تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850894245
چوب و فلکی برای روان کودکان
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
چوب و فلکی برای روان کودکان کسی که در مقطعی کوتاه هم به ناراحتی روانی خفیفی دچار شده باشد، تائید می‌کند که مشکلات روانی بسیار دردناک‌تر از مشکلات جسمی است.
اگر در قدیم، کتک زدن بچه ها اتفاقی مرسوم در بسیاری از خانواده ها بود، حالا با تغییر نسل و تاثیر رسانه های مختلف، تنبیه جسمی کودکان به نسبت گذشته کمرنگ شده است. البته این حرف ها به این معنی نیست که در جامعه ما تنبیه جسمی کودکان متوقف شده باشد و هنوز هم خانواده هایی هستند که به محض دیدن کوچک ترین خطایی از کودکشان، او را از ضربات مشت و لگد بی نصیب نمی گذارند، اما رشد باسوادی در جامعه و افزایش سطح تحصیلات والدین، ناخودآگاه باعث شده است که حداقل تنبیه جسمی کودک در اذهان عمومی، اتفاقی مذموم و ناپسند باشد. اگرچه همین موضوع هم دستاورد کمی نیست و در جای خودش هم می توان به آن بالید، اما اگر قرار باشد که تنبیه روانی کودک، جای تنبیه جسمی را بگیرد، آن وقت است که دیگر کمرنگ شدن تنبیه جسمی کودکان در جامعه، چندان جای افتخار ندارد و اصلا چه بسا در این شرایط خیلی ها دعا کنند که ای کاش مثل قدیم، بچه ها تنبیه جسمی می شدند، اما حداقل روح و روانشان از خشونت های عاطفی در امان می ماند. مصداق های خشونت عاطفی وقتی از خشونت عاطفی کودکان حرف می زنیم و می گوییم باید با این پدیده مقابله شود، منظورمان این نیست که کودک هر کاری که دلش خواست انجام دهد، اما والدین در برابر او ساکت باشند. مثلا وقتی کودکی حق برادر یا خواهر خودش را پایمال می کند، محرومیت چند ساعته از تماشای تلویزیون می تواند کودک را نسبت به عواقب کارش آگاه کند و در واقع، مکانیسم بازدارنده ای برای جلوگیری از تکرار این اتفاق باشد. اما این تنبیه ها وقتی معنی خشونت عاطفی می گیرد که والدین از آن سوی بام می افتند و با هر بهانه و دلیلی، کودک را از حقوق انسانی اش محروم می کنند. خطاب کردن کودک با الفاظ نامناسب، تحقیر او در جمع های خانوادگی، توهین و بی احترامی به کودک، لقب زشت دادن، محبت نکردن و درآغوش نگرفتن فرزند، دروغ گفتن به کودک و ترساندن مداوم او، اسمش تنبیه بازدارنده نیست. این تنبیه ها بیشتر از این که کودک را از کار خطا دور کند، او را از مسیر رشد و تکامل دور کرده و شخصیت کودک را نابود می کند. پدر و مادری که با کودکشان حرف نمی زنند و فقط وقتی او را می بینند که کار خطایی - به زعم والدین- از کودک سرزده باشد، چنین پدر و مادری هم نمی توانند شایستگی تربیت صحیح کودک را داشته باشند. یا والدینی را فرض کنید که همیشه توانایی کودک خانواده ای دیگر را به رخ کودکشان می کشند که تاثیر این رفتار مخرب نیز بمراتب بدتر از تنبیه های جسمی است. همچنین نوع حادتری از خشونت عاطفی علیه کودکان، رفتارهای ناهنجار و زننده ای است که برخی والدین انجام می دهند و کودک به ناچار باید تماشاگر این صحنه ها باشد. مثلا وقتی پدر خانواده ای، مقابل فرزندش هر حرف رکیک و فحشی به زبان می آورد یا جلوی چشم کودکش مواد مخدر مصرف می کند، این کودک به ناچار در شرایطی قرار می گیرد که مجبور است این خشونت های عاطفی را ببیند؛ حتی اگر خود کودک هم احساس بدی نسبت به دیدن این صحنه ها نداشته باشد. تاثیر دیدن این رفتارهای مخرب می تواند اثری عمیق و ماندگار روی روان کودکان داشته باشد؛ طوری که تاثیر اینگونه خشونت های عاطفی می تواند تا پایان عمر هم از افراد جدا نشود. خشونت عاطفی، حاصل شناخت ناقص «اگر بخواهیم در یک کلام مبحث خشونت عاطفی علیه کودکان را بررسی کنیم، باید بگوییم که خشونت عاطفی بر ضد کودک، حاصل نشناختن زوایای مختلف شخصیت کودک است.» اینها بخشی از گفته های محمد جعفر صفایی، روان درمانگر و مدرس آموزش خانواده است که در گفت وگو با جام جم تاکید دارد: وقتی کودک را نمی شناسیم و نمی دانیم چه چیزهایی کودک را می آزارد، خیلی اوقات نتیجه اش همین خشونت های عاطفی می شود. در حقیقت، خشونت عاطفی علیه کودکان، نتیجه مستقیم سوءتفاهم و درک نادرست والدین از کودک است. به اعتقاد او وقتی برای خانواده ای، پی ریزی شخصیت کودکشان بی اهمیت باشد و کودک را در محیط خانواده، کم ارزش بشمارند یا ملاحظه های عاطفی و توجه دلسوزانه را در مواجهه با او رعایت نکنند، همه اینها نتیجه اش این می شود که کودک دچار سرخوردگی عاطفی می شود و روح و روانش در تنبیه مداوم قرار می گیرد. آموزش؛ کلید حل مساله اگر با خودمان رو راست باشیم، نحوه تربیت فرزندان ما بشدت متاثر از نوع تربیتی است که والدین ما روی کودکشان اعمال کرده اند. درحقیقت می شود گفت نوع مواجهه ما با کودکمان، شکل تغییر یافته و امروزی همان تربیت درست یا غلطی است که والدین ما سعی در اجرای آن داشتند. انتقال نوع تربیت فرزند از نسلی به نسل دیگر، متداول ترین شکل تربیتی است که اغلب ما به طور ناخودآگاه همان رویه را پی می گیریم. یعنی برای تربیت کودکمان پا در همان جای پایی می گذاریم که پدر و مادرمان گذاشته بودند. صفایی هم بر این باور است که این روزها کمتر خانواده ای پیدا می شود برای تربیت کودک، از کمک روان شناسان و مشاوران استفاده کند و خیلی از خانواده ها حس می کنند که خودشان نحوه تربیت صحیح کودک را می دانند. به اعتقاد این روان شناس بالینی، فقط وقتی می شود شاهد کاهش خشونت عاطفی علیه کودکان باشیم که خانواده ها با نحوه تربیت صحیح کودک آشنا باشند و خشونت عاطفی را جایگزین خشونت جسمی نکنند. شخصیت کودک و رشد اجتماعی او فرآیندی است که ذره ذره شکل می گیرد، یعنی رشد اجتماعی کودک به یکباره حاصل نمی شود. صفایی هم با تاکید بر همین موضوع اشاره می کند که اگر والدین به همین مساله ساده واقف باشند، آن وقت مراقب خیلی از رفتارهای کوچک خود هستند. به تعبیر دیگر اگر والدین بدانند که با هر خشونت عاطفی علیه کودکان چه تاثیر مخرب و بزرگی بر آینده کودک بر جای می گذارند و تا چه اندازه فرآیند اجتماعی شدن کودکان و رشد عاطفی آنها را با تاخیر و اختلال مواجه می کنند، در آن صورت والدین نسبت به کوچک ترین خشونت های عاطفی نسبت به کودکان حساس می شدند و از تنبیه های سخت روانی علیه کودک اجتناب می کردند. آموزش به والدین برای تامین سلامت جسمی و روانی کودک، خلأ بزرگی است که به گفته صفایی، باید در سطح وسیعی این خلأ در بین خانواده ها برطرف شود. این خلأ آموزشی هم ربطی به میزان تحصیلات والدین ندارد. پدر و مادر تحصیلکرده هم برای تامین سلامت روان کودکشان نیاز به مشاوره و آموزش دارند. به طور مثال، حتی اگر پدر و مادر، هر دو هم پزشک باشند، تضمینی نیست که بدون آموزش مطالعه برخورد صحیح با کودک، فرزند آنها دچار خشونت عاطفی در محیط خانه نشود. از خشونت توامان تا تکثیر ناهنجاری یکی از انواع شدید خشونت عاطفی علیه کودکان را باید شکلی از خشونت توامان و ترکیب یافته از خشونت جسمی و عاطفی دانست. ترکیب این دو شکل از خشونت، روان کودک را بیشتر از خشونت عاطفی صرف، به هم می ریزد و تبعات خشونت عاطفی را چند برابر می کند. صفایی، بخش زیادی از دلایل این نوع خشونت افسارگسیخته را در وجود نوعی حس مالکیت در والدین نسبت به کودکان می داند. به باور این روان شناس، هنوز هم خیلی از خانواده ها هستند که به کودک به عنوان ابزار و اموال شخصی نگاه می کنند؛ به گونه ای که حس می کنند مالکیت کودک خود را در اختیار دارند؛ بنابراین هرطور که دلشان بخواهد، می توانند با او برخورد کنند. در این خانواده ها که معمولا خشونت عاطفی علیه کودک در بالاترین سطح ممکن قرار دارد، به زعم صفایی، احترام انسانی برای کودک نیز جایگاهی ندارد و هنوز به کودک به عنوان یک انسان دارای حقوق انسانی و شهروندی نگاه نمی شود. سرراست تر این که این نوع والدین، سلامت روان کودک برایشان اهمیتی ندارد، چون هنوز او را به عنوان یک انسان صاحب درک نمی شناسند. در سطحی دیگر، اگر کمی موشکافانه تر هم به این موضوع نگاه کنیم، تبعات این خشونت عاطفی ممکن است به نسل های بعد هم سرایت پیدا کند. فردی که در دوران کودکی با بدترین شکل از توهین های کلامی، روبه رو بوده و همچنین همواره مورد تحقیر، قضاوت، مقایسه و اتهام قرار گرفته است، بسیار مستعد است که در دوران بزرگسالی، مشابه چنین برخوردهایی را با کودکش داشته باشد. البته نباید این نکته حیاتی را هم فراموش کرد که گاهی ممکن است خشونت عاطفی علیه کودک از سوی افرادی خارج از اعضای خانواده انجام شود که در چنین شرایطی دخالت سریع والدین می تواند از بحرانی شدن وضعیت جلوگیری کند. اما نتیجه واضح این است که اگر کودکی از سوی اعضای خانواده یا دیگران مورد خشونت عاطفی قرار بگیرد و کودک در همین وضعیت به حال خودش رها شود، کمترین آثار منفی این اوضاع و احوال این است که کودک اعتمادش را به دیگران از دست می دهد؛ طوری که با تحقیر شدن های مداوم، در نهایت احساس بی ارزش بودن به کودک دست می دهد و حتی در صورت تداوم این وضعیت ناگوار، اختلالات روانی جدی نیز در کمین این کودک خواهد بود. امین جلالوند / گروه جامعه
شنبه 9 خرداد 1394 ساعت 05:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 183]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها