محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846555310
درباره میزان آسیب پذیری ها واقع بینانه قضاوت کنیم
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: درباره میزان آسیب پذیری ها واقع بینانه قضاوت کنیم تهران-ایرنا- روزنامه شرق در صفحه علم نوشت: سومین کنفرانس جهانی کاهش ریسک سانحه توسط سازمان ملل متحد در تاریخ ٢٤ تا ٢٧ اسفند ١٣٩٣، در شهر سندای ژاپن (در چهارمین سال روز زلزله و سونامی ١١ مارس ٢٠١١) برگزار شد. حضور حدود هشت هزار نفر در این کنفرانس (که حدود شش هزار و ٥٠٠ نفر از آنها میهمانان خارجی بودند)، نمایانگر گستردگی و اهمیت این کنفرانس بود.
در این گزارش که به قلم مهدی زارع زلزله شناس و عضو هیأت علمی پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله در شماره روز بیست و چهارم اردیبهشت 1394 به چاپ رسید؛ می خوانیم: سومین کنفرانس جهانی کاهش ریسک سانحه توسط سازمان ملل متحد در تاریخ ٢٤ تا ٢٧ اسفند ١٣٩٣، در شهر سندای ژاپن(در چهارمین سال روز زلزله و سونامی ١١ مارس ٢٠١١) برگزار شد. حضور حدود هشت هزار نفر در این کنفرانس(که حدود شش هزار و ٥٠٠ نفر از آنها میهمانان خارجی بودند)، نمایانگر گستردگی و اهمیت این کنفرانس بود.
آنچه از سوی نگارنده در نشست های تخصصی این کنفرانس مطرح شده است، به طور خلاصه عبارتند از:
١- در روز اول در جلسه وزرا برای «سامانه های هشدار پیش هنگام سوانح» به نمایندگی از ایران دقایقی در مورد توسعه سامانه های لرزه نگاری و شتاب نگاری و سرمایه گذاری حدود هفت میلیون دلاری (٢٠میلیارد تومانی) دولت جمهوری اسلامی ایران در نوسازی و به روزرسانی شبکه ملی شتاب نگاری کشور و تلاش های روبه رشد در توسعه سامانه های هشدار پیش هنگام زلزله و سایر سوانح طبیعی، توضیح داده شد. اشاره شد تسریع و تسهیل نوسازی شبکه شتاب نگاری و ایجاد و توسعه سامانه های هشدار پیش هنگام و پاسخ سریع به زلزله و سایر سوانح طبیعی، با مشارکت و همکاری علمی کشورهای پیشرفته ممکن است. این دعوت با استقبال چندین گروه بین المللی (از مرکز تحقیقات علوم زمین آلمان -GFZ- تا سازمان علمی فرهنگی و آموزشی ملل متحد، یونسکو) مواجه شد. همچنین در روز دوم در جلسه رسمی وزرا در مورد «بازسازی و بازتوانی بعد از سانحه» با ذکر تجربه زلزله ١٣٨٢ بم، صحبت کوتاهی در مورد چالش های بم بعد از بازسازی و امروز، ١١سال بعد از زلزله، شد. توضیح داده شد اگر نگاه به بازسازی، صرفا به صورت بازسازی فیزیکی ساختمان ها تعریف شود، چه چالش های مهمی را می تواند ایجاد کند و بازسازی عبارت است از مجموعه ای از فعالیت ها در بازسازی و بازتوانی فیزیکی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و روانی منطقه آسیب دیده. بعد از این سخنان، نماینده چندین کشور در جنوب آسیا (به ویژه بنگلادش و پاکستان) و اروپا برای به اشتراک گذاری تجربیات خود، اعلام علاقه و آمادگی کردند. روز سوم هم در یک سخنرانی در مورد تجربه ایران در توسعه آیین نامه زلزله (٢٨٠٠) و همچنین توسعه شبکه های لرزه نگاری و شتاب نگاری ایران و ایجاد سامانه های هشدار پیش هنگام و پاسخ سریع زلزله توضیح داده شد. در این ارائه پیشنهاد شد آیین نامه منطقه ای زلزله به مرکزیت ایران برای کلیه کشورهای منطقه توسعه یابد و همچنین تأکید شد ایران آماده به اشتراک گذاری دانش و توان تخصصی در این زمینه است. این ارائه شامل فعالیت های انجام شده در ایران به طور کلی و در مرکز به طور خاص، برای کاهش ریسک زلزله بود و در آن تأکید خاصی بر جنبه های پهنه بندی خطر و ریسک، آیین نامه ٢٨٠٠ و ویرایش چهارم آن بود که بسیار مورد توجه برنامه راهبرد بین المللی کاهش ریسک سوانح سازمان ملل (unisdr) واقع شد. همچنین در این ارائه گفته شد دانش و توان کارشناسی ایرانی آماده به اشتراک گذاری در این زمینه است.
٢- در مورد بازسازی و بازتوانی، موارد زیر به عنوان دیدگاه های نگارنده مطرح شده است: بعد از رخ داد سوانح، علاوه بر آسیب های فیزیکی به ساختمان ها و ازبین رفتن بافت شهرها و روستاها در سوانح طبیعی، آسیب های روانی و اجتماعی و همچنین معلولیت های مختلف انسانی، تعداد زیادی از مردم را همچنان تا سال ها بعد از سانحه آزار می دهد. بازسازی ها، معمولا در حد ساخت وساز فیزیکی و بدون توجه به بافت تاریخی و فرهنگی شهرها و روستاهای آسیب دیده انجام می شود. اینها نکته هایی است که باید در بازسازی های بعدی، به ویژه از نظر فرهنگی و اجتماعی و میراث فرهنگی به دقت به آنها توجه کرد. این مسئله به همراه آسیب های روانیِ همچنان برجای مانده از زمان سانحه، فضای زیست شهری را برای بسیاری از بازماندگان به صورت ناخوشایندی درآورده است. گزارش هایی از تغییر بافت جمعیتی سکونتگاه های آسیب دیده بعد از سانحه موجود است. بعضی از مردم (بازماندگان) برای همیشه آن شهر و روستا را ترک می کنند و برخی برمی گردند و ماندگار می شوند. بعضی از نیروهای غیربومی هم که برای امدادرسانی آمده اند، به دلایل مختلف در همان محل ماندگار می شوند، ولی مسئله آن است که بلافاصله بعد از سانحه، گروهی از مردم از گروه هایِ کمتر برخوردار جامعه، به ویژه از شهرها و روستاهای فقیرتر، به محل آسیب دیده می آیند تا از کمک های رسیده برخوردار شوند. در بازسازی ها باید به چنین جابه جایی های جمعیتی ای دقت شود. هر نوع برنامه ریزی برای بازماندگان سانحه باید برپایه آمدوشد مردمان بعد از هر سانحه و براساس طرح جامع بازسازی و با لحاظ کردن تمامی ویژگی های جمعیتی، فرهنگی، روانی و اقتصادی منطقه صورت گیرد. اعلام رسمی پایان بازسازی توسط دولت ها باید با درنظرگرفتن جنبه های گوناگون بازسازی باشد. اگر پایان بازسازی صرفا برپایه پایان بازسازی فیزیکی باشد، مشکلات بسیاری را در منطقه باقی خواهد گذاشت و امکان بازسازی از جنبه های مختلف را در آینده بسیار مشکل خواهد کرد.
٣- در مورد اهمیت سوانح طبیعی و پاسخ جامعه نکته های ذیل در کنفرانس سندای طرح شد: رخداد سوانح در حافظه، به ویژه حافظه کوتاه مدت جوامع، معمولا یا نقشی بازی نمی کند یا به عنوان مسئله ای با اولویت جدی در نظر گرفته نمی شود. نسلی که سیل ٥ مرداد ١٣٦٦، در شمال تهران را تجربه کرد، احتمالا قبل و بعد از آن رخداد، سیلی با آن اهمیت به چشم خود ندیده بود. مردمی که در ٢٥ شهریور ١٣٥٧، در طبس و پنج دی ماه ١٣٨٢، در بم زمین لرزه های مخربی را به چشم خود دیدند، قبل از آن رخداد (و نه بعد از آن) چنین رخدادی ندیده اند، بنابراین رخداد سوانح طبیعی معمولا به صورت حوادثی هستند که در حافظه یک نسل باقی نمی ماند و روزمره نیستند. رویکرد مناسب در جوامع درحال توسعه برای چنین رخدادهایی، اساسا باید تغییر کند. مسائل بااهمیت روزمره کدام ها هستند؟ مردم کدام مسائل را به صورت اولویت در نظر می گیرند؟ طبیعی است مسائل اقتصادی و معیشتی، به عنوان یک اولویت جدی در زندگی مردم (به ویژه از طبقات متوسط و پایین از نظر اقتصادی)، مطرح است. در سرزمین هایی که گرفتار ناامنی هستند (مانند وضع کنونی در بخش های مهمی از عراق و سوریه)، نمی توان انتظار داشت مردم به مسائلی مانند زلزله و سیل و احتمال آنها، به عنوان موضوعی مهم، اهمیت دهند. برخی از مخاطرات طبیعی در زمان هایی اهمیت فوق العاده می یابند؛ مسئله تغییرات اقلیمی به طور کلی و مسئله کم آبی و خشک سالی به طور خاص، مسائلی از گروه مخاطرات طبیعی هستند که اکنون در بخش های مهمی از سرزمین ما، به اولویت جدی و فوری زندگی مردمان، تبدیل شده اند. در چنین حالتی مثلا در سیستان وبلوچستان که مسئله خشک سالی و تغییرات یا نوسانات اقلیمی، به عنوان یک مسئله فوری مطرح است، گفت وگو درباره مسئله احتمال فوران آتشفشان بزمان و تفتان نمی تواند توجهی جدی برانگیزد. در بسیاری از موارد، اهمیت ندادن به سوانح طبیعی به دلیل ندانستن تبعات و پیامدهای طولانی مدت و احتمالا کوتاه مدت آنهاست. اگر مردم از تأثیر این مخاطرات بر زندگی خود و وضع اقتصادی و معیشت و حتی امنیت خود آگاه شوند، رویکردشان به تدریج تغییر خواهد کرد. دسترسی مردم به اطلاعات در مورد واقعیت مخاطرات طبیعی، اهمیت جدی دارد. نه اغراق و نه اطلاع رسانی نکردن و بی تفاوتی در مورد واقعیت های موجود، به ایمنی و دادن پاسخ مناسب به شرایط طبیعی کمکی نخواهد کرد. توسعه و رشد شهرنشینی از عوامل مهم افزایش آسیب پذیری هستند. برخی از نواحی اساسا در معرض سیل نبوده اند، ولی اخیرا به دلیل ساخت جاده و تخریب جنگل ها و ساخت وساز در حریم رودخانه ها، سیل خیز (تر) شده اند. بسیاری از مردم در سده اخیر در پهنه گسل های فعال ساکن شده اند، چراکه این نواحی در حاشیه شهرها، محل سکونت افراد بسیاری شده است. در چنین نواحی ای، سابقا روستاهای پراکنده ای وجود داشته است(نگاه کنید به وضعیت نواحی شمالی تهران و تبریز.) افزایش آسیب پذیری مقابل مخاطرات طبیعی در سده اخیر، وضعی شتابان به خود گرفته است، به ویژه در کشورهای در حال توسعه(به افزایش تلفات در کشورهایی مانند ترکیه و ایران در صد سال اخیر مقابل مخاطره زلزله توجه شود). برآورد واقع بینانه از آنچه در مخاطرات طبیعی با آن مواجه هستیم، نیز به برآورد ریسک و تهیه نقشه های روزآمد ریسک مخاطرات طبیعی در مقیاس کوچک(در کل کشور) و هم در مقیاس های بزرگ(در پهنه های شهری) بستگی دارد. ارزیابی تاب آوری به صورت کمّی در صورتی ممکن است که نقشه های ارزیابی ریسک موجود باشد. اگر ارزیابی تاب آوری وجود داشته باشد، می توانیم برای مقابله با مخاطره های طبیعی، برنامه مناسبی برای پیشگیری و پاسخ تدوین کنیم. برای انجام این کارها در ایران، الزامی جدی وجود دارد و هنوز بسیاری از کارهای لازم انجام نشده است. استفاده از فناوری های نوین و به روزرسانی سامانه های فناورانه موجود در کشور، اولویت جدی دارد. همچنین توسعه سامانه های هشدار پیش هنگام و پاسخ سریع نیز برای تمام سوانح طبیعی اهمیتی جدی و فوری دارد.
٤- توجه کنیم که در دهه گذشته تعداد تلفات سوانحی مانند زلزله در کشور ما کمتر از دهه پیش از آن است، ولی مبادا این موضوع را به افزایش تاب آوری و کاهش آسیب پذیری خودمان ربط دهیم. در دهه گذشته زمین لرزه های شدید ما (با بزرگای شش به بالا) در مناطق کم جمعیت (مانند زلزله ریگان ١٣٨٩، یا زلزله سراوان ١٣٩٢) رخ داده اند، یا در پهنه رومرکزی، جمعیتی به نسبت بسیار کمتر از جمعیتِ پهنه رومرکزی زلزله ١٣٨٢ بم ساکن بوده اند (مانند زلزله ١٣٩١ ورزقان و زلزله ١٣٩٢ شنبه بوشهر). رخدادِ هر سانحه در نواحی پرجمعیت ما می تواند، میزان واقعی آسیب پذیری ما را (که متأسفانه بالاست) نشان دهد.
*منبع: روزنامه شرق
**پژوهش**9026**9131
24/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها