تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804260427
عراقی ها فکر می کردند ژاپنی هستم
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: عراقی ها فکر می کردند ژاپنی هستم تهران- ایرنا- روزنامه جوان در صفحه پایداری به گفت وگوی اختصاصی با آزاده جانباز محسن میرزائی از رزمندگان افغانستانی حاضر در دفاع مقدس پرداخته است.
در این گزارش که چهارشنبه بیست و سوم اردیبهشت 1394 خورشیدی با تیتر «عراقی ها فکر می کردند ژاپنی هستم» به قلم «صغری خیل» فرهنگ منتشر شده است می خوانیم: شهادت بیش از 2 هزار رزمنده افغانستانی در دوران دفاع مقدس گواه حضور حماسه ساز مردان مبارز افغانستانی است که دفاع از حریم ولایت برایشان حد و مرز نداشته و ندارد.
آنها با خونشان ثابت کردند هر جا اسلام به خطر بیفتد در صف اول مقاومت هستند. چه در جنگ عراق علیه ایران اسلامی باشد و چه در دفاع از حریم آل الله در عراق و سوریه.
محسن میرزائی متولد 1348 یکی از همان دلاورمردان افغانستانی است که از لشکر 5 نصر خراسان راهی جبهه های جنگ شد تا به رسم ولایتمداری از اسلام و قرآن دفاع کند. میرزائی در نهایت پس از مدت ها مجاهدت، به اسارت دشمن بعثی درآمد. آنچه در پی می آید، روایتی است از این رزمنده 14 ساله افغانستانی در جبهه های دفاع مقدس.
* آقای میرزائی چطور شد در جبهه های ایران علیه دشمن متجاوز بعثی وارد شدید؟
به خاطر ارادتم به امام خمینی (ره ) وارد جبهه و جهاد علیه کفار شدم. درست است که سال 1358 به ایران مهاجرت کردیم، اما اصلاً به این فکر نمی کردم که ایرانی نیستم. همه ما مسلمان بودیم و شیعه. شیعه حضرت علی (ع ) ظلم را نمی پذیرد و در برابر تجاوز ظالم هم سکوت نمی کند. اسلام برای من و همرزمان افغانستانی، مرز نمی شناسد. ما برای ادای تکلیفمان حد و مرزی نمی شناختیم. من مقلد امام خمینی (ره) بودم. برای همین همانطور که خواندن نماز را بر خود واجب می دانستم، حضور در دفاع مقدس را هم امری واجب و ضروری تلقی می کردم.
* اولین حضورتان در جبهه های جنگ چه زمانی بود؟
سال 59 که جنگ تحمیلی علیه ایران رسماً آغاز شد، سن من خیلی کم بود. همیشه به برادران در ارتش و سپاه پاسداران که افتخار جهاد را پیدا کرده بودند، غبطه می خوردم. هر وقت هم که نیرو از مشهد مقدس به سمت جبهه ها اعزام می شد، به بدرقه برادران می رفتم و آرزو می کردم تا یک روز هم من در میان صفوف آنها برای دفاع از ایران اسلامی راهی جبهه شوم. به لطف خدا، سه سال بعد یعنی زمانی که 14 سال داشتم، از طریق بسیج مردمی راهی مناطق عملیاتی شدم. خانواده ام ابتدا کمی مخالفت می کردند، اما در نهایت مرا با رضایت بدرقه کردند. سال 62 در عملیات خیبر جزو نیروهای اطلاعات و غواصی بودم. چند مرتبه ای رفتم و آمدم و هر بار که حضور پیدا می کردم، خودسازی ام بیشتر می شد. از عملیات دیگری که افتخار داشتم در آن حضور پیدا کنم، می توانم به عملیات بدر، والفجر 8 و در نهایت کربلای 4 اشاره کنم که در همین عملیات به اسارت دشمن بعثی درآمدم.
* گویا در کربلای 4 مجروح هم شدید؟
بله، در چهارم دی ماه 65، در عملیات کربلای 4 غواص بودم که در این عملیات از ناحیه صورت و کتف تیر خوردم. عملیات کربلای 4 به ظاهر عملیات موفقی نبود. اما این عملیات مقدمه ای بر عملیات کربلای 5 بود. صدام که تصور می کرد به پیروزی بزرگی دست یافته است، به نیروهای تحت امرش مرخصی داد و خودش هم به شکرانه پیروزی در این عملیات به مکه رفت. اما کمی بعد نیروهای غیور اسلام عملیات کربلای 5 را آغاز کردند و پاسخ دندانشکنی به عراقی ها دادند. من در عملیات کربلای 4 جزو «گروه نفوذ» بودم. گروه نفوذ یکی از گروه هایی بودکه باید برای شکستن خط دشمن، از همه زودتر حرکت می کرد. ما باید خط را می شکستیم تا غواص های دیگر و گردان های دیگر وارد عمل شوند. اما متأسفانه از آنجایی که عملیات لو رفته بود، تیراندازی شروع شد و بسیاری از بچه ها ناجوانمردانه به شهادت رسیدند. من هم مجروح شدم.
* چطور شد که به اسارت دشمن درآمدید؟
عده ای از رزمندگان کربلای 4 مظلومانه مجروح، شهید و اسیر شدند. بر حسب تکلیفی که داشتند، وارد عملیات شدند. من آیه «اطیعوالله و اطیعو الرسول و اولی الامر منکم» را به عینه مشاهده کردم. بچه ها به آیه عمل کردند. همه چیز در آنجا اطاعت از فرمانده و ولایت پذیری نیروها بود. ما وارد نهر خین شدیم، نهر با عراقی ها 25متر فاصله داشت. عراقی ها در نهر، مین کار گذاشته بودند، بچه ها ی تخریب مین ها را پاک سازی کردند و فرمانده از من خواست در جلو حرکت کنم. من اطاعت کردن را از رزمنده های ایرانی یاد گرفته بودم. دیگر به این فکر نمی کردم کشته می شوم یا مجروح یا اسیر، رفتم برای شهادت. به پشت حرکت کردم. تنها بودم. یکی از سنگر های عراقی تیر اندازی می کرد و برای خاموش کردنش شروع به تیراندازی کردم. خدا را شکر عراقی را به هلاکت رساندم. ناگهان یکی دیگر از آنها تیراندازی کرد که از ناحیه صورت مجروح و به عقب پرت شدم. ابتدا فکر می کردم تیر به سرم خورده و به زودی شهید می شوم. شهادتین را گفتم و شروع به خواندن ذکر کردم. بچه ها فکر کردند که شهید شده ام. در همین هنگام بود که یک تیر به کتف و تیری دیگر به پایم خورد. تا صبح بیهوش آنجا افتاده بودم. بچه ها هم رفته بودند. صبح که عراقی ها آمدند به ناچار به خاطر جراحت اسیر شدم. عراقی ها که اسیر بچه های ما می شدند شروع می کردند به التماس کردن، ولی ما اسارتمان نیز قهرمانانه بود.
* واکنش عراقی ها به اسارت یک غیرایرانی چگونه بود؟
رزمندگانی که در عملیات کربلای 4 اسیر شدند، اکثراً مجروح بودند. عراقی ای که من را اسیر گرفته بود، به خاطر سن کم و چهره ظاهری ام، فکر می کرد ژاپنی هستم. خیلی تعجب کرده بودند. به فرماند هانشان بی سیم زدند که ما یک ژاپنی را اسیر گرفته ایم. من را به عقب بردند، آنقدر حالم بد بود که می خواستند تیر خلاص بزنند اما این کار را نکردند. خیلی مسرور بودند و هلهله می کردند که ما اسیر ژاپنی در نیروهای ایرانی دستگیر کرده ایم.
* رفتارشان با اسرا چگونه بود؟
آنها بارها مرا مورد شکنجه قرار دادند که از من اعتراف بگیرند که ژاپنی هستم. در مدت چهار سال اسارت، عراقی ها متوجه نشدند که من افغانی هستم بچه هایی هم که می دانستند لو ندادند. اگر می فهمیدند خدا می دانست چه بر سرم می آمد. شکنجه هایشان خیلی وحشتناک بود. همه آنها را به خاطر خدا تحمل کردیم. کنار من شهید محمدرضا شفیعی بود. او انسان وارسته ای بود. به من می گفت من فرار می کنم. عراقی ها لیاقت ندارند که ما دست اینها اسیر باشیم. عکس صدام که در اتاق بود پایین آورد و شکست. با بعثی ها بحث می کرد. بعثی ها می خواستند که ما به رهبر توهین کنیم. شفیعی اصلاً این کار را نمی کرد. یکبار به من گفت که تو بر می گردی و من شهید می شوم، تو به خانواده ام بگو که من چطور شهید شدم. با خودم گفتم خدایا او کجا و ما کجا... اینها همه معجزات سربازان خمینی (ره) بود.
بعد از شکنجه های زیاد محمدرضا شهید شد و بعد از 16 سال پیکر مطهرش به رغم تلاش رژیم بعث برای از بین بردن او، سالم به آغوش گرم خانواده اش بازگشت. این حقانیت نظام جمهوری اسلامی و رشادت بچه های خمینی را می رساند و از معجزات انقلاب اسلامی ایران است. بچه ها در دوران اسارت همه سختی ها و مشکلات را با افتخار تحمل کردند و خم به ابرو نیاوردند. عراقی ها بار ها خودشان اعتراف می کردند که شما اسیر ما نیستید، بلکه ما اسیر شماییم. آنها در مقابل توان و ایمان بچه های ما کم آورده بودند. زمانی که اسارتمان بعد از چهار سال تمام شد و قرار شد به کشور باز گردیم، گریه ام گرفت گفتم خدایا سفره اسارت نیز جمع شد.
*اگر دوباره وارد جنگ شویم شما حضور پیدا می کنید؟
خدا آن روز را نیاورد اگر این اتفاق بیفتد حتماً هم خودم و هم بچه هایم حضور پیدا می کنیم. همه بچه هایم ولایتی هستند عشق شان است که در رکاب رهبرشان شهید شوند. این لطف خدا بود که چند صباحی در خدمت انقلاب و اسلام بودم. این مایه افتخار است که در طول تاریخ دو کشور دوست و برادر در بدترین شرایط در کنار هم بوده اند و مرز جغرافیایی باعث دورشدن مردم آنها از هم نشده است. کسانی شهید شدند که هرکدامشان یک قهرمان بودند. به خاطر یک پیام امام بچه ها حاضر بودند از گوشت بدنشان سنگر بسازند، جلوی توپ مستقیم دشمن می ایستادند، این طور بود که پای ولایت و اعتقاداتشان ایستادند. آنها امروز هم اعتقاد به جبهه مقاومت اسلامی دارند. تنها کشوری که در مقابل امریکا و انگلیس و اسرائیل قد علم کرده، ایران است. به امید روزی که پرچم اسلام بر فراز قدس افراخته شود.
* در حال حاضر در کجا فعالیت می کنید؟
بعد از چند سال استخدام دانشگاه فردوسی شدم. فقط به اندک حضور و جهادم دلخوشم که امیدوارم پیش شهدا شرمنده نشوم. از گذشته ام پشیمان نیستم و به آن روزها افتخار می کنم. بسیاری از بچه ها که راهی مناطق عملیاتی شدند یا دانشجو بودند یا دانش آموز یا کارگر یا کشاورز بودند. آنها نه تکاور بودند و نه کماندو. اما با یک دوره آموزشی راهی شدند و کارهای غیرممکن را ممکن کردند، به خاطر ایمان و اعتقاداتشان. البته که کمک خدا و ائمه هم در این مسیر بی تأثیر نبود.
منبع : روزنامه جوان
**پژوهش**9351**9131
23/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها