پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1851615302
روز اول؛ خلاء
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > قاضیزاده، سمیه - خودم را آماده کرده بودم که فیلمهایی ببینم که یا موسیقی نداشته باشند یا موسیقی به سکانس پایانی خلاصه شده باشد. مثل آنچه که در "سوت پایان" نیکی کریمی اتفاق افتاد و تم اصلی موسیقی با تیتراژ پایانی فیلم و موسیقی "کارن همایونفر" بالا آمد. خودم را برای نشنیدن موسیقی آماده کرده بودم اما خودم را برای خیلی چیزهای دیگر آماده نکرده بودم! خودم را آماده نکرده بودم که در صحنه‌ی بمباران فیلمی که در دهه‌ی شصت و در یک نوانخانه می‌گذرد والس بشنوم! موسیقی که مثقالی با این فیلم همخوانی نداشت. در آن لحظه‌ی اعجاب انگیزی که موسیقی "امیر بکان" را روی همین صحنهای که گفتم در فیلم "خانه امن است" ناصر رفائی دیدم، بیش از همه دلم برای طراح صحنه سوخت! بنده‌ی خدا چه زحمتی کشیده بود که فضای دهه‌ی شصت را در فیلم در بیاورد، احتمالا به مخیله‌اش هم خطور نمی‌کرد که قرار است روی آن تیپ و قیافه‌های دهه شصتی، والس گذاشته شود! می‌دانید... آن صحنهای که باید آن همه سانتی مانتال از آب در می‌آمد، رسما تبدیل به یک مضحکه شد. یا کارگردان از کارکرد موسیقی و روایتگری و تاثیر آن بی‌خبر است یا خودش با فیلمش دشمنی دارد. ترجیح می‌دهم به احتمال سوم و آگاهی کارگردان از نوع موسیقی و این چیزها فکر نکنم چون آنوقت این مقدار اشتباه خیلی جالب نیست. بهتر است به همان احتمالات اول بسنده کنم؛ بی‌خبری از تاثیر موسیقی. قطعا اگر این بی‌خبری نبود، این موسیقی اینجور از آب در نمی‌آمد. انگار نه انگار که ما داریم در قرن بیست و یکم زندگی می‌کنیم و کار موسیقی فیلم این نیست که به محض آمدن اشکی از چشمی، سریعا ویولن‌های کشدار نواخته شود؟ انگار نه انگار که تماشاگری که روبروی این فیلم نشسته به قرون وسطی تعلق ندارد و می‌داند موسیقی نباید اینقدر تابلو صحنه‌های فیلم را بازگو کند. اصولا این تماشاگر موجود ذی‌شعوری است که نیاز نیست با موسیقی دم به دقیقه به او تذکرات احساسی داده شود. مثلا آهنگساز خواسته که راوی نعل به نعل صحنه‌های فیلم باشد اما واقعا برای یک فیلم ایرانی، در دهه‌ی شصت، در یک نوانخانه‌که در آن پسرهای نوجوان زندگی می‌کنند، که دائم صدای آژیر خطر می‌آید و بمب روی سرشان می‌‌افتد...آدم موسیقی کلاسیک غربی و والس استفاده می‌کند؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-