محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831289244
اطلاع‌رسانی در بند مصلحت‌اندیشی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
جام‌جم گزارش می‌دهد اطلاع‌رسانی در بند مصلحت‌اندیشی شکاف میان سیاستگذاران و افکارعمومی معمولا به کاهش سرمایه اجتماعی سازمان‌ها و در نتیجه افزایش بی‌اعتمادی میان مردم و نخبگان اجرایی منتهی خواهد شد.
شاید برای کاهش پیامدهای این کاستی است که روابط عمومی ها در هر سازمان وظیفه پاسخگویی به ابهامات موجود درباره عملکرد هر نهاد اجرایی یا تصمیم گیرنده را به عهده گرفته اند. با این حال سوال اینجاست که آیا این روابط عمومی ها در انجام وظایفی که از آنها انتظار می رود، موفق هستند؟ هفته آخر اردیبهشت به نام ارتباطات و روابط عمومی مزین بود و به همین بهانه برخی چهره های آکادمیک و اجرایی درباره اهمیت جایگاه روابط عمومی سخن گفتند. از آنجاکه در هفته ای که به نام روابط عمومی هاست، نقد عملکرد این بخش از بروکراسی دولتی چندان مناسب به نظر نمی رسید، با عبور از این هفته این سوال را به بحث گذاشته ایم که براستی روابط عمومی ها توانسته اند به انتظاراتی که از آنها به عنوان حلقه واسط تصمیم گیرندگان و افکارعمومی وجود دارد، پاسخ دهند یا این که جایگاه خود را فقط به یک هماهنگ کننده برای ابراز وجود وزرا، مدیران کل و روسای سازمان ها تنزل داده اند؟ آنچه به چنین ابهامی دامن زده، برخی عملکردهای ناگهانی در سیستم اجرایی است: حذف برخی یارانه بگیرها آن هم در شرایطی که مقامات مسئول تا پیش از تائید رسمی آن، بر حذف نشدن، حتی یک نفر تاکید داشتند یا افزایش قیمت بنزین، آن هم بدون هیچ توضیحی تا پیش از اعمال این سیاست. اینها تنها مشتی نمونه خروار است که نشان می دهد برخی سازمان ها، قائل به راهبردهای «شوک درمانی» در اجرای سیاست های دولتی هستند. ملاحظات متنوع و سخنگویان سخن نگو! روابط عمومی در شکل و شمایل جدیدش 62 سال قبل در ایران پا به عرصه بروکراسی دولتی نهاد و قرار بود با گذار از جایگاه کلاسیک خود در دیوان سالاری ایرانی که موسوم به «تبلیغات و انتشارات» بود، نقش فعالانه تری را میان نخبگان سیاسی و اجرایی و مردم ایفا کند. در سال 1332 برای اولین بار نهاد روابط عمومی در شرکت نفت ایران پاگرفت، با این حال به نظر می رسد وجود برخی ملاحظات باعث شده تا با گذشت بیش از شش دهه از شکل گیری روابط عمومی ها در ایران، هنوز کرسی های سخنگویی برخی سازمان ها وظیفه ای جز تبلیغ مدیران و روسای خود نداشته و عملا گرهی از رابطه مردم و مسئولان نگشایند. موضع گیری انفعالی روابط عمومی ها در قبال حوادث مهم، محدود و محصور شدن وظیفه پاسخگویی به وزرا و روسای سازمانی، نبود ارتباط موثر با رسانه ها و بسنده کردن شیوه های ارتباطی به تبلیغات یکسویه رسمی، همه و همه باعث شده است تا آنها بیش از آن که «سخنگو» نامیده شوند، در میان افکارعمومی به مقام «سخن نگویی» تقلیل یابند؛ جایگاهی که بی تردید نمی تواند پل ارتباطی موثری میان افکارعمومی و مدیران اجرایی باشد. بی تردید انفعال روابط عمومی ها را نمی توان تنها نتیجه عملکرد منفی کارشناسان این حوزه دانست، چراکه انواع ملاحظات مدیریتی و برحذر داشتن روابط عمومی ها از عمل به وظایف خود باعث شده است تا پنهانکاری های معمول در حوزه تصمیم گیری ها عملا به نهادی گسترش یابد که طبق وظایف سازمانی نباید درگیر ملاحظه کاری و سکوت سازمانی شود. با وجود این امروزه شاهدیم انواع سخنگویان اداری از سخنگوی دولت که تائید و تکذیب هایش با توجه به واگرایی نسبت به مواضع سایر اعضای کابینه – در برخی موارد خبرساز - چندان اهمیتی برای رسانه ها ندارد، تا مسئولان روابط عموم سازمان های کوچک، نه تنها در جلب اعتماد عمومی از سازمان مربوط به خود موفق نیستند که بعضا با موضع گیری انفعالی و تاریخ مصرف گذشته، گامی عقب تر از شبکه های اجتماعی و رسانه ها، نقش تکرارکننده مواضع رسمی مدیران بالادستی خود را ایفا می کنند. وقتی روابط عمومی ها بازی داده نمی شوند در شرایطی که افکارعمومی تشنه شنیدن تازه ترین خبرها از کانال رسمی است، روابط عمومی ها میدان را برای روسای سازمان خود خالی می کنند تا آنها به جای سخنگویان به اظهارنظر رسمی بپردازند و اینچنین انفعالی در بروکراسی دولتی، این سوال را پدید می آورد که اگر قرار به اظهارنظر و موضع گیری همیشگی وزیر بود، پس سخنگوی وزارتخانه چه باری از سازمان را بردوش می کشد و کجای بازی مهندسی افکارعمومی جای می گیرد؟ آیا اگر بنا بر موضع گیری رسمی و صدور بیانیه های مدیریتی است، بهتر نیست روابط عمومی ها در سازمان های دولتی تعطیل شوند؟انفعال روابط عمومی ها البته ویژه یک دولت خاص نیست و معمولا مدیران در دولت های مختلف شاید به دلیل ملاحظات غیرسازمانی که خود دارند، مانع از آن می شوند که نهاد روابط عمومی فراتر از جایگاه «تبلیغاتچی» انجام وظیفه کند. با وجود این در دولتی که از زمان روی کار آمدن، وعده پاسخگو بودن داده، انتظار می رود تا در ارتباط گیری نظام مند با بدنه اجتماعی حامی یا منتقدان خود، موفق تر از قبل عمل کرده و مانع از آن شود که اظهارنظرهای متفاوت و بعضا متناقض مقامات دولتی، سردرگمی عمومی را افزایش داده و افکارعمومی را به سمت استفاده از اخبار تولید شده از طریق کانال های غیررسمی هدایت کند. فرهنگ سازمانی استفاده از روابط عمومی نیازمند اصلاح بیژن نوباوه، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در همین رابطه با ابراز تاسف از انفعال روابط عمومی ها می گوید: با این که روابط عمومی ها در ایران قدمتی 60ساله دارند و نوپا نیستند، وضع نظام اجرایی ما در پاسخگویی به افکارعمومی مطلوب نیست و به رغم تاکیداتی که اسلام بر توجه به ارتباط با مردم و پاسخ به شبهات دارد، روابط عمومی های ما از خواست مردم عقب تر هستند. او مهم ترین دلیل عدم موفقیت روابط عمومی ها را نوع نگاه به این بخش از بدنه نظام اجرایی دانسته و در گفت وگو با «جام جم» می گوید: نگاه به روابط عمومی در کشور ما به جای این که پویا و مبتنی بر آگاهی بخشی عمومی باشد، یک نگاه رسمی است که تنها زمانی به روابط عمومی توجه دارد که شایعات و اطلاعات غلط، افکارعمومی را درگیر یک مساله کرده است. او با بیان این که رشد روابط عمومی ها نیاز به توسعه فکری در درون نهادهای اجرایی دارد، می افزاید: مدیران اجرایی باید روابط عمومی ها را رها بگذارند تا فارغ از بیانیه های رسمی، فعالانه با افکارعمومی در ارتباط باشند و اینچنین نباشد که مثلا در زمینه افزایش قیمت خودرو، ببینیم آخرین اظهارنظر و کم اهمیت ترین اظهارنظر در این ارتباط از سوی روابط عمومی نهادی باشد که انتظار می رود اولین واکنش را نسبت به اخباری از این دست داشته باشد. نوباوه که خود سابقه فعالیت رسانه ای نیز دارد، با بیان این که علاوه بر دولت فعلی، دولت قبل و حتی قوای دیگر نیز درگیر همین نگاه رسمی به روابط عمومی ها بوده و هستند، معتقد است: فرهنگ روابط عمومی در نظام ما هنوز به آن اندازه که باید توسعه نیافته و همه قوا به ویژه دولت که بیشترین ارتباط را با مردم دارد، باید برای ارتقای جایگاه