محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830639116
به دنبال فراموش‌شدگان دیار علم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
یک روز با معلمی که عاشق یاد دادن است به دنبال فراموش‌شدگان دیار علم دیروز آمده مثل پریروز، 20 دقیقه‌ای هم پشت در منتظر شاگردش مانده ولی خبری از او نشد که نشد، امیدش را از دست نداده و امروز باز هم به سراغش آمده، شاگرد میانسال حتی در را هم باز نمی‌کند و از طبقه بالای خانه و از همان پنجره به خانم معلم جوان رک و پوست کنده جواب می‌دهد و بهانه می‌آورد که نمی‌خواهد به مدرسه بیاید، اصلا از درس‌خواندن خوشش نمی‌آید، وقت ندارد، خودش به کنار، شوهرش نمی‌گذارد.
از خانم صمدی التماس و از مریم خانم بی سواد انکار، زیر بار نمی رود که نمی رود. پنجره را با عصبانیت می بندد و می رود، صدای مبهم فریادش تا وسط های کوچه می رسد، اما او ناامید نمی شود، ظرف همین هفته مریم را راضی خواهد کرد که به مدرسه بیاید و سواد بیاموزد. با هم می رویم تا نان لواشی سر کوچه، از شاطر اجازه می گیرد که برگه تبلیغاتش را بچسباند پشت شیشه نانوایی، شاطر رخصت می دهد و خانم صمدی پوستر سیاه و سفیدش را با چسب نواری از کیفش بیرون می آورد و دست به کار می شود، «قابل توجه کم سوادان و بی سوادان محترم، آغاز ثبت نام کلاس های نهضت سوادآموزی، متقاضیان می توانند جهت ثبت نام در کلاس ها با شماره 0912...... تماس بگیرند.» 200 عدد پوستر است، بعضی ها را می اندازد در خانه های قدیمی و نم گرفته کوچه های قدیمی محله دولاب و بعضی های دیگر را با سریشم می چسباند روی دیوار مسجد، درمانگاه و ورزشگاه محل. تعداد شاگردانش کم است و به حدنصاب نرسیده، کلاسش در لبه پرتگاه منحل شدن است و همین روزهاست که اداره نهضت سوادآموزی منطقه عذرش را بخواهند و حقوقش را قطع کنند. «کار ما معلمان نهضت فقط سر کلاس حاضر شدن و درس دادن نیست. ما باید شاگردانمان را خودمان پیدا کنیم؛ محله به محله، کوچه به کوچه، خانه به خانه. اول باید با هزینه شخصی آگهی طراحی کنیم و با شماره تلفن خودمان توی هر کوچه و محله ای با چسب و سریشم بچسبانیم. بعد دائم باید چک کنیم که ماموران شهرداری برچسب ها را نکنند. هر شماره ناشناسی که روی گوشی می افتد، کلی خوشحال می شویم که بالاخره یک شاگرد به تورمان خورد. شاید باور نکنید، اما از 600 آگهی که چسباندم فقط دو نفر زنگ زدند و الان شاگرد این کلاس هستند.»
اما کار خانم صمدی و همکارانش به تهیه آگهی و چسباندن روی دیوار خانه ها خلاصه نمی شود. چون تجربه نشان داده که با این روش کمتر فرد بی سوادی را می توان جذب کلاس درس کرد. پس باید در همه خانه ها رفت. از همسایه ها پرس و جو کرد و یابنده را جویید، اما این هم راه حل نیست؛ مگر چند نفر راضی به این هستند که بگویند بی سوادند یا چند نفر به همسایه هایشان گفته اند که سواد ندارند. پس باید پرونده اهالی محل در خانه های سلامت و بهداشت را بررسی کرد یا از مدیر مدرسه خواست که اجازه دهد نگاهی به پرونده ثبت نام دانش آموزانش و بخش سطح تحصیلات والدینشان انداخت و شماره تماسشان را برداشت و پیگیر شد. «فکر نکنی به همین راحتی است که به زبان می آورم، نه! پشت هر کدام از این مراحل کلی خواهش و التماس است، سر مسئول خانه بهداشت را ساعت ها خوردم تا اجازه داد نگاهی به پرونده ها بیندازم و چند شماره بردارم، حالا باز مدیر مدرسه، خدا خیرش بدهد، راحت تر اجازه داد که جستجویی داشته باشم و والدین کم سواد و بی سواد را پیدا کنم.» این تازه اول راه است، نهضت یار باید با شماره ها تماس بگیرد و آنها را به سواد آموزی دعوت کند، بعضی ها که تعدادشان کم است خیلی زود راضی می شوند و بعضی های دیگر که در اکثریت اند، با تبلیغ سوادآموزی و فواید زیاد آن پشت گوشی تلفن راضی نمی شوند. «همین امسال، خانم بیست و هشت ساله ای را پیدا کردم که اصلا سواد نداشت. کلی دم در خانه برایش از فواید سواد گفتم، اما راضی به آمدن نبود. التماسش کرده و گفتم که تو جوانی! راحت درس ها را یاد می گیری بیا، راضی نشد. یک روز دیگر رفتم این دفعه حتی پایین هم نیامد. از پشت آیفون به او گفتم که شما باید دو سه سال دیگر با بچه هایت درس و مشق کار کنی. گفت شوهرم یادشان می دهد، به من ربطی ندارد. آخر هم گفت که من حتی اگر شوهرم هم بمیرد برمی گردم روستایمان کشاورزی می کنم، درس می خواهم چه کار. برو دیگر هم مزاحم نشو. یا سوادآموز دارم که چهار سال است 300 هزار تومان در بانک دارد. ولی چون سواد ندارد سراغش نرفته. می گوید از وقتی شوهرم مُرده دیگر بانک نرفته ام، رویم نمی شود بگویم که بی سوادم.» بعد از یافتن حداقل هشت سوادآموز و ثبت کلاس در آموزش و پرورش منطقه، باید نهضت یار دنبال جایی برای برگزاری کلاس بگردد. مسجد، مدرسه، خانه محله و... بعد باید ساعت کلاس ها را براساس زمان حضور مستخدم آنجا تنظیم کند ضمن این که فرصت همه سوادآموزان را هم باید در نظر بگیرد. سپس باید مدیر را راضی و سرایدار را هم قانع کند و در نهایت مجوز تدریس در آن مکان را از آموزش و پرورش منطقه بگیرد. ساعت 3 بعدازظهر است، آفتاب بهاری نورش را انداخته بر سر برگ های سبز چنار و آرام سُر می خورد بر زمین کوچه خلوت و کسلی که اهالی آن در قیلوله به سر می برند، کیف خانم صمدی از تراکت ها و پوسترهای تبلیغاتی سبک شده و حالا باید راهی مدرسه شود. ساعت 3 و 30 دقیقه کلاسش شروع می شود. از حیاط بزرگ و خلوت مدرسه می گذریم و پله های عریض موزاییکی مدرسه را بالا می رویم، بابای مدرسه به همراه همسر پیرش مشغول جارو کشیدن کلاس ها هستند و با بی حوصلگی جواب سلام خانم صمدی را می دهند. کاغذ پاره پفک نمکی و کاغذ پاره چرکنویس در گرد و غبار راهروی دراز و از پنجره کلاس روبه رویی به بیرون پرواز می کنند. بعد از بالا رفتن از پله های زیاد به آخرین طبقه مدرسه می رسیم، جایی که صندلی های شکسته و نیمکت های تکه پاره شده خموده و دلمرده نقش زمین شده اند و خاک کثیف می خورند. کلاس خانم صمدی اتاقی کنار همین انبار میز و نیمکت هاست.
عذرا و معصوم خانم همراه با بچه های کوچکشان پشت میز نشسته اند و در مورد یکی از همسایه ها صحبت می کنند، خانم صمدی سلام می کند و سراغ سوادآموزان دیگر را می گیرد. عذرا خانم می گوید که «شهلا خانم را دیروز در کوچه دیده و گفته که امشب بله برون پسرش است و وقت نمی کند به مدرسه بیاید و گفت که به شما بگویم، شوهر بتول خانم هم سرما خورده و امروز نرفته سرکار، فکر نکنم بتواند بیاید، از بقیه هم خبر ندارم.» کلاس با آمدن سه سواد آموز دیگر که دوتاشان عروس و مادرشوهر هستند، شروع می شود. درسشان سین بوده، خانم صمدی تکلیف هایشان را می بیند و زیر غلط های املایی شان خط می کشد، بچه های کوچک اسباب بازی هایشان را از توی کیفشان برداشته اند و با دختر کوچک خانم صمدی می روند نیمکت آخر کلاس و مشغول خاله بازی می شوند. درس امروز شین است. سرمشق روی تخته سیاه کوچک که روی صندلی آهنی تکیه زده این را می گوید. «شین مثل شیرینی، شادی، شب، شهید» خانم صمدی با گچ قرمز دندانه های شین را به قدری محکم می نویسد که غباری قرمز روی جاگچی می ریزد و با خرده گچ های سفید، رنگ سرخابی می سازد. شین مثل شهادت، سوادآموزان آرام و خجالت زده تکرار می کنند شین مثل شهادت. شین مثل شب. شین مثل شلیل. شین مثل شمعدانی. صداهایی بی رمق از ته حلق جواب صدای رسا و باطمانینه خانم صمدی را می دهند. صمدی می گوید: «میزان هوش و استعداد سوادآموزان متفاوت است ضمن این که سطح سوادشان هم فرق می کند. یکی خیلی زود یاد می گیرد ولی آن یکی به خاطر سن زیاد کمتر. بعضی ها هم قبلا در کلاس های نهضت شرکت کرده اند و بعد از مدتی رها کردند و دوباره از نو آمده اند. در کل این ناهمخوانی تدریس را سخت می کند و همین فرصت کمی هم که داریم برخی مواقع هدر می رود. بعضی ها هم بعد از دو سه هفته وقتی می بینند یاد نمی گیرند دیگر نمی آیند. توقع دارند تمام حروف را یک ماهه بخوانند. نمی دانند که بچه های عادی هم 9 ماه مدرسه می روند و بعد جشن الفبا می گیرند.» حالا وقت ریاضی است. جمع و تفریق اعداد با انگشتان. اعدادی که برای هر کس یک مفهومی دارد. یکی از این پس می تواند خودش پول هایش را بشمرد. آن دیگری راحت و بدون کمک دیگران شماره تلفن خانه بچه هایش را می گیرد و این یکی هم می تواند شماره صفحه سوره های کوچکی را که حفظ کرده، بیاورد. اما اعداد برای خانم صمدی یک معنی دیگری دارد. شمارش صفحه تقویم برای روزی که بتواند پس از پنج سال کار مداوم استخدام رسمی شود. روزهایی که تاکنون مسئولان نهضت سوادآموزی برای آن پایانی قائل نشده و وضعیت این دسته از مربیان را نامشخص نگه داشته اند. «من پنج سال مداوم است که در نهضت سوادآموزی کار کرده ام، پیش آمده که چهار ماه به ما حقوق نداده اند، حتی ما را بیمه نکرده اند، همکارانی دارم که 8 سال، 13 سال، 16 سال نهضت یار بوده اند و همه این سختی هایی را که برای پیدا کردن شاگرد و هماهنگ کردن کلاس درس و مدیر مدرسه و آموزشگاه بوده کشیده اند، اما استخدام نشده اند، اما بالاخره چاره چیست؟ باید کار کرد. نه؟» عذرا خانم شب مهمان دارد و خورشت هایش روی اجاق است، اجازه می گیرد که زودتر برود تا به کارهایش برسد. خانم صمدی دفتر مشقش را می گیرد و سرمشق ها را برایش می نویسد و بعد از کلی تاکید که تمرین و تلاش کن از روی درس سین هم بخوانی راهی خانه اش می کند. سوادآموزان دیگر سر در دفترهای تکلیفشان مشغول جمع و تفریق اند. «مسئولان آموزش و پرورش، ما نهضت یاران سواد آموزی را فراموش کرده اند، اصلا وقتی می رویم اداره کسی ما را تحویل نمی گیرد. بعضی ها فکر می کنند که نهضت سوادآموزی دیگر کاربردی ندارد در حالی که همین الان هم جمعیت بازمانده از تحصیل و ترک تحصیل بالاست و ما می توانیم این خلأ را پر بکنیم، اما کو گوش شنوا؟ کسی اصلا ما را نمی بیند.» خانم صمدی تفریق اعداد سه رقمی را روی تخته می نویسد و بتول خانم را برای حل آن پای تخته می آورد، با کمک بچه ها تفریق به سرانجام می رسد و او چند نمونه تفریق برای مشق شب روی تخته می نویسد. درس امروز تمام است. بچه ها وسط خاله بازی روی نیمکت های کهنه خوابشان برده و راضی نمی شوند بیدار شوند. «انتهای جلسات آموزشی وقتی می بینم همه دانش آموزانم می توانند بدون کمک از روی درس بخوانند، وقتی می بینم شهلا خانم سوره های کوچک قرآن را به تنهایی و شمرده شمرده می خواند یا بتول خانم می تواند به دختر کوچکش دیکته بگوید یا این مادرشوهر و عروس با هم یک شعر از روی کتاب داستان حفظ کرده اند و برایم می خوانند، قند توی دلم آب می شود و واقعا خستگی این همه دوندگی از تنم در می رود. ای کاش حداقل مردم هوای ما را داشته باشند و بخواهند سواد یاد بگیرند.» فهیمه سادات طباطبایی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
شنبه 19 اردیبهشت 1394 ساعت 17:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 141]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها