محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832785222
بخش سوم و پایانی جاده‌های افغانستان در گذر زمان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: بخش سوم و پایانی
جاده‌های افغانستان در گذر زمان
تا قبل از سال 1299 خورشیدی که اتومبیل توسط امیر حبیب الله وارد افغانستان شد، تمام حمل و نقل‌های داخلی و خارجی و نیز ارسال بسته‌های پستی به وسیله چهارپایان مختلف صورت می‌گرفت.
به گزارش خبرنگار دفتر منطقه‌ای خبرگزاری فارس، در 2 قسمت گذشته اشاره شد که تا قبل از سال 1299 خورشیدی اتومبیل توسط امیر حبیب الله وارد افغانستان شود، تمام حمل و نقل‌های داخلی و خارجی و نیز ارسال بسته‌های پستی به وسیله چهارپایان مختلف همچون یابو، قاطر، شتر و اسب صورت می‌گرفت. با ورود اتومبیل، جاده سازی اهمیت یافته و حمل و نقل شتاب بیشتری گرفت که در قسمت گذشته تاریخچه جاده‌سازی در افغانستان تا آذر سال 1341 مورد ارزیابی قرار گرفت. کار ساخت و قیرریزی جاده «قندهار ـ اسپین‌بولدک» نیز در 10 آذر 1341 خورشیدی به پایان رسید، طول این جاده در بعضی از منابع 105 کیلومتر و در بعضی دیگر 101 کیلومتر ذکر شده است. احداث پل «ترنک» بر روی جاده قندهار- سپین بولدک که در آذر 1341 ساخته شده بود، از جمله مهمترین پل‌های افغانستان است، که بر روی این جاده قرار دارد و کار احداث آن توسط کمپانی آمریکایی «مورسین کنودسن» و قیرریزی آن توسط یک شرکت دیگر آمریکایی انجام شده است. جاده «کابل ـ پغمان» در پایان برنامه اول آسفالت شد. پغمان منطقه‌ای است توریستی و سیاحتی نزدیک کابل، و به همین دلیل، این راه اهمیتی ویژه داشت. احداث جاده پل‌خمری ـ مزارشریف ـ شبرغان احداث این جاده که 360 کیلومتر طول دارد، در سال 1342 آغاز و در برنامه 5 ساله دوم به اتمام رسید. بعدها جاده کوتاهی نیز از شبرغان به «اندخوی» در مرز ترکمنستان فعلی کشیده شد. این جاده در انتقال کالاهای ترانزیتی اهمیتی ویژه یافت. جاده کابل ـ قندهار این جاده که 483 کیلومتر طول دارد، در سال 1345 خورشیدی آسفالت شد. شاهراه کابل ـ تورخم این راه 232 کیلومتر طول دارد. این جاده که احداث آن قبل از 1345 خورشیدی پایان یافته بود، دچار آسیب های جدی شد، از جمله بعضی از قسمت‌های آن در معرض تهدید آب بود و در مواقع بارانی برای عبور اتومبیل‌ها مشکلاتی ایجاد می‌کرد. برای رفع این مشکل، دیوارهایی در کنار جاده ایجاد شد تا جلو آب گرفته شود. همچنین در بعضی از قسمت‌های جاده، تونل حفر شد و در بخش‌هایی نیز پل‌های بزرگی ساختند. تعداد این پل‌ها به حدود 100 دهنه می‌رسید. جاده دوشی ـ شیرخان بندر احداث این جاده در سال 1345 به پایان رسید، این شاهراه به طول 314 کیلومتر و عرض 7 متر ساخته شد و تمام آن نیز در همان سال آسفالت شد، 5 پل بزرگ و 31 پل کوچک و 1329 کانال بر روی این جاده ساخته شد. جاده هرات ـ اسلام‌قلعه شاهراه هرات ـ اسلام‌قلعه به دلیل اتصال با کشور ایران و انتقال کالای ترانزیتی اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. کار احداث آن توسط یک شرکت امریکایی در سال 1345 خورشیدی آغاز شد و در 22 مهر سال 1346 به پایان رسید. در تاریخ 3 دی 1346 این جاده افتتاح شد. در این پروژه 9 میلیون و 353 هزار و 290 دلار و 64 میلیون افغانی مصرف شد. 942,290 دلار آن از کمک‌های بلاعوض آمریکا و مابقی آن از اعتبار آمریکا تهیه شد. 64 میلیون