پاسخگویی به مردم بکوشند. او در این گفت وگو به سازوکار انتخاب مسئولان روابط عمومی وزارتخانه ها و اداره ها نیز اشاره کرده و با بیان این که عمدتا افرادی به این منصب می رسند که بیش از تجربه یا علم روابط عمومی، معتمد مدیران باشند، بر این نکته تصریح می کند که «ضعف روابط عمومی ها که بر ارتباط سازمان با مردم در سایر بخش ها نیز لطمه وارد می کند، باعث شده تا بخش بزرگی از مسئولیت جبران این کاستی به دوش رسانه ها بویژه رسانه ملی بیفتد و این درحالی است که ادامه بی توجهی به روابط عمومی می تواند توسعه نیافتگی نظام اداری در کشورمان را تداوم بخشد.» روابط عمومی ها به مطالبه رهبری پاسخ دهند دکتر اکبر نصراللهی، استاد ارتباطات در دانشگاه نیز از زاویه دیگری به موضوع انفعال روابط عمومی ها در ایران پرداخته و در گفت وگو با «جام جم»، «ترس روابط عمومی از عواقب انتشار اخبار و نگرانی از بازخواست احتمالی از سوی مدیر سازمان»، «علاقه به انتشار اطلاعات یکسویه و تبلیغاتی و نگرانی از بیان واقعیات» و «حرفه ای نبودن روابط عمومی ها و غفلت از اصول کار روابط عمومی» را ازجمله دلایلی می داند که منتهی به انفعال روابط عمومی نسبت به انتشار اخبار می شود. او با تأکید بر این که زیان سکوت روابط عمومی نسبت به واقعیات روز برای یک سازمان بیش از انتشار واقعیت هاست، تصریح می کند: در عصری که مردم هم سواد رسانه ای بالایی دارند و هم به ابزارهای ارتباطی متعددی دسترسی دارند، استراتژی دهه ها قبل منطبق با اصل پنهانکاری، دیگر کارآمدی لازم را نداشته و روابط عمومی ها باید پیش از انتشار اخبار از طریق کانال های غیررسمی و شکل گرفتن شایعه، نسبت به انتشار خبر و جلب مشارکت موثر افکارعمومی اقدام کنند. او با تاکید بر این که نیاز رسانه به خبر، مانند نیاز انسان به غذاست و رسانه بدون خبر قادر به ادامه حیات حرفه ای نیست، یادآور می شود: اگر روابط عمومی دسترسی رسانه ها به اخبار را قطع کند، بدیهی است رسانه به سراغ منابع دیگری می رود و ممکن است به داده هایی برسد که انتشار آن به نفع سازمان مذکور نیست. نصراللهی با انتقاد از برخی ملاحظات سیاسی در مدیریت سازمان ها نسبت به انتشار اخبار ادامه می دهد: سخنگوهای وزارتخانه ها و روابط عمومی ها پیشانی سازمان ها بوده و می توانند یک دستگاه اجرایی را خوشنام یا بدنام کنند. روشن است اگر یک سازمان به دلیل سیاسی کاری صداقت لازم را با افکارعمومی نداشته باشد، مردم این عدم شفافیت در یادشان مانده و این، در بلندمدت به نفع این سازمان نیست. این استاد ارتباطات با اشاره به نامگذاری یک سال به نام «پاسخگویی» از سوی رهبر معظم انقلاب، یادآوری می کند: نامگذاری یک سال به معنی محدود ماندن یک مطالبه تنها در طول آن سال نیست. بنابراین نهادهای مختلف موظف به پاسخگویی در قبال مسائل روز جامعه هستند و اگر بنا باشد برای همه موضوعات مدیر سازمان موضع گیری کند، پس وجود روابط عمومی زیرسوال است. نصراللهی می افزاید: بنابراین روابط عمومی ها ملزم به پیگیری برای تحقق مطالبه رهبر معظم انقلاب در ارتباط با پاسخگویی به مردم هستند و در سالی که مذاکرات هسته ای دنبال شده، انتخابات مجلس در پیش است و هدفمندی یارانه ها نیز با اصلاحاتی روبه رو ست، نباید پاسخ های بموقع به ابهامات، جای خود را به واکنش های انفعالی و بسنده کردن به تکذیب خبرهایی بدهد که از طریق منابع دیگر منتشر شده است. الزامات سخنگویی سیاسی حسینعلی امیری قائم مقام وزیر و سخنگوی وزارت کشور نیز با تاکید بر بایدها و نبایدهای کار سخنگویی سیاسی در ایران، به ملاحظات مربوط به کنش های روابط عمومی در نظام اجرایی اشاره کرده و در این رابطه به جام جم می گوید: کار سخنگویی، کاری بسیار دقیق، حساس و مهم بوده و سخنگو باید نسبت به آنچه در سازمان متبوعش می گذرد ونیز از شرح وظایف و اختیارات قانونی آن سازمان اطلاع کافی داشته باشد، چراکه هر آن ممکن است در مظان سوال خبرنگاران رسانه ها و افکارعمومی قرار گیرد. او با اشاره به برخی انتقادات از فعالیت سخنگویان نهادهای حاکمیتی در کشور بیان می کند: سخنگو بویژه در دستگاه های حاکمیتی و سیاسی باید به نوعی صحبت کند که برای همه شهروندان آرامش بخش باشد. با این حال مشی سخنگو باید به گونه ای باشد که اعتماد رسانه ها و افکارعمومی را به خود جلب کرده و چنان سنجیده باشد که همه ملاحظات پیرامونی را مدنظر قرار داده و به عنوان مثال در وزارت کشور، موضوع امنیت ملی، حقوق اقوام، اقلیت ها و تشکل های قانونی را موردتوجه قرار دهد. او در پاسخ به این نقد که گاهی عملکرد سخنگویان سیاسی چنان است که بازار شایعه در سکوت روابط عمومی ها رونق می گیرد، یادآور می شود: معتقدم سخنگو در بیان مسائل باید بموقع عمل کند؛ نه شتاب زده و نه این که در زمانی موضع گیری صورت گیرد که موضوعیت مساله از بین رفته باشد. سخنگوی وزارت کشور، صبوری، سعه صدر، بلندنظری، صداقت و دوری از جنجال آفرینی و تشنج را ازجمله ویژگی های کار سخنگویی دانسته و با این حال شفافیت در گفتار و کم گویی و گزیده گویی سخنگوها را ضروری می داند. امیری در پاسخ به پرسش دیگری درباره الزام برخی وزرا و روسای سازمانی درباره ورود شخصی به حوزه انتشار خبرها و سکوت روابط عمومی ها، می گوید: این که در یک سازمان یا وزارتخانه کدام رده سازمانی باید کدام اطلاعات را منتشر کند، به رده سازمانی سخنگو و سطح طبقه بندی خبرها بستگی دارد، چراکه برخی خبرها صرفا در اختیار شخص وزیر است، برخی را معاونان وزیر نیز اطلاع دارند و بعضی دیگر از خبرها را روابط عمومی می تواند منتشر کند. وی ادامه می دهد: مثلا در وزارت کشور ازآنجا که سخنگوی وزارتخانه، قائم مقام وزیر کشور نیز هست، سخنگو می تواند در همه حوزه های مرتبط با وزارت کشور اظهارنظر کند، با وجوداین در برخی سازمان ها، سخنگو، معاون وزیر یا صرفا مسئول روابط عمومی است و به همین دلیل ممکن است اشراف کافی به برخی خبرها نداشته یا در فرآیند انتشار خبر مشارکت داده نشود که در این صورت، نقش سایر مقامات سازمان در انتشار خبر بیشتر است. این توضیحات امیری درحالی است که به زعم منتقدان، از آنجا که عالی ترین مقام یک سازمان الزاما آگاه ترین فرد نسبت به یک رویداد یا سیاست سازمانی نیست – هرچند مسئول ترین فرد است – به این ترتیب انتظار افکارعمومی این است که روابط عمومی ها با سرعت بیشتر و بدون آن که منتظر ملاحظات مدیران عالی رتبه در انعکاس رویدادها شوند، در جریان یک خبر قرار گرفته و نسبت به اطلاع رسانی درباره آن اقدام کنند. به این ترتیب نباید از یاد برد که اصل «شفافیت»، «پاسخگویی» و «اقناع افکارعمومی» در زمینه اتخاذ سیاست ها ازجمله مولفه های اصلی نظریه «حکمرانی خوب» به شمار آمده و به همین دلیل انتظار می رود نظام اجرایی با اصلاح راهبردهای اطلاع رسانی خود و تقویت جایگاه روابط عمومی ها، گام مهمی برای پُر کردن برخی خلأهای اطلاعاتی در کشور بردارد. خلأهایی که اگر دولت فکری به حال پُر کردن آن نکند، شایعه پردازان فرصت رشد در این شکاف ها را پیدا خواهند کرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 213]
-
گوناگون
پربازدیدترینها