محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830743725
- سوار بر پورشه یا بر گرده محرومان؟!
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: سوار بر پورشه یا بر گرده محرومان؟! تهران-ایرنا- روزنامه کیهان در گزارشی با عنوان «سوار بر پورشه یا گرده محرومان؟!» به موضوع ثروت های باد آورده پرداخته است.
روزنامه کیهان امروز سه شنبه پانزدهم اردیبهشت 1394 خورشیدی در صفحه اجتماعی خود گزارشی با عنوان «چرا مردم از صاحبان ثروت های بادآورده نفرت دارند؟؛ سوار بر پورشه یا بر گرده محرومان؟!» منتشر کرده است.
در این گزارش می خوانیم: چند حادثه پشت سر هم برای پورشه سواران مست از ثروت های بادآورده، موجی از حساسیت ملی را در برابر مانور قدرت و قانون ستیزی در میان مردم در شبکه های اجتماعی برانگیخت. کار تا حدی بالا گرفت که روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز با انتشار شرح ماجرای تصادف «پورشه زرد رنگ» و مرگ دو سرنشین آن از عبارت «طوفان خشم ایرانیان علیه تازه به دوران رسیده ها در شبکه های اجتماعی» برای توصیف سیل نظرات مردمی ذیل صفحات این افراد و حامیان آنها استفاده کرد. جالب اینجاست که دو نفر از بازیگران سینما نیز ذیل همدردی با خانواده دو جوان متخلف که جان خود را بر سر هیچ باختند، به تنفر عمومی از «پوچ گرایی» رایج میان مرتکبین چنین رفتارهایی حمله کرده و معترضین را مشتی عقده ای که ثروتمندان را عامل بدبختی خود می دانند، معرفی کردند که البته با سیل نظرات آنچنانی مواجه شده و دست کم آموختند در تحلیل رفتارهای اجتماعی مردم اندکی صبورانه تر قدم بردارند و با «توهین به مردم» انتقاد از «توهین به دیگران» را پاسخ ندهند.
آنچه در این میان مهم است صرفا «پورشه یا بنز و BMW» سوار شدن فرزندان تازه به دوران رسیده ها و رانندگی در حین مستی و استفاده از مواد مخدر نیست؛ چرا که تخلفات رانندگی بستری متفاوت برای پیگیری دارند. اما این وقایع روی مهم تر اجتماعی نیز دارند که باب گفت وگوهای تخصصی در پیرامون آن از دهه 70 به صورت جدی در کشور باز شد. دقیقا در دوره ای که پس از پایان جنگ تحمیلی، گروهی از سیاسیون در قدرت، به نام «خصوصی سازی» و «توسعه» ناگهان درهای خوشبختی را به روی خود با زور گشودند و ساده ترین تظاهرات بیرونی تصاحب ثروت های بادآورده در زندگی شان در تبدیل پیکان به بنز متبلور شد! داستان از جایی آغاز شد که بحث های کلان توسعه کشور در سطح درگیری حزب اللهی های حقیقی و مدیران عالی رتبه برای علت جویی «ضرورت واردات سس خارجی» و انواع کالاهای لوکس با ارز کشوری جنگ زده و محروم و توسعه نیافته رسید و در این میان هنوز ردگیری این انحراف عملیاتی در عرصه مدیریتی کشور در قالب بحث کلان ضرورت های پیگیری و اجرای سیاست های «اقتصاد مقاومتی» و «مبارزه با فساد زنجیره ای» میسر است. منشاء «ثروت های بادآورده» که گاه در شکل تصادف پورشه سواران کوکائینی بروز پیدا می کند و گاه سر از صفحه فیس بوکی«ریچ من های ایران» یا ثروتمندان ایران، در قالب «مانور پولداری» برمی آورد، سیاست گذاری های غلطی است که هم اکنون با مرور لیست شرکت های ملی منتقل شده به قباله همسران برخی مدیران یک حزب دولت ساخته دهه هفتادی و رهروان آنها در سایر احزاب سیاسی، قابل مشاهده است. جنگ اصلی در فضای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ایران کماکان میان ژنرال های دو جبهه «بیت المال ما، حزب، رفقا و خانواده» و «بیت المال مسلمین» در جریان است. مهم نیست که شما خواننده گرامی، کشاورز هستید یا معلم؛ استاد دانشگاه یا مهندس! مهم است که بدانیم از حامیان کدام تفکر هستیم و آثار تصمیمات مان در انتخاب بر سر دوراهی سرنوشت انقلاب اسلامی، چه خواهد بود.
* آیا ثروتمندی جرم است؟
در اسلام بر خلاف مارکسیسم و کمونیسم برای مالکیت خصوصی اهمیتی ویژه در نظر گرفته شده است، چرا که انگیزه کار و تلاش در دنیا کسب روزی و بهره مندی از مطامع دنیوی است. اما بر خلاف رویه سرمایه داری که در غرب حکم فرماست مالکیت در اسلام به معنای «مسئولیت و وظیفه» است. مالک موظف است املاک خود را اداره کند. باید با اشتیاق از دارایی های خود نگهداری کند، زیرا او براساس احکام الهی در قبال امانتی که خدا به او سپرده است باید سرانجام در مقام پاسخگویی در برابر خالق متعال حاضر شود. پس برخلاف آن چه که در سرمایه داری قانونی محسوب می شود، احتکار در اسلام حرام است، رباخواری تضمین کننده نابودی اموال است و یک مسلمان حق ندارد اموالش را آتش بزند و یا به طور مثال سگش را به عنوان وارث دارایی اش معرفی کند!
* ثروت بادآورده یعنی چه؟!
اما ثروتهای بادآورده به دارایی هایی گفته می شود که بدون تلاش و انجام کار اساسی و تولیدی مفید و تنها در اثر رخدادی و یا با مقدمه چینی های پنهانی و با آگاهی از وضعیت بازار و نیاز مردم و یا با سوء استفاده از موقعیت های اجتماعی و سیاسی ویژه فراهم آید که بر خلاف قانون کشور و آیین های شرع باشد.
روشن تر اینکه ثروتهای بادآورده از راه نامشروع و خلاف قانون قابل حصول است گرچه به ظاهر با قانون همخوانی داشته باشد. اصل 49 قانون اساسی بخشی از ثروت های نامشروع و بادآورده را برشمرده و از دیگر موارد تعبیر به (سایر موارد نامشروع) کرده است.
بر اساس این اصل، «دولت موظف است ثروتهای ناشی از ربا، غصب، رشوه، اختلاس، سرقت، قمار، سو استفاده از موقوفات، سوءاستفاده از مقاطعه کاریها و معاملات دولتی، فروش زمینهای موات و مباحات اصلی، دائر کردن اماکن فساد و سایر موارد غیر مشروع را گرفته و به صاحب حق رد کند و در صورت معلوم نبودن او به بیت المال بدهد. این حکم باید با رسیدگی و تحقیق و ثبوت شرعی به وسیله دولت اجرا شود.»
داستان ثروتهای بادآورده در طول تاریخ نمونه های گوناگونی دارد: معاویه برای مدت اندکی عبدالرحمان بن زیاد را به امارت خراسان گمارد آن گاه او را بر کنار کرد. عبدالرحمان گفت:
در این مدت آن قدر مال برای خود جمع کرده ام که اگر روزی هزار درهم خرج کنم تا صدسال مرا بسنده است !
* اسلام یا سرمایه داری؟
در بررسی موضوع «ثروت های بادآورده» به یک دوراهی مهم می رسیم. نظام اسلامی مبنای مبارزه با این مسیر را در عمل به قوانین اقتصادی متنوع اسلامی و برپایی «عدالت اجتماعی» بر می شمارد و نظام سرمایه داری، با قوانین مالیاتی و اقتصادی به جنگ اغتشاش در حوزه ثروت اندوزی می رود. با این حال به سبب نقص سرمایه داری در حوزه «عدالت اجتماعی» موفقیتی در جهت دهی نهایی و به سامانی حوزه اجتماعی نمی یابد.
در بلوک سرمایه داری، خرید پورشه یا انواع لوازم مصرفی لوکس دیگر به واسطه قوانین مالیاتی سنگین مستقیما به دولت و تولید کنندگان این کشورها کمک هنگفت می رساند! به طور مثال اگر فردی در آمریکا هر سال منزل مسکونی اش را گسترش دهد یا اقدام به نوسازی آن نماید مالیاتی مشمول طرح های وی نخواهد شد. اما اگر هر سال اتوموبیل خود را ارتقاء دهد مشمول پرداخت مالیات سنگین 40 درصدی خواهد شد. چون اتوموبیل یک وسیله مصرفی است و در پایان عمر کوتاهش ارزش افزوده ای برای سیستم نخواهد داشت. جالب اینجاست که ظاهراً برخی از مدیران در تقلید از سیستم سرمایه داری نیز، نسخه های دست چندمی و منسوخ آن را پسندیده ایم؛ همین عده مفتخرند که سرمایه دار پروری را تبدیل به انباشتگی ثروت در بانک کرده اند ! توقف 6 ماهه حجمی بیشتر از ده هزار دلار در بانک های آمریکا و اروپا برابری می کند با حذف 30 درصد اصل پول توسط بانک، چرا که غرب پذیرفته است توقف سرمایه برابر فساد است؛ یعنی آن چه که در دین ما بسیار مورد نکوهش قرار گرفته در غرب با وضع قوانین اجرایی شده است! این قانون ساده را مقایسه کنید با جشن گروهی از نمایندگان متعهد مجلس شورای اسلامی برای فرمان «ارشادی»، غیرالزام آور و بدون مهلت زمانی دولت به بانک ها به منظور کاهش دو درصدی سود بانکی پس از سالها مبارزه و تلاش متخصصین برای مبارزه با سیستم پراشکال افزایش مکرر سود بانکی که خود منجر به فربه شدن شبکه ای از دلالان و ثروت افزونی یک شبه آنها شد! حداقلی اندیشیدن کوشش حداکثری می طلبد و به سریع الرضا شدن عدالت طلبان در برابر تخفیف های سرمایه سالاران می انجامد. با این وجود باز هم قوانین سرمایه داری به علت ثروتمند کردن گروهی اندک از حاشیه نشینان حاکمیتی و فقیر تر کردن روزافزون سایر اقشار، با مشکلات اجتماعی روزافزونی دست و پنجه نرم می کند.
* قانون بدون عدالت اجتماعی
علی رغم تسلط دولت به منبع و منشاء ثروت و اطلاعات مالی اکثریت شهروندان، نظام سرمایه داری نتوانسته است مانع از ایجاد شکاف های عمیق اجتماعی به واسطه مانور قدرت و ثروت «تازه به دوران رسیده ها» و «ثروتمندان بی حمیت» نسبت به دارایی های مشروع شان به علت بی توجهی به مسیرهای ایجاد عدالت اجتماعی شود. به همین جهت است که موافقان و بانیان نظام سرمایه داری، طبقه سرمایه دار شهره – به عنوان الگوهای ویترینی نظام- را ترغیب به خدمات عام المنفعه با سر و صدای زیاد می کنند تا به ماندگاری سیستم کمک کرده و مانع از بروز انقلاب ضد سرمایه داری در مناطق مختلف تحت حاکمیت خود شوند که البته با ظهور جنبش ضد سرمایه داری دست کم تاحدی ناکام مانده اند.
سرمایه داری از انباشتگی ثروت در اقشار غیر«الیت» استقبال نمی کند تا فرآیند تولید و کارآفرینی و ثروت افزایی را بر تسلط بر طبقه خودساخته حاکمیت مدیریت کند اما رفتار طبقه مذکور خود به خود به علت بیگانگی سیستم با «عدالت اجتماعی» مروج جو ناامنی عمومی است.
* طلوع مرفهین بی درد مسرف
رهبر انقلاب در سال 76، تلاش دولتی برای تشکیل و پر و بال دهی به طبقه مذکور را این گونه توصیف می کنند: «کسانی هستند که تلاش می کنند و حقیقتاً در صدد این هستند که طبقه ممتاز جدیدی در نظام جمهوری اسلامی به وجود آورند. به خاطر انتخاب ها و انتصاب ها و زرنگی ها و دست و پاداری ها و مشرف بودن بر مراکز ثروت، و از طریق نامشروعی که با زرنگی آن را یاد گرفته اند، به اموال عمومی دست بیندازند و یک طبقه ای جدید – طبقه ممتازان و مرفّهان بی درد – درست کنند. نظام اسلامی، با مرفّهان بی درد و معارض و مخل، آن طور برخورد سختی کرد؛ حال از درون شکم نظام اسلامی، یک طبقه مرفّه بی درد جدید طلوع کند!»
* تکنوکراسی و عدالت اجتماعی
بی توجهی این تفکر سرمایه زده به عدالت اجتماعی منجر می شود شهردار تهران در دهه 70 بگوید باید تهران از نظر مدرن بودن تبدیل به شهری شود که هر کس زیر 500 هزارتومان درآمد دارد، تهران را ترک کند؛ چون نمی تواند هزینه های چنین شهری را پرداخت کند. این نوع تفکر، ناشی از یک عقل ابزاری است که فقط دغدغه ی فنی دارد و مسائل فرافنّی و فراتکنیکی مثل دغدغه عدالت، در آن راهی ندارد. به این ترتیب تزیین تهران به عنوان نماد پایتختی سرمایه سالار تاکنون ادامه یافته است، حال آنکه اکثریت قریب به اتفاق مراکز استان های کشور بعضا فاقد یک دهم امکانات شهری پایتخت هستند و خود این جریان به ظاهر ساده بی اعتنا به مولفه های عدالت اجتماعی، ایجاد کننده مشکلات عمده ای از جمله مهاجرت به تهران، بیکاری روزافزون در شهرستان ها، خالی از سکنه شدن روستاها و بی اعتنایی به تفکر تولید محور به علت سود پایین نسبت به دلال محوری تفکر تهرانیزه صاحبان ثروت های بادآورده است.
* عقده ای یا عدالت طلب؟
مهم ترین اثر رواج فرهنگ تجمل گرایی و اشرافی گری و مانور ثروت، احساس حسرت و کمبود در میان افراد و طبقات فرو دست جامعه است. احساسی که سرمایه اجتماعی را به شدت کاهش داده و خود سرچشمه انواع انحرافات و ناهنجاری های فردی و اجتماعی است. افزایش جرائم اقتصادی، تخلفات اداری و نهادینه شدن فرهنگ «باید دزدید تا باقی ماند» به بهانه الگو قرار دادن طبقه مذکور نتیجه تعامل اجتماعی با طبقه ممتازان و مرفهان بی درد است که از جمعیت کلانی برخوردار نیستند اما رفتارهایشان چشمگیر است. پس اشکال از قاطبه مردم نیست که «مانور تجمل گرایی» را ناپسند و منفور و حرکتی ضداجتماعی قلمداد می کنند. بلکه «عقده ای» یا «ثروت ستیز» و «مارکسیست» نامیدن عدالت طلبان توسط حامیان سرمایه داری، حرکتی پیش دستانه برای پنهان نگاه داشتن ترک های آسیب پذیر نظامات ناقص سرمایه داری است.
* فقر عمومی عدالت نیست!
اسلام توصیه می کند ثروتمند متقی باشد و از نعمات الهی به بهترین شکل ممکن استفاده کند اما مبارزه با فساد اقتصادی را به جد در همین دنیا پیگیری می کند و مثل مسیحیت تحریف شده به فقرا نمی آموزد دنیا همین است که مشاهده می کنید! اینجا محل زجر کشیدن است و شاید در آخرت عدالتی در کار باشد! اسلام در برابر خطاها و انحرافات منفعل نیست و از انفعال مومنین در برابر فساد به هر شکلی بیزار است تا آنجا که شرط مسلمانی را فریادرسی و دستگیری از مظلوم می داند. رباخواری را طبق سنت الهی مستوجب عذاب دنیا و آخرت می داند و به جد مسلمین را از حفظ توپ ثروت در دست عده ای برحذر می دارد.
به همین دلیل است که رهبر انقلاب جولان دادن برخی جوانها با خودروهای گران قیمت در خیابانها را یکی از مظاهر ایجاد ناامنی روانی در جامعه برشمرده و تاکید بر برخورد حاکمیتی با آنها می کنند. راز تحلیل رفتارهای عصبی و پرخاش جویانه مردم همراه با بی اعتنایی به مرگ دو جوان پورشه سوار مست در شبکه های اجتماعی فضای مجازی همین احساس ناامنی اجتماعی است.
* خانمان براندازی تفکر اسراف!
رواج اشرافی گری و اسراف، فقر عمومی را تشدید می کند. چرا که اسراف و پر مصرفی، نتیجه ای جز کاهش پس انداز، رباخواری، نزول و تخلفات مالی ندارد و قطعا جامعه ای که کمتر پس انداز می کند، کمتر سرمایه گذاری کرده و به جای تولید حداکثری به مصرف بیش از نیاز وابسته می شود. این همان چرخه فقری است که اکنون گریبانگیر اقتصاد اروپا و آمریکا نیز شده است.
ثروت اندوزی حتی از مسیر مشروع نیز براساس قوانین اسلامی مجوزی برای «اسراف» نیست. پذیرش «لوکس اندیشی اجتماعی» همراه با عادی جلوه دادن کسب ثروت از انواع مسیرهای نامشروع مبتنی بر فساد اقتصادی در جامعه ای که با مشکلات اقتصادی متنوع دست و پنجه نرم می کند و پس از 36 سال تلاش تازه موفق به تامین ابتدایی ترین نیازهای مردم روستاهای دورافتاده از قبیل برق و آب شده، حتی با وضع قوانین مالیاتی صحیح نیز فاقد توجیه اقتصادی و مظهری از تجمل گرایی حاکمیتی است. خواه ریچ من های ایرانی و فرزندان و حامیان شان عواقب اجتماعی «مانور عامدانه تجمل» را بفهمند و خواه نادانسته چنین کنند، این وظیفه نظام است که مقابل عوامل ایجاد کننده ناامنی اجتماعی و فساد اقتصادی فعالانه عمل کند.
*منبع: روزنامه کیهان
**پژوهش**3211**9131
15/02/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها