محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832872194
از قبرهای ساندویچی و یکبار مصرف تا حضور ابی عبدالله بر مزار مرحوم چلویی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
شرح دعای ابوحمزه ثمالی توسط آیت‌الله قرهی از قبرهای ساندویچی و یکبار مصرف تا حضور ابی عبدالله بر مزار مرحوم چلویی پیغمبر اکرم(ص) در یک روایت شریفه بیان می‌فرمایند: هیچ دعایی زودتر از دعایی که انسان در غیاب برادر مؤمنش دعا کند، به هدف اجابت نمی‌رسد و دعای آنکه در قلبش ولو به ذره‌ای غل و غش باشد، مستجاب نخواهد شد.
آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران به مناسبت ماه مبارک رمضان به شرح دعای ابوحمزه ثمالی پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید: «أَدْعُوکَ یَا سَیِّدِی بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِیکَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ» *دعای لالیّه چه دعایی است؟ یکی از نکات مهم ارتباط انسان با پروردگار عالم به عنوان عبد و معبود، عبادت لسانی به دعاست. دعا، به عنوان سرّی است که انسان با ذوالجلال و الاکرام به لسان تبیین می کند. منتها این لسان گاهی به واسطه ذنوبی که به قلب وارد شده است و مع الأسف وجودش را فراگرفته، لال می شود؛ یعنی دیگر قدرت دعا ندارد و یا دعایش به واسطه این لسان به قلب اثر ندارد. لذا از دعا لذّت نمی برد و عشق نمی کند. وقتی دعا می کند، دعا حال و وضعش را تغییر نمی دهد. عرض کردیم به خودی در دعا عندالله استجابت است و هرکه دعایش، دعا باشد اصلاً نیازی به استجابت نمی بیند، چون درون خود دعا استجابت هست و لذا از دعا لذّت می برد امّا بعضی ها از دعا خسته می شوند. اولیاء خدا نه تنها از این لذّت دائمیه خسته نمی شوند بلکه هر روز، حالشان منقلب تر و اتّصالشان به دعا بیشتر می شود و همان طور که در دعا عرض کردم، اولیاء خدا دعاهایی را بلد می شوند که من و شما از آن دعاها خبر نداریم. امّا وقتی قلب، قلب خطاکار باشد و او را به وادی هلاکت انداخته باشد، دیگر دعا، دعای لالیّه است، نه دعای اجابتیه. دعای لالیّه که این جا تعبیر به اخرس است، آن دعایی است که قلب، پر از خطاست، قلب، سلیم نیست، قلب، پر از بدی هاست. *استحباب غسل دادن یک میّت در سال یکی از نکات بسیار مهم در اجابت دعا، دعایی است که برای دیگران باشد و کسی می تواند دعایش برای دیگران باشد که اوّلاً برای دیگران خوب بخواهد. مع الأسف بعضی ها مرض دارند، مرض قلبی، مرض فکری. مریضی روحی که بدترین مریضی نسبت به مریضی های جسمی است. به خاطر دنیا و جلوات و ظواهر آن، به خاطر ریاست دنیا، به خاطر مال و منال دنیا، به خاطر قدرت دنیا بدی دیگران را نمی خواهند. عجیب است! چقدر در روایت به ما می گویند و تأکید می کنند که به قبرستان بروید و مع الأسف ما نمی رویم. می گویند: بروید ببینید موقعی که جنازه را می شویند. مع الأسف بعضی ها این وسایل روز را که برای آسایش بشر خوب است، تبدیل کردند به وسایل گناه و آن ها هم جلویش را بستند و این کار بسیار غلطی است. حتّی مستحب است در سال انسان برود، چه زن برود، زن یا دختری را که از دنیا رفته، غسل میّت بدهد، چه مرد برود و مرد یا پسری را غسل بدهد که ببینید یک روزی خودش را هم بر روی همین سنگ غسالخانه می گذارند. دیگر هیچ اختیاری ندارد. عالم باشد، عابد باشد، جاهل باشد، غنی باشد، فقیر باشد، ریاست داشته باشد یا مرئوس باشد، هرکه، هرچه، ببنید که تمام است. دنیا تمام می شود. لذا یکی از توصیه های اولیاء خدا و نسخه هایشان در باب این که قلب سلیم شود، همین بوده که انسان به قبرستان برود و ببینید. آن موقع دیگر به تعبیر عامیانه کسی برای کسی نمی زند امّا وقتی باور نکرد که دنیا و مافیهایش همه پوچ است، قدرتش پوچ است، ثروتش پوچ است، عنوانش پوچ است، همه پوچ است، برای دیگران می زند. *اوّلین گوشمالی بعد از مرگ لذا این را بارها عرض کردم، خیلی عجیب است که اوّلین گوشمالی که به من و شما می دهند، آن موقعی است که ما را درون این خانه وحشت، خانه غربت، خانه وحدت، آن هم خانه بسیار کوچک می گذارند. منی که در دنیا اگر مثلاً از خانه دویست متری به دلایلی به خانه مثلاً صد متری انتقال پیدا می کردم، می گفتم: نمی توانم زندگی کنم. اینجا برایم تنگ است امّا امروز بدنم را درون قبری قرار می دهند که آن هم فقط به اندازه حجم بدن است، نه بیشتر. که گاهی هم مع الأسف، این بدن خسته و بیچاره را - که در روایت هم داریم آرام غسل بدهید و بشویید، چون بدن خسته است - با فشار درون قبر می گذارند، قبرهایی که جلوتر آماده است. همه چیز ما شده ساندویچی و یک بار مصرف، قبرهایمان هم ساندویچی شده است. درون آن قبر قرار می دهند، فشار می دهند و بعد به من و شما میگویند: «اسمع افهم یا فلان ابن فلان»، یا «یا فلان بنت فلان». همان آنجا اوّلین تنبیه است. دیگر از ریاست، قدرت و علم اسم نمی برند. حتّی از به ظاهر معرفت و این که این انسان کسب مطالب الهی هم کرده، اسم نمی برند. برای آیت الله بهجت هم نگفتند «اسمع افهم یا عارف بالله محمّدتقی بهجت»، خیر، گفتند: «اسمع افهم یا محمّد تقی ابن پدرشان» و تمام. همین طور برای امام هم نگفتند: «اسمع افهم یا قائد الثوره الاسلامیه: یا «یا امام خمینی»، گفتند: «اسمع افهم یا روح الله بن مصطفی». لذا این گوشمالی اوّلیه است که همه چیز دنیا عاریه است. ثروت تو عاریه است. بیچاره! بدبخت! ثروتت را همه می خورند، گرچه آن ها هم نمی خورند و برای دیگری می گذارند. هیچ کسی خودش نمی تواند استفاده کند. آن فقیر به اندازه ای که دارد می خورد و آن به ظاهر ثروتمند هم به همان اندازه شکمش، چون شکم همه یکی است. حالا یکی کمی بزرگترش کرده و گنجایش معده اش بیشتر است.اتّفاقاً گاهی آن هایی که ثروتی دارند، معده هایشان هم کوچک است. اندازه معده شان هم نمی توانند بخورند. معده های کوچک امّا ادّعاهای بزرگ، ثروت اندوزی! این ها همه گرفتاری بشر را نشان می دهد. لذا حالش، حال خوشی نیست، قلبش گرفتار شده و وقتی این قلب این طور گرفتار شد، معلوم است برای دیگران هم می زند. خرابکاری هم می کند؛ چون قبول ندارد. پس این که می گویید: «ربّ اناجیک بقلب قد اوبقه جرمه» یعنی خدایا! با تو راز و نیاز می کنم با آن قلبی که از کثرت جرم و خطا به هلاکت افتاده؛ جرمش او را به هلاکت انداخته، نه تو. *نشانه قلب سلیم در روایت است که بالاترین مطلبی که انسان را به هلاکت می اندازد، این است که قلبش برای دیگران خوبی نخواهد. اگر می خواهی ببینی قلبت، قلب سلیمی است یا نه، ببین برای دیگران حالت، چه حالی است.- این نکته مهم، یک کد است - اگر خوبی نخواهی وامصیبتا! دعا و وعظ اثر ندارد. شبهای با عظمتی میآید و می رود، حتّی گاهی در این مجالس شب های قدر حضور هم پیدا می کند و این لطف خداست که حضور پیدا کند و عوض شود و آدم درستی شود امّا فرمودند: وقتی قلبی نسبت به دیگران خوب نباشد، این دعایش، دعایی میشود که به هیچ عنوان اثر ندارد. لذا خدا این قدر بندگانش را دوست دارد. *سریع ترین اجابت برای کدام دعاست؟ پیغمبر اکرم، محمّد مصطفی(ص) در یک روایت شریفه بیان می فرمایند: «لیس شیء أسرع إجابة من دعوه غائب لغائب و لیس للاجابه من غل و غش للمؤمن فی قلبه بذرّة» هیچ دعایی زودتر از دعایی که انسان در غیاب برادر مؤمنش دعا کند، به هدف اجابت نمی رسد و دعای آن که در قلبش ولو به ذره ای غل و غش باشد، مستجاب نخواهد شد. اینکه حال انسان نسبت به دیگران، حال بدی باشد، برای ایشان خوب نخواهد. اینکه به تعبیر عامیانه برای دیگران بزند، اینکه در قلبش ولو به لحظه ای حسادت به دیگران باشد، اینها غلّ است و گرفتار می کند. قبلاً این مطلب را عرض کردم، خیلی جالب است و واقعاً انسان باور نمی کند. خدا آیت الله سیبویه را رحمت کند. صحبت ایشان هم موجود هست که فرمودند: من احادیث حسادت را خوانده ام امّا در عمرم ولو به لحظه ای نفهمیدم حسادت یعنی چه! خیلی عجیب است! قلب سلیم، قلب الهی، قلبی که در آن غشّ و غلّ نباشد و حالش، حال الهی باشد، این طور است. اتّفاقاً وقتی این طور شد وقتی می خواهد دعا کند، اوّل دعایش برای مؤمنین است؛ دعا برای برادرانش است. یک مطلبی بگویم که بسیار عجیب است. یکی از اولیاء خدا اواخر عمرشان به من نصیحت می کردند. فرمود: آقا جانم! من چون دارم می روم، می گویم. خدا گواه است - این طوری قسم خورد - من نتوانستم دعایی را شروع کنم مگر اینکه قبلش اوّل برای رفقایم دعا کردم، هم آن ها که زنده اند و هم آنها که مرده اند. بعد ایشان فرمود: یک بار خواستم امتحان کنم - با همین تعبیر - که اوّل برای خودم دعا کنم امّا هر چه کردم، نتوانستم. انسان باور نمی کند بعضی این طور باشند. اینها شبیه قصّه است. فرمود: تا می آمدم بگویم، مدام یا این رفیقم به ذهنم می آمد، یا تصویر آن دوستم که از دنیا رفته بود به ذهنم میآمد و ...، خودشان فرمودند: دیدم نه،کار من نیست. اوّل برای آن ها دعا کردم، بعد دعای خودم را گفتم. ایشان می فرمود همیشه این طور بگو و نگو که اینها عامیانه است بعضی چیزها را ما نمی فهمیم. این را قبلاً هم چندین مرتبه به ما فرموده بودند منتها این بار دیگر چون این قصّه را گفتند، تأکیداً فرمودند. گفتند: من وقتی دعا می کنم، بعدش می گویم: خدایا! به حق اجابت دعا برای آنها، این دعای من را هم اگر مصلحت دیدی که در صلاح من باشد، اجابت کن. یعنی اوّل دعای آن ها و به دعای آن ها، دعای من را اجابت کن. اینها نکات مهمّی است. قدیمی ها اینها را بلد بودند. می دانستند چطور دعا کنند و بخواهند. خدا امواتتان را رحمت کند. مرحومه والده مکرّمه ما هم همین طور بود. ایشان اوّلاً دائم زیارت عاشورا می خواندند، حتّی گاهی در روز دو مرتبه می خواندند و همین بود که همان عصر تاسوعا هم زیارت عاشورا خواندند و با همان اسم حسین جان و ابالفضل تمام کردند و از دنیا رفتند. ایشان همیشه وقتی دعا می کردند، می گفتند: خدایا! مریضها را شفا بده، صدقه سر آن ها هم، ما را شفا بده. یعنی اوّل باید دیگران را دعا کنید. بارها عرض کردم، مرحوم ابوی می فرمود: بعضی ها وقتی سجده می روند، به جای «سبحان ربی اعلی و بحمده»، می گویند: «سبحان ربی اعلی و به من ده». انسان نباید اینطور باشد. آن وقت است که قلب سلیم برای انسان به وجود می آید امّا آن هایی که در قلبشان نسبت به مؤمنین غل و غشی دارند، خدا دعایشان را مستجاب نمی کند. *هر که برای دیگران خوب نخواست، بد می خواهد لذا عزیز دلم! برای کسی حدّاقل خوب نمی خواهی، بد هم نخواه. گرچه ظاهراً اینها یک قاعده است که هر کس برای کسی خوب خواست، بد نمی خواهد امّا اگر خوب نخواست، آرام آرام به جایی می رسد که نعوذبالله بد هم می خواهد. اینها کدهایی است که اولیاء خدا و بزرگان و اعاظم می دهند. لذا انسان باید یک مقدار مراقب و مواظب باشد، دقّت کند. *ضمانت امام مجتبی برای اجابت دعا باز آن قدر مهم است که وجود مقدّس امام حسن مجتبی(ع) می فرمایند: - این روایت را قبلاً عرض کردم امّا می خواهم نکته جدیدی را بگویم. یک روایت دیگر هم آوردم که اوّل این را بخوانم و بعد آن را که تکمیل این روایت است- «أَنَا الضَّامِنُ لِمَنْ لَمْ یَهْجُسْ فِی قَلْبِهِ إِلَّا الرِّضَا أَنْ یَدْعُوَ اللَّهَ، فَیُسْتَجَابَ لَه». من ضامنم، مگر نمی گویید که می خواهیم دعایمان را مستجاب بدانیم، امام معصوم، امام مجتبی می گوید: «أَنَا الضَّامِنُ لَه»، من ضامنم برای آن کسی که در دلش، هوایی جز خشنودی خدا خطور نکند، «لِمَنْ لَمْ یَهْجُسْ فِی قَلْبِهِ إِلَّا الرِّضَا» یعنی همان عشق و حبّ به خدا را داشته باشد و رضای پروردگار عالم را ملاک قرار دهد، که وقتی دعا کرد «أَنْ یَدْعُوَ اللَّهَ، فَیُسْتَجَابَ لَهُ»، پس به تحقیق - عرض کردم فاء هم تحقیقیّه است و هم معنای پس می دهد - خدا دعایش را اجابت می کند. *علّت تأخیر در اجابت دعا حالا روایت دیگری را که گفتم ذیل این روایت بیان می کنم، عرض کنم که بدانید این قلب را که حضرت بیان می فرمایند «لِمَنْ لَمْ یَهْجُسْ فِی قَلْبِهِ إِلَّا الرِّضَا» چگونه است. این روایت بسیار عجیبی است که وجود مقدّس امام سجّاد(ع) علّت تأخیر دعا را بیان می فرمایند؛ می فرمایند: «إِنَّ الْعَبْدَ لَیَدْعُو، فَیَقُولُ اللَّهُ- عَزَّ وَ جَلَّ- لِلْمَلَکَیْنِ: قَدِ اسْتَجَبْتُ لَهُ، وَ لکِنِ احْبِسُوهُ بِحَاجَتِهِ» گاهی بنده دعا می کند و عزّوجلّ، ذوالجلال و الاکرام به آن دو فرشته ای که روی دوش او هستند، می فرماید: من دعای او را مستجاب کردم امّا نگهش دارید؛ چرا؟ چرا این طور است؟ نعوذبالله نستجیر بالله به تعبیر عامیانه مگر خدا مردم آزار است که مستجاب شده امّا می گوید نگهش دارید؟! می فرماید: «فَإِنِّی أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَهُ»؛ چون من دوست دارم، صدای او را بشنوم. نمی خواهم زود برود. می خواهم خدا خدا کند. «لانّه قلبه حب للناس و لا غش ولا غل فی قلبه بذرة» این قلبش حبّ به مردم دارد، خدا دوستش دارد، برای همین می وید دائم دعا کند. یعنی خدا صدای کسی را دوست دارد که قلبش، قلب الهی باشد و نشانه قلب الهی هم این است که انسان هم نوع خودش را دوست دارد. صاف و سالم است، ساده است، درست است. ساده نه به معنای این که یعنی نعوذبالله احمق است، نه، «المؤمن کیس»، مؤمن زیرک است، قلبش صاف است. قلب سلیم دارد. لذا در قلبش ذرّه ای غش و غل نسبت به بندگان خدا نیست و این عامل اجابت دعاست. *کم خوری، عامل طول عمر لذا پروردگار عالم قلبی که این حالت را پیدا کند، می خرد و این قلب را قبول می کند. «أَدْعُوکَ یَا سَیِّدِی بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِیکَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ» خدایا! من با تو نجوا می کنم به قلبی که جرم و گناه و گرفتاریش او را به هلاکت انداخته. خدا گواه است، اگر قلب سالم باشد، اتّفاقاً در دنیا هم لذّت می برد. اولیاء خدا طول عمر با عزّت دارند در حالی که از دنیا کم مصرف می کنند، کم می خورند، کم می آشامند امّا طول عمر عجیبی هم دارند با اینکه عبادت بیشتری هم می کنند. بارها عرض کردم اتّفاقاً بعضی ها از پرخوری ها می میرند. اینها نکات مهمّی است. به تعبیر خیلی عامیانه غذای والده ما به اندازه یک جوجه هم نمی شد امّا سالم بود، نه چربی داشت، نه قند داشت، نه ... . نود سال هم عمر داشت. تازه ایشان زودتر از مادرشان از دنیا رفتند. مادرشان صد سال عمر کردند. نماز و عباداتشان همیشه اوّل وقت بود. گاهی باور کنید، والله قسم می دیدیم که صدای اذان نمی آمد امّا اینها متوجّه می شدند هنگام اذان است؛ می گفتند: اذان را روشن کنید، الان اذان است. می دیدیم واقعاً اذان بود. چون از بس عادت کرده بودند، این جسم هم خودش احساس می کرد که موقع اذان شده است. خوردن ها انسان را بیچاره می کند، قسی القلب می کند. لذا اولیاء خدا وقتی نسبت به کسی صاف بودند، عبادتشان هم عبادت عالی است. در دعا هم لذّت می برند. همان که عرض کردم آن ولی خدا فرمودند من هرچه کردم در دعا اوّل برای خودم دعا کنم، نشد. *بالاترین جرم قلب ما معمولاً به همدیگر هم که التماس دعا می گوییم، از باب این نیست که چون در روایت داریم دعای شما در حق دیگری مستجاب می شود، بلکه از باب این است که فقط دنبال این هستیم حاجت من برآورده شود. چون من احساس می کنم گیرم. وضع خودم را می دانم چه خبر است، از قلبم خبر دارم، می دانم در دعای من هیچ مطلبی نیست، برای همین چون گرفتارم، می گویم: التماس دعا ولی نه از باب اینکه یک مؤمنی برای من دعا کند، از باب این که دائم برای خودم می خواهم. لذا موقعی هم که دعا می کنم باز برای خودم می خواهم. شب احیا هم که می شود، می گویم: فرزندم، همسرم، مالم، قدرتم، ... امّا یک موقع یادم نیست که دیگری را دعا کنم. بینی و بین الله یک موقعی در خودمان فرو برویم، ببینیم در اوج مناجات، در شب های قدر آمدیم اوّل برای کسی دعا کنیم یا آن لحظه هم دائم دنبال خودمان بودیم؟ اولیاء خدا این طور نیستند. این قلبشان سلیم است امّا قلبی که در او جرم باشد، «اوبقه» می شود، این جرم او را به هلاکت می اندازد و بالاترین جرم هم همین است که دیگران را اذیّت کند. قلب، قلب سلیمی نباشد، حال خوشی پیدا نکند. لذا باید دنبال این قضیه برویم. ما مع الأسف به تعبیر عامیانه سوراخ دعا را گم کردیم. عزیزم! سوراخ دعا این است، اینکه قلبت نسبت به دیگران پاک شود. بدی کسی را نخواهی. چه مرضی داریم که برای دیگری بد بخواهیم؟! چه به ما می دهند؟! اگر نعوذبالله نستجیربالله قرهی بد دیگری را بخواهد، چه به او اضافه می کنند؟ چه گیر او می آید؟! فکر می کنیم، گیرمان می آید. هیچ چیزی گیرمان نمی آید، تازه از ما هم می گیرند. این که تصوّر کنم اگر فلانی نباشد، من می توانم جای او را بگیرم، اوّلاً این ها دنیاطلبی است و بعد هم خیال خام است. طرف فکر می کند خیلی بلد است، می خواهد مثلاً در تجارت رفیقش نبرد، می گوید: من ببرم، با حقّه بازی و کلک کار می کند امّا باید بگوید اوّل رفیقم ببرد، بعد من. یعنی می شود یک زمانی بشود این طور شود؟ اگر این طور شود که طرف می گوید دیگر اصلاً تجارتی وجود ندارد! یعنی کاسب بغلی، رفیقم ببرد، من نبرم؟! می گوید: آن وقت من دیگر تاجر نمی شوم، نفر اوّل بازار نمی شوم. نفر چندم ایران و ... نمی شوم. همه می دوند برای خودشان، آن وقت من بگویم رفیقم ببرد؟! *ثروت حقیقی برای کیست؟ امّا خدا گواه است در همین بازار بزرگانی بودند که وقتی می دیدند رفیقشان دارد زمین می خورد، سراغش می آمدند. به مشتری می گفتند: آقا بهتر از جنس من را فلانی دارد، آنجا برو. این طور بیان می کردند. خدا حاج آقای دکمه چی را رحمت کند. ایشان یکی از این افراد بود. مرحوم ابوی می فرمودند: بارها دیدم که ایشان می دیدید یکی زمین می خورد، می گفت: آقا بروید از او جنس بگیرید. لذا بعضی ها این طور قلبشان، قلب سلیم الهی است، معرفت دارند، می فهمند. بالاخره او هم گذشت، رفت، او هم مُرد. آن بازاری دیگر هم مُرد امّا حالا آنجا معلوم است که ثروت حقیقی را چه کسی دارد. چون همه این ها که برای دنیاست و برای آقازاده هایشان گذاشتند. این ها نکات ظریفی است. *چرا مرحوم چلویی لقمه در دهان شاگرد مغازه ها می گذاشت؟ یک موقعی عرض کردم. مرحوم چلویی وقتی مغازه دارها شاگردهای خود را می فرستادند و ظرف هایشان را می دادند – چون قدیم که ظرف یک بار مصرف نبود - که در آن غذا بریزند، حالا کباب یا خورشتی می برد، ایشان یک لقمه کباب را در دهان آن شاگرد می گذاشت. یکی از آقایان هم که خودش از همین محل است و در بازار شاگردی کرده بوده، گفت: من خودم این را دیدم و ایشان همین کار را با من کرد و خودش در دهان من لقمه گذاشت. گاهی شب ها هم تشریف می آورند. اصلاً شاید برای همان لقمه است که آقا هم گاهی شب ها می آید. باور کنید این ها اثر است. عالم، عالم اثر و مؤثر است. لذا یک موقع نیمه شب یکی را بلند می کند. ابوالعرفاء به ایشان بیان فرموده: شنیدم که این کار را می کنی، چرا؟ گفته بود: آقا شما که می دانید امّا چون شما می فرمایید، من می گویم. چون گاهی بعضی از بازاری ها مع الأسف خسیس و بخیل هستند و به شاگردشان چیزی نمی دهند. بی انصاف ها حواسشان به این بچّه و شاگردشان نیست. بالاخره بوی غذا پیچیده و او هم دوست دارد امّا او متاسفأنه فقط خودشان می خورد. من این کار را می کنم که بداند اوّلاً این بوی کباب بیشتر از خودش است. خیلی چیزی نیست و بعد هم می ترسم نکند وقتی این شاگرد در راه دارد می رود، به این غذا ناخنک بزند و یواشکی یک چیزی بخورد و لقمه حرام در بدن او برود. یعنی به فکر این بچّه است. اتّفاقاً ایشان هم حاج شیخ رجبعلی خیاط، قرض هم می داد. و لذا عرض کردم ابوالعرفا اصلاً غذای بیرون را نمی خورد. آن هم آن زمان که آن طهارت ها و مطالب بود. ایشان هم می دانست آقا خیلی نمی خورد امّا بعضی مواقع خود ایشان یک کباب مخصوص خودش را درست می کرد و با رفقایش می آورد. آقا هم کباب مرحوم چلویی را می خورد. می گفت: این خوردن دارد. *حضور ابی عبدالله با طعام بهشتی بر مزار مرحوم چلویی لذا وقتی ایشان از دنیا رفت، آقا سر قبر مرحوم چلویی رفتند. بعد فرموده بودند: بدانید ابی عبدالله(ع) سه مرتبه با بشارت و طعام بهشتی اینجا آمدند. ما هم با بعضی از دوستان سر قبر ایشان رفتیم. اتّفاقاً یک خانمی هم آن بالا دفن است که آقا فرموده بود سر قبر این خانم هم بروید؛ چون این خانم چنان عفیفه بوده که سه مرتبه هم ابی عبدالله و هم بی بی دو عالم برای او اینجا آمدند. او از بچّگی، قبل از سن تکلیف، دیگر حجابش را جلوی پدرش هم رویش نمی شده بردارد. برای همین من سر قبر او نمی روم که او آمرزیده شود، من می روم که ثواب ببرم. قلب سلیم این است عزیز دلم! اجابت دعا می آورد. قلب سلیم دلش برای دیگران می سوزد. حتّی برای بچّه شاگرد بازاری دلش می سوزد. این قلب سلیم است. خدایا! ما را این گونه قرار بده. (فارس)
یکشنبه 21 تیر 1394 ساعت 11:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها