محبوبترینها
معرفی چت روم مرام چت؛ بهترین چت روم فارسی برای حل همه مشکلات
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799818530
ترنم بهار در كلام شاعر
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: شعراي فارسي زبان با طبعي لطيف در اشعار خود به توصيف زيبايي هاي بهار و دلنشيني جشن بهاري كه همان نوروز باشد پرداخته اند.در شروع سال نو و تولد دوباره طبيعت، با بازخواني اين بهاريه ها در شعر شعراي كهن و معاصر ايران با نونواري عيدانه شما همراه مي شويم: حافظ (727- 792 ه.ق) در ابيات گوناگون ديوان با ارزش خود در وصف عيد نوروز آورده است : ساقيا آمدن عيد مبارك بادت/ وان مواعيد كه كردي مرود از يادت شادي مجلسيان در قدم و مقدم توست/جاي غم باد هر آن دل كه نخواهد شادت ******************* رسيد مژده كه آمد بهار و سبزه دميد/وظيفه گر برسد مصرفش گل است و نبيد مكن ز غصه شكايت كه در طريق طلب/به راحتي نرسيد آنكه زحمتي نكشيد ز روي ساقي مهوش گلي بچين امروز/ كه گرد عارض بستان بنفشه دميد بهار مي گذرد دادگسترا درياب/ كه رفت موسم حافظ هنوز مي نچشيد ******************* ز كوي يار مي آيد نسيم باد نوروزي/ از اين باد ار مدد خواهي چراغ دل برافروزي ز جام گل دگر بلبل چنان مست مي لعل است/ كه زد بر چرخ فيروزه صفير تخت فيروزي به صحرا رو كه از دامن غبار غم بيفشاني / به گلزار آي كز بلبل غزل گفتن بياموزي طريق كام بخشي چيست ترك كام خود كردن/ كلاه سروري آن است كز اين ترك بردوزي سخن در پرده مي گويم چو گل از غنچه بيرون آي/كه بيش از پنج روزي نيست حكم مير نوروزي ندانم نوحه قمري به طرف جويباران چيست/ مگر او نيز همچون من غمي دارد شبانروزي ******************* نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد/ عالم پير دگرباره جوان خواهد شد ارغوان جام عقيقي به سمن خواهد داد/ چشم نرگس به شقايق نگران خواهد شد اين تطاول كه كشيد از غم هجران بلبل / تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگير /مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد گل عزيز است غنيمت شمريدش صحبت /كه به باغ آمد از اين راه و از آن خواهد شد جلال الدين محمد بلخي-مولانا (604-672 ه.ق) آنگاه كه به توصيف بهار مي نشيند اينگونه مي گويد: آمد بهار اي دوستان منزل سوي بستان كنيم / گرد عروسان چمن خيزيد تا جولان كنيم امروز چون زنبور ها پران شويم از گل به گل / تا در عسل خانه جهان شش گوشه آبادان كنيم آمد رسولي از چمن كاين طبل ها پنهان كنيم / تا طبل خانه عشق را از نعره ها ويران كنيم زنجيرها را بر دريم ما هر يكي آهنگريم / آهنگران چون كلبتين آهنگ آتشدان كنيم چو كوره آهنگران در آتش دل مي دميم / كآهن دلان را زين صفت مستعمل فرمان كنيم آتش در اين عامم زنيم، اين چرخ را برهم زنيم / و اين عقل پا بر جاي را چون خويش سرگردان سعدي (606 - 691 ه.ق) در وصف نوروز و بهار مي سرايد: مباركتر شب و خرمترين روز/به استقبالم آمد بخت پيروز دهلزن گو دو نوبت زن بشارت/كه دوشم قدر بود امروز نوروز مهست اين يا ملك يا آدميزاد/پري يا آفتاب عالم افروز ندانستي كه ضدان در كمينند/نكو كردي علي رغم بدآموز مرا با دوست اي دشمن وصالست/تو را گر دل نخواهد ديده بردوز شبان دانم كه از درد جدايي/نياسودم ز فرياد جهانسوز گر آن شب هاي با وحشت نمي بود/نمي دانست سعدي قدر اين روز ********************** برآمد باد صبح و بوي نوروز / به كام دوستان و بخت