دایره است، چون حمایت دولتی نداشته یا سیاست‌های خاص خودش را جلو برده است، اما الان کسانی هستند که می‌خواهند این دایره به یک وسعت تبدیل شود و برای این کار به حمایت نیاز دارند. فکر می‌کنید هنر محیطی ایران با سابقه‌ی کم خود، این قابلیت را دارد که در آینده روندی را طی کند که حمایت دولت و شهرداری و اسپانسرها را جذب کند؟ مکتبی: روند این هنر باید تغییر کند، اگر به دهه گذشته نگاه کنیم متوجه می‌شویم که احمد نادعلیان با شناختی که از فضای ایران داشت، درست کار کرد و بازی‌ای را شروع کرد که قواعدش را خودش انتخاب کرده بود. سرخوردگی ناشی از نبود اسپانسر باعث می‌شود خیلی از هنرمندان کنار بکشند. ما در خیلی از پروژه‌ها اسپانسر و حامی دولتی داشتیم، ولی خودمان نخواستیم کار کنیم، چون انتظار و ذهنیت اشتباهی وجود داشت که دبیر یا هیئت انتخاب باید حتما مدیر آن سازمان باشد. در حالی که ممکن است مثلا آن مدیر تحصیلات مکانیک داشته باشد. آنقدر دخالت در ریز کارها وارد می‌شود که هنرمند ترجیح می‌دهد برای خودش کار کند و ایده و فکر خودش را داشته باشد و بدون جهت‌دهی سیاسی آن را پیش ببرد. خود هنرمندان هم باید به حدی برسند که معرفی شوند. الان باید روند تغییر کند، چون نمایشگاه‌ها و جشنواره‌هایی که برگزار شده به اشباع رسیده است. وقتی تحصیلات آکادمیک و کار پژوهشی و شناخت درست در این زمینه نباشد، هنر محیطی کم‌کم به حاشیه می‌رود و کسانی وارد کار می‌شوند که تعریف درستی از این هنر ندارند. دغدغه من کار پژوهش درباره کارهای این 10 سال و چاپ کتاب و مقاله است. این کار باعث می‌شود هنر محیطی برای کسانی که می‌خواهند وارد کار شوند یک چیز دم‌دستی نباشد. فرهنگ و زمینه‌هایش باید ایجاد شود. نگاهم به برگزاری این نمایشگاه این بود که به جای غر زدن کار کنیم. گلناری: آزادی در هنر محیطی شاید بتواند رخوت و خشکی ساعت هنر کلاس‌ها را به خلاقیت تبدیل کند. زیرساخت‌ها و زمینه‌هایی لازم است که جامعه را با هنر آشنی بدهیم که این‌قدر غریب و گوشه‌گیر نباشند. الان چند درصد مردم با کمال‌الملک که هنرمند مردمی است ارتباط برقرار می‌کنند و نام آثارش را می‌دانند؟ در ایتالیا حتی یک بقال هم می‌تواند درباره هنرمندان و هنر کشورش اطلاعات خوبی به شما بدهد. آیا هنر محیطی یک هنر اعتراضی است؟ گلناری: می‌تواند اعتراضی هم باشد. اعتراض به جامعه انسانی. الان چند سال است ما با بحران خشکسالی مواجه هستیم. انتقاد ما باید به رفتار مسوولان باشد که چرا عملکرد آن‌ها باعث شد به این سمت برویم. متأسفانه ما پرسشگر نیستیم. هشت سال از عمر یک دولت طی می‌شود و بعد می‌گوییم چرا این‌طور شد؟ چرا در همان زمان آن‌ها را به چالش نکشیدیم؟ نمی‌خواهیم سیاه‌نمایی کنیم، اما خشکسالی و هوای تهران مسائل حادی هستند. در جامعه‌ای که پر از چالش و مسأله است، هنر محیطی می‌تواند اعتراضی باشد. «بنسکی» یک هنرمند معترض زیرزمینی است، اما الان کارهای روی دیوار او را هم به موزه می‌برند و خرید و فروش می‌کنند! انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 77]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها