شوخی هاشمی‌رفسنجانی با اعضای هیئت دولت

واضح آرشیو وب فارسی:فارس پاتوق:
شوخی هاشمی‌رفسنجانی با اعضای هیئت دولت

رهبر با آقای هاشمی و رؤسای سه قوه حال و احوالی می‌کنند و آنها پشت سر رهبر به‎سمت حسینیه می‌روند. توی راه هاشمی با چندتا از اعضای هیئت دولت شوخی می‌کند.
فارس پاتوق : پایگاه اطلاع‌رسانی حفظ و نشر آثار دفتر مقام معظم رهبری در گزارشی به قلم محمدتقی خرسندی به روایت حاشیه‌ای از مراسم روز میلاد پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم و امام صادق علیه السّلام در محضر رهبر معظم انقلاب اسلامی پرداخته که متن این روایت ‌در ذیل می‌آید:
هیچ کس وارد ساختمان نشده. باران دیشب هوا را شسته و آفتاب دلچسب صبح زمستانی همه را قانع کرده که همان‌جا توی حیاط روی نیمکت و زیر درخت‌ها بنشینند و با هم گپ بزنند. جمع مسئولان جمع است؛ حدود دویست نفر. از وزیر و وکیل گرفته تا نظامی و بانکی و شهردار و . . .؛ قدیمی و جدید، این‎وری و آن‎وری. حتی روحانی‌ها؛ از ائمه جمعه تهران و شهرستان‌ها هستند تا حدود سی نفری که قرار است امروز هم‎زمان با میلاد پیامبر اعظم صلّی الله علیه و آله و سلّم و امام جعفر صادق علیه السّلام ملبس شوند به لباس پیامبر و تبلیغ کنند مذهب جعفری را. هرکدام با یک عمامه در دست، در گوشه‌ای از حیاط منتظر ایستاده‌اند. لابد دل هم توی دلشان نیست. این را از اضطراب توی چشم‌هایشان هم می‌شود فهمید و البته از سکوتشان.
این طرف اما، همه مشغول حرف زدن. حتی پیرترها هم سعی می‌کنند سرپا بایستند تا از این جمع‌های دوستانه عقب نیفتند. هرکس از راه می‌رسد، صدای یکی از گعده‌ها برای سلام و احوال‌پرسی بلند می‌شود: “اسعد الله ایامکم ” و بعد بازار روبوسی داغ می‌شود. چند دقیقه‌ای طول می‌کشد تا احوال‌پرسی این یاران قدیمی تبدیل شود به بحث‌های روز. همان بحث‌های روزی که مردم عادی را هم مشغول خود کرده؛ از اتفاقات ۲۵ بهمن تا قیام‌های اخیر کشورهای عربی.
یک نفر دیگری را محاکمه می‌کند که چرا در جریانات اخیر موضع‌گیری نکرده و قانع نمی‌شود وقتی می‌شنود: “اون موقع که خیلی‌ها ساکت بودند، من موضع‌گیری می‌کردم. الآن که دیگه موضع‌گیری کاری نداره “. می‌گوید برای خاموش کردن این آتش، همه باید کمک کنند و بعد هم داستان آتش و گلستان حضرت ابراهیم(ع) را مثال می‌زند و پرنده‌ای که با منقارش آب روی آتش می‌ریخت، بلکه او را نجات دهد و می‌گفت: من هم باید به اندازه وسعم تلاش کنم.
یکی دیگر از سفر اخیرش به اروپا می‌گوید و این‌که در آنجا، بخش عمده اخبار خاورمیانه درباره اتفاقات اخیر ایران است، نه قیام کشورهای عربی. بعد هم نتیجه می‌گیرد که این جریانات چقدر به نظام ضربه زده‌اند و البته لابد مثل بقیه، توی دل، لعن و نفرینی هم می‌کند.
یک نفر در گوشه‌ای، از فیلمی صحبت می‌کند که وهابی‌ها در مورد زندگی سی‌ساله شیعه در بحرین تولید کرده‌اند و برای جوسازی علیه قیام مردم، آن را این طرف و آن طرف پخش می‌کنند. معتقد است الآن، مهم‌ترین قیام، مربوط به بحرین است.
از یک طرف حیاط، هیئت دولت وارد می‌شود و از طرف دیگر جمعی از سفرای کشورهای اسلامی. به صف شدن طلاب آینده، یعنی که رهبر تا لحظاتی دیگر وارد می‌شود. مسئولان حواسشان به همان گعده‌های خودشان است، اما با صدای صلوات همین طلاب، حواس آنها هم جمع می‌شود و قدشان بلند، برای دیدن رهبر. عمامه‌گذاری، همان‌جا انجام می‌شود؛ توی حیاط، دم در و خیلی سریع. و با یک دعای رهبر برای جمع تازه طلبه‌ها پایان می‌یابد: “إن‌شاء الله از علمای عاملین باشید “.
حالا نوبت مسئولین است. همین‌طور که رهبر به سمت حسینیه حرکت می‌کند، جلو می‌آیند برای تبریک عید. مثل مردم عادی که رهبر را می‌بینند، سعی می‌کنند از هم جلو بزنند. مناسبات رسمی کنار رفته است. فقط نظامی‌ها، آن هم اگر حواسشان باشد، یک سلام نظامی هم می‌دهند. فرمانده سابقی که سعی می‌کند خودش را به رهبر برساند، بین راه به نماینده سابقی می‌خورد و برای این که حقی ضایع نکند، می‌پرسد: “شما تو صفی؟ ” و وقتی می‌شنود او تبریکش را گفته، خیالش راحت می‌شود و راهش را ادامه می‌دهد.
رهبر با آقای هاشمی و رؤسای سه قوه حال و احوالی می‌کنند و آنها پشت سر رهبر به سمت حسینیه می‌روند. توی راه هاشمی با چندتا از اعضای هیئت دولت شوخی می‌کند. به ورودی حسینیه که می‌رسند، رهبر می‌ایستد و وارد نمی‌شود. هیچ‌کدام از سران قوا نرسیده‌اند، بین سایر مسئولین گیر کرده‌اند. یک نفر می‌رود و هر سه نفرشان را پیدا می‌کند و می‌آورد تا پشت سر رهبر وارد حسینیه شوند. بقیه هم از در دیگر حسینیه داخل می‌شوند. صدای شعار جمعیت داخل حسینیه بلند می‌شود.
چهره مسئولین در داخل و بیرون حسینیه کلی فرق می‌کند. آن صورت‌های خندان و چهره‌های بانشاط تبدیل می‌شود به صورت‌های خشک و جدی. شاید برای اینکه پرستیژ مسئول بودن حفظ شود.
صدای کریم منصوری مجلس را گرم‌تر می‌کند: “هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَ دینِ الْحَقِّ لِیظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ کَفَى بِاللَّهِ شَهِیدًا؛ مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاء بَینَهُمْ تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا یبْتَغُونَ فَضْلاً مِّنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانًا سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِکَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْرَاةِ وَ مَثَلُهُمْ فِی الإِنجِیلِ کَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ یعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِیغِیظَ بِهِمُ الْکُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِیمًا۱ “؛ و بعد رئیس‌جمهور عید را تبریک می‌گوید تا انتظار حاضرین برای شنیدن سخنان رهبرشان پایان یابد.
رهبر دو میلاد پربرکت را تبریک می‌گوید و همان آیات قرائت شده در ابتدای جلسه را موضوع صحبت‌های کوتاهش می‌کند. از پیامبری می‌گوید که تولدش آغاز فجر درخشان زندگی بشری است و بعثتش رحمتی برای عالمیان. پیامبری که اگر بشر می‌شناختش وضع بهتری داشت؛ کمااینکه هرروز و با افزایش ظرفیت بشری، بهره‌مندی‌اش از او بیشتر شده.
رهبر از بشر به ستوه آمده امروز می‌گوید که گرفتار شیاطین اِنسی شده؛ شیاطینی که از شیاطین جنّی بدتر است غلبه‌شان بر مردم. از بشری می‌گوید که اندک‌اندک فطرتش در حال بیدار شدن است و ابراز انزجار از مستکبرین، اولین نشانه‌های همین بیداری است. نه فقط در مصر و تونس؛ حتی در خود کشورهای غربی. هرچند که مسلمانان به‌عنوان اولین مخاطبان پیامبر، سردمدار این حرکت هستند.
رهبر راه حل مشکل امروز را یک چیز می‌داند و آن هم چیزی نیست جز بازگشت به اسلام و تطبیق رفتار با آموزه‌های آن؛ که اگر این اتفاق بیفتد، دنیا گرایش پیدا می‌کند به اسلام. و این اتحاد، همان چیزی است که مستکبرین از آن در هراسند و با دسیسه و دخالت، تفرقه می‌اندازند بین دولت‌ها و ملت‌ها. و غده‌ای به نام رژیم جعلی صهیونیستی هم فقط برای ادامه همین تفرقه و سلطه است؛ که اگر نبود این اختلاف، سلطه‌ای هم نبود.
بعد هم وظیفه نخبگان کشورهای منطقه را یادآور می‌شود؛ هم نخبگان سیاسی، هم علمی و هم دینی. این که هدایت کنند مردم را، و نگذارند حرکت ملت‌ها مصادره و قیام مردم سرقت شود؛ که در این صورت آینده امت اسلامی روشن خواهد بود.
در نهایت هم ویژگی‌های مؤمن تربیت شده در اسلام را می‌گوید؛ همان “أشداء علی الکفار رحماء بینهم ” که به خدا توکل و در برابرش خضوع می‌کند و با مسلمانان مهربان و دربرابر ظالمان مثل کوه است. این‌چنین است که همچون خوشه گندمِ برآمده از دانه ناچیز، چنان رشدی می‌کند که “لیغیظ بهم الکفار “. این مؤمن است که خدا وعده پاداش به او را داده: “والعاقبة للمتقین ” در دنیا و آخرت.
آینده‌ای که رهبر می‌گوید دور نیست.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس پاتوق]

[مشاهده در: www.farspatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 108]