پيروز مبارك بادت اين سال و همه سال / همايون بادت اين روز و همه روز چو آتش در درخت افكند گلنار / دگر منقل منه آتش ميفروز چو نرگس چشم بخت از خواب برخاست / حسدگو دشمنان را ديده بردوز بهاري خرمست اي گل كجايي / كه بيني بلبلان را ناله و سوز جهان بي ما بسي بودست و باشد /برادر جز نكونامي ميندوز نكويي كن كه دولت بيني از بخت / مبر فرمان بدگوي بدآموز منه دل بر سراي عمر سعدي/ كه بر گنبد نخواهد ماند اين گوز دريغا عيش اگر مرگش نبودي / دريغ آهو اگر بگذاشتي يوز ******************* برخيز كه مي‌رود زمستان / بگشاي در سراي بستان نارنج و بنفشه بر طبق نه / منقل بگذار در شبستان وين پرده بگوي تا به يك بار / زحمت ببرد ز پيش ايوان برخيز كه باد صبح نوروز / در باغچه مي‌كند گل افشان خاموشي بلبلان مشتاق / در موسم گل ندارد امكان آواز دهل نهان نماند / در زير گليم و عشق پنهان بوي گل بامداد نوروز / و آواز خوش هزاردستان بس جامه فروختست و دستار / بس خانه كه سوختست و دكان ********************* بامدادان كه تفاوت نكند ليل و نهار / خوش بود دامن صحرا و تماشاي بهار آفرينش همه تنبيه خداوند دل است / دل ندارد كه ندارد به خداوند اقرار اين همه نقش عجب بر در ديوار وجود / هر كه فكرت نكند نقش بود بر ديوار هركه امروز نبيند اثر قدرت او / غالب آن است كه فرداش نبيند ديدار آدمي زاده اگر در طرب آيد چه عجب / سرو در باغ به رقص آمد و بيد و چنار مژ دگاني كه گل از غنچه برون مي آيد / صد هزار اقچه بريزند درختان بهار باد گيسوي درختان چمن شانه كند / بوي نسرين و قرنفل بدمد در اقطار ژاله بر لاله فرود آمده نزديك سحر / راست چون عارض گلبوي عرق كرده يار باد بوي سمن آورد و گل و نرگس و بيد / در دكان به چه رونق بگشايد عطار ارغوان ريخته بر دكه خضراء چمن / همچنان بر تخته ديبا دينار گو نظر باز كن و خلقت نارنج ببين / اي كه باور نكني في الشجر الاخضر نار فرخي سيستاني (369- 429 ه.ق) دروصف بهار مي سرايد: چون پرند نيگلون بر روي بندد مرغزار / پرنيان هفت رنگ اندر سر آرد كوهسار خاك را چون ناف آهو مشك زايد بي قياس / بيد را چون پر طوطي برگ رويد بي شمار دوش وقت نيم شب بوي بهار آورد باد / حبذا باد شمال و خرما بوي بهار بادگويي مشك سوده دارد اندر آستين / باغ گويي لعبتان جلوه دارد در كنار ارغوان لعل بدخشي دارد اندر مرسله / نسترن لولوي لالا دارد اندر گوشوار تا بر آمد جامهاي سرخ مل بر شاخ گل/ پنجه هاي دست مردم سر برون كرد از جنار راست پنداري كه خلعتهاي رنگين يافتند / باغهاي پر نگار از داغگاه شهريار جامي (817 - 898 ه.ق) نيز در توصيف بهار آورده است : بگشا نقاب از رخ باد بهاران / شد طرف چمن بزمگه باده گساران شد لاله ستان گرد گل از بس كه نهادند /رو سوي تماشاي چمن لاله عذارن در موسم گل توبه ز مي دير نپايد / گشتند در اين باغ و گذشتند هزاران بين غنچه نشكفته كه آورد به سويت/ سربسته پيامي ز دل سينه فگاران منوچهري(398- 432 ه.ق) در وصف نوروز و بهار مي سرايد: آمد نوروز هم از بامداد/ آمدنش فرخ و فرخنده باد باز جهان خرم و خوب ايستاد / مرد زمستان و بهاران بزاد ز ابر سيه روي سمن بوي داد / گيتي گرديد چو دار القرار روي گل سرخ بياراستند / زلفك شمشاد بپيراستند كبكان بر كوه به تك خاستند / بلبكان زير و ستا خواستند باز جهان خرم و خوش يافتيم / زي سمن و سوسن بشتافتيم اوحدي مراغه اي(673 - 738 ه.ق) سروده است: باز شادروان گل بر روي خار انداختند / زلف سنبل بر بنا گوش بهار انداختند دختران گل به وقت صبحدم در پاي سرو / از سر شادي طبق هاي نثار انداختند بلبل شيرين سخن شكر فشاني پيشه كرد / تا بساط فستقي بر جويبار انداختند گرم تا زان صبا از گرد عنبر وقت صبح / موكب سلطان گل را در غبار انداختند غنچگان را گرچه بر گل پرده پوشي عادت است / عاقبت هم بخيهاي بر روي كار انداختند وقت صبح آهنگران باد زآّ پيچ پيچ / بي گنه زنجير بربر پاي چنار انداختند در دماغ بيد گويي هم خلافي ديده اند / كز ميان بوستانش بر كنار انداختند سبزه ها را گرچه بر بالاي گل دستي بود / هم زگيسو ها كمندش بر حصار انداختند صحبدم بزم چمن گرم است زيرا كاندرو / ناله موسيچه و قمري و سار انداختند راويان نظم ز اشعار اوحدي / با ديگر فتنه اي در روزگار انداختند شعراي معاصر نيز درباره نوروز و بهار بسيار سروده اند كه به چند نمونه از آن ها در زير اشاره مي شود: ملك الشعراء بهار مي سرايد : ياد آر از آن بديع زمستان كه دست ابر / از برف و يخ به گيتي نطعي بگسترد و اينك نگاه كن كه اعجاز ناميه / جاني دگر به پيكر اشجار بر دميد آن لاله بر مثال يكي خيل نيزه دار / از دشت بر دميد و به كهسار بردويد بنگر بدان بنفشه كه گويي فتاده است / بر دانه مرصع اندر ميان خويد و آن سوسن كبود نگر كه ميان كشت / با سوسن سپيد به يك جاي بشكفد پروين اعتصامي در وصف بهارمي آورد : سپيده دم نسيمي روح پرور / وزيد و كرد گيتي را معنبر به رخسار و به تن مشاطه كردار / عروسان چمن را بست زيور ز گوهر ريزي ابر بهاري / بسيط خاك شد پر لولو تر زبس بشكفت گوناگون شكوفه / هوا گرديد مشكين و معطر بسي شد بر فراز شاخساران / زمرد همسر ياقت احمر چمن با سوسن و ريحان منقش / زمين چون صحف انگليون مصور در اوج آسمان خورشيد رخشان / گهي پيدا و ديگر مضمر مهدي اخوان ثالث ديگر شاعر نوپرداز مي سرايد: اردوي بهاران چو كاروانها / بشكوه در آمد به بوستانها مرغان سفر كرده بازگشتند / آسوده ز سرما به آشيانها سرخوش ز نشاط بهار بنگر / مرغابيكان را به آبدانها بس لاله روشن به دشت ديدم / مشكين به يكي خالشان ميانها گر چشم گشايي به هر كناري / از جشن بهاران بود نشانها از حافظ آغاز كرديم و اين مقوله را با شعر مشيري كه در ملودي هاي گوناگون خوانده شده ، پايان مي دهيم: بوي باران، بوي سبزه، بوي خاك شاخه‌هاي شسته، باران خورده، پاك آسمان آبي و ابر سپيد برگهاي سبز بيد عطر نرگس، رقص باد نغمه شوق پرستوهاي شاد خلوت گرم كبوترهاي مست نرم نرمك مي رسد اينك بهار خوش به حال روزگار خوش به حال چشمه ها و دشتها خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها خوش به حال غنچه‌هاي نيمه‌باز خوش به حال دختر ميخك كه مي خندد به ناز خوش به حال آفتاب نيما يوشيج بنيانگذار شعر نو ايران زمين آنگاه كه در وصف بهار مي گويد،اينگونه اين انقلاب طبيعت را به قلم ترسيم مي كند : شكوه ها را بنه، خيز و بنگر /كه چگونه زمستان سر آمد جنگل و كوه در رستخيز است/ عالم از تيره رويي در آمد چهره بگشاد و برق خنديد / عاشقا خيز كه آمد بهاران چشمه كوچك از كوه جوشيد/ گل به صحرا در آمد چو آتش رود تيره چو طوفان خروشيد / دشت از گل شده هفت رنگ است تو هم اي بينوا شاد بخرام كه ز هر سو نشاط بهار است كه به هر جا زمانه به رقص است تا به كي ديده ات اشكبار است؟ بوسه اي زن كه دوران رونده است اطلاع**9128**1717
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 778]
-
گوناگون
پربازدیدترینها