تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1818012982
مادراني كه 20 مي گيرند
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
مادراني كه 20 مي گيرند نويسنده:خجسته ناطقمنبع:روزنامه قدس بعضي از مادران بويژه مادران جوان علاقه زيادي به وضع تحصيلي فرزندشان دارند به همين دليل گاهي در اين مورد دچار افراط مي شوند، به طوري كه بيشتر تكاليف درسي او را خودشان انجام مي دهند. مثلاً برايش نقاشي مي كشند، مسأله هاي رياضي اش را حل مي كنند، جمله بندي، انشاء و پاسخ به سؤالات درسي اش را مي نويسند و خلاصه تكليفي باقي نمي ماند تا دانش آموز خودش انجام دهد. به اعتقاد روان شناسان اين امر علاوه بر اينكه موجب وابستگي فرزند به مادر مي شود، او را فردي غيرمسؤول و با اعتماد به نفس پايين، بار مي آورد.در مقابل بعضي از والدين به بهانه مشغله زياد و گرفتاري فرزندان را به حال خود مي گذارند و از انجام كمترين كمك و همراهي در امور تحصيلي آنان خودداري مي كنند.براي اينكه بدانيم همراهي و كمك والدين نسبت به امور تحصيلي فرزندان تا چه حد لازم است و افراط و تفريط در اين باره چه تبعاتي دارد گفتگويي با دو تن از كارشناسان امور تعليم و تربيت انجام داده ايم كه از نظر شما مي گذرد: تكليف براي دانش آموز استعباس بهزادي مقدم، مسؤول مركز مشاوره آموزش و پرورش و كارشناسي ارشد علوم تربيتي در اين مورد به گزارشگر ما مي گويد: تكاليف مدرسه علاوه بر اينكه موجب مي شود مهارت دانش آموزان در امور تحصيلي از قبيل نوشتاري، بياني و رياضي رشد كند، احساس مسؤوليت را نيز در آنان به وجود مي آورد.وي با بيان اينكه انسان هر چه بزرگتر مي شود مسؤوليتش نيز بيشتر مي شود، مي افزايد: ما از نوزاد تازه به دنيا آمده هيچ توقعي نداريم، فقط انتظار داريم وقتي گرسنه مي شود يا دردي دارد گريه كند، ولي وقتي يك ساله شد از او توقعاتي داريم كه اگر برآورده نكند او را عقب مانده و ناتوان مي ناميم. تكليف مدرسه نيز به همين ترتيب است. هر چه توانمندي و رشد دانش آموز بيشتر مي شود، مسؤوليتش نيز زيادتر خواهد شد. بنابراين پدر و مادر بهتر است اين نكته را مد نظر قرار بدهند كه تكليف درسي براي دانش آموز است نه والدين. وي تأكيد مي كند، والدين بايد در امور تحصيلي، فرزندان را راهنمايي كنند، ولي اين همراهي و راهنمايي نبايد به گونه اي باشد كه دانش آموز در انجام تكاليفش به آنان وابسته شود. مثلاً وقتي معناي لغتي را مي پرسد، راحت ترين كار اين است كه پدر و مادر معناي آن را بگويند، اما اين نوع راهنمايي وابستگي ايجاد مي كند و موجب مي شود كه هر گاه به لغتي برخورد به پدر و مادر رجوع كند. درست ترين راه اين است كه پدر و مادر، فرهنگ لغتي در اختيار او قرار دهند تا به جاي وابستگي به آنان، به فرهنگ لغات رجوع كند. به عبارت ديگر به جاي اينكه ماهي در اختيار فرزندشان بگذارند به او ماهيگيري بياموزند.اين مشاور تربيتي در همين رابطه مي گويد: اگر والدين تكاليف فرزندشان را انجام دهند دانش آموز در اين زمينه مهارتي كسب نمي كند و دوم اينكه ياد مي گيرد از انجام تكاليفش شانه خالي كند و وقتي هم بزرگتر شد تكاليف و وظايفش را به عهده ديگران مي گذارد چون فردي غيرمسؤول و وابسته بار آمده است.مسأله ديگر اين كه بايد خود دانش آموز را محور انجام وظايف و تكاليف قرار داد. مثلاً اگر مدرسه اش دير مي شود يا بعضي از تكاليفش را انجام نداده است به جاي او مادر نگران نباشد و اين امر از همان سال اول ابتدايي براي بچه فرهنگ بشود كه خودش نگران وضعيت تحصيلي اش باشد، زيرا اگر پدر و مادر مدام نگران درس، تكاليف و امتحانات فرزندشان باشند به او اين طور تفهيم مي شود كه تو لازم نيست يادت باشد كه كي امتحان داري، چه موقع تكاليفت را بايد انجام دهي، و چه درسهايي را لازم است بخواني ما يادت مي آوريم.البته اگر فراموش كرد، مراقب باشند و يادآوري كنند، ولي در حاشيه نه در متن، و نه اينكه به جاي او درس بخوانند.متأسفانه بعضي افراد به قدري در كمك كردن به امور تحصيلي فرزندشان افراط مي كنند كه معلمان بايد نمره 20 را به پدر و مادر دانش آموز بدهند. همين كارشناس تربيتي در ادامه مي افزايد: دانش آموزي كه در تمام دوران ابتدايي مثل ماشين كوكي عمل كرده، وقتي وارد دوره راهنمايي مي شود به مشكل برمي خورد و در دوران دبيرستان مشكل شديدتر مي گردد، چون دانش آموز ديگر آن بچه كوچولو نيست كه هر چه پدر و مادر بگويند انجام دهد و هر چه بزرگتر شود اين اطاعت پذيري را از دست مي دهد، زيرا خود كنترل بار نيامده و اطاعت پذير هم نيست، لذا دچار مشكل مي شود.وي مي گويد: گاهي اوقات سال اول دبيرستان بعضي از والدين از اولياي مدرسه گلايه مي كنند كه چرا به دانش آموزان تكليف نمي دهند چون فرزندشان همين كه وارد دبيرستان شده به كلي درس و تكليف را كنار گذاشته است.اين قبيل دانش آموزان همان بچه هايي هستند كه مدام پدر و مادر براي آنها برنامه ريزي كرده اند كه كي و چگونه درس بخوانند، چه وقت امتحان دارند و چه تكاليفي را بايد انجام بدهند.در حقيقت اين نوع بچه ها خيالشان از بابت مدرسه راحت بوده و هيچگونه مسؤوليتي را احساس نمي كنند. از سوي ديگر اين بچه ها چون به خود كنترلي نرسيده اند در نوجواني ممكن است دوست و رفيق آنها را كنترل كند چون سن نوجواني به اعتقاد روان شناسان دوران از شير گرفتن رواني است.در اين سن بچه ها از خانه جدا مي شوند و به دوستان و همسالان مي پيوندند و فردي كه قبلاً ياد گرفته تحت كنترل والدين باشد وقتي هم وارد جامعه مي شود باز منتظر است ديگران به جاي او فكر كنند و برايش تصميم بگيرند و اگر در كنار دوستان ناباب قرار بگيرد براحتي تحت كنترل آنها در مي آيد. مادران دلسوزبهزادي در ادامه اضافه مي كند: بعضي از والدين گمان مي كنند تكاليف مدرسه براي بچه ها خيلي سخت و طاقت فرساست، به همين دليل سعي مي كنند برخي از تكاليف فرزندشان را انجام دهند، اما در تربيت گاهي لازم است رحم نداشته باشيم بخصوص مادران در اين زمينه مشكل دارند، يعني خيلي دلرحم هستند. همين دلرحمي باعث مي شود به جاي فرزندشان تكليف انجام بدهند غافل از اينكه اگر از دانش آموز در اين مورد سلب اختيار و مسؤوليت بشود مانند اين است كه دست و پايش را بسته اند و اجازه تحرك ندارد و وقتي دست و پايش را باز كنند ديگر نمي تواند راه برود چون تحرك نداشته و مهارت كسب نكرده است، بنابراين پدر و مادر به جاي كمك به او آسيب رسانده اند.همين كارشناس مي افزايد: مسأله ديگر وقتي والدين تكاليف بچه را انجام مي دهند اشكال بچه ها شناخته نمي شود، مثلاً اگر نقاشي يا رسم او را بكشند دانش آموز در اين زمينه مهارتي نمي آموزد يا اگر مهارتهاي حركتي او رشد نكرده باشد معلم متوجه نمي شود و مشكل او را برطرف نمي كند. افراط و تفريط نباشدبهزادي درباره افرادي كه نسبت به امور تحصيلي فرزندانشان بي تفاوت هستند، مي گويد: از طرفي اين هم درست نيست كه بچه را به حال خود رها كنيم، چون همه انسانها به نظارت نياز دارند، اگر نظارت خانواده نباشد بچه ها دچار مشكل مي شوند.پدر و مادر بايد در تمام دوران تحصيلي خود حتي دوران دبيرستان نسبت به امور تحصيلي فرزندشان بي تفاوت نباشند و حداقل ماهي يك بار به آموزشگاه او سر بزنند و با اولياي مدرسه در ارتباط باشند. حتي در دوران دانشگاه بپرسند چند واحد گرفتي؟ چرا اين درس را نگرفتي؟ و اگر خودشان تخصصي ندارند با مشاور و كارشناس تحصيلي مشورت كنند. ايجاد انگيزه پيشرفت و تقويت آن در كودكانمصطفي مرواريد كارشناس ارشد تعليم و تربيت نيز در همين رابطه معتقد است: براي داشتن فرزندان موفق بايد راهكارهاي صحيحي در شيوه تربيتي به كار ببريم. مهمترين مسأله ايجاد انگيزه پيشرفت و تقويت آن در كودكان است و معمولاً اين انگيزه از دو طريق تقويت مي شود، يكي از طريق تقليد و الگوبرداري از رفتار ديگران و عامل دوم داشتن انتظارات متناسب با سن كودك مي باشد. اين مشاور تحصيلي تأكيد دارد كه در منزل بايد بچه ها را موظف كرد كه كارهاي روزانه را خودشان انجام دهند تا از اين طريق حس مسؤوليت پذيري در آنها شكل بگيرد و براي انجام كارهاي شخصي از ديگران انتظار كمك نداشته باشند.عامل بعدي داشتن توقع بالاي متناسب با شرايط سني كودكان است، زيرا دانش آموزان نوجوان توقع كمي از خودشان دارند و خانواده بايد به آنها آموزش بدهد كه چگونه درس بخوانند و از شرايط موجود استفاده كنند. والدين لازم است در مورد توقعات و انتظارات معقول خود پافشاري كنند و اين شيوه رفتاري را همواره با فرزندانشان داشته باشند تا دانش آموز يك شاخص رفتاري را در ارتباط با والدين به دست بياورد.وي خاطرنشان مي كند: مادر بايد مطالعه كتابهاي درسي را در منزل براي فرزندش به عنوان يك مسؤوليت تعيين كند. در سنين پايين تر مي تواند كتابهاي درسي را براي كودك بخواند و در انجام تكاليف درسي تا حدي با او همراهي كند. ديگر اينكه از فرزندش توقع نمره عالي نداشته باشد. معمولاً يكي از اشتباهاتي كه در دوره دبستان توسط والدين به ويژه مادر مشاهده مي شود اين است كه در كمك كردن به فرزندشان در امر تحصيلي افراط مي كنند.اين قبيل مادران به جاي فرزندشان خوب نقاشي مي كشند، تميز مي نويسند و تمام آنچه را كه شايد خودشان در دوران دبستان نتوانسته اند انجام بدهند از طريق تكاليف درسي فرزندشان انجام مي دهند و همين امر سبب وابستگي كودك به مادر و مسؤوليت ناپذيري او مي شود.بنابراين والدين بايد از كمك مستقيم در امر تدريس فرزند خود جداً اجتناب كنند، چون شيوه تدريس با آنچه در زمان آنها آموزش داده شده تفاوت دارد و لازم است والدين نحوه و حدود كمك خود را با معلم فرزندشان هماهنگ كنند.
#اجتماعی#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 367]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها