محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798784371
هندسه مفهومی اوقات فراغت با رویکرد جامعه شناختی، روان شناختی، اخلاقی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
هندسه مفهومی اوقات فراغت با رویکرد جامعه شناختی، روان شناختی، اخلاقی
از منظر الهی، اوقات فراغت در کنار اوقات کار قرار دارد، و فرصتی است که باید از آن برای پاسخ دادن به حس کمال جویی انسان بهره برداری کرد.
بخش اول چکیده اوقات فراغت مهم ترین و دلپذیرترین اوقات آحاد بشر و بخشی از ساعات زندگی روزانه انسان ها است که فرد با رضایت خاطر به استراحت، تفریح، توسعه آگاهی ها یا مشارکت اجتماعی می پردازد و داوطلبانه پس از رهایی از الزامات شغلی، خانوادگی و اجتماعی بدان مشغول می شود. سؤال اصلی تحقیق این است که اوقات فراغت با رویکرد جامعه شناختی و روان شناختی و اخلاقی دارای چه مفهومی می باشد؟ آیا بین اوقات فراغت و وقت آزاد همسانی وجود دارد؟ اوقات فراغت در ارتباط با کار، بازی، تفریح، سرگرمی و ورزش به چه معناست؟ این نوشتار، در پاسخ به سؤالات تحقیق، ضمن بهره وری از منابع مختلف کتابخانه ای با روش توصیفی - تحلیلی، و با هدف بررسی و تبیین ساختار مفهومی اوقات فراغت، بر آن است که اوقات فراغت بخشی از اوقات آزاد انسان است، و اینکه نحوه گذران اوقات فراغت برای افراد، امری آزاد و انتخابی است. گذران اوقات فراغت موجبات آرامش جسمی و روحی، رضایت خاطر، و رفع خستگی ناشی از کار را فراهم می کند. در پایان، به اهمیت اوقات فراغت در زندگی همچون زمانی برای فرهنگ سازی، فرصتی برای اشتغال و تهدیدی برای سلامت اخلاقی جامعه تأکید گردیده و ویژگی های آن، از جمله جدا بودن وقت فراغت از کار، وجود میل و فعالیت دلخواه و نداشتن انگیزه و نفع اقتصادی پرداخته شده است. کلید واژه ها: فراغت، وقت آزاد، کار، تفریح، سرگرمی. مقدمه اوقات فراغت را می توان مهم ترین فرصت ها و ساعات در زندگی انسان ها دانست. چنان که برای مؤمنان لحظات نیایش با معبود، برای عالمان و اندیشمندان دقایق تفکر و تأمّل، برای هنرمندان زمان ساختن و ابداع، و برای عده ای اگر طرح و برنامه مشخصی برای استفاده از آن نداشته باشند، ملال آورترین لحظات خواهد بود. این اوقات، نزدیک ترین پیوند را با زندگی معنوی و فرهنگی افراد برقرار می کند، اوقاتی که با میل و اختیار در راه آموختن، آفریدن، پژوهش، تربیت، مشارکت های داوطلبانه اجتماعی، و... صرف می گردد. از آنجایی که انسان در اوقات فراغت می تواند همان چیزی را که می پسندد انجام دهد، شخصیت اصلی خود را باز می یابد و آن را ابراز می کند، از این رو، قابلیت هایش غالباً در عرصه های اوقات فراغت جلوه گر می شود (مهدوی نژاد، 1388، ص 7). فعالیت های چنین اوقاتی آن قدر اهمیت دارد که از آن به مثابه آیینه فرهنگ یاد می کنند (سازمان ملی جوانان، 1381، ص 15). برای درک بهتر اصطلاح «اوقات فراغت»، نگاهی به تاریخچه این پدیده، مفید است؛ زیرا آنچه امروزه تحت عنوان اوقات فراغت بیان می شود، در طول تاریخ دستخوش تغییر و تحولات زیادی شده است. از این رو، نباید برداشت امروزی از اوقات فراغت را به گذشته نسبت دهیم، بلکه باید کوشش کنیم تا مفهوم اوقات فراغت را در هر دوره زمانی بهتر درک کنیم. برای نمونه، آنچه که در یونان باستان به عنوان اوقات فراغت مطرح بود، نمی توان با مفهوم اوقات فراغت امروزی قابل مقایسه دانست؛ زیرا شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کاملاً دگرگون شده است. افزون بر آن، خود مفهوم اوقات فراغت در طول تاریخ پیوسته در حال تغییر بوده است. اوقات فراغت در دوران باستان ویژه طبقه مرفه بود. در قرون وسطی، تحت تأثیر کامل فرهنگ مسیحیت قرار داشت. ازاین رو، اوقات فراغت ارزش بیشتری پیدا کرده بود. در عصر جدید و در پایان قرون وسطی و آغاز صنعتی شدن جوامع غربی رابطه بین کار و اوقات فراغت به طور اساسی دچار تغییر و تحول شد. چنان که اوقات فراغت به عنوان زمان تلف شده و کار به عنوان ارزش مطرح می شد (جلالی فراهانی، 1391، ص 21-23). در کشور ما اوقات فراغت از زمان قاجار مورد توجه قرار گرفت (سازمان ملی جوانان، 1384، ص 4). در رابطه با موضوع تحقیق، تاآنجاکه مورد بررسی قرار گرفته، تحقیق و تألیف مستقلی تدوین نشده است. هرچند در مورد اوقات فراغت کتاب و مقالات مفیدی انجام شده است. از این رو، با التفات به تحقیقات انجام شده، این مقاله حاضر تلاش دارد تا مفهوم اوقات فراغت را تحلیل، و آن را از مفاهیم همگن همچون کار، بازی، تفریح بازشناسد. مفهوم شناسی اوقات فراغت «اوقات فراغت» از دو کلمه «اوقات» و «فراغت» ترکیب شده و ضروری است پیش از بیان تعریف و مفهوم آن، به معنای لغوی این دو کلمه اشاره شود. 1. معنای لغوی «وقت» «وقت» را در فرهنگ لغات به معانی متعدد به کار رفته است. از آن جمله: «وقت» مقداری از زمان است و هر زمانی که محدودیت و نهایتی داشته باشد، موقت گفته می شود (فراهیدی، 1409ق، ج 5، ص 199). «اوقات» جمع وقت؛ یعنی هنگام ها، روزگارها، ساعات، ازمنه (معین، 1363، ج 1، ص 404). 2. معنای لغوی فراغت «فراغت» در فرهنگ لغات به معانی متعدد به کار رفته است از جمله: «فراغت» در زبان فارسی به معنای فرصت و مهلت، آسایش و آرامی و استراحت، ضد گرفتاری از کار و شغل (دهخدا، 1365، ج 11، ص 17020). در فرهنگ معین، «فراغت» به معانی ذیل آمده است: 1. پرداختن از فراغ؛ 2. آسایش، استراحت، آسودگی، آرامش؛ چنانکه نظامی در خسرو و شیرین گوید: چو برگفت این سخن شاپور هُشیار فراغت خفته گشت و عشق بیدار (نظامی گنجوی، 1376، ص 36) 3. بی اعتنایی، وارستگی؛ 4. فرصت، مجال (معین، 1363، ج 2، ص 2504). فراغت به معنای آسودگی و آسایش و آسودگی از کار و شغل آمده است (عمید، 1378، ص 906). «فراغت» لغتی است عربی که از ریشه فَرَغَ گرفته شده است و معانی مختلف دارد. مهم ترین معانی «فراغت» عبارتند از: وسعت، پایان یافتن کاری، دست کشیدن از کار، فرصتی که پس از پایان یک کار در اختیار انسان قرار می گیرد، جدایی از چیزی یا کاری (شریفی، 1391، ص 71). چنان که سعدی شیرازی می سراید: سلسله مـوی دوست حلقه دام بـلاست هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست (سعدی، 1367، ص 713) «فراغت» در لغت عربی به معنای اضطراب و «فراغ» به معنای آسایش است (معین، 1363، ج 2، ص 2504). «فَرَغَ مِنَ العَمَلِ» یعنی کارش تمام شد، از کار دست کشید. «فَرَغَ وَ فَرِغَ مِنَ الشَّیءِ» چیزی را به پایان رسانید. «اَلفِرغ» یعنی بیکاری، فراغت، تهی بودن «اَلفَرِغ» یعنی بیکار، خالی، تهی (بندرریگی، 1366، ص 415). «اَلفَراغَهُ»: اَلجَزَعُ وَ القَلَقُ، قَالَ: یکادُ مِنَ الفَراغَهِ یستَطارُ (حسینی زبیدی، 1414ق، ج 12، ص 51). همچنین فراغت یعنی بی تابی، اظهار حزن و دلتنگی، و اضطراب، بی آرامی. 3. تعاریف اوقات فراغت در علوم مختلف از جمله جامعه شناسی و روان شناسی راجع به اوقات فراغت تعاریفی ارائه شده است: الف. رویکرد جامعه شناختی در عصر حاضر، اندیشه درباره فراغت کم و بیش با پیدایش جامعه شناسی فراغت، یعنی دانشی که در نظر دارد این مسائل را به وسیله روش های علمی مورد بررسی قرار دهد و تفکری سازمان یافته ایجاد کند، مرتبط است. از منظر جامعه شناختی، برای فراغت دو شرط قابل تصور است: 1. آنکه فعالیتی باشد فارغ از اجبارهای اجتماعی مذهبی و عمومی، که در آن نوعی گزینش یا انتخاب آزاد مطرح است. 2. اینکه کاری که فرد از طریق آن، معیشت خود را تأمین می کند و باید از سایر فعالیت ها جدا باشد. «فراغت» واقعیتی است کاملاً تازه که با جامعه صنعتی و پدیده شهرنشینی به وجود آمده است و آن را نمی توان با بیکاری قرون گذشته مقایسه کرد (سازمان ملی جوانان، 1381، ص 49). البته اوقات فراغت در جامعه صنعتی، ماهیتی پیچیده و ناهمگون پیدا کرده است. در حالی که این پدیده اجتماعی می باید اعضای جامعه را به یکپارچگی و یکدلی رهنمون سازد (جلیلی، 1387، ص 110). «اوقات فراغت» یک مفهوم فرهنگی، و جزئی از نظام فرهنگی است و در ارتباط با خرده نظام شخصیتی، در پی تحقق مطلوبیت فردی اعضای جامعه بوده، کارکرد عمده آن، علاوه بر تأمین نیازهای فراغتگران، نوعی کارکرد اجتماعی در راستای اجتماعی شدن و انتقال ارزش ها و هنجارها، تأمین حیات اجتماعی و ایجاد تعادل و توازن در نظام اجتماعی است (ریتزر، 1374، ص 135-136). برخی جامعه شناسان در تعریف «اوقات فراغت»، به ویژگی های آن، عده ای به اهداف، و گروهی به آثار و نتایج آن توجه کرده اند. چنان که آلن بیرو به نقل ازژوفر دومازیه (1972) جامعه شناس فرانسوی، با توجه به همه موارد مزبور، جامع ترین تعریف را ارائه کرده، می نویسد: اوقات فراغت در برگیرنده مجموعه ای از اشتغالات است که فرد با کمال میل بدان می پردازد. خواه به منظور استراحت، خواه برای ایجاد تنوع و خواه با هدف گسترش اطلاعات و آموزش خویشتن (بدون توجه به اهداف مادی) و خواه برای مشارکت اجتماعی آزاد، بعد از آنکه از الزامات حرفه ای، خانوادگی و اجتماعی فارغ گشت (بیرو، بی تا، ص 203). از آنچه گذشت، می توان گفت: فراغت کامل دارای خصایص زیر است: رها بودن از وظایف اجتماعی و جدایی از اجبارها؛ هدف و حیثیت مادی نداشتن و جدایی از تأمین معیشت؛ نشاط آور و شادمانی آور بودن و احساس لذت بردن و انجام آزادانه و داوطلبانه. ب. رویکرد روان شناختی براساس نظرات روان شناختی، انسان دارای یک مجموعه نیازهای اساسی است که در مراحل مختلف نمود پیدا می کنند. نیازهای اوقات فراغت، به طور عمده نیازهای ثانویه و بیانگر حالات روانی اجتماعی انسان هستند که به مرور زمان و در شرایط متفاوت اجتماعی بین افراد مطرح می شوند (جلیلی، 1387). اوقات فراغت با رویکرد روان شناختی، به زمانی اطلاق می شود که انسان هیچ کار موظفی نداشته و با میل و علاقه به امر خاصی می پردازد. چنان که آمده است: منظور از اوقات فراغت، فرصت و زمانی است که انسان مسئولیت پذیر، هیچ گونه تکلیف یا کار موظفی را عهده دار نبوده، زمان در اختیار اوست که با میل و انگیزه شخصی به امر خاصی بپردازد. به دیگر سخن، فراغت زمانی است که پس از به انجام رساندن کار و تکلیف موظف روزانه، باقیمانده است و انسان، فرصت می یابد که با رغبت و علاقه و انگیزه شخصی، فعالیت یا برنامه خاصی را انتخاب و پیگیری نماید (افروز، 1370). درباره پیدایش فراغت و گرایش انسان به آن، سه نظریه وجود دارد: 1. اولین نظریه این است که مبنای تفریح، مذهب است. چنانچه در جوامع اولیه، عملاً رسوم مذهبی از بازی و تفریح جدا نبوده است و رقص و آواز و نمایش رابطه تنگاتنگ با سنن مذهبی داشته است (زاهدی اصل، بی تا، ص 9). 2. دومین نظریه راجع به فراغت، فرضیه غریزی «بازی و تفریح» است. چنان که کارل گروس (1898) دانشمند و مربی برجسته آلمانی در کتاب بازی و مرد بر این باور است که بازی انسان، مانند بازی حیوانات از یک نیاز فطری سرچشمه می گیرد و وظیفه اصلی بازی در سنین کودکی، آماده سازی طفل برای بزرگسالی است (همان). 3. سومین نظریه، فرضیه مبتنی بر «استراحت و کسب لذت» است. چنان که هربرت اسپنسر فیلسوف انگلیسی (1820-1903)، علت گرایش انسان به تفریح را رها شدن وی از نیروهای اضافی می داند، و مورتین لازاروس روان شناس آلمانی، عامل تفریح را نیاز بشر به استراحت و جبران خستگی بیان می کند (همان). از دیدگاه روانکاوی، بازی و هنر به عنوان یک عامل مؤثر آموزش و تعلیم و تربیت، باید به طور اصولی بررسی شود. همچنین به عنوان یکی از اساسی ترین جنبه های خوبی و رفتار آدمی ارزیابی گردد (مقصودی، 1349، ص 37). بنابراین، طبق دیدگاه روان شناسی، انسان در ایام فراغت درصدد یافتن پاسخ به نیازهای اساسی خود است، یا به دنبال تفریح و سرگرمی است یا اینکه در جست و جوی استراحت، آرامش جسمی و روحی و رهایی از یکنواختی می باشد. ج . رویکرد اخلاقی در این بخش، به برخی آراء و دیدگاه های فلاسفه و علمای اخلاق درباره اوقات فراغت اشاره می شود. با این توضیح که ارسطو بیش از همه به مسئله اوقات فراغت پرداخته است. چنان که ایورموریش به نقل از ارسطو می گوید: اوقات فراغت فی نفسه شادی بخش و خوشحال کننده و منشأ لذت است. طعم این لذت را کسانی می چشند که دارای اوقات فراغت هستند و افراد پرمشغله از آن محروم اند. بنابراین، تعدادی رشته یادگیری و تربیتی وجود دارد که تحصیل در آنها باید با دید لذت بردن از اوقات فراغت باشد و به خاطر خودشان برای آنها ارزش قائل شویم ( ایورموریش، 1373، ص 99). جلالی فراهانی نیز به نقل از ارسطو آورده است که او در نوشته هایش از «زمان اضافی»، «زمان برای خود» یا «زمان آرامش» صحبت کرده است، و می گوید: «ما کار می کنیم تا اوقات فراغت داشته باشیم، جنگ می کنیم تا در صلح زندگی کنیم» (جلالی فراهانی، 1391، ص 21). خواجه نصیر الدین طوسی (579 ق) در رابطه با اوقات فراغت معتقد است: برای آموختن فنّ و حرفه ای که در حدود سنین نزدیک به 13 سالگی و بعد از این سن است ورزش و حداقل استراحت فعال لازم است؛ یعنی حرکت بدنی و فعالیت بدنی مختصری که رفع کسالت حاصل از تحمل تعلیم در او حاصل گردد و خستگی ذهنی ناشی از فشار فکری و توجه بیش از حدّ مرتفع گردد (سازمان ملّی جوانان، 1381، ص 49). معدن کن، به نقل از محمد قطب در خصوص توصیه اسلام نسبت به استفاده صحیح از اوقات فراغت می نویسد: اسلام یکی از وسایلی که برای تربیت و علاج انسان مهمّ می داند، تخلیه بارهایی است که گاه گاه در جسم و جان انبوه می شود؛ چون هنگامی که این بارها (نیروها) بیش از حد معینی در یک جا جمع می شود و بدون یک هدف علمی در یک جا بمانند، به وجود انسان ضرر می زنند و بسیاری از امراض روانی به علت تجمع نیروهایی است که بدون استفاده در یک جا انبار شده و در راه طبیعی خود به کار برده نمی شوند و راه صحیح خود را نمی یابند (معدن کن، 1369، ص 32). اوقات فراغت به معنای زمان ها و فرصت هایی است که فرد در استراحت و آسایش از کار رسمی و شغل اصلی خود به سر می برد. از نظر اسلام، اوقات فراغت به معنای اوقات و زمان های آزادی از قیود و محدودیت های قانونی و اخلاقی، و اوقات بی مسئولیتی نیست؛ زیرا انسان تا زمانی که از عقل و اختیار و آگاهی برخوردار است، دارای مسئولیت می باشد (شریفی، 1391، ص 91). 4. تفاوت اوقات فراغت و وقت آزاد فراغت و وقت آزاد دو مفهوم متفاوت هستند، با این تفاوت ها: 1. هر کس می تواند وقت آزاد داشته باشد، ولی هر کس نمی تواند فراغت داشته باشد. 2. وقت آزاد به روش مخصوصی از جمع کردن نوع خاصی از زمان اشاره دارد، حال آنکه فراغت به حالتی از بودن و شرایطی از آدمی اطلاق می شود که کمتر به دست می آید. 3. وقت آزاد هم وقت فراغت را در بر می گیرد و هم تمامی فعالیت هایی را که خارج از حوزه کار در برابر فرد قرار دارند. نیاز فرد به غذا خوردن، خوابیدن، مراقبت از سلامت یا مراقب ظاهر خود بودن، وظایف خانوادگی، وظایف اجتماعی و مسئولیت های مذهبی را باید در وقت آزاد انجام داد (سازمان ملی جوانان، 1381، ص 4). 4. وقت آزاد زمانی است که انسان پس از انجام همه وظایف و مسئولیت های خود در اختیار دارد، اما اوقات فراغت، زمانی است در طول زمان آزاد، که انسان از نظر فکری رها از هر گونه اجبار و مسئولیت است. از این رو، اوقات فراغت نسبت به وقت آزاد شخصی تر بوده و جزیی از آن به شمار می آید (جلالی فراهانی، 1391، ص 6-7). لازم به یادآوری است از 24 ساعت شبانه روز می توان دو جدول ذیل را ارائه نمود: 1. دیدگاه متعارف: در این دیدگاه وقت فراغت، وقت خارج از کار موظفی است. 2. دیدگاه نگارنده که در آن سه وقت برای انسان متصور شده است: وقت کار که موظفی، اجباری و با برنامه است. وقت آزاد که غیر موظفی، اختیاری ولی با برنامه است. مانند رفتن به مهمانی یا مهمانی دادن که با برنامه همراه می باشد. وقت فراغت که در دلِ وقت آزاد قرار دارد و بخشی از آن می باشد. منابع نهج الفصاحه (1386)، ترجمه محسن شیرمحمدی، قزوین، سایه گستر. نهج الفصاحه (1382)، ترجمه ابوالقاسم پاینده، چ چهارم، تهران، بی نا. نهج البلاغه (1379)، ترجمه محمد دشتی، قم، تهذیب. صحیفه سجّادیه (1375)، ترجمه عبدالحمید آیتى، چ دوم، تهران، سروش. افروز، غلامعلی، «هنگامه فراغت، زمینه ساز بهداشت روانی و بستر خلّاقیت ها» (تابستان 1370)، پیوند، ش 142، ص 124- 130. بیرو، آلن (بی تا)، فرهنگ علوم اجتماعی، ترجمه باقر ساروخانی، تهران، کیهان. اوست، دیوار و چارلز ابوچر (1374)، مبانی تربیت بدنی و ورزش ها، ترجمه احمد آزاد، تهران، کمیته ملی المپیک جمهوری اسلامی ایران. ایورموریش (1373)، درآمدی به جامعه شناسی تعلیم و تربیت، ترجمه غلامعلی سرمد، تهران، مرکز نشر دانشگاهی. بندر ریگی، محمد (1366)، فرهنگ عربی به فارسی، ترجمه منجد الطلاب، چ پنجم، تهران، اسلامی. تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد (1410ق)، غرر الحکم و درر الکلم، محقق سید مهدی رجائی، چ دوم، قم، دار الکتاب الإسلامی. جلالی فراهانی، مجید (1391)، مدیریت اوقات فراغت و ورزش های تفریحی، چ هفتم، تهران، دانشگاه تهران. جلیلی، مهناز، «غنی سازی اوقات فراغت در بسیج خواهران، شیوه ها و راهکارها» (1387)، مطالعات بسیج، سال یازدهم، ش 38، ص 107- 130. حسینی زبیدی، محمد مرتضی (1414ق)، تاج العروس من جواهر القاموس، بیروت، دار الفکر. حکیمی، محمدرضا و دیگران (1380)، الحیاه، ترجمه احمد آرام، تهران، فرهنگ اسلامی. دهخدا، علی اکبر (1365)، لغت نامه دهخدا، بی جا، مؤسسه لغت نامه دهخدا. ریتزر، جورج (1374)، نظریه های جامعه شناختی در دوران معاصر، ترجمه محسن ثلاثی، تهران، علمی. زاهدی اصل، مجید (بی تا)، جامعه شناسی فراغت (جزوه درسی)، قم، دفتر همکاری حوزه و دانشگاه. سازمان ملّی جوانان (1381)، بررسی وضعیت اوقات فراغت جوانان، تهران، مؤسسه فرهنگی اهل قلم. سازمان ملّی جوانان (تابستان 1384)، گزارش اوقات فراغت جوانان طی سال های 1380 الی 1382، معاونت مطالعات و برنامه ریزی. سعدی، مصلح الدین، (1367)، کلیات سعدی، تصحیح ذکاء الملک (محمدعلی فروغی)، چ ششم، تهران، جاویدان. شریفی، احمد حسین (1391)، همیشه بهار ( اخلاق و سبک زندگی اسلامی )، قم، معارف. عمید، حسن (1378)، فرهنگ فارسی عمید، چ پانزدهم، تهران، امیرکبیر. فراهیدی، خلیل بن احمد (1349ق)، کتاب العین، چ دوم، قم، هجرت. قاسمی، حمید و دیگران 1390، اصول سازمان و مدیریت ورزشی، چ دوم، تهران، علم و حرکت. قاضی مرادی، حسن (1387)، کار و فراغت ایرانیان، چ دوم، تهران، اختران. کریمیان، حسین، «نیم نگاهی به اوقات فراغت؛ زمینه ها و راهکارها» (1388)، معرفت، سال هجدهم، ش 141، ص 111- 126. کوهستانی، حسینعلی و دیگران (1378)، پژوهشی در اوقات فراغت و راههای بهره وری از آن، مشهد، تیهو. مجلسى، محمد باقر (1403ق)، بحار الأنوار، چ دوم، بیروت، دار إحیاء التراث العربی. معدن کن، ایراندخت (1369)، نقش ورزش در جلوگیری از انحرافات اخلاقی جوانان، بی جا، سازمان برنامه و بودجه. معین، محمد، (1363)، فرهنگ فارسی، چ ششم، تهران، امیرکبیر. مقصودی، ناهید (1349)، سرپرستی و نظارت در کوشش های فوق برنامه، پایان نامه کارشناسی ارشد، فلسفه اخلاق، تهران، دانشگاه تهران. مهدوی نژاد، محمدجواد (1388)، «معماری اوقات فراغت در نظام توسعه فرهنگی شهر تهران»، در: مجموعه مقالات همایش اوقات فراغت در شهر تهران، تهران، مؤسسه نشر شهر. مهندسان مشاور فر نهاد (1383)، تدوین راهبردی ملّی گذران فراغت جوانان، مبانی نظری گذران فراغت جوانان، سازمان ملّی جوانان. نظامی گنجوی، الیاس (1376)، خسرو و شیرین، تصحیح برات زنجانی، چ هفتاد و ششم، تهران، دانشگاه تهران. منبع: فصلنامه معرفت اخلاقی – شماره 13 ادامه دارد ...
94/03/30 - 04:51
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 125]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها