واضح آرشیو وب فارسی:تراز: تراز: امروز هم هر دوی این رفتارها را مشاهده می کنیم! از یک طرف دشمنان قسم خورده اسلام و انقلاب ما دائماً بر شیپور جنگ و تهدید نظام و زور و تحریم اقتصادی می دمند و در طرف مقابل نیز عده ای در داخل کشور مرتباً بر طبل ناامیدی می کوبند...
پایگاه خبری تحلیلی تراز: قبل از رویارویی با دشمن در زمان صدر اسلام عده ای از منافقین سعی داشتند تا در دل مردم رعب و وحشت ایجاد کنند و قدرت دشمن را بیش از اندازه و غیر قابل شکست معرفی نمایند. خداوند در قرآن می فرماید که چنین عملی عمل شیطان و بر اثر وسووسه های اوست و البته که اولیاء خدا به چنین سخنانی گوش نمی دهند و می دانند که خدا بهترین نگهبان و یاور است.
در آیه 175 سوره آل عمران می خوانیم:
«إِنَّما ذلِكُمُ الشَّيْطانُ يُخَوِّفُ أَوْلِياءَهُ فَلا تَخافُوهُمْ وَ خافُونِ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ.»
«اين شيطان است كه دوستان خويش را (با سخنان و شايعات بى اساس از قدرت كفّار) مى ترساند، پس اگر ايمان داريد از آنان نترسيد و فقط از (مخالفت) من بترسيد.»
*****
سه نکته:
* چه کسانی مسلمانان را می ترساندند؟
اين آيه اشاره به كسانى است كه مسلمانان را از قدرت لشكر قريش مى ترسانيدند تا روحيه آنها را تضعيف كنند. نعيم بن مسعود و كاروان عبد القيس چنین کاری می کردند و قرآن هم می گوید عملشان فقط يك عمل شيطانى است كه براى ترساندن دوستان شيطان صورت گرفته، يعنى اين گونه وسوسه ها تنها در كسانى اثر می گذارد كه از اولياء و دوستان شيطان باشند و اما افراد با ايمان و ثابت قدم هيچگاه تحت تاثير اين وسوسه ها واقع نمى شوند.
** این دو گروه امروز هم هستند
مطابق آیه:
اولاً شيوه ارعاب و تهديد، سياست دائمى قدرت هاى شيطانى است.
ثانیاً هر گونه شايعه اى كه مايه ترس و يأس مسلمانان گردد، شيطانى است.
و امروز هم هر دوی این رفتارها را مشاهده می کنیم! از یک طرف دشمنان قسم خورده اسلام و انقلاب ما دائماً بر شیپور جنگ و تهدید نظام و زور و تحریم اقتصادی می دمند و در طرف مقابل نیز عده ای در داخل کشور مرتباً بر طبل ناامیدی می کوبند و تحریم ها را فلج کننده بر می شمرند و قدرت مقابله مردم در برابر دشمنان کم می کنند غافل از آنکه با اتحاد و همدلی و همراهی الهی هر قدرتی به زانو درآمدنی است.
*** دو تا بودند همراه، صد تا بودیم تنها!
وقتی یک گروه به ظاهر کوچک ولی متحد بر یک نیروی به ظاهر قدرتمند و از درون تهی پیروز می شود مثلی می زنند و می گویند: " دو تا بودند همراه، صد تا بودیم تنها!"
درباره ریشه این مثل نقل می کنند که در زمان قاجار یک گروه صد نفری سرباز برای سرکوب عده ای از مخالفان اعزام شدند. مخالفان که تنها دو نفر بودند در گردنه ای کمین کردند و وقتی سربازان ترسوی حکومتی رسیدند با ترفند از جاهای مختلف تیراندازی و تهدید نمودند طوری که سربازان گمان کردند با لشکری بزرگ روبرو شده اند و همه تفنگ ها را روی زمین گذاشته و تسلیم شدند. آن دو نیز آمدند و همه سلاح ها را بردند و رفتند!
وقتی خبر این واقعه به سلطان رسید سربازان را احضار كرد و با عصبانیت پرسید: چگونه دو نفر توانستند شما یكصد نفر سرباز مسلح را لخت كنند!؟ همه سربازان به لرزه افتاده و از جواب دادن درماندند ولی یكنفر پا پیش نهاد و گفت: قربان ما صد نفر بودیم تنها، آنها دو نفر بودند همراه!
شنبه 19 ارديبهشت 1394 ساعت 05:58
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تراز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]