افغانی آن نیز از بودجه دولتی پرداخت گردید. این شاهراه به طول 7/123 کیلومتر ساخته شد و در مجموع 153 متر پل بر روی آن ساخته شد. جاده هرات ـ اسلام‌قلعه ـ دوغارون که بر اثر جنگ چند دهه اخیر کاملا تخریب شده بود توسط جمهوری اسلامی ایران در دی ماه 1383 دوباره بازسازی شد و رفت و آمد مثل سابق به حالت عادی برگشته است. راههای خاکی و شنی طول راههای خاکی و شنی در افغانستان به هزاران کیلومتر می‌رسد. بیشتر این راه‌ها در مناطق مرکزی و کوهستانی کشور است. مناطق مرکزی افغانستان، به دلیل صعب‌العبور بودن و کوهستانی بودن و شاید هم به علت کم‌توجهی دولت‌ها، راه آسفالت ندارد و این، مهمترین علت محروم‌ماندن این مناطق است. در تمام مناطق مرکزی افغانستان تنها چند راه خاکی وجود دارد که به علت سرما و برف سنگین که در این مناطق وجود دارد در فصل سرما مسدود است و رفت و آمد در آنها جریان ندارد. عمده راههای خاکی افغانستان که بیشتر در مناطق مرکزی وجود دارد و بیشتر آنها نیز توسط خود مردم ساخته شده است، از این قرار است: جاده‌های مناطق مرکزی جاده کابل ـ هرات این جاده از کابل شروع به «جلریز»، «اونی»، «بهسود»، «پنجاب»، «لعل و سرجنگل»، «چغچران»، «شهرک»، «چشت شریف»، «اوبِه» و هرات را با هم وصل می‌کند. جاده بامیان این جاده از «چاریکار شروع» و بعد از عبور از «غوربند»، «شیخ‌علی»، «شِبر»، «بامیان»، «یکه‌ولنگ»، «پنجاب»، لعل و سرجنگل، شهرک یک راه آن به «شِبر» و راه دیگر آن به هرات ختم می‌شود. این جاده از طریق کوتل شِبر، «تاله» و «برفک» به شاهراه سالنگ ارتباط می‌یابد و نیز از طریق یکه‌ولنگ به دره صوف و از آنجا به شولگره و در نهایت به مزارشریف ختم می‌شود. جاده میمنه این سرک خاکی از «اندخوی» شروع و بعد از عبور از «دولت‌آباد»، «میمنه»، «المار»، «قیصار»، «دوآبی»، «غورماچ» و «بالامرغاب» را با هم وصل می‌کند و بعد از عبور از پل رودخانه مرغاب به دو شاخه تقسیم شده، شاخه غربی به شکل فرعی به خاک ترکمنستان می‌رسد و دیگری رو به جنوب به قلعه‌نو رسیده و از طریق کوتل سبز و کرخ به هرات متصل می‌شود. مهمترین جاده‌های افغانستان: «کابل ـ قندهار» 483 کیلومتر (1340) «قندهار ـ هرات ـ تورغندی» 679 کیلومتر (1345) «هرات ـ اسلام‌قلعه» 124 کیلومتر (1346) «پل‌خمری ـ مزارشریف ـ شبرغان» 360 کیلومتر (1342) «قندهار ـ سپین‌بولدک» 111 کیلومتر (1341) «کابل ـ تورخم» 232 کیلومتر (1345) «کابل ـ گردیز» 122 کیلومتر «کابل گردیز ـ خوست» 117 کیلومتر «کابل ـ شیرخان بندر» 398 از طریق غوربند (1343) «کابل ـ شیرخان بندر» 588 از طریق دره شکاری (1343) « کابل ـ پغمان» (1342) «دوشی ـ شیرخان بندر» 314 کیلومتر (1345) «کابل ـ جبل‌السراج» 77 کیلومتر «جبل‌السراج ـ دوشی» 108 کیلومتر بر اساس آخرین آمار تا سال 1363 خورشیدی در تمام افغانستان 21000 کیلومتر راه وجود داشته است که 2793 کیلومتر آن را جاده آسفالته و 18207 کیلومتر آن را راه خاکی و شنی تشکیل می‌دهد که درباره جاده‌های آسفالت آن توضیح دادیم تقریباً همه به هم متصل بوده و یک شاهراه عظیم را شکل می‌دهند. این شاهراه از شمال هرات در تورغندی آغاز شده و پس از عبور از هرات قسمتی از آن به اسلام‌قلعه در مرز ایران ختم می‌شود و قسمتی دیگر از آن راه جنوب کشور را در پیش گرفته و به قندهار منتهی می‌شود. در قندهار قسمتی از این راه تا «سپین‌بولدک» در مرز پاکستان امتداد پیدا می‌کند و قسمتی دیگری به سمت کابل منتهی می‌شود. در کابل باز این راه به 2 قسمت تقسیم شده و یک راه آن به شهر مرزی تورخم در مرز پاکستان ختم می‌شود و قسمتی دیگری از این راه با عبور از کوه‌های «هندوکش» از طریق تونل سالنگ راه شمال افغانستان را در پیش می‌گیرد. در شمال قسمتی از این راه به سمت بغلان و قندوز می‌رود و شهر قندوز را به شیرخان در کنار رود «آمو» پیوند می‌دهد و قسمت دیگری از این راه به بندر «حیرتان» در مرز ازبکستان می‌رسد. قسمت دیگری از این راه پس از رسیدن به شهر مزارشریف از شهرهای شبرغان، میمنه و قلعه‌نو عبور کرده و باز هم به هرات ختم می‌شود. علاوه بر این شاهراه جاده‌های دیگری هستند که یا از این شاهراه منشعب شده و یا به آن می‌پیوندند. در افغانستان راه آهن و راه دریایی وجود ندارد. با تجاوز روسها به افغانستان و ادامه جنگ تمام راههای آسفالت افغانستان از بین رفت و بعد از سال 1357 تقریباً ارسال بسته‌های پُستی از طریق این راه‌ها از بین رفت چرا که از یک سو جاده‌ها بر اثر تردد تانک‌ها و انفجار مین کاملاً تخریب شده بود و از سوی دیگر امنیت کافی در این جاده‌ها وجود نداشت تا ارسال بسته‌های پستی به سلامت از آنها صورت پذیرد. البته در طول سال‌های جنگ وسایل نقلیه از این راه عبور می‌کردند ولی بر اثر تخریب جاده‌ها کار حمل و نقل با کندی بسیار صورت می‌گرفت. با آغاز تحولات جدید در افغانستان و با روی کار آمدن حکومت انتقالی به ریاست «حامد کرزی» کار بازسازی جاده‌ها از سال 1381 مجدداً شروع شده است. چندی قبل جاده کابل ـ قندهار که بر اثر جنگ کاملاً تخریب شده بود توسط کمپانی‌های خارجی دوباره بازسازی گردید و حمل و نقل در آن جاده برقرار شده است. همچنین جاده هرات ـ اسلام‌قلعه ـ دوغارون نیز که بر اثر جنگ تخریب شده بود توسط کمپانی‌های ایرانی در سال 1383 خورشیدی دوباره بازسازی شده و رفت و آمد مثل سابق به حالت عادی برگشته است. نگاهی به راههای هوایی اولین هواپیما را مردم افغانستان در هنگام جنگ استقلال در آسمان کابل دیدند که چند بمب روی این شهر ریخت. ولی امروز، این وسیله یکی از مهمترین وسایل رساندن بسته‌های پستی و حمل و نقل کالا و مسافران در افغانستان است. افغانستان محصور در خشکی است و کوهستانی، و به آب‌های دریایی هم راه ندارد و این، بر اهمیت حمل و نقل هوایی می‌افزاید. در عصر حاضر، هواپیما بهترین وسیله سفر از افغانستان به سایر کشورهای جهان است. دولت افغانستان بعد از آن‌که در سال 1298 خورشیدی موفق به کسب استقلال خود شد، چند هواپیما از اتحاد جماهیر شوروی و آلمان خرید و اولین میدان هوایی افغانستان در «خواجه‌رواش» کابل ساخته شد. اولین شرکت هواپیمایی افغانستان به نام «آریانا» در سال 1332 خورشیدی آغاز به کار کرد و تا کنون نیز مهمترین شرکت هواپیمایی کشور است. اداره حمل و نقل هوایی در بخش غیر نظامی به منظور توسعه حمل و نقل هوایی داخلی و بین‌المللی، در سال 1335 خورشیدی در افغانستان تأسیس شد و این امر، در پیشبرد امور هوانوردی بسیار مؤثر بود. از جمله کارهای بزرگ این اداره، تأسیس و تعمیر چندین میدان هوایی بین‌المللی در کابل، قندهار، هرات، مزارشریف و جلال‌آباد بود. با توسعه و احداث میدان‌های هوایی، فعالیت‌های چشمگیری در ارسال بسته‌های پستی و حمل و نقل کالا و مسافر در این دوره به انجام رسید. یکی از فعالیت‌های هوایی در آن دوره، توسعه شبکه پروازهای شرکت هوایی آریانا در کشورهای خارجی بود. در این راستا و برای جلب شرکت‌های هوایی خارجی، یک سلسله موافقت‌نامه‌های حمل و نقل هوایی بین افغانستان و چند کشور خارجی به امضا رسید. انعقاد بعضی از این قراردادها، قبل از تأسیس ریاست هوایی ملکی بود،برخی از این قراردادها عبارتند از: قرارداد بین ایران و افغانستان در 26 میزان 1325 و قرارداد بین هند و افغانستان در 6 دلو 1331 و قرارداد شوروی و افغانستان در 4 حمل 1335 خورشیدی. اما بعد از تأسیس اداره حمل و نقل هوایی در بخش غیر نظامی، موافقت‌نامه‌های مهمی در جهت توسعه حمل و نقل هوایی میان افغانستان و دولت‌های خارجی به امضا رسید: موافقنامه حمل و نقل هوایی بین افغانستان و پاکستان در اول تیر 1336; بین افغانستان و ترکیه در 25 بهمن 1336; بین افغانستان و اتریش در 20 تیر 1337; بین افغانستان و هلند در 24 مهر 1337; بین افغانستان و آلمان غربی در 20 تیر 1338; بین افغانستان و یوگوسلاوی در 16 دی 1338; بین افغانستان و جمهوری عربی متحده در 10 مرداد 1340; بین افغانستان و چک و اسلواکی در 7 خرداد 1339; بین افغانستان و بلژیک در 19 مرداد 1340; بین افغانستان و فرانسه 25 اردیبهشت 1340; بین افغانستان و سویس در 25 مهر 1340; بین افغانستان و هلند در 6 تیر 1340; بین افغانستان و عراق در 10 شهریور 1343; بین افغانستان و سوئد در 2 خرداد 1346; بین افغانستان و نروژ در 2 خرداد 1346; بین افغانستان و دانمارک در 2 خرداد 1346 و بالاخره بین افغانستان و انگلستان در 29 تیر 1346 خورشیدی. به موجب این موافقتنامه‌ها هواپیماهای شرکت آریانا به شهرهای تاشکند، دهلی جدید، لاهور، آمستردام، تهران، بیروت، استانبول، فرانکفورت و لندن پرواز کرد و هواپیماهای شوروی، هند، پاکستان، ایران، لبنان و چکوسلواکی نیز در افغانستان به پرواز درآمدند. با توسعه و احداث میدان‌های هوایی در افغانستان و با توجه به اینکه میدان‌های هوایی به برج‌های دیده‌بانی و رادار مجهز شدند، نیروی انسانی متخصص بیش از هر زمان دیگری ضرورت یافت. برای تربیت این نیروهای فنی که بتوانند در دستگاه ترافیک هوانوردی و امور تکنیکی کار کنند، ریاست هوانوردی افغانستان، «دانشگاه هوانوردی غیر نظامی» را در کابل و قندهار تأسیس کرد و اولین گروه فارغ‌التحصیلان این دانشگاه در تاریخ 15 خرداد سال 1342 به عنوان مأمورین فنی در شعب مختلف اداره هوایی غیر نظامی و میدان‌های هوایی مشغول خدمت شدند. همچنین تعدادی از این فارغ‌التحصیلان برای تحصیلات بیشتر به کشورهای خارج اعزام شدند که اکثر آنان بعد از چند سال تحصیل به افغانستان بازگشتند و به کار پرداختند. شرکت هوایی آریانا نیز برای توسعه بیشتر و سرعت‌بخشیدن به خدمات حمل و نقل هوایی، چند هواپیمای جت بوئینگ 727 خرید. اولین آنها که یک فروند هواپیمای جت بود، به تاریخ 29 فروردین 1347 وارد کابل شد و برای پروازهای داخلی و خارجی به کار رفت. به این ترتیب بود که شرکت هوایی آریانا توانست با کمپانی‌های هوایی همجوار رقابت کرده و نیاز مسافران و جهانگردان خارجی را برطرف ساخته و بر سرعت حمل و نقل بسته‌های پستی و کالای تجاری افزود. با توجه به اینکه افغانستان محصور در کوه‌ها است و بیشتر مناطق آن صعب‌العبور بود و حمل و نقل مسافران و کالاهای تجاری از راه زمین به کندی صورت می‌گرفت، دولت وقت پروژه احداث میدان‌های هوایی به سایر ولایت افغانستان را در دستور کار قرار داد و برنامه‌ریزی کرد تا 100 میدان هوایی کوچک و بزرگ در مرکز هر ولایت که از جاده‌های اساسی دورافتاده بودند، تأسیس کند. هر یک از این میدان‌های هوایی دارای یک خط فرود به طور 100 متر و عرض 35 متر باشد و هر میدان هوایی یک ساختمان برای انتظار مسافران و حمل و نقل کالاهای مسافران داشته باشد. در سال 1345 خورشیدی عملیات ساخت این میدان‌های هوایی انجام شد و تا آنجا که وضعیت اقلیمی اجازه داد، تعداد زیادی از این میدان‌های هوایی در سال‌های بعد ساخته شد. تا سال 1354 خورشیدی، 39 میدان هوایی در افغانستان به بهره‌برداری رسید. با آمدن هواپیما به افغانستان و ایجاد راههای هوایی، نیاز به یک مرکز هواشناسی بیش از هر زمان دیگری احساس شد. برای همین منظور در سال 1318 یک مؤسسه هواشناسی برای توسعه امور هواشناسی در کابل تأسیس شد. در این مؤسسه در کنار تعدادی متخصص داخلی، متخصصینی از کشور هلند هم حضور داشتند. تا سال 1325 در حدود 10 مرکز هواشناسی در کابل و سایر ولایات‌بزرگ کشور افتتاح شد. مطالعات و مشاهدات این‌مراکز تنها از نگاه اقلیم‌شناسی صورت می‌گرفت. البته این مراکز به دلیل کمبود نیروی متخصص و مجهز نبودن به وسایل مدرن هواشناسی رو به ضعف نهادند، تا در سال 1333 مجدداً یک مرکز هواشناسی در کابل تأسیس شد که مجهز به وسایل آن زمان بود و به عنوان یک مرکز دولتی فعالیت خود را آغاز کرد. در سال 1334 مؤسسه هواشناسی به عضویت سازمان هواشناسی جهان پذیرفته شد مقدار زیادی تجهیزات خرید که عبارت بود از ترمومترهای مختلف، ترموگراف‌ها، باروگراف‌ها، هایدرمترها، هایدروگراف‌ها، آلات پیمایش سمت و سرعت باد، آلات اندازه‌گیری باران، وسایل ثبت‌کننده شعاع آفتاب و وسایل ثبت‌کننده بارندگی. با خرید این وسایل مؤسسه هواشناسی نظم و ترتیب خوبی یافت و بعدها توانست وضعیت آب و هوا را پیشبینی کند. شعبه‌ای هم بدین‌منظور با نام «شعبه پیشبینی ریاست هوایی غیر نظامی» در کابل تأسیس شد. برای اولین مرتبه در سال 1337 که همزمان بود با چهلمین سالگرد استقلال افغانستان، این شعبه پیشبینی وضعیت جوی را از طریق رادیو به اطلاع مردم رساند، که این امر باعث خوشحالی مردم گردید. البته بعدها به علت فقدان امکانات و به علت کم‌تجربه بودن کارمندان شعبه هواشناسی پیشبینی اوضاع جوی برای مدتی متوقف ماند. بعد از مدتی توقف که در امر پیشبینی اوضاع جوی پیش آمد سازمان هوایی غیر نظامی دست به کار شد تا این مشکل را برطرف سازد. به همین منظور تعدادی نیروی متخصص در اختیار این شعبه گذاشته شد و بعد از آن شعبه پیشبینی قادر به تهیه و تحلیل نقشه‌های اتموسفر فوقانی گردید و این کار، امکان پیشبینی را بالا می‌برد. چون کارمندان شعبه پیشبینی تجارب خوبی پیدا کرده بودند، نتیجه پیشبینی‌ها از گذشته بسیار بهتر و دقیق‌تر شده بود و سرعت آن نیز بالا رفته بود، به طوری که در هر شبانه‌روز 25 نقش اوضاع جوی حاوی مشاهدات یک منطقه وسیع تجزیه و تحلیل می‌شد. این تجزیه و تحلیل شامل مشاهدات هوایی مجاور سطح زمین و مشاهدات هوایی فوقانی در ارتفاعات 1500 متر، 3000 متر، 5000 متر و 9000 متر بود و بر اساس این تحلیل و مطالعه، اوضاع جوی مناطق مختلف برای 24 ساعت پیشبینی و در اختیار خلبانان و دیگر علاقه‌مندان گذاشته می‌شد. انتهای پیام/
94/01/30 - 13:25
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]
-
گوناگون
پربازدیدترینها