واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: شاد زی، ای کودک شیرین مندو شعر از سیمین بهبهانی:
اذان در پس آن قله های نیلفام شد نهان خورشید با آن دلکشی شام بهت آلود می اید فرود همره حزن و سکوت و خامشی راست گویی در افق گسترده اند مخمل بیدار و خواب آتشی نقش های مبهمی آمد پدید روز و شب در یکدگر آمیختند آتش انگیزان مرموز سپهر هر کناری آتشی انگیختند ابرها چون شعله ها و دودها سر به هم بردند و در هم ریختند می رباید آسمان لاله رنگ بوسه ها از قله ی نیلوفری زهره همچون دختران عشوه کار می فروشد نازها بر مشتری بی خبر از ماجرای آسمان می کند با دلبری خنیاگری
سروها و کاج های سبزگون ایستاده در شعاع سرخ رنگ سبز پوشان کرده بر سر ، گوییا پرنیانی چادر سرخ قشنگ سوده ی شنگرف می پاشد سپهر بر سر کوه و درخت و خاک و سنگ مسجد و آن گنبد میناییش چون عروسی با حیا سرد و خموش در کنارش نیلگون گلدسته ها همچو زیبا دختران ساقدوش در سکوت احترام انگیز شام بانگ جان بخش اذان اید به گوش این صدا پیغام مهر و دوستی است قاصد آرامش و صلح و صفاست گوید : ای مردم ! به جز او کیست ؟ کیست آن که می جویید و پنهان در شماست ؟ هرچه خوبی ، هر چه پاکی ، هرچه نور اوست آری اوست ای او ... خداست جامه ی عید
سرخوش و خندان ز جا برخاستم خانه را همچون بهشت آراستم شمع های رنگ رنگ افروختم عود و اسپند اندر آتش سوختم جلوه دادم هر کجا را با گلی نرگسی یا میخاکی یا سنبلی کودکم آمد به برخواندم ورا جامه های تازه پوشاندم ورا شادمان رو جانب برزن نهاد تا بداند عید، یاران را چه داد ساعتی بگذشت و باز آمد ز در همچو طوطی قصه ساز آمد ز در گفت: «مادر! جامه ام چرکین شده قیرگون از لکه های کین شده بس که بر او چشم حسرت خیره شد رونقش بشکست و رنگش تیره شد هر نگاه کینه کز چشمی گسست لکه یی شد روی دامانم نشست از حسد هر کس شراری برفروخت زان شرر یک گوشه از این جامه سوخت
مانده بر این جامه نقش چشمشان کینه و اندو ه و قهر و خشمشان» گفتمش: «این گفته جز پندار نیست» گفت : « مادر! دیده ات بیدار نیست جامه تنها نه که جان فرسوده شد بس که با چشمان حسرت سوده شد از چه رو خواهی که من با جامه یی افکنم در برزنی هنگامه یی جلوه در این جامه آخر چون کنم کز حسد در جام خلقی خون کنم شرمم اید من چنین مست غرور دیگران چون شاخه ی پاییز، عور همچو ماهی کش نباشد هاله یی یا چو شمعی کو ندارد لاله یی بر تنم این پیرهن ناپک شد چون دل غمدیدگان صد چک شد یا مرا عریان چو عریانان بساز یا لباسی هم پی آنان بساز!» این سخن گفت و در آغوشم فتاد ککلش آشفت و بر دوشم فتاد
اشک من با اشک او آمیخت نرم بوسه هایم بر لبانش ریخت گرم گفتمش:« آنان که مال اندوختند از تو کاش این نکته می آموختند کاخشان هر چند نغز و پربهاست نقش دیوارش ز خشم چشم هاست گر شرابی در گلوشان ریخته حسرت خلقی بدان آمیخته شاد زی، ای کودک شیرین من از رخت باغ و گل و نسرین من! از خدا خواهم برومندت کند سربلند و آبرومندت کند لیک چون سر سبز، شمشادت شود خود مبادا نرمی از یادت شود گر ترا روزی فلک سرپنجه داد کس ز نیرویت مبادا رنجه باد!»تهیه و تنظیم:زهره سمیعی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 444]