تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804943187
چرا حرف گوش نميكني؟
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: جام جم آنلاين: آيا به نظر ميآيد كودكان شما درخواستهايتان را نميشنوند؟ اگر اينطور است، به خاطر ضعف شنوايي آنها نيست، بلكه نشانه بيتوجهي آنها به حرف‌هاي شماست. آنها تا هنگامي كه صدايتان به حدي بلند شود كه احساس كنند خيلي جدي هستيد به اين كار ادامه مي‌دهند. رفع اين مشكل دو جزء ضروري را مي‌طلبد: والدين بايد چيزي را بگويند كه هدفي از آن دارند و سپس آن مطالب را جدي بگيرند. پس كلمات خود را با دقت انتخاب كنيد، سپس آنها را با صداقت و محكم به كودكان انتقال دهيد. كودك شما بزودي ياد خواهد گرفت كه در اولين لحظه‌اي كه شروع به صحبت مي‌كنيد، به شما گوش فرا دهد. صحبت كردن يكي از راه‌هاي برقراري ارتباط است. توانايي ايجاد ارتباط، كليد غالب رابطه‌هاست. گوش دادن و صحبت كردن 2 جنبه فرآيند برقراري ارتباط است كه در اين مطلب فقط به موضوع مهارت صحبت كردن با فرزندانمان پرداخته مي‌شود. ابتدا به اين سوال پاسخ بدهيم كه چرا ما با كودكان حرف مي‌زنيم؟ - براي آن كه از حرف زدن با كودك لذت مي‌بريم. (البته حرف زدن با بچهها، حتي اگر از نوع گفتگوي سرگرم‌كننده هم باشد، مي‌تواند لذتبخش باشد.) - براي آن با كودك حرف مي‌زنيم كه بفهميم مساله چيست؟ - براي آن با طفل حرف مي‌زنيم تا جواب ساده يا سريعي به سوال‌هايش بدهيم و يا راه‌حلي براي مساله‌اش پيشنهاد كنيم. - براي آن با كودك حرف مي‌زنيم كه به كمك يكديگر مساله‌اي را حل كنيم. براي نيل به اين منظور به نكات زير توجه كنيد: - به خاطر داشته باشيد كه همه چيز در صحبت‌كردن نيست. همه مشكلات رفتاري را نمي‌توان با گفتگو حل كرد، اين كه شما چه شنونده خوبي هستيد، چقدر واضع صحبت مي‌كنيد يا به نظر مي‌رسد كودك چقدر خوب به حرف‌هاي شما گوش مي‌دهد، مهم نيستند. كودكان بايد محدوديت‌هاي رفتارشان را بدانند، معمولا فقط توضيح دادن به آنها كافي نيست. بسياري از والدين مي‌كوشند كودكانشان را آموزش دهند. آنها بارها و بارها همان چيزها را تكرار مي‌كنند و فقط هر بار صدايشان را بلند مي‌كنند؛ ولي اين كار بي‌فايده است. روش بهتر آن است كه با ملايمت حرف بزنيد و يك نتيجه حقيقي را دنبال كنيد. - روش خود را با سن و ميزان بلوغ كودك متناسب كنيد. اشتباه بزرگي كه بسياري از والدين مرتكب مي‌شوند اين است كه در مورد مشكل، زياد صحبت مي‌كنند. آنها روش‌هاي ارتباطي خود را زودتر از موعد (نسبت به سن كودك) به كار مي‌بندند و از كلماتي استفاده مي‌كنند كه كودك معني آنها را نمي‌فهمد. كودكان و نوجوانان به روش‌هاي تدبيري بهتر پاسخ مي‌دهند تا جملات سنگين و بي‌انتها. به محض آن كه ضرورت برقراري ارتباط عميق با كودك خردسالتان را درك كرديد، انتظار پيشرفت سريع را نداشته باشيد. سعي كنيد با بالغ شدن فرزند خود، بر عمق ارتباطات بيفزاييد و از واكنش‌هاي منفي بكاهيد. در مجموع بهتر است در مورد كودكان كم سن و سال، بيشتر از مديريت و در مورد كودكان بزرگتر، از ارتباط استفاده شود. براي مثال اگر به كودك دو ساله خود بگوييد كه بخاري داغ است، نهايتا ممكن است منظور شما را بفهمد؛ ولي اگر دستش را عقب بكشيد و با صلابت بگوييد «نكن!» موجب مي‌شود تا بلافاصله خواسته شما را دريابد. از سوي ديگر، يك نوجوان كه در حال سيگار كشيدن غافلگير مي‌شود، درست است كه بايد تنبيه شود، اما اين تنبيه بدون يك بحث مفصل در مورد زيان‌هاي سيگار بي‌فايده است. به هنگام صحبت با كودكان به نكته‌هاي زير دقت فرماييد. مجبورش كنيد به چشم‌هايتان نگاه كند از آنجايي كه حواس كودكان به آساني پرت مي‌شود، اطمينان حاصل كنيد كه هنگام صحبت كردن به شما نگاه مي‌كنند. شايد اين مهم‌ترين عامل در پيروي كودك از دستورات يا گوش دادن به شما باشد. نشان دهيد كه منظور شما از تلاقي نگاه چيست. اين روش را از طريق يك بازي به كودك بياموزيد: چند متر دورتر از هم بنشينيد و به چشم‌هاي هم نگاه كنيد، هر كس زودتر به اطراف نگاه كند، بازنده است.اگر كودكتان از نگاه كردن به چشمان شما مي‌ترسد يا احساس راحتي نمي‌كند، به او بياموزيد تا به دهان يا تمام صورت شما نگاه كند. گاهي براي جلب توجه يك كودك لازم است تماس جسمي با او داشته باشيد. به آرامي دستتان را روي شانه‌اش بگذاريد يا در صورت لزوم، دو تا دستتان را روي شانه‌هايش قرار دهيد و با ملايمت صورتش را به طرف خود نگاه داريد. فقط گاهي از اين روش استفاده كنيد و بكوشيد به استفاده از آن عادت نكنيد. براي كودكان بزرگتر هر چيزي بيش از يك اشاره كوچك با دست بر شانه‌اش، ممكن است به جاي جلب توجه، به يك رويارويي بدون ثمر بينجامد. وقتي كودك هنگام صحبت كردن به شما نگاه مي‌كند، براي اين كار او را تشويق كنيد و بگذاريد بداند كه از او راضي هستيد. بعدها در صورتي كه علاوه بر نگاه كردن به شما، از دستورات نيز پيروي كرد، او را تحسين كنيد. آرام ولي محكم صحبت كنيد اگر معمولا هنگامي كه كاري از كودكتان مي‌خواهيد صدايتان را بلند مي‌كنيد، كودك مي‌آموزد تا هنگامي كه صدايتان را به حداكثر نرسانده‌ايد، به شما بيتوجهي كند. اگر متوجه شديد كه صدايتان را به حداكثر نرسانده‌ايد، به شما بيتوجهي كند. اگر متوجه شديد كه صدايتان لحظه به لحظه بلندتر مي‌شود، صبر كنيد، يك نفس عميق بكشيد، به چشم‌هاي كودك خيره شويد، با آهستگي و بسيار شمرده سخن بگوييد. بگوييد، «امير (با يك مكث بين هر كلمه در حالي كه به هم نگاه مي‌كنيد)، من... ازت... مي‌خوام... لباس‌هات رو... همين حالا... جمع كني... و توي... كمد... بگذاري.» با جملات ساده صحبت كنيد از كلماتي كه كودكتان آنها را نمي‌فهمد، استفاده نكنيد. ساده و روشن حرف بزنيد. پرچانگي نكنيد. دستورات و توضيحات طولاني ممكن است باعث فراموش‌شدن بخش‌هاي اصلي صحبتتان شود. نوجوانان براي به ياد آوردن سرنخ‌هاي اطلاعات شفاهي، توانايي محدودي دارند. گفتگوهاي كوتاه و ساده، همراه با يك عكس‌العمل طبيعي بهتر از يك سخنراني طولاني، درك و به خاطر سپرده مي‌شود. به جاي ادامه گفتگو درباره مسووليت، ارزش پول و اصول اخلاق، وضعيت را براي كودك روشن كنيد: «يا همين حالا از دوچرخه‌سواري دست مي‌كشي، يا يك هفته حق سوار شدن نداري.» احساستان را به كودك بگوييد بدون آن كه به طور مستقيم از كودك انتقاد كنيد، به او بگوييد كه درباره اعمال و رفتارش چه احساسي داريد. براي مثال، «به خاطر اين كه خودت توالت را تميز نميكني، واقعا ناراحتم». يا، «وقتي به‌موقع خونه نمي‌آيي واقعا نگران مي‌شم». اگر از جملاتي استفاده كنيد كه به جاي كودك به خودتان اشاره كند، مي‌توانيد از انتقاد، سرزنش يا حمله كردن به كودك بپرهيزيد، همچنان احساسات را به طور موثري بيان كنيد. صابرمحمدي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 456